က်ြန္ေတာ္၏ ျမင္းမုိရ္ေတာင္ဦး၊ မကက်ဴးေသာ မာတာမိခင္ေက်းဇူးရွင္ႀကီးသည္ ေရမေရာေသာ ေတာသူစစ္စစ္ျဖစ္ပါ၏။ ”ဟဲ့ … ေတာသူအတုဆိုတာရွိလို႔လားကြယ္” ဟု ေစာဒကတက္လုိသူ ရွိျငားပါအံ့။ ကြၽန္ေတာ္ေျဖပါမည္။ ေတာမွာေမြး ေတာမွာ ႀကီး၍ ကံအားေလ်ာ္စြာ ၿမိဳ႕ျပသို႔ေရာက္ၿပီး ပုတ္သင္ညိဳလို အေရာင္ေျပာင္း ၿမိဳ႕သူစတုိင္(လ္) မ်ဳိးထြက္ေအာင္ ဇြတ္ႀကီးအသြင္ယူၾက သူမ်ားကား …’ေတာသူအတု’ မ်ားပင္ ျဖစ္ၾကသည္။ ”အိုဟယ္ …ၿမိဳ႕ေရာက္မွေတာ့ ၿမိဳ႕သူအတုပဲ ျဖစ္ေတာ့မေပါ့”ဟု အခ်ဳိ႕က ျငင္း ခ်က္ထုတ္ေကာင္းထုတ္ၾကမည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ ဆုိလုိရင္းကို စစ္စစ္ ေပါက္ေပါက္ ကတ္ကတ္သတ္သတ္ ေတြးၾကည့္လွ်င္ အေျဖေပၚသြားပါ လိမ့္မည္။ ေတာမွာေမြး ေတာမွာ ႀကီးျပင္းကာ ေတာဇာတိကို ေဖ်ာက္ ေသာသူ ဣတိၴယမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ က ‘ေတာသူအတု’ ဟုသာ ေခၚခ်င္ သည္။ ေတာသူ၏ ဇာတိလကၡဏာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားကာ၊ ေတာသူစစ္ စစ္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အတုျဖစ္သြား ေၾကာင္း ‘ေတာသူအတု’ ဟု ကြၽန္ ေတာ္က နာမပညတ္ လိုက္ရျခင္းသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္အျမင္ကို ေက်နပ္က ယူပါ။ မေက်နပ္က ပယ္ ပါ။No problem။
‘ေတာသူစစ္စစ္ လကၡဏာ’ ေတြကား ဘာေတြပါလဲ။ အမ်ားႀကီး ပါ။ ထင္ရွားေသာလကၡဏာအနည္း ငယ္မွ်ကို ေျပာျပရလွ်င္ ေတာသူစစ္ စစ္တို႔သည္ ဝတ္ပံုစားပံု၊ ေနပံုထုိင္ ပံု၊ စားပံုေသာက္ပံု ႐ုိးသားပြင့္လင္း ၾကသည္။ ဟန္ေတြ ပန္ေတြ၊ စတုိင္ ေတြ ဂြိဳင္ေတြ မရွိၾကပါ။ ပဲမမ်ားၾက ပါ။ တုိးတုိး …တိုးတုိး မလုပ္တတ္ ၾက။ တုတ္ထိုးအိုးေပါက္ ေဟာ့ေဟာ့ ဒိုင္းဒုိင္းေျပာတတ္ဆိုတတ္ၾကသည္။ ထုိမွ်မက …”တုိ႔ကေတာ့ က်ယ္ က်ယ္ပဲေဟ့၊ စကားေျပာလည္းက်ယ္ က်ယ္ပဲ၊ အီးေပါက္လည္း က်ယ္က်ယ္ ပဲ၊ မွတ္ထား”ဟူ၍ပင္ ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျပန္တတ္ၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ မာတာမိခင္ေက်း ဇူးရွင္ႀကီးသည္ ဆိုခဲ့ပါ ေတာသူစစ္ စစ္ျဖစ္ေသာ္လည္း စာေပအႏုပညာ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးရာမွာေတာ့ ၿမိဳ႕သူပညာ တတ္ေတြ လက္ဖ်ားခါေလာက္ပါ သည္။ အေမသည္ စာေပခ်စ္ျမတ္ႏုိး ေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါး၏ တပည့္မပီပီ (သူÓဏ္မီသေလာက္ လက္လွမ္းမီသေလာက္) ‘မင္းပူး ဆရာေတာ္ဦးၾသဘာသ’၏ လက္ရာ ‘ေဝႆႏၲရာဇာတ္ေတာ္ႀကီး’ ဝတÄဳစာ အုပ္ကိုလက္ရင္းထားၿပီး အျခားဇာတ္ နိပါတ္စာအုပ္မ်ားကို အရည္က်ဳိ ေသာက္ထားခဲ့ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းမေနမီ၊ ထုိ႔ေနာက္ ေက်ာင္းေနၿပီး ျမန္မာစာႏွင့္ စတင္ မရင္းႏွီးေသးခင္ကပင္ အေမ၏ႏႈတ္ ေျပာဇာတ္ေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ကြၽမ္းဝင္ ပူးကပ္ၿပီးသားျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခါ ေသာ္ အူတူတူစာေပသမား နာမည္ခံ အူေၾကာင္က်ားတစ္ေယာက္က …
”ကိုၾကဴးရဲ႕ စာေပလက္ဦးဆရာ က ဘယ္သူတုံး’ဟု ေမးသည္။
”ကြၽန္ေတာ့့္အေမ ေဒၚဖြားမွီ ေပါ့ဗ် …”
”ဟြန္း …ေဒၚဖြားမွီဆိုတဲ့ စာေရးဆရာမဆိုတာကို မၾကားဖူးပါ လားဗ်ာ …”
”ေဒၚဖြားမွီဆိုတာ က်ဳပ္အေမ ဗ်၊ က်ဳပ္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ စာေပ လက္ဦးဆရာ မူရင္းစစ္စစ္ပဲ၊ (ကဲ) ဘာေျပာခ်င္ေသးသလဲ …”
အေမသည္ စာေပဝါသနာ (ဇီး ႐ုိး)ျဖစ္ေသာ အေဖႏွင့္ အိမ္ေထာင္ က်ခဲ့ၿပီးေနာက္ ျပည္တြင္းစစ္၏ ဂ ယက္ေၾကာင့္ အသက္ ၃ဝ ေက်ာ္ အရြယ္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ အနီးသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါသည္။ ရန္ ကုန္မွာေတာ့ စာနယ္ဇင္းေတြက ေပါ လွပါဘိ။ မနက္ ၇ နာရီေလာက္ဆုိ သတင္းစာပို႔သမားက စက္ဘီးဘဲလ္ သံေပးရင္း အေမေရွ႕သို႔ ေရာက္လာ ၿပီး သတင္းစာပို႔သမားဆီမွာ သတင္း စာအျပင္ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းအသစ္ေတြ လည္း ပါတတ္သည္။ မိမိအလုိရွိပါ က ‘ဘားမားစတား’လို ကာတြန္းဂ်ာ နယ္၊ ‘႐ုပ္ရွင္စတား’လို ႐ုပ္ရွင္ဂ်ာနယ္ မ်ားကို သတင္းစာပို႔သမားထံမွ ေအာ္ဒါမွာ၍ ရသည္။ အေမသည္ ေစ်းေရာင္းရင္း အိမ္မႈကိစၥေဆာင္ ရြက္ရင္း အားလပ္သည္ႏွင့္ စာဖတ္ ေနေလ့ရွိသည္။ အိမ္ဦးနတ္အသွ်င္ ဖခင္ႀကီးကေတာ့ သတင္းစာက လဲြ လွ်င္ ဘာမွမဖတ္။
အေမက စာဖတ္ျခင္းကိုလည္း လက္မလႊတ္ဘဲ ႐ုပ္ရွင္ဘက္သို႔ အာ ႐ုံေျပာင္းသြားျပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ ေနထုိင္ေသာရပ္ကြက္က ၿမိဳ႕ လယ္ေကာင္ down town ႐ုပ္ရွင္႐ုံ ေတြႏွင့္ ေျမနီကုန္းရွိ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြ ၾကားမွာ ေရာက္ေနသည္။ ျမန္မာ႐ုပ္ ႐ွင္ဆုိလွ်င္ အေမက ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ သို႔ သြားၾကည့္သည္။ ကုလားကား ေကာင္းေကာင္း႐ုံတင္ၿပီၾကားလွ်င္ ေတာ့ ေရႊေတာင္ၾကားရပ္ကြက္ကို ျမင္းလွည္းစီး၍ ျဖတ္ၿပီး ေျမနီကုန္း သို႔ သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာင္း ပိတ္ရက္ေရာက္မွ၊ အေမက ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္သြားတတ္ရာ အေမ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္တုိင္း ကြၽန္ေတာ္လည္း ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္ခြင့္ရေနသည္။ ခက္တာက ကြၽန္ေတာ္သည္ ျမန္မာဇာတ္ကား ေတြကို မႀကိဳက္၊ ႏုိင္ငံျခားအက္ရွင္ ဇာတ္ကားမွ ႀကိဳက္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ေလ့လာမိသေလာက္ ၁၉၅ဝ ျပည့္ႏွစ္မ်ားသည္ မင္းသမီး ‘ၾကည္ၾကည္ေဌးေခတ္’ျဖစ္သည္။ ၾကည္ၾကည္ေဌးသည္ ႐ုပ္ရွင္အမ်ား ဆံုး႐ုိက္ကူးရသည္ဟု ထင္သည္။
”ၾကည္ၾကည္ေဌးကားသစ္ ႐ုံ တင္ၿပီေဟ့”ဟု တစ္ေယာက္က လာ ေျပာလွ်င္ အေမက ”အဆင္သင့္ပဲ ေဟ့”ဟု ျပန္ေအာ္တတ္သည္။ မၾကာ မီ ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေရာက္လွ်င္ အိမ္နီးခ်င္းမိန္းမေဖာ္ တစ္သိုက္ႏွင့္အတူ စကားေတြ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ သားအမိတစ္ေတြ ၾကည္ၾကည္ေဌး ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကား ျပသေနရာ ႐ုပ္ရွင္ ႐ုံသို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။ စကား ေတြ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာဟု ေျပာရ ျခင္းမွာ အေမ၏ အိမ္နီးခ်င္းမိန္းမ ေဖာ္အားလံုး ေတာသူေတြျဖစ္ၾက ေသာေၾကာင့္ပင္။ ထိုေခတ္ကတည္း က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚမွာ နယ္သူနယ္ သား ေတာသူေတာင္သားေတြက အမ်ားစုျဖစ္ပါသည္။ အေမတို႔ တစ္ သုိက္က ေတာသူေတြဆိုေတာ့ … စကားေတြ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ၊ ေဆးေပါ့လိပ္မီးခိုးေတြ တေထာင္း ေထာင္း ကြမ္းတံေထြးေတြ တဗ်စ္ ဗ်စ္ ၾကည္ၾကည္ေဌး၏ သစၥာေတာ္ၿမဲ၊ အမာခံ ပရိသတ္ေတြ ျဖစ္ၾကသည္။ ၾကည္ၾကည္ေဌးရယ္လွ်င္ သူတို႔လည္း လိုက္ရယ္ၾကမည္။ ၾကည္ၾကည္ေဌး ငိုလွ်င္ သူတို႔လည္း ႏွပ္တ႐ႈပ္႐ႈပ္ျဖင့္ လိုက္ငိုၾကမည္။
”ၾကည္ၾကည္ေဌးပါတဲ့ ဘုိင္စ ကုတ္ေတြ ၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ။ အ သက္ႀကီးလို႔ သူဘုိင္စကုတ္မ႐ုိက္ ေတာ့ဘူး မွတ္တယ္”ဟု အသက္ ၆ဝ ေက်ာ္လာေသာ အေမကညည္းသံ ျဖင့္ ေျပာသည္။
ထပ္ဆင့္အကယ္ဒမီဆုရွင္ ဆိုငို လြမ္းစြယ္စံုရမင္းသမီးႀကီး ေဒၚၾကည္ ၾကည္ေဌးသည္ ေလာကဓံႏွင့္ စီးခ်င္း ထုိးရင္း ဇရာဖိစီးလာခ်ိန္မွာ ညိႇဳးငယ္ ႏြမ္းပါးစြာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေၾကာင္း အေမမသိခဲ့ပါ။ ၾကည္ၾကည္ေဌးဆံုး ပါးခ်ိန္မွာ အေမလည္း ဇရာဖိစီး လ်က္ စာမဖတ္ႏုိင္ တီဗီမၾကည့္ႏုိင္ ျဖစ္ေနခဲ့ရရွာၿပီ။
အေမတစ္ေယာက္ သခၤါရသ ေဘာကို မလြန္ဆန္ႏုိင္ေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ အေမ့ေခါင္းအံုး ေဘးတြင္ ‘ေဝႆႏၲရာဇာတ္ေတာ္ ႀကီး’ စာအုပ္ႏွင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမ ေလးေရးသားေသာ ၾကည္ၾကည္ေဌး ၏ ဝတÄဳဟန္ အတÄဳပၸတိၱ ‘မာလာရီ’ စာအုပ္ ႏွစ္အုပ္တို႔ကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။
အေမသည္ စာေပႏွင့္အႏုပညာ ကို ခ်စ္ခင္ႏုိင္သေလာက္ ခ်စ္ခင္ၿပီး တိမ္းပါးေသာအခါ သူအႏွစ္သက္ဆံုး မ်ားကို စုပ္ယူမ်ဳိခ်သြားခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကား စာအုပ္ေတြအမ်ား ႀကီးဖတ္၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြ တစ္ပံုႀကီးၾကည့္ ရင္း ဟိုေယာင္ေယာင္သည္ေယာင္ ေယာင္ႏွင့္ ‘ဟံု’ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေသလွ်င္ ဘာကိုမွ စုပ္ယူမ်ဳိခ်ျခင္း မျပဳႏုိင္ဘဲ အဆန္ေခ်ာင္ရင္ဘတ္ ေဟာင္းေလာင္းႏွင့္ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ ထဲ ပစ္ထည့္ခံရမွာကို ျမင္ေယာင္ ေသးမိေၾကာင္းပါ ။ ။
ၾကဴးႏွစ္
