အဓိပၸာယ္မဲ့စြာနဲ႔
ခါးသက္သက္ ေလွ်ာက္လမ္းေပၚ
စမ္းတဝါးဝါး ေလွ်ာက္လာတာ
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီမသိဘူး
သကၠရာဇ္ေတြေတာင္ ပါးေနၿပီ။
တစ္ခါတစ္ခါ ကံၾကမၼာကို ႐ိုးမယ္ ဖြဲ႕တယ္
တစ္ခါတစ္ခါ
ကိုယ့္ကိုအျပစ္ေတြ သဲ့တယ္
ပန္းတိုင္မဲ့ေနေသးေတာ့ အခ်ိန္ေတြကို
ဖဲ့ေကြၽးေနရတာ ႏွေျမာတယ္
ဘယ္လိုသေႏၶနဲ႔
လူျဖစ္လာတယ္ မသိပါဘူး
ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ အေတြးေတြနဲ႔
ေငးလိုက္ မိႈင္လိုက္
ငါဆိုတာကို ေမ့ေနတတ္ေတာ့
ေသျခင္းကိုသာ ထိုင္ေစာင့္႐ံုေပါ့။
တစ္ပြင့္ေၾကြလို႔ တစ္ပြင့္ေဝမယ္ဆိုရင္
ငါ့အတိတ္နဲ႔ ပစၥဳပၸန္ေတြ ေၾကြၿပီး
အနာဂတ္ေတြကို လွလွပပေလး
ေဝပစ္လိုက္ခ်င္တယ္ကြယ္
တခ်ိဳ႕ အတၱသမားေတြနဲ႔
တစ္ခင္းထဲမွာ ေခါင္းပန္းလွန္ေနရတဲ့
ေန႔စြဲေတြက ႐ုန္းထြက္
သုညကေန စ ေနေပမယ့္
ဘံုဘဝေတြ အလယ္မွာ
အေျခအေနမဲ့ ငတ္တစ္ခါ ျပတ္တစ္လွည့္
အေမ့ဆီကို လက္ျဖန္႔တိုင္း
ေငြတိုး ဆြဲေပးတဲ့
အေမ့မ်က္ဝန္းေတြကိုလည္း
အားနာလွၿပီ။
စိတ္နာတယ္ဗ်ာ
ခက္တာက က်ဳပ္က သိကၡာတရားကို
ေငြနဲ႔လဲတတ္တဲ့ေကာင္မွ မဟုတ္တာ
ဒါေပမဲ့
ကိုယ့္ျဖဴစင္မႈကေန
ခြဲထြက္လာတဲ့ ရတနာေလး
အမ်ားဆိုင္သတ္မွတ္ခံလိုက္ရေတာ့
အဆင္မေျပျခင္းေတြက
ကြၽန္ေတာ့္ကို ေလွာင္တယ္။
ႏႈတ္မဆက္ လက္မျပ ႐ုတ္တရက္
ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရင္
ကြၽန္ေတာ့္ကို ေသလူအျဖစ္
ရင္ထဲမွာ ကမၸည္းထိုး
မွတ္တမ္းတင္ေပးပါ။
ေရႊညာေျမ
