ေပၚက ေခါင္းစဥ္ကိုၾကည့္ၿပီး စာ႐ႈသူက ‘ဟ၊ ဘာတုံး၊ ျမန္ မာျပည္မွာ စာေပတကၠသုိလ္ဆိုတာ ျဖင့္ မရွိဘဲနဲ႔ ဒီစာေရးဆရာ ဘာ ေၾကာင္တာလဲ။ ရြာသာႀကီးေရာက္ ခ်င္ၿပီတူတယ္’လု႔ိ မေက်မလည္နဲ႔ ေဒါမာန္ပြားမိရင္ စာေရးသူက ‘ခႏၲီ စ၊ သည္းခံျခင္းသည္လည္းေကာင္း’ လို႔ အစခ်ီၿပီး စာေပတကၠသိုလ္ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရရဲ႕ ဆုိလိုရင္းကို ရွင္းျပရပါ လိမ့္မယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၄ဝ ေလာက္က ဆုိရင္ ျမန္မာစာေပေလာကရဲ႕ ဗဟုိ အခ်က္အခ်ာဧရိယာဟာ အေနာက္ ကိုလားေသာ္ ပန္းဘဲတန္းၿမိဳ႕နယ္၊ ေရႊဘံုသာလမ္း (မဂိုလမ္းလို႔လည္း ေခၚသပ)။ အေရွ႕ကို လားေသာ္ ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕နယ္၊ ဗုိလ္ေအာင္ ေက်ာ္လမ္း ေတာင္ကိုလားေသာ္ ကမ္းနားလမ္း။ ေျမာက္ကိုလားေသာ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းရယ္လို႔ သတ္မွတ္ ႏုိင္ပါတယ္။ မုိင္ဝက္ စတု ရန္း သာသာပဲ က်ယ္ဝန္းပါလိမ့္မယ္။ တကယ့္ကို က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးရယ္ပါ။ သို႔ေသာ္ အဲသည့္ဧရိယာထဲကေနၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ စာေပေလာက ႀကီးဟာ တစ္တုိင္းတစ္ျပည္လံုးကို သိမ္းက်ဳံးလႊမ္းမိုးထားပါတယ္။ စာ အုပ္ထုတ္ေဝေရးတိုက္ ၇၅ ရာခုိင္ ႏႈန္းဟာ ေဖာ္ျပပါဧရိယာထဲမွာ ရွိၾက ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာႀကီး သစၥာနီက ‘ျမန္မာစာေပ၏ ဖခင္ႀကီး’လို႔ သမုတ္ ခဲ့တဲ့ ကုလားသူေဌးႀကီးပိုင္တဲ့ ‘ဂုဏ္ ထူးစာေပ’ဟာ ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕ နယ္ ၃၃ လမ္းမွာတည္ရွိခဲ့ၿပီး မင္း သိခၤရဲ႕ ပထမဆံုးလံုးခ်င္းဝတၳဳ ‘မႏု စာရီ’ကို ဂုဏ္ထူးကုလားႀကီးက ထုတ္ခဲ့တာပါ။
ဒါေပမဲ့ စာအုပ္က အေရာင္းထုိင္းလြန္းလို႔ အုပ္ေရမ်ား စြာကို ဂုဏ္ထူးကုလားႀကီးက အကုန္ ျပန္သိမ္းထား လိုက္ၿပီး မင္းသိခၤတစ္ ဟုန္ထိုးနာမည္ႀကီးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ‘မႏုစာရီ’ကို ထုတ္ေရာင္းလုိက္တဲ့ အခါ ဂုဏ္ထူးကုလားႀကီးဟာ အပြ ႀကီးပြသြားပါသတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာစာေပထုတ္ေဝေရးကို ကနဦး မွာ ကုလားသူေဌးေတြ ဦးေဆာင္ခဲ့ၾက တာပါ။ မယံုရင္ မိတ္ေဆြတို႔ စစ္စစ္ ေပါက္ေပါက္ေလ့လာၾကည့္ပါ။ ျမန္ မာျပည္မွ ကုလားမ်ားဟာ အဂၤါနံျဖစ္ တဲ့ စကၠဴတို႔ စာေပတို႔နဲ႔ အက်ဳိးေပးခဲ့ ၾကပါတယ္။ စာအုပ္ထုတ္ေဝေရးလုပ္ ငန္း သိပ္မဟန္ေတာ့လို႔ ေနာက္ဆုတ္ သြားၾကေပမယ့္ ဒီကေန႔အထိ စကၠဴနဲ႔ စာေရးကိရိယာလုပ္ငန္းႀကီးေတြဟာ ကုလားသူေဌးမ်ား လက္ထဲမွာပါ။ စီးပြားေရးကို ထုိးစစ္ဆင္တုိက္ပြဲဝင္ သလို လုပ္တတ္တဲ့ တ႐ုတ္သူေဌးေတြ ေတာင္ စကၠဴနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ”မာမူ ႀကီး”တို႔ကို ဆရာတင္ရပါတယ္။ ႏွပ္ ေခ်းတြဲေလာင္းနဲ႔ ကုလားကေလးကို သြား အထင္မေသးနဲ႔။ သူက ဒီက ေန႔ စကၠဴေဟာင္း၊ သတင္းစာဂ်ာနယ္ ေဟာင္းကို အေလးခ်ိန္နဲ႔ ဝယ္တဲ့ ေရာင္းတဲ့ ေစ်းႏႈန္းအကုန္သိေနတာ။ သို႔မို႔ ေၾကာင့္ မိတ္ေဆြႀကီးကဗ်ာဆရာ သစၥာနီက ဂုဏ္ထူးစာေပထုတ္ေဝ ေရးပိုင္ရွင္ ကုလားသူေဌးႀကီးကို ‘ျမန္မာစာေပ၏ ဖခင္ႀကီး’လို႔ သေရာ္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ဘြဲ႕ေပးခဲ့တာ မမွားပါ ဘူး။
စာေရးသူလည္း ကေန႔အထိ ဂုဏ္ထူးစာေပကို အားေပးေနပါ တယ္။ စာအုပ္ဝယ္ယူတာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ သူတို႔က အိႏၵိယ႐ုိးရာ မလိုင္မုန္႔ မ်ဳိးစံုလည္း ေရာင္းၾကတာကိုး။ စာ ေရးသူက အင္မတန္အရသာရွိတ့ဲ ‘လဒူ’ဆိုတဲ့ မလုိင္မုန္႔ဝယ္စားတာ။
ဘယ္လုိမဆို အဲသည္ကာလ တုန္းကေတာ့ ကေလာင္သစ္ျဖစ္တဲ့ စာေရးသူအဖို႔ရာမွာေတာ့ ေျပာခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ဧရိယာအတြင္းက စာေပရပ္ကြက္ႀကီးဟာ စာေပတကၠ သိုလ္ႀကီးသာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စာေပ ေလာကနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆည္းပူးေလ့ လာခ်င္တာမွန္သမွ် စာေပတကၠ သုိလ္ႀကီးက သင္ၾကားေပးမွာျဖစ္ပါ တယ္။ အဲသည္တုန္းက Bestseller နံပါတ္တစ္ျဖစ္ေနတဲ့ ‘ေဆြလႈိင္ဦး’ ဟာ ၃၃ လမ္းထဲကို စတုိင္လ္ေကာင္း ေကာင္းနဲ႔ လာတတ္ပါတယ္။ သူ႔နံ ေဘးမွာ ေမာ္ဒယ္လ္ဂဲလ္အ႐ႈံးေပး ေလာက္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ ‘ပီေအ’အေခ်ာအ လွကေလးတစ္ေယာက္ အၿမဲပါတတ္ တယ္။ ေဆြလႈိင္ဦးက စီးကရက္ဘူး ထုတ္၊ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို ဆဲြယူ၊ ႏႈတ္ခမ္းမွာခဲလုိက္တာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ‘ပီ ေအ’ကေလးက ေရႊေရာင္ဓာတ္ေငြ႕ မီးျခစ္ကေလးကို ‘ထပ္’ခနဲျခစ္ၿပီး စီး ကရက္ကို မီးညိႇေပးလိုက္တာပဲ။ ေဆြ လႈိင္ဦးလို ေအာင္ျမင္ၿပီး သူ႔လို ‘ပီ ေအ’ေခ်ာေခ်ာကေလးနဲ႔ တတဲြတြဲေန ႏုိင္တဲ့စာေရးဆရာမ်ဳိး ျမန္မာစာေပ ေလာကမွာ မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။
”ေဆြလႈိင္ဦးရဲ႕ ဝတၳဳေတြက အေပါစားေဖ်ာ္ေျဖေရးဝတၳဳေတြပါ ကြာ၊ အဆင့္မရွိပါဘူး” လို႔ေတာ့ မေျပာနဲ႔။ ေျပာရင္ေတာ့ ေမးခြန္း ထုတ္ရပါလိမ့္မယ္။ ”စာဖတ္ပရိသတ္ ကို ေဖ်ာ္ေျဖေရးရသေကာင္းေကာင္း ေပးႏုိင္တဲ့ဝတၳဳမ်ဳိး ခင္ဗ်ားေရးႏုိင္ လား။ ေရးတတ္သလား”ဆိုတဲ့ ေမး ခြန္းပါပဲ။ ထားပါေတာ့။
အဲသည္ေခတ္က စာေပသမား ေတြ စုေဝးေလ့ရွိၾကတဲ့ေနရာတစ္ခုက ေတာ့ ပန္းဆုိးတန္းလမ္းမႀကီးရဲ႕ အထက္ဆံုးဘေလာက္ အေနာက္ ဘက္အျခမ္း (အခု ..ၾကည္ျမန္မာ စတိုးရွိတဲ့ေနရာ) ပလက္ေဖာင္းေဘး က ႐ုပ္ရွင္မင္းသားေဟာင္း ‘ကိုေစာ လြင္’ရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ပါပဲ။ သူ က ႐ုပ္ရွင္မင္းသားေဟာင္းဆုိေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ေလာကသားတခ်ဳိ႕လည္း လာ တတ္ပါတယ္။ သူ႔ဆုိင္ကို ‘မင္းသား ႀကီး’ဆိုင္လို႔ လူသိမ်ားပါတယ္။ ကို ေစာလြင္က ေပမီေဒါက္မီ ႏုိင္ငံတ ကာစံခ်ိန္မီတဲ့ အရပ္အေမာင္းမ်ဳိး၊ ႐ုပ္ရည္႐ူပကာမ်ဳိးနဲ႔ဗ်။ အခုေခတ္ တခ်ဳိ႕မင္းသားကေလးေတြလို ပု တက္တက္ပိန္ကပ္ကပ္ကေလးေတြ မဟုတ္ဘူး။ ေခတ္ပဲဗ်။ ေခတ္ပဲ။ ဟိုေခတ္က ပ်ဳိေမတို႔ဟာ က်ားက်ား လ်ားလ်ားလူထြားေတြကို ႀကိဳက္ၾက တယ္။ သည္ေခတ္မွာေတာ့ ျပားကပ္ ကပ္ပိန္ေညာင္ကေလးေတြကို ႀကိဳက္ ၾကေပသကိုး။ ထားပါေတာ့ …ထားပါေတာ့။
အဲဒီကာလတုန္းက ‘လူငယ္ လက္တက္’ျဖစ္တဲ့ စာေရးသူက မင္း သားႀကီးဆုိင္မွာ ထုိင္ေလ့ရွိၿပီး သြား ေလသူကဗ်ာဆရာ ေမာင္ရန္ပိုင္နဲ႔ အတြဲမ်ားတယ္။ ဘုိင္ျပတ္လြန္းလို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ‘မာတဂၤ’ဇာတ္ခင္း ေနၾကရတဲ့အခ်ိန္ပ။ မင္းသားႀကီးကို ေစာလြင္က ပိုက္ဆံမပါတဲ့သူကိုလည္း အေၾကြးေရာင္းတတ္ပါတယ္။ စာေရး သူတို႔လို ဘိုင္ေကာင္ေတြ အႀကိဳက္ ေပါ့ဗ်ာ။
တစ္ေန႔ေတာ့ မင္းသားႀကီးဆုိင္ မွာ စာေပသမားပံုစံဖမ္းထားတဲ့ လူ ငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ စာေရးသူတို႔ မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ ဆံုစည္းမိၾက တယ္။ သူက ေအာင္လံၿမိဳ႕ဘက္ကပဲ။ နာမည္က ခင္ဦး။ ရန္ကုန္မွာ ၿမိဳ႕ နယ္ျပကၡဒိန္ထုတ္ဖို႔လာ စီစဥ္တာဆို ပဲ။ ကဗ်ာကိုလည္း အရမ္းအရမ္း Crazy ျဖစ္သတဲ့။ စာေရးသူနဲ႔ေမာင္ ရန္ပုိင္ကလည္း အထင္ႀကီးခံရေအာင္ စာေပေလပူေဖာင္းေတြ စြတ္မႈတ္ၾက တာေပါ့။
”ဆရာတို႔ကို ေျမနီကုန္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း ျပဳစုဧည့္ ခံမယ္၊ ၿပီးရင္ ဝင္ဒါမီယာထဲက ကြၽန္ ေတာ့္အန္ကယ္အိမ္ကို သြားၿပီး ဒင္ နာသံုးေဆာင္မယ္။ အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ အိပ္ၾကၿပီး မအိပ္ခင္ ကဗ်ာ ေတြ ရြတ္ၾကမယ္”လို႔ ခင္ဦးက ေျပာ ေတာ့ စာေရးသူနဲ႔ ေမာင္ရန္ပုိင္တို႔ (႐ုိင္း႐ုိင္းေျပာရရင္ မ႐ုိေသ့စကား) ေလလည္သံၾကားရတဲ့ ေခြးငတ္ႏွစ္ ေကာင္လို အူျမဴးသြားၾကတာေပါ့။
တကယ္ျဖစ္လာတာ တစ္မ်ဳိးဗ်။
ခင္ဦးက ေျမနီကုန္းအရက္ျဖဴ ဆုိင္မွာ စာေရးသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အရက္ျဖဴ မစို႔မပို႔တုိက္တယ္။ ဘတ္စ္ ကားခေတာင္ မရွိၾကလို႔ ဝင္ဒါမီယာ ကို ကုန္းေၾကာင္းႀကိတ္ၾကရတယ္။ သို႔ေပမဲ့့ စိတ္ပ်က္ရမွန္း ေမာရ မွန္းမသိဘူး။ ဝင္ဒါမီယာအိပ္မက္က ရွိေနေသးသကို။ ဝင္ဒါမီယာ … အို ..နတ္တို႔ေဂဟာ ဝင္ဒါမီယာ။
ဝင္ဒါမီယာကိုေတာ့ ေရာက္ၾက ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ၿခံထဲမွာ အိမ္မရွိဘဲ အမိုးအကာမရွိေသးတဲ့ ေဆာက္လက္ စတုိက္နဲ႔ တဲကေလးတစ္လံုး။ တဲမွာ ေနသူက ေငြစာရင္းမင္းႀကီးေဟာင္း ဆုိသူ အသက္ ၆ဝ ေက်ာ္ေလာက္ ပိန္တိပိန္ကပ္ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ အဘိုးႀကီး အရက္ေစာ္ကလည္း ေဟာင္လို႔ဗ်ာ။
”အန္ကယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဗိုက္ ဆာတယ္။ ဒင္နာသံုးေဆာင္မယ္”လို႔ ခင္ဦးက ေျပာေတာ့ အဘိုးႀကီးက မူး သံႀကီးနဲ႔ …
”ရွိတာ စားၾကေပါ့လကြာ”တဲ့။
”ဘာရွိလဲ အန္ကယ္ …”
”ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ငါးပိရည္ …”
ၾကဴးႏွစ္