က်ြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကေလးမွာ က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးျဖစ္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ စိတ္မညစ္ၾကပါ။ တိုးတုိးေဝွ႔ေဝွ႔ႏွင့္ပင္ အဆင္ေျပ ေအာင္ ေနၾကပါသည္။ မိုးတြင္းမွာ ေတာ့ အမိုးမလံုသည့္အတြက္ မိုးယို ေသာ ဒုကၡႏွင့္ႀကံဳရတတ္ပါသည္။ အိမ္ကေလးကို တစ္လ ၁၅ က်ပ္ျဖင့္ ငွားေနရျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ႏွင့္ တြဲ လ်က္အခန္းက အိမ္ရွင္၏ ကားထား ေသာ ကား႐ုံျဖစ္သည္။ အိမ္ေရွ႕တည့္ တည့္ လမ္းတစ္ဖက္က ဇရပ္အျမင့္ မွာ အိမ္ရွင္မိသားစုေနထုိင္သည္။ ထိုစဥ္က ရန္ကုန္တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္း မ်ား၊ ဇရပ္မ်ားကို အိမ္ေဂ ဟာအျဖစ္ အသံုးျပဳေနထုိင္သူအမ်ား အျပားရွိပါသည္။ ေခတ္ကာလမေအး ခ်မ္းခ်ိန္ျဖစ္၍ ေက်ာင္းအလွဴရွင္၊ ဇရပ္အလွဴရွင္မ်ားက မိမိတို႔ လွဴ ဒါန္းထားေသာ ေက်ာင္းမ်ား၊ ဇရပ္ မ်ားမွာ ခြင့္ေတာင္းေနထုိင္ရင္း ေနေရးျပႆနာကို ေျဖရွင္းၾကရ သည္။ အိမ္ရွင္မိသားစုမွာလည္း တစ္ခ်ိန္က မိမိတို႔ လွဴဒါန္းထား ေသာ ဇရပ္မွာ ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ရွင္က အတြင္းဝန္႐ုံးမွ ဌာန တစ္ခုမွာ အရာရွိျဖစ္သည္။ ဂ်စ္ကား ျဖင့္ ႐ုံးတက္႐ုံးဆင္းလုပ္သည္။ ႐ုံး ဆင္းလာလွ်င္ ေခါင္းရင္းက ကားဂို ေဒါင္မွာ ကားကိုထားသည္။ ကား ေနာက္ဘက္က အခန္းက်ဥ္းကေလး မွာလည္း မိသားစုတစ္စုထားသည္။ မိုးတြင္းေရာက္လွ်င္ အိမ္ရွင္က အိမ္ အမိုးကို အသစ္ျပန္မိုးေပးေလ့ရွိသည္။ မမိုးရေသးသည့္အခ်ိန္မ်ဳိးႀကံဳရင္ ေတာ့ မိုးယိုတတ္သည့္အတြက္ လြတ္ သည့္ေနရာမွာ ေရႊ႕အိပ္ၾကရသည္။ အမွတ္တရျဖစ္စရာ တစ္ခုျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဦးပၪၥင္း အေၾကာင္းလည္း ေျပာစရာရွိပါေသး သည္။ ဦးပၪၥင္းမွာ အင္းကန္မွာ သီ တင္းသံုးစဥ္ကတည္းက အင္းကန္ရြာ သူကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ သံေယာ ဇဥ္တြယ္ခဲ့ပံုရသည္။ အင္းကန္မွာ ည ေနခင္းေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္ ဦးပၪၥင္းႏွင့္ ကိုရင္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ျခင္း ဝုိင္းဖဲြ႕ေလ့ရွိသည္။ တစ္ေန႔လံုး စာ သင္ၿပီး ေညာင္းညာေနေသာ ဦး ပၪၥင္းကို ညေနခင္းမွာ ျခင္းခတ္က စားဖို႔ ဆရာေတာ္ႀကီး ကိုယ္တုိင္က ခြင့္ျပဳထားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းဝင္းထဲက ေရတြင္းကို ေရ လာခပ္ၾကေသာ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ ဦးပၪၥင္းေတြ၊ ကိုရင္ေတြ စကားစျမည္ ေျပာဖို႔အခြင့္သာသည္။ ဦးပၪၥင္းေတြ၊ ကိုရင္ေတြ ခါးေတာင္းက်ဳိက္ၿပီး ျခင္း ခတ္ေနၾကေသာ ျမင္ကြင္းမွာ ျမင္ ေနက်ျမင္ကြင္းမ်ဳိးမဟုတ္၍ ခပ္ဆန္း ဆန္းျဖစ္ေနသည္။ ထားပါေတာ့။ ဦးပၪၥင္း ရန္ကုန္ျပန္ၾကြ ၿပီး မၾကာမီ မွာပင္ လူထြက္ၿပီး အင္းကန္သို႔ တစ္ေခါက္ျပန္၍သံေယာဇဥ္တြယ္ခဲ့ ေသာ မိန္းကေလးႏွင့္ ဖူးစာဖက္ သည္။ ေနာက္ေတာ့ စစ္တပ္ထဲဝင္ၿပီး အရာခံဗုိလ္ျဖစ္သြားသည္။ သားေတြ သမီးေတြႏွင့္ အိုးအိမ္အတည္တက် ျဖစ္သြားပါသည္။
အိမ္ပတ္ဝန္းက်င္ အခင္း အက်င္းမ်ားကိုလည္း ဆက္စပ္သတိရ ေနပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ရွိ သည့္ ၾကားေတာရလမ္းမွာ ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္ႀကီး၏ အေရွ႕ဘက္မုခ္ တည့္တည့္ျဖစ္၍ ဘုရားဖူးပရိသတ္ ျဖင့္ အၿမဲစည္ကားေနပါသည္။ အိမ္ ကေလးေတြမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေစ်းဆုိင္တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးရွိေသာ အိမ္ဆုိင္ ကေလးမ်ားျဖစ္သည့္အတြက္ အိမ္ ေရွ႕မွာ ဆုိင္ခန္းေလးႏွင့္ ပစၥည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ေရာင္းခ်သည္ကို ေတြ႕ရ သည္။ ကန္ေတာ္ႀကီးနားက ဗဟန္း လမ္းမႀကီးမွ ၾကားေတာရလမ္းကို ခ်ဳိးဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ လမ္းတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္မွာ ဆုိင္အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြ႕ရပါလိမ့္မည္။ စာအုပ္ဆုိင္၊ ဖိနပ္ဆုိင္၊ ဓာတ္ပံုဆုိင္၊ အလွကုန္ဆုိင္၊ သစ္သီး ဆုိင္၊ အပ္ခ်ဳပ္ဆုိင္၊ ကိတ္မုန္႔ဆိုင္၊ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္၊ ထမင္းဆုိင္၊ လက္ ဖက္ရည္ဆုိင္ စသည္ျဖင့္ ဆုိင္အမ်ဳိး မ်ဳိးရွိပါသည္။ ဆိုင္းဘုတ္တင္ထား ေသာ ဆုိင္နာမည္မ်ားကိုလည္း မွတ္မိေနပါသည္။ လွလွေမာင္စတိုး၊ လွစတိုး၊ ေအာင္ေဇယ်ာအင္ကိုး၊ ရွိန္းဆံသ၊ ေရႊမွ်ားကိတ္မုန္႔တုိက္၊ ဦးေလးႀကီး ထမင္းဆုိင္၊ အေဒၚႀကီး ထမင္းဆုိင္ စသည္တို႔ျဖစ္သည္။ ဗဟန္းေစ်းထိပ္မွာ ကတၱရာလမ္းဆံုး ၿပီး ထုိေနရာမွ ဘုရားအေရွ႕ဘက္ မုခ္ေျခရင္းအထိ အုတ္မ်ားစီခင္းထား ေသာ အုတ္လမ္းျဖစ္သည္။ (ယခု ေတာ့ ကြန္ကရစ္ လမ္းတစ္ဆက္ တည္းျဖစ္ေနပါၿပီ) =ဗဟန္းအုတ္ လမ္း+ဟုေခၚသည္။ အုတ္လမ္းမွာ ကားသြား၍မရ။ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ မွာ စာေရးကိရိယာဆုိင္၊ အထည္ ဆုိင္၊ ပန္းဆုိင္၊ နိဗၺာန္ကုန္ ဆုိင္ စသည့္ဆုိင္မ်ား အျပည့္ရွိပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ထုိအိမ္ကေလးကို ခြဲခြာ လာသည္မွာ ယခုဆုိလွ်င္ ႏွစ္ေျခာက္ ဆယ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ ရန္ကုန္ေရာက္ ေရာက္ခ်င္းေနခဲ့ရေသာ ေနရာ ကေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္လားေတာ့ မသိပါ။ ယခုတုိင္ အာ႐ုံထဲမွာ ထင္ ထင္လင္းလင္း ရွိေနပါေသးသည္။
အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ‘ဗမာ ႏုိင္ငံ လူငယ္မ်ားအစည္းအ႐ုံးခြဲ (ဗလစခ)၊ ဗဟန္းတုိက္နယ္’ ဟူေသာ ဆုိင္းဘုတ္တင္ထားေသာ စာဖတ္ ခန္း အေဆာက္အအံုရွိသည္။ ကြၽန္ ေတာ့္ကို မ်ားစြာအက်ဳိးျပဳေသာ အေဆာက္အအံုအျဖစ္ အမွတ္တရ ျဖစ္ေနပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ ရွင္ဦးေမာင္ကေလးက အစည္းအ႐ုံး ခဲြ ဥကၠ႒ျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္မ်ားက အစည္းအ႐ုံးကိစၥမ်ား ကို တက္တက္ၾကြၾကြဆာင္ရြက္ သည္။ မနက္ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ သတင္းစာမ်ဳိးစံု ခင္းက်င္းထားသည္။ သတင္းစာလာဖတ္သူမ်ားႏွင့္ အၿမဲ စည္ကားေနသည္။ မွတ္မိသမွ် ဆို လွ်င္ ဗမာ့ေခတ္၊ ျမန္မာ့အလင္း၊ ဟံသာဝတီ၊ ရန္ကုန္၊ သမာဓိ၊ သူရိ ယ၊ စီးပြားေရး၊ တိုးတက္ေရးမ႑ဳိင္ စသည့္သတင္းစာမ်ားျဖစ္သည္။ ‘စာ ၾကည့္တုိက္’လည္းရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ သည္ စာၾကည့္တုိက္မွဴးႏွင့္ ခင္မင္သည့္ အတြက္ စာၾကည့္တုိက္မွ မဂၢဇင္း မ်ား၊ ဝတၳဳမ်ားကိုလည္း ငွားဖတ္ခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။
ကပ္လ်က္အိမ္မွာ ‘ပံုတူႏွင့္ ပန္း ခ်ီစိုးဝင္း’ဟု ဆုိင္းဘုတ္တင္ထားေသာ ထားဝယ္သားပန္းခ်ီဆရာကိုစိုးဝင္း ၏ အိမ္ျဖစ္သည္။ ကိုစိုးဝင္းမွာ လူ ပ်ဳိလူလြတ္ျဖစ္သည့္အတြက္ သူ႔ပန္း ခ်ီအလုပ္ခန္းမွာ လူငယ္မ်ားျဖင့္ အၿမဲစည္ကားေနသည္။ ပန္းခ်ီ အေၾကာင္း၊ ဝတၳဳအေၾကာင္း၊ စာ အေၾကာင္း ေပအေၾကာင္း ေျပာၾက ဆုိၾကသည္ကို အၿမဲၾကားေနရသည့္ အတြက္ စာေပအႏုပညာအေငြ႕ အသက္ထံုမြမ္းထားေသာ ပတ္ဝန္း က်င္ကေလးျဖစ္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ထိုအိမ္ကေလးမွာ ေနရင္း ေက်ာင္းဆက္တက္ရသည္။ ရန္ကုန္ေရာက္စႏွစ္မ်ားမွာေတာ့ ေက်ာင္းမတက္ရေသးပါ။ က်န္းမာ ေရးမေကာင္းသည့္အတြက္ အိမ္က ေဝးေဝးလံလံ စိတ္မခ်တာလည္း ပါ သည္။ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္က်ေတာ့ သူ ငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က တုိက္တြန္း သည့္အတြက္ သူတက္ေနေသာ ‘ကန္ေတာ္ႀကီး ျမဴနီစီပယ္ေက်ာင္း’ မွာ တက္ရသည္။ စတုတၱတန္းေအာင္ လက္မွတ္မရွိသည့္အတြက္ စတုတၳ တန္းမွာပင္ ေနရသည္။ ထုိစဥ္က ‘ရန္ကုန္ျမဴနီစီပယ္ပညာေရးအဖဲြ႕’ က စစ္ေဆးေသာ စတုတၳတန္းစာ ေမးပြဲေအာင္သည့္အတြက္ ဗဟန္း အစိုးရအလယ္တန္းေက်ာင္းမွာပၪၥမ တန္းဆက္တက္ရသည္။ ၁၉၅၄-၅၅ ပညာသင္ႏွစ္မွာျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ပၪၥမတန္းေအာင္စာရင္းထြက္ခ်ိန္ တြင္ ကြၽန္ေတာ့္ မိခင္ကြယ္လြန္သည္။ အေဒၚႀကီးႏွင့္ အစ္မအပ်ဳိႀကီးႏွစ္ ေယာက္၏ ေစာင့္ေရွာက္မႈျဖင့္ ဆက္ လက္ပညာသင္ခြင့္ရသည္။ ၁၉၅၅-၅၆ ဆ႒မတန္းအေရာက္တြင္ အိမ္ ႏွင့္ပတ္သက္၍ အလွည့္အေျပာင္း တစ္ခုႀကံဳရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရပ္ ကြက္အပါအဝင္ ‘က်ဴးေက်ာ္’ ရပ္ ကြက္ဟုေခၚႏုိင္ေသာ ရပ္ကြက္ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ား ဖ်က္သိမ္းခံရေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ရပ္ကြက္ဖ်က္ သိမ္းရေသာ္လည္း ေျပာင္းေရႊ႕ရမည့္ ေနရာကို စီစဥ္ေပးျခင္း မရွိသည့္ အတြက္ ကိုယ့္အစီအစဥ္ႏွင့္ ကိုယ္ ေျပာင္းေရႊ႕ရပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ရန္ကုန္ ေရာက္စ ၁၉၅ဝ ျပည့္ႏွစ္မွ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္အထိ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေနထုိင္ခဲ့ရေသာ အိမ္ကေလးႏွင့္ ခြဲခြာခဲ့ရပါေတာ့သည္။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေျပာင္းေရႊ႕ရ ေသာ အိမ္ကေတာ့ အေနာက္ေရႊဂံု တုိင္လမ္းက ဦးဘရင္၊ ေဒၚဆဲြမိတို႔၏ အိမ္ ေအာက္ထပ္ျဖစ္သည္။ ေက်းဇူး တင္စရာေကာင္းေသာမိသားစုမွာ ကြၽန္ေတာ့္အေဒၚ၊ အစ္မမ်ားႏွင့္ ခင္ မင္ေသာ =ေမာင္ရင္စိန္ အပ္ခ်ဳပ္ဆုိင္’ မွ ‘ကိုရင္စိန္၊ မခင္ၫြန္႔’မိသားစုျဖစ္ သည္။ ရပ္ကြက္ဖ်က္သိမ္းေတာ့ အေဒၚတစ္ေယာက္ႏွင့္ မိသားစုက ေရႊဂံုတိုင္က ‘ရိပ္သာကုန္း’ ရပ္ကြက္ ကေလးမွာ အိမ္ငွားဖို႔ စီစဥ္သည္။ အေဒၚတစ္ေယာက္၏ သမီးျဖစ္သူ အပ်ဳိႀကီးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အလြန္ခင္ မင္ေသာ မခင္ၫြန႔္က သူတို႔ႏွင့္အတူ လိုက္ေနဖို႔ အတင္းေခၚသည့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္ အေဒၚ၊ အစ္မ မိသားစု ကိုရင္စိန္၊ မခင္ၫြန္႔တို႔ႏွင့္ အတူလိုက္ေျပာင္းရသည္။ အေနာက္ ေရႊဂံုတိုင္လမ္းက အိမ္ေအာက္ထပ္ အခန္းတစ္ခန္းကို ငွားၿပီး တုိးတိုးေဝွ႔ ေဝွ႔ေနရသည္။ သူတို႔မိသားစုကလည္း လူမနည္းလွပါ။ ကိုရင္စိန္၊ မခင္ၫြန္႔ ႏွင့္ ကေလးငယ္ေလးေယာက္ျဖစ္ သည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က အေဒၚ၊ အစ္ မႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ပါ ေလး ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူတို႔မိသားစုက သေဘာေကာင္းသည္။ အစ္မႏွစ္ ေယာက္က သူတို႔၏ ကေလးမ်ားကို ခ်စ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အဆင္ေျပေျပ ေနထုိင္ခဲ့ရပါသည္။ ယခုထိုရပ္ကြက္ လည္း မရွိေတာ့ပါ။ အိမ္ေနရာကို မွန္းၾကည့္ေတာ့ ယခုေအာင္သုခ ထမင္းဆုိင္ရွိေသာလမ္းႏွင့္ ေရႊဂံု လမ္း (လင့္ခ္လမ္း)တို႔၏ အလယ္ ေလာက္၊ ေရႊဂံုတုိင္လမ္းေပၚမွာ ေတာင္ကုန္းကို ေက်ာေပးၿပီး ပလက္ ေဖာင္းေဘးမွာ ရွိခဲ့မည္ဟု မွန္းမိပါ သည္။ ယခုတံတိုင္းခတ္ထားေသာ ေနရာေရွ႕ပလက္ေဖာင္းေဘးမွာ ထုိစဥ္က အိမ္ေတြတန္းစီေနပါသည္။ အိမ္အေနာက္ဘက္ ကပ္လ်က္ ကုန္း ေပၚသို႔ တက္သြားလွ်င္ အာဇာနည္ ကုန္းႏွင့္ တစ္ဆက္တည္း ရွိေနေသာ ကုန္းေပၚသို႔ ေရာက္သည္။ ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္ ေျမာက္ဘက္မွာရွိေသာ အာဇာနည္လမ္း (ထရန္စပို႔လမ္း) သို႔ ေရာက္ပါသည္။
ေရႊဂံုလမ္းႏွင့္ ေအာင္သုခထ မင္းဆုိင္လမ္း ႏွစ္ခုၾကားမွာ ရပ္ကြက္ တစ္ခုရွိသည္။ ‘ပတၱျမားေခ်ာင္’ဟု ေခၚသည္။ ‘ပတၱျမားရိပ္သာ’ဟုလည္း ေခၚသည္။ ထုိရပ္ကြက္မွာလည္း အိမ္ကေလးေတြ ျပည့္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း =ကာတြန္းဝင္း ေမာင္’၏ အိမ္ရွိသည့္အတြက္ သူတို႔ အိမ္ကို မၾကာခဏေရာက္ပါသည္။ ေအာင္သုခထမင္းဆုိင္လမ္းထိပ္ ေရႊ ဂံုတုိင္လမ္းေထာင့္မွာ စာဖတ္အသင္း အေဆာက္အအံုတစ္ခုရွိသည္။ ထို အေဆာက္အအံုသို႔ သတင္းစာဖတ္ဖို႔၊ ေရဒီယိုနားေထာင္ဖို႔ မၾကာခဏ ေရာက္ပါသည္။
မခင္ၫြန္႔တို႔ မိသားစုက သ ေဘာေကာင္းေသာ္လည္း သူတို႔ႏွင့္ တဲြေနရသည္မွာ အားနာစရာေကာင္း ပါသည္။ အစ္မအႀကီးက ပုဇြန္ ေတာင္ေစ်းမွာ ငွက္ေပ်ာသီးဆုိင္ ထြက္သည္။ အစ္မတစ္ေယာက္က အိမ္မွာ စက္ခ်ဳပ္၊ ပန္းထိုးလုပ္သည္။ အေဒၚႀကီးကေတာ့ ဘာမွသိပ္မလုပ္ ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိေန သည္မွာ အခန္းခ်င္းကပ္လ်က္အခန္း မွ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္က စာဖတ္ ဝါသနာပါသည့္အတြက္ ‘စံုေထာက္ မဂၢဇင္း’ကို လစဥ္ဝယ္ဖတ္ရာ ကြၽန္ ေတာ္က သူ႔ဆီက မဂၢဇင္းမ်ား ငွား ဖတ္ခြင့္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ‘
ကြၽန္ေတာ္တစ္ခါတစ္ခါ ‘ေျခ ရွည္’ တတ္ပံုကိုလည္း သတိရမိသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ္မွာ အသက္ ၁၆ ႏွစ္သာရွိေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တက္ေနေသာ ဗဟန္းအစိုးရအလယ္ တန္းေက်ာင္းက ယခု ဗဟန္းလမ္းမ ႏွင့္ ေရႊဂံုတိုင္လမ္းေထာင့္က ကုန္းေပၚ မွာ ရွိသည္။ (ယခု ကုန္းကို ၿဖိဳလုိက္ၿပီ ျဖစ္သည္။) အိမ္မွ ေက်ာင္းသြားလွ်င္ ပံုမွန္အားျဖင့္ ေရႊဂံုတုိင္လမ္းအတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္သြား႐ုံသာျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ကြၽန္ေတာ္က စိတ္ကူး ေပါက္ၿပီး အိမ္အေနာက္ဘက္က ကုန္းေပၚကို ပင္ပင္ပန္းပန္းတက္ သည္။ ၿပီးေတာ့ မူလ ကမၻာေအးေစတီ ေဘးကျဖတ္ၿပီး ထရန္စပို႔လမ္းသို႔ ဆင္းသည္။ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ၿပီး ေရႊတိဂံုဘုရား ေစာင္းတန္းအေရွ႕ဘက္ မုခ္က ျပန္ဆင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ ေရ တာရွည္ လမ္းသစ္အတုိင္းေလွ်ာက္ ၿပီး ေရႊဂံုတုိင္လမ္းဘက္ခ်ဳိးသည္။ ေတာ္ေတာ္ ေဝးေဝးေလွ်ာက္မွ ေက်ာင္းကိုေရာက္သည္။ ျပန္စဥ္းစား မိၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေျခရွည္တာပဲ’ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သံုးသပ္မိပါသည္။
ကိုရင္စိန္၊ မခင္ၫြန္႔တို႔ႏွင့္ အတူ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနၿပီးေနာက္ အေဒၚတစ္ေယာက္၏ မိသားစုရွိရာ ‘ရိပ္သာကုန္း’ အိမ္ကေလးသို႔ေျပာင္း ခဲ့ၾကရျပန္ပါသည္။
ေမာင္ခင္မင္ (ဓႏုျဖဴ)
