အားက်မိပါသည္။
အသက္ကႀကီး အလုပ္က မရွိ၊ ေယာင္တိေယာင္ခ်ာ ျဖစ္ေနၾကေသာ သူေတြအၾကားမွာ ကြၽန္ေတာ္က ႀကိဳး စားလႈပ္ရွားေနမိသည္။
စာဖတ္သည္၊ စာေရးဖို႔ ႀကိဳးစား သည္။ စာေရးပို႔ အေၾကာင္းအရာေတြ ေတြးသည္။ အသက္ႀကီးလာေတာ့ ေတြ႕ခဲ့ႀကံဳခဲ့ရေသာ အေတြ႕အႀကံဳ ေလးေတြ အျမင္အၾကားေလးေတြ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ္ေရးခ်င္ တာေတြေလွ်ာက္ေရးလို႔လည္း မျဖစ္၊ ေခတ္ေရစီးႏွင့္ ကင္းကြာလွ်င္ ေရး သမွ် စာေတြ အယ္ဒီတာ၏ စားပဲြ ေဘးက ျခင္းေတာင္းထဲ ေရာက္ေပ လိမ့္မည္။
စာေပေရစီးေၾကာင္းႏွင့္ ကင္း ကြာျခင္း မရွိေအာင္ စာေတြ ဖတ္ပါ မွ စိတ္ဓာတ္က်စရာ ႀကံဳရေလေတာ့ သည္။
ယေန႔ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္ကို ကိုင္မိသည္ႏွင့္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေသာ မ်က္ႏွာဖံုးကို ၾကည့္မိသည္။ ေပၚျပဴ လာဂ်ာနယ္သည္ ဏသစ ဂ်ာနယ္ျဖစ္၍ အမည္ႏွင့္လိုက္ဖက္စြာေသာ မ်က္ ႏွာဖံုးကို ဖန္တီးထားသည္။ စိတ္ဝင္ စားစရာ မ်က္ႏွာဖံုးကို ၾကည့္ရင္း ေရးခ်င္ေသာ အေၾကာင္းအရာတို႔ စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာသည္။
စာေရးသူဆိုတာ ကိုယ္ေရးခ်င္ တုိင္းေရးမရေသာ သဘာဝကို နား လည္ရမည္ဟူေသာ အဆံုးအမကို လိုက္နာရေပမည္။ မေရးရဲ။ စာမ်က္ ႏွာေတြ တစ္ရြက္ခ်င္း ဆက္လွန္မိ သည္။
အပတ္စဥ္ ဖတ္႐ႈေနရေသာ ဆရာၾကဴးနစ္၏ စာကိုေတြ႕သည္။ အာ႐ုံယူ၍ ဖတ္သည္။ ေခတ္ေရစီး မွာ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုစာေရး သနည္း။ ကိုယ္က ဘယ္လုိစာေရးရ မည္နည္း ေလ့လာရမည္။
ဆရာၾကဴးနစ္က “ႀကံဳဖူးဆံုဖူး ကိုလူထူးမ်ား”ဟု ေရးလာသည္မွာ အမွတ္(၇)ေရာက္ေနၿပီ။ ဆရာၾကဴးနစ္ ၏ စာေတြဖတ္ၿပီး အားတက္သည္။ ဆရာ့လို အေတြ႕အႀကံဳေတြ ေရးခ်င္ သည္။ ကုိယ္ေတြ႕ခဲ့သမွ် ေရးလွ်င္ စာေရးသားမႈမရွိေသာ္လည္း ျဖစ္စဥ္ ျဖစ္ရပ္ေဟာင္းေလးမ်ားေတာ့ ေရး ႏုိင္လိမ့္မည္ဟု အားက်ခဲ့ဖူးသည္။
ယခုေတာ့ ဆရာၾကဴးနစ္၏ စာ ဖတ္မိမွ စိတ္ဓာတ္က်ရၿပီ။ ပင္စင္ စား အဘိုးႀကီး၊ အဘြားႀကီးတုိ႔ရသည့္ ပင္စင္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ စားရ သည္။ ေက်နပ္ပါသည္။ အကုသိုလ္ ကင္းပါသည္။ ဘယ္သူ႔မွ အားမက် ပါ။ မနာလိုဝန္တုိမႈမျဖစ္ခဲ့ပါ။ ကိုယ့္ ဘဝကိုယ္ ေက်နပ္ပါသည္။ သားႀကီး ငါးႀကီးစားဖို႔ ေလာဘမတက္ပါ။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္စားရင္း အကု သုိလ္ကင္းပါသည္။ သက္သတ္လြတ္ စားရင္း တင္းတိမ္ပါသည္။
ဆရာၾကဴးနစ္ေရးထားသည္က အားက်ေလာက္ပါသည္။
၁၉၇၅ ခုႏွစ္က စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္အိမ္သို႔ ေရာက္သြား သည္။ ဆရာစာေရးပံုက ရွင္းပါ သည္။
ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မိုး သစ္သားႏွစ္ ထပ္အိမ္ပိုင္ရွင္ ဘာသာျပန္စာေရး ဆရာက စကားကို ေဖာ္ျပသည္။
‘ကြၽန္ေတာ္ခ်ာလီခ်က္ပလင္စာ အုပ္ဘာသာျပန္လို႔ရတဲ့ စာမူခနဲ႔ ဒီ အိမ္ကို ေဆာက္ပါသဗ်ာ’ဟု အညာ ေလသံႏွင့္ ႐ုိး႐ုိးသားသား ေျပာပံု ေလးဖတ္လိုက္ရပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္အားက်မိပါသည္။ စိတ္ဓာတ္ေတြ တက္ၾ<ြကမိပါသည္။ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္က ဘာသာျပန္ စာအုပ္ ေရးသားခဲ့ေသာ စာေရးဆရာႀကီးက ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မိုးႏွစ္ထပ္အိမ္ ေဆာက္ႏုိင္သည္ဟု ႐ုိးသားစြာေျပာ သည္။ ေရးသူက ေရးသည္။ ကြၽန္ ေတာ္က စိတ္ဝင္စားသည္။
ကြၽန္ေတာ္က တကၠသိုလ္ဝင္ တန္းေအာင္ၿပီး စစ္ထဲဝင္ခဲ့သည္။ ဇနီးက ဘဲြ႕ရသည္။ အတူေန သားက ဘြဲ႕ရသည္။ သူတို႔က အဂၤလိပ္စာ ဝါ သနာပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္က စာအုပ္ေရြးသည္။ သူတို႔ကို ဘာသာျပန္ခုိင္းမည္။ ရပ္ ေဝးေရာက္ သမီးဆရာဝန္ႏွင့္ ေျမး ႏွစ္ေယာက္ဆီ ပို႔မည္။ မြမ္းမံေစမည္၊ ကြၽန္ေတာ္က ထုတ္ေဝမည္။
အႀကံေကာင္းရေသာ ကြၽန္ ေတာ္က ရင္းႏွီးေသာ ကဗ်ာဆရာထံ ဆက္သည္။ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ေသာ ကုန္က်စရိတ္ႏွင့္ အျမတ္တို႔ကို ေမး သည္။
“အဘရယ္၊ ကဗ်ာစာအုပ္ဆို တာ ကဗ်ာဆရာေတြစုၿပီး ထုတ္မွ တစ္အုပ္ျဖစ္တာပါ။ အရင္းရဖို႔ အႏုိင္ႏုိင္ပါ”ဟု ဆုိ၏။
တစ္ခ်ိန္က ဘန်အ ်နူူနမ စာရင္း ဝင္ သမီးလို ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္သည့္ စာ ေရးဆရာမကို ဆက္သည္။ ေမး သည္။
“ဘဘရယ္။ တစ္ခ်ိန္က သမီး စာအုပ္ေတြေရာင္းရတယ္။ ႐ုပ္ရွင္လည္း ႐ုိက္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က (၂ဝ၁၇) အကယ္ဒမီမွာလည္း သမီးေရးတဲ့ စာအုပ္ဇာတ္လမ္းဝင္တဲ့ ႐ုပ္ရွင္စာ ရင္းမွာပါလာတယ္”
“ဒါေပမဲ့ အခုသမီးတို႔ေနတဲ့ တုိက္ခန္းက အမ်ဳိးသားက စာအုပ္ ထုတ္ေဝေရးလုပ္လို႔ တျဖည္းျဖည္း စုေဆာင္းၿပီး ေဆာက္လုပ္ေနႏုိင္တဲ့ တိုက္ခန္းပါ”ဟု ေျပာသည္။ သမီးစာ ေရးခနဲ႔ မဝယ္ႏုိင္ပါဘူး”ဟု ဆုိသည္။
ကြၽန္ေတာ္က မေက်နပ္ေသး၊ ဘာသာျပန္စာေရးဆရာႀကီးထံဆက္ ျပန္သည္။
“ဆရာ တစ္ႏွစ္မွာ ဘာသာျပန္ စာအုပ္ ဘယ္ႏွအုပ္ထုတ္ႏုိင္သလဲ”
“အတိုဆုိရင္ သံုးေလးအုပ္ထုတ္ ႏုိင္ပါတယ္”
“တစ္ႏွစ္မွာ ေစ်းမႀကီးတဲ့ ကား တစ္စီးဝယ္ႏုိင္သလား”
“ဘယ္ရမွာလဲ…ဗုိလ္မွဴးႀကီးရာ စာအုပ္တစ္အုပ္ဘာသာျပန္ထုတ္ရင္ ကားတာရာတစ္လံုးႏွစ္လံုးဖိုးေတာ့ ရပါတယ္”ဟု ေျပာရင္းအားရပါးရ ရယ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္မေက်နပ္ေသး။
သားသား။ မီးမီးတို႔အတြက္ စိတ္ဓာတ္ျပဳျပင္ေရး စာေရးဆရာႀကီး ထံ ဖုန္းဆက္သည္။
“ခင္ဗ်ာ ရဲ႕ စိတ္ပညာေဆာင္း ပါးေတြ ေဟာေျပာခ်က္ေတြက က ေလးသူငယ္ေတြအတြက္ အက်ဳိးရွိ တယ္လို႔ နာမည္ႀကီးတယ္”
“ေဟာေျပာပြဲအၿပီးမွာ စာအုပ္ အျဖစ္ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝတာေတြလည္း ေရာင္းအားေကာင္းတယ္လို႔ နာမည္ ႀကီးတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာ ကားေလးတစ္ စီးဝယ္ႏုိင္သလား။ အိမ္ေဆာက္ဖို႔ ဘယ္ႏွႏွစ္စုရမလဲ”
ကြၽန္ေတာ့္စကားအဆံုးမွာ သူ က ဟားတုိက္ရယ္လုိက္သည္။ စကား ေျပာအသံက်ယ္တာ အားရပါးရ ရယ္တတ္တာ နာမည္ႀကီးေသာ စိတ္ ပညာပါရဂူႀကီးက ရယ္ၿပီး ေမာမွ စကားဆက္သည္။
“ကြၽန္ေတာ့္စာအုပ္ေလးေတြက ခပ္ပါးပါး ေစ်းေပါေပါမို႔ ရန္ကုန္က လည္း အုပ္ ၈ဝ ဆုိတဲ့ ေခတ္မွာ ဆီ ဖိုးဆန္ ဖိုးေလးပဲ ရပါတယ္ အဘ ရယ္”ဟု ေျပာသံၾကားလိုက္ရပါေတာ့ သည္။
စာေရးဖို႔အားယူရင္း တာစူရင္း ေခတ္ႏွင့္တစ္ေျပးညီေျပးေနေသာ ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္ဖတ္သည္။ ဆရာ ၾကဴးနစ္၏ ေဆာင္းပါးဖတ္သည္။
အားတက္ဖို႔ အားေမြးဖို႔ ေနာက္ ဆံုးထုတ္ဂ်ာနယ္ဖတ္မိခါမွ စိတ္ ဓာတ္အႀကီးအက်ယ္က်မိရပါၿပီ။
၁၉၆၅ ခုႏွစ္က ဘာသာျပန္ စာအုပ္ထုတ္ေဝသူ ေဆာက္ထား ေသာ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္သို႔ ဆရာၾကဴး နစ္က ၁၉၇၅ ခုႏွစ္မွာ ေရာက္ခဲ့ ေၾကာင္း ျပန္ေရးသည္။
၂ဝ၁၈ ခုႏွစ္မွာ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ မိသည္။ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္က ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ ၃ဝ အရြယ္။ ယခုအသက္ ၈၃ ႏွစ္။ ေခတ္ေကာင္းႏွင့္ လြဲခဲ့ရေသာ ကြၽန္ေတာ္ေနာင္တေတြရေနမိရပါ ေတာ့သည္။
ေမာင္ေဆြသက္
