အသံကို နားစြင့္ၾကည့္ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္သံုးဆယ္နီးပါးက မႏၲေလးက ထုတ္တဲ့ ေရႊဝတ္ရည္မဂၢ ဇင္းတုိက္မွာ ကဗ်ာဆရာေတြ စု႐ုံး ခ်ီတက္လာၾကတယ္။ သူတို႔အသံကို ျပည္သူလူထု စာဖတ္ပရိသတ္ၾကား ေစခ်င္လို႔ အစီအစဥ္တစ္ခုလုပ္ တယ္။ ‘ေရးသူတို႔အေျပာ၊ ကဗ်ာ စကား စာစကား’ ‘ေရႊဝတ္ရည္စာေပ စကားဝိုင္း’တဲ့။ ဘယ္ေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွာလဲဆုိေတာ့ ‘ကဗ်ာငွက္ ေတြရဲ႕ အေတာင္ခတ္သံ’ပါ။
အဲဒီပဲြမွာ တာဝန္ခံအယ္ဒီတာ ကြၽန္ေတာ္က သူတို႔အသံကို နား ေထာင္တဲ့အခြင့္အေရးရခဲ့တယ္။ ၾကည္ႏူးလိုက္တာ။ ေမာင္ေႏြထက္၊ ေအာင္ဘညိဳ၊ အႏွစ္ (နယူးအိုင္)၊ ေန မ်ဳိး၊ ခ်မ္းမင္းအိမ္၊ သြယ္ေအာင္၊ ေမာင္ေႏြေအာင္ (မလႈိင္)၊ ပိုင္စိုးေဝ၊ ကိုၿငိမ္း (မႏၲေလး) တုိ႔က ‘ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာဆိုတာကို ေျပာၾကပါတယ္။ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕က စီစဥ္တဲ့ ဒီပြဲက ထြက္လာတဲ့အသံေတြကို ေရႊဝတ္ရည္ မဂၢဇင္းအမွတ္ ၄ မွာ ကဗ်ာဆရာ ေတြရဲ႕ ပံုေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပမွ်ေဝခဲ့ပါတယ္။ ဝင္းဝင္းျမင့္ (နန္းေရွ႕)၊ တင္ၫြန္႔ၿမိဳင္ (သာစည္)တို႔လည္းပါရဲ႕။ အဲဒီတုန္း က ကဗ်ာဆရာေအာင္ဘညိဳေျပာခဲ့ တဲ့ စကားကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါမယ္။ ဒီမွာပါ။ ကဗ်ာလည္း ပါတယ္။
ဂႏၳဝင္ရဲ႕ ပြတ္တိုက္မႈနဲ႔ ေခ်ာေမာေျပျပစ္လာေသာ ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းပါေခတ္ေပၚကဗ်ာဟာ ေႏွာင္ ႀကိဳးကင္းမဲ့တယ္။ သင္႐ုိးၫႊန္းတမ္း စည္းေတြ ေဘာင္ေတြ မရွိဘူး။ သေကၤတ၊ နိိမိတ္ပံုဖဲြ႕စည္းထားတာမို႔ ကဗ်ာရဲ႕ အလ်ားကို ဆြဲဆန္႔ေတြးယူလို႔ ရႏုိင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူငယ္တစ္ ေတြဟာ လြတ္လပ္စြာ ရင္ခုန္သူေတြ ဆိုေတာ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာရဲ႕ လြတ္ လပ္မႈကို ခံုမင္တပ္မက္တယ္။ ဂႏၳဝင္ရဲ႕ ပြတ္တုိက္မႈနဲ႔ ေခ်ာေမာေျပျပစ္ လာတာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာရဲ႕လမ္း ေၾကာင္းပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ကဗ်ာ ေတြရဲ႕ ေသြးခုန္ႏႈန္းဟာ ခ်ဳိၿမိန္လတ္ ဆတ္ ရွတေနခဲ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခတ္စမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္တဲ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္နဲ႔ ေခတ္ေပၚကဗ်ာကို မ်ဳိးေစ့ခ်ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာဒဂုန္တာရာနဲ႔ မိုးေဝကဗ်ာေခတ္ ကို ေက်းဇူးစကားဆုိရမွာျဖစ္တယ္။
ေအာင္ဘညိဳ
ေရႊဝတ္ရည္မဂၢဇင္းအမွတ္ ၄၊ ၁၉၉ဝ
ပိုက္က်ဳံးလမ္းဆံု ဘူတာ႐ုံ
ပိုက္က်ံဳးလမ္းမဟာ
စစ္တပ္ထားတဲ့ အက်ႌကိုဝတ္လို႔။
ပေဒါင္ေတြ
ပေဒါင္ေတြ
ခိုေလွာင္အိမ္လို ဘူတာ႐ုံမွာ စုၿပံဳ
မ်က္လံုးရဲ႕ စကၠန္႔တံမ်ား
စိုးရိမ္ေရအမွတ္ေက်ာ္စျပဳၿပီ။
ေဒါင္းဖတ္စာထဲက
သင္ခန္းစာတခ်ဳိ႕
ႏွစ္ခ်ဳိ႕ဝိုင္လို ျပင္းရွ
အာဂံုေဆာင္ႏုိင္ၾကၿပီပ။
ေရႊဘိုနယ္တစ္လႊား
ခြာသံျပင္းတဲ့ျမင္း
ေျခပန္းက်ေရာ့ထင္။
ဖုန္လံုးနဲ႔မိတ္ကပ္
လက္ထပ္တဲ့ပြဲ
ေလာ္စပီကာမပါဘဲ
က်င္းပေနေလရဲ႕။
လာၿပီ ေဟ့ …လာၿပီ
ကေလးခ်ီထားတဲ့
သားသည္အေမရဲ႕ အသံ
စူးညံလြင့္ပ်ံ
လည္တစ္ဆန္႔သက္ျပင္း
ဟင္းခနဲ လႊတ္ခ်လိုက္ၾက။
အလံစိမ္းခရာတုတ္
ၿငိမ့္ခနဲအလႈပ္
ဇစ္ေပၚမွာ
တၾကဳတ္ၾကဳတ္ျဖတ္ေမာင္း။
မတိုးႏုိင္ မတက္ႏုိင္
ေငးငိုင္က်န္ရစ္သူေတြ
ပိုက္က်ဳံးလမ္းဆံု
ဘူတာ႐ုံထဲ
ဖုန္ခုိးပြက္ထ
ညိႇဳးလ်ေငးေမာ
ပင့္သက္ေတာမွာ။
ေအာင္ဘညိဳ
ေရႊဝတ္ရည္မဂၢဇင္းအမွတ္ ၄၊ ၁၉၉ဝ
ေအာင္ဘညိဳကို လြမ္းေစတာက ဒီေလာက္နဲ႔ မၿပီးေသးပါဘူး။ သူနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ေရစက္ပါဟန္တူတယ္။ သူက ကြၽန္ေတာ္စာေပတာဝန္ထမ္း တဲ့ ေရႊဝတ္ရည္မဂၢဇင္းမွာလည္း ဝင္ ေရးၿပီး ကူညီတယ္။ ၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္မွာ လူ႔ေဘာင္သစ္ဂ်ာနယ္ထဲလည္း သူဝင္ကူေရးျပန္တာပဲ။ ဘာတဲ့ေခါင္း စဥ္က။ ‘စစ္ပဲြေတြရပ္’တဲ့။ ေတာ္လိုက္ တဲ့ အားမာန္တင္းတဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္။ ဘာလို႔ဒီလိုေခၚရလဲ။ နာမည္တပ္ရ လဲ။
အဲဗ်ာ … ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္ အံ့ ၾသသြားတာပဲ။ တစ္ခ်ိန္က မႏၲေလး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေခါင္း ေဆာင္ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာ ဆရာ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ ဖက္ေရးေဖာ္ေရးဖက္ တကၠသိုလ္ဝင္း ရဲ႕ တူတဲ့ေလ။ ဒီအေၾကာင္း အရင္က ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး။ တကၠသိုလ္ဝင္းနဲ႔ သီးျခားရင္းႏွီးတယ္။ ေအာင္ဘညိဳ နဲ႔လည္း သီးျခားရင္းႏွီးတယ္။ ဒီလိုပဲ ဒါပဲ။ ေနာက္မွအေၾကာင္းရင္း သိရ ေတာ့ အံ့ၾသသြား ဝမ္းသာသြားေပါ့။
ကိုင္း – ဟုတ္ၿပီ။ သူေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဖတ္ၿပီး ဆႏၵတစ္ခုျပဳၾကစို႔လား။
‘စစ္ပြဲေတြရပ္’
ေအာင္ဘညိဳကဗ်ာ ဒီမွာပါ။
စစ္ပြဲေတြရပ္
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖုိ႔
စစ္ပြဲေတြ ဆင္ႏႊဲေနရတယ္။
က်ဴးေက်ာ္စစ္
ခုခံစစ္
လူမ်ဳိးေရးစစ္
ဘာသာေရးစစ္
စစ္ပြဲေတြဟာ
ကမၻာေပၚမွာ အက်ယ္ေလာင္ဆံုး
ေပါက္ကဲြျမည္ဟည္းေနခဲ့တယ္။
က်ည္ဆန္တစ္ေတာင့္ဟာ
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝ
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အနာဂတ္
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္
ေျခြဖ်က္ပစ္ႏုိင္ပါတယ္။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ထမင္းတစ္နပ္ဟာ
က်ည္ဆန္တစ္ေတာင့္နဲ႔
ညီမွ်ပါတယ္။
ခုေတာ့ ေသနတ္သံမစဲ
ယမ္းေငြ႕မျပယ္ေသာေန႔မ်ား
ငါတို႔ တုိင္းျပည္မွာ
က်ည္ဆန္ေတြ ေတာင္ပံုယာပံု။
ကဲ . . .
ထမင္းတစ္နပ္ေလွ်ာ့စားပါလို႔
ေျပာေနတဲ့ လူႀကီးမင္း
ေသနတ္ေတြ ေဘးခ်
က်ည္ဆန္ေတြ အနားေပး
ျပည္သူေတြ
ထမင္းဝဝစားရေအာင္ —-။
ေအာင္ဘညိဳ
(လူ႔ေဘာင္သစ္ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၃ ၊ ၂ဝ၁၅ မတ္လ)
ဖြင့္ဟဝန္ခံခ်က္ ။ ။ ‘ကဗ်ာငွက္ေတြရဲ႕ အေတာင္ ခတ္သံ’ဆိုတာ ကိုၿငိမ္း (မႏၲေလး)ရဲ႕ စကားလံုးျဖစ္တယ္။ ယူသံုးတာပါ။
ေမာင္သစ္လြင္ (လူထု)
