ကေလးေတြ၊ လူငယ္ေတြကို ဘယ္ လိုျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးၾကမလဲ ဆိုရာမွာ သူတို႔ ကိုယ့္ဗိုက္ထဲမွာရွိ က တည္းက စလုပ္ၾကရပါမယ္။ ကြၽန္မ မွာ အရြယ္ေရာက္ၿပီျဖစ္တဲ့ သမီးနဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ အတူျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ မိခင္တစ္ ေယာက္ရဲ႕အေတြ႕အႀကံဳကို ေဝမွ်ခ်င္ ပါတယ္။
ဆုံးမပဲ့ျပင္မႈေတြနဲ႔ပတ္သက္ရင္ မမွားတဲ့မိဘ(ဒီလိုေလးေျပာလိုက္ ရင္ ေကာင္းသားဆိုတဲ့ ေနာင္တမ်ိဳး ေပါ့) မမွားတဲ့သားသမီးဆိုတာမရွိပါဘူး။ မိဘနဲ႔သားသမီးအတြက္ အေကာင္း ဆုံးလက္စြဲစာအုပ္ဆိုတာလည္းမရွိ ပါဘူး။ ကိုယ့္အရပ္ကိုယ့္ဇာတ္နဲ႔က ရတာေတြကလည္း အမ်ားသားပဲ ေလ။ မိဘေတြရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ေလာဘေတြကလည္း ကမၻာတပတ္ စာေလာက္မ်ားတတ္တာမို႔ ကြၽန္မတို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကို ကိုင္တြယ္တတ္မွသာစိတ္နာက်င္ မႈအနည္းဆုံးျဖစ္မွာပါ။
၁။ သေႏၶစိတ္
ကေလးေတြကို ကိုယ္ဝန္ရွိေန ခ်ိန္မွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့စိတ္ဟာ သူတို႔အ ေပၚ အမ်ားႀကီး သက္ေရာက္ပါတယ္။ သမီးႀကီးကိုယ္ဝန္နဲ႔တုန္းက ဂုဏ္ထူး တန္းတက္ေနခ်ိန္၊ စာတအားက်က္ ေနခ်ိန္မို႔ သမီးဟာ စာဖတ္အလြန္ ဝါသနာပါလာတယ္။ စာလုပ္ဖို႔ မတိုက္တြန္းရဘူး။ အိမ္ေထာင္က်ခါ စမို႔ ငည ူေတ ေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ မေပါင္းသင္းတတ္၊ အိမ္ေထာင္တစ္ ခုရဲ႕ လူမႈဆက္ဆံေရး အိမ္တြင္းမႈကိစၥ အားလံုးကို က်င့္သားမရေသးဘဲ ရင္ ဆိုင္ရေတာ့ ကိုယ္ဝန္နဲ႔ စိတ္ကအရမ္း တိုတတ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ သမီး ႀကီးဟာ စိတ္ဆတ္ၿပီး မာန္ႀကီးတယ္။
သားကိုယ္ဝန္နဲ႔က်ေတာ့ ေအး ေဆးတည္ၿငိမ္ေနၿပီမို႔ ဘုရားခန္းမွာ တရားေတြ ပူေဇာ္ရင္း ေအးခ်မ္းစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သား ေလးဟာ ႏူးညံ့တယ္၊ ခ်စ္တတ္တယ္၊ ဘာသာတရားကို အရြယ္နဲ႔မလိုက္ ေအာင္ ကိုင္း႐ိႈင္းတယ္။ စာကလြဲရင္ အားကစား၊ လူမႈေရးေတြေတာ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ဝန္ရွိခ်ိန္ဟာ အလြန္ အေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္မို႔ မိခင္ေရာ၊ ကိုယ့္အသိုင္းအဝိုင္းတစ္ခုလံုးကပါ တန္ဖိုးထားေနထိုင္ရမယ့္ အခ်ိန္ပါပဲ။
၂။ ေလ့က်င့္မႈ
ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ဟာ ေက်ာင္းစာ တစ္ခုတည္းမဟုတ္လုိ႔ လူမႈဆက္ဆံေရးပညာ၊ အႏုပညာ၊ က်န္းမာႀကံ့ခိုင္မႈ၊ ဝီရိယထည့္တတ္ ဖို႔ ၊ ဘာသာေရးက ျပဆိုထားတဲ့ ဘဝ ေနနည္း အတတ္ပညာေတြကို ေလ့ က်င့္ႏိုင္ေအာင္ လမ္းေၾကာင္းေပး ပါတယ္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက အိမ္ အလုပ္ေတြ ကူလာရတဲ့ကေလးဟာ အရြယ္ေရာက္လာရင္ လံုးဝမပ်င္းပါ ဘူး။ မိဘက အခ်စ္လြန္ၿပီး ေရႊေပၚ ျမတင္ထားခဲ့တဲ့ ကေလးေတြဟာ အ ရြယ္ေရာက္လာရင္ တာဝန္မယူတတ္ တာ၊ စိတ္ေပ်ာ့တာ၊ ရင္မဆိုင္ရဲ တတ္တာေတြျဖစ္ပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက ျပႆနာနဲ႔ ႀကံဳလာမွ သင္ေပးရတာေတြရွိပါ တယ္။ အႏၲရာယ္ကို နည္းနည္း ေလာက္ေတာ့သိပါေစ။ ဒီ့ထက္ဆိုး တဲ့ အႏၲရာယ္မ်ိဳးရဲ႕ ရလဒ္ကို ႀကိဳ မွန္းတတ္သြားေအာင္ပါ။ ဥပမာ ခပ္ ေသးေသးေျပာရရင္ သမီးႀကီးငယ္ တုန္းက မီးပူကိုကိုင္ခ်င္တယ္။ ကိုယ္ ကေပးမကိုင္ဘဲ ပူပူလို႔ေျပာၿပီး ဟန္႔ တယ္။ ပူပူဆိုတာ သူနားမလည္ ေတာ့ မီးပူတိုက္ေနခ်ိန္ အလစ္မွာ မီးပူကို လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္လံုးနဲ႔ အား ရပါးရ လာဆုပ္ပါေလေရာ။ လက္ဖ ဝါးႏွစ္ဖက္လံုး အရည္ၾကည္ဖုႀကီးေတြ ထ၊ ငိုရင္းအိပ္ေမာက်သြားတဲ့ သမီး ကို ၾကည့္ရင္းေနာင္တရဖူးတယ္။ သူ လုပ္ခ်င္တာကို နည္းနည္းေလးေပး လုပ္ၿပီး အႏၲရာယ္ကို သိေစတာဟာ ပိုအႏၲရာယ္နည္းပါလားဆိုတဲ့ သင္ ခန္းစာရခဲ့ဖူးတယ္။
ရည္းစားထားခ်င္လား ေပးထား လိုက္ပါ။ ရည္းစားထားဖို႔ အားေပး ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမ်ားသားသမီး ဒုကၡေတြ႕ေစမယ့္အရာေတြ၊ ကိုယ္ကိုယ္ တိုင္ဒုကၡေရာက္သြားႏိုင္တာေတြကို ေတာ့ ႀကိဳေျပာျပထားပါတယ္။ သူတုိ႔ အရြယ္ ဒုကၡေရာက္ေနတာေတြနဲ႔ ဥပမာေပးပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳခဲ့ တာေတြ ရွင္းျပရင္းသင္ပါတယ္။ ဘယ္အရာကမွ ရာသက္ပန္ မဟုတ္ ေသးဘူးဆိုတာ သိေစပါတယ္။ လက္ တြဲေဖာ္ေရြးဖို႔ ၃ ေယာက္ေလာက္ ေလ့လာလို႔ရတယ္လို႔ေျပာထားတယ္။
ႏိုင္ငံျခားမွာေက်ာင္းထားရင္ သတိထားပါ။ တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံသားေတြက ႐ိုင္းတာ၊ ရင့္တာမ်ိဳးရွိခ်ိန္မွာ ေဘးက ေမတၲာမဝန္းရံထားရင္ သူတုိ႔စ႐ိုက္ ေတြက ၂ ႏွစ္ေလာက္ဆို သိသိသာ သာကူးစက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ယဥ္ ေက်းမႈပံုစံနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ တစ္ ကိုယ္ေကာင္းမဆန္တတ္ေအာင္ သ တိထားေျပာေပးပါ။
သူတုိ႔ေက်ာင္းၿပီးရင္ ငါ့တာဝန္ ၿပီးၿပီလို႔ ထင္ထားတာမွားပါတယ္။ လူ႔ေလာကအေၾကာင္း လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္မွ ပိုသင္ေနရပါတယ္။ သူတုိ႔ စီး ပြားနဲ႔ဘဝအေဖာ္အေၾကာင္း အတူ လိုက္စဥ္းစားေပးရလို႔ ပိုအလုပ္မ်ား ပါတယ္။
သားသမီးကိုလမ္းၫႊန္တဲ့အခါ ကိုယ္တိုင္က ေမတၱာျပည့္ဝေန ဖို႔က အေရးႀကီးဆံုးပါ။ ကိုယ့္သား သမီးေရွ႕မွာ ကိုယ့္မိဘ၊ ေယာကၡမ ေတြ၊ ႏွစ္ဖက္အမ်ိဳးေတြကို ေစာင့္ ေရွာက္တာ၊ ႐ိုေသတာေတြျပပါတယ္။ ဘုရားေစတီနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ သီလရွင္ေက်ာင္း၊ ကမၼ႒ာန္းရိပ္သာ ေတြေခၚသြားေပး၊ လုပ္ျပေပးရပါ တယ္။ ဒါမွသူတုိ႔ အတုယူတတ္မွာပါ။ ဘယ္ကိစၥမဆို ဗႈ(ဗစစမနခငေအငလန ႈညဆကငမပ) ေလးစားသမႈနဲ႔ စနည္းနာ ေမးျမန္းၿပီးမွ အေျဖရွာတဲ့နည္းကို သံုးခိုင္းပါတယ္။
၃။ ယံုၾကည္မႈ
ကေလးေတြကို ယံုၾကည္မႈထား ေပးတယ္။ သူတို႔ကို စိတ္ဘယ္ေလာက္ ပူေနပါေစ သူတုိ႔ကို ေလးစားေပး ယုံၾကည္ေပးရပါတယ္။
သမီးႀကီး ၈ တန္းမွာပဲ သူ႔ ေက်ာင္းက အစီအစဥ္နဲ႔ ႏိုင္ငံျခား စလႊတ္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းသြားရင္ လည္း ေက်ာင္းကစီစဥ္ရင္ ထည့္ေပး တယ္။ သည္းၿပီးေနာက္ကလိုက္တာ မ်ိဳး မလုပ္ပါ။ ခရီးမွာ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိ တဲ့ အႏၲရာယ္ေတြ ႀကိဳေျပာျပလိုက္ၿပီး သတိနဲ႔ေနဖို႔မွာပါတယ္။ သူတုိ႔ ေဝယ်ာဝစၥ အကုန္လုပ္မေပးပါ။ ကိုယ့္ကို ကူတတ္ဖို႔ခိုင္းေပးရင္း ေလ့ က်င့္ေပးပါတယ္။ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ လည္း သင္ဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ အထူး သျဖင့္ စီးပြားေရးသမားေတြနဲ႔ အေျခ ခံက်က် စကားေျပာခိုင္းပါတယ္။
၄။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တည္ေဆာက္မႈ
ကေလးေတြဟာ မိဘရဲ႕စ႐ိုက္ ကို အတူေနေန မေနေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မိဘေတြဟာ မိမိကိုယ္ကို အၿမဲျပဳျပင္ေနရပါတယ္။ ကိုယ္ ေျပာင္းလဲသေလာက္ သူတုိ႔ေျပာင္း လဲလာပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ မ်ိဳး႐ိုး ဗီဇ ျပဳျပင္နည္းတစ္မ်ိဳးပါပဲ။ ကြၽန္မကိုယ္ တိုင္ အသက္ငါးဆယ္နားကပ္ေနၿပီ ျဖစ္လို႔ ေလာကီေလာကုတ္မွ်ေအာင္ လုပ္ပါတယ္။ အဓိက စာဖတ္ပါတယ္။ ဘာသာေရးဆို မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ ဆရာေတာ္ႀကီး၊ ေအာက္စဖို႔ဒ္ဆရာ ေတာ္ ဦးဓမၼသာမိ၊ ဦးေဇာတိကစတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြ စီမံခန္႔ခြဲမႈေတြအ တြက္ဆို ၾခ ြမေတ ံငူူယ ံႀြၽ ြကငိန က ထုတ္တာေတြဖတ္ပါတယ္။ အဲဒါ ေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္ေရာ ကေလး ေတြကို ေျပာျပဖို႔အတြက္ေရာ အ သံုးဝင္ပါတယ္။
ဘယ္လိုေလာကဓံႀကံဳႀကံဳ ရင္ ဆိုင္ျပ၊ ေက်ာ္လႊားျပဖို႔ အေတြးအား ေတြ ေကာင္းေနေအာင္ ေလ့က်င့္ ေနရပါတယ္။ ဒါမွ ကိုယ့္ကိုၾကည့္ၿပီး သူတုိ႔လည္းေနတတ္၊ ရင္ဆိုင္တတ္ မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးေတြကိုလည္း သူမ်ားအေၾကာင္း အတင္းခ်ေျပာ သလိုေျပာျခင္းထက္ ျပႆနာနဲ႔အေျဖ ခြဲျပတဲ့အေျပာမ်ိဳးနဲ႔ပဲ ေျပာပါတယ္။
ကိုယ္လည္းအခ်ိန္ မေရြး မွား ႏိုင္တာမို႔ သူမ်ားမွားတာ ေတြကို အျပစ္ေျပာဖို႔ထက္ သင္ခန္းစာယူ တတ္တဲ့အျမင္နဲ႔ ျမင္ၾကည့္ဖို႔ပဲေလ့ က်င့္ေပးပါ။
မိဘရဲ႕ တာဝန္ေတြထဲမွာ ဘဝကိုသံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ သြားေစႏိုင္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေတြ ဝိုင္းရွာေပးဖို႔အဓိကပါ။ အာ႐ံုနဲ႔စိတ္ တုိ႔ တိုက္ရာကျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အ က်ိဳးေတြေကာ၊ အေၾကာင္းရင္းျမစ္ ေတြေကာ သိေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ဟာ ေစာ တယ္လို႔မရွိပါဘူး။ အဲ့သလို လမ္းျပႏိုင္ဖို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း က်င့္ ႀကံအားထုတ္ထားရပါမယ္။
၅။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ
စည္းကမ္းေတြနဲ႔ ေမာင္းေနလို႔ မေပ်ာ္ရႊင္ရတာမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္မိပါ ေစနဲ႔။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဘရိတ္မအုပ္ မိတတ္တဲ့အခါေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ လိုမ်ိဳးဆို ရလဒ္ေကာင္းေတြ မရႏိုင္ ပါဘူး။ သူတုိ႔စိတ္ဓာတ္မက်သြားဖို႔ လည္း အေရးႀကီးပါတယ္။ အရင္း ႏွီးဆုံးသူေတြဟာ ျပႆနာအျဖစ္ ဆုံးေတြမို႔ မိဘနဲ႔သားသမီး စကားမ်ား ေလ့ရွိၾကတာ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္လည္း ဒီလိုေရးျပ ေနလို႔ သားသမီးနဲ႔ ဆက္ဆံေရးမွာ ေအာင္ျမင္အဆင္ေျပလွတယ္မဟုတ္ ပါဘူး။ ကိုယ္ေျပာလို႔ ၇ဝ % အဆင္ ေျပရင္ကိုပဲ ေက်နပ္လိုက္ရပါတယ္။
အခုလို ဖုန္းတစ္လံုးနဲ႔ သညူငညန ေပၚေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးဟာလည္း သူ တုိ႔အတြက္ လံုေလာက္တဲ့ လူမႈေရး နယ္ပယ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိပါေစ။ အိမ္မွာ ၿငိမ္ေနရင္ ၿပီးတာပဲဆိုၿပီး ဖုန္းနဲ႔ဂိမ္းေဆာ့ေနတဲ့အေပ်ာ္ထက္ လက္ေတြ႕ျပင္ပမွာ တကယ္ ေပ်ာ္ ရႊင္ၿပီး၊ လူမႈအသိုင္းအဝိုင္းမွာ အသံုး ဝင္ႏိုင္တဲ့ ေနထိုင္ျခင္းေတြကို ဝိုင္း စဥ္းစားေပးပါ။
သဘာဝတရားကို တန္ဖိုး ထားျမတ္ႏိုးၿပီး ကိုယ္ေနထိုင္ရာ ကမၻာ ေျမကို အက်ိဳးျပဳရင္း ေပ်ာ္ရႊင္တတ္ ေအာင္လုပ္ေပးရမယ့္တာဝန္က မိဘ တိုင္းရဲ႕ဝတၱရားပါ။ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ လည္း ကြၽန္မမိဘေတြရဲ႕ ေလ့က်င့္ပ်ိဳး ေထာင္မႈေၾကာင့္ အလုပ္ကိုမညည္း ညဴတတ္၊ ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္တတ္၊ ေပ်ာ္စရာမျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေနထိုင္ တတ္လာလို႔ မိဘေက်းဇူးအာ႐ံုျပဳ တိုင္း ၾကည္ႏူးရပါတယ္။
ခ်စ္ျခင္းျဖင့္
ေငြေသာ္တာ
