“၀ူး…ဝါး ဝါး…..”
”အို”
အခန္းတံခါးဝမွာ စုၿပံဳရပ္ ၾကည့္ေနၾကသည့္ လူအုပ္ၾကားမွ တိုး ေဝွ႕ၿပီး မိမိဆီေျပးဝင္လာသည့္ ကေလးငယ္ေလးတစ္ဦးေၾကာင့္ မိႏိုင္ အံ့ၾသမွင္တက္မိသြားသည္။ ထိုကေလးေလးကေတာ့ ေလွကား ထစ္မွာ ထိုင္ေနသည့္ မိႏိုင္ရင္ခြင္ ထဲဇြတ္ ေခါင္းတိုးေဝွ႔ဝင္လာေလ၏။ ရင္ခြင္ထဲ တိုးေဝွ႕ရင္း မပီကလာ ပီကလာ ေမာ့ၾကည့္ စကားဆိုေန သည့္ ကေလးေလး၏ ၾကည္လဲ့ေနရွာ ေသာ မ်က္ဝန္းတို႔ကို ၾကည့္ကာ မိႏိုင္ရင္ထဲ ဆို႔နင့္သနားလာမိသည္။ သနားက႐ုဏာစိတ္ျဖင့္ ထိုကေလးေလးကို ေကာက္ယူေပြ႕ခ်ီလိုက္ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေဝ့ဝဲေမာ့ၾကည့္မိ ေတာ့ အေပၚေလွကားထစ္ကေလး မွာ ထိုင္ရင္း စူပုပ္ပုပ္မ်က္ႏွာေလး ျဖင့္ မိႏိုင္ကို ေငးၾကည့္ေနျပန္သည့္ ကေလးႀကီးေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ လိုက္ရျပန္သည္။ မိႏိုင္တို႔ေဘးမွာေတာ့ ကေလးငယ္ေလးမ်ားကို သန္႔စင္ကူညီေပးရင္း သြားလာလႈပ္ ႐ွားေနၾကသည့္ ဝန္ထမ္းကေလး မေလးမ်ားက ျဖတ္သန္းသြားလာ လ်က္ရွိေနသည္။ ထို႔အျပင္ မိႏိုင္တို႔ လို လာေရာက္ေလ့လာၾကည့္႐ႈေနၾက သည့္ ဧည့္သည္မ်ားကလည္း ကေလး ငယ္ေလးမ်ားထားရာ ပတ္ဝန္းက်င္ အခန္းမ်ားအား ေငးေမာၾကည့္႐ႈ လ်က္။ ရင္ထဲမွာ စိတ္မေကာင္းျခင္း မ်ားစြာႏွင့္အတူ ရင္ခြင္ထဲမွ ကေလး ေလးအား ေခ်ာ့ျမႇဴလိုက္ရင္း အေပၚ ေလွကားထစ္မွာ ထိုင္ေနသည့္ ကေလးႀကီးေလးကိုပါ ၿပံဳးျပလိုက္မိ သည္။ လက္ထဲပါလာသည့္ ခ်ိဳခ်ဥ္ အိတ္ထဲမွ ခ်ိဳခ်ဥ္မ်ားကို လက္တစ္ ဆုပ္ယူ၍ ထိုကေလးႀကီးဆီလွမ္းေပး ေတာ့ စူပုပ္ပုပ္မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ပင္ ခ်က္ခ်င္းလွမ္းယူေလသည္။ ရင္ခြင္ ထဲမွ ကေလးေလးကေတာ့ လက္ထဲမွ ခ်ိဳခ်ဥ္မ်ားကို ေဆာ့ကစားရင္း ခိုးခိုး ခစ္ခစ္ရယ္သည္။
”ႏိုင္ေရ ေဟာေတာ္ . . . ေလွကားထစ္ႀကီးမွာ ထိုင္ေနတယ္။ ဟယ္. . .ကေလးေလးေရာ. ..”
ကေလးမ်ား အခန္းကို ၾကည့္ ေနရာမွ ျပန္လွည့္လာေသာ သီတာ က မိႏိုင္ကို ၾကည့္ရင္း တအံ့တၾသ ဆိုသည္။ မိႏိုင္ရင္ခြင္ထဲ ၿပံဳးေပ်ာ္ ေနေသာ ကေလးေလးကို ၾကည့္ကာ သူလည္း စိတ္မေကာင္းစြာ ၿပံဳး႐ွာ၏။
”သြားရေအာင္ ႏိုင္၊ ဟိုမွာ အစ္မတို႔ အျပင္ေရာက္ေနၿပီ။ ဘုန္း ဘုန္းဆီလည္း ဝင္ၿပီး စုလွွဴရေအာင္ ၿပီးရင္ တို႔အျပန္ေနာက္က်ေနမယ္။ သြားရေအာင္”
သီတာ့ စကားေၾကာင့္ ထိုင္ေန ရာမွ မိႏိုင္ ထမိေတာ့ ကေလးေလးက မိႏိုင္လံုခ်ည္စေလးကို မလြတ္တမ္း ဆြဲရင္း မပီကလာ ပီကလာျဖင့္ ေအာ္ေလသည္။ ရင္ခြင္ထဲမွာ လာ ေပ်ာ္ေန႐ွာေသာ ထိုကေလးေလးကို ေကာက္ယူေပြ႔ခ်ီမိရင္း မိႏိုင္ ဝမ္း နည္းရပါသည္။
ျပန္ရေတာ့မည္မို႔ ဝန္ထမ္း ကေလးမေလးလက္ထဲ ထိုကေလး ေလးကို လႊဲေျပာင္းေပးလိုက္ရင္း တစ္ဆက္တည္း ယခုထိတိုင္ ေလွ ကားထစ္မွာ ငူငိုင္ငိုင္ ထိုင္ေနဆဲျဖစ္ သည့္ ကေလးႀကီးေလးကိုပါ လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္လိုက္မိသည္။ ထိုကေလး ႀကီးေလးကေတာ့ မိႏိုင္ကို စူးစိုက္ ေငးၾကည့္ရင္းသာ ထိုေနရာမွာပင္ မလႈပ္မယွက္။
”သာဓု သာဓု သာဓုပါ။ တခု လို လွဴဒါန္းရသမွ် လိုအင္ဆႏၵ ျပည့္ ဝၾကပါေစ။ ဒကာဒကာမတို႔ မိဘ ေက်းဇူးသိတတ္ေသာ သားသမီး လိမၼာမ်ားျဖစ္ၾကပါေစ ….”
ဘုန္းဘုန္းႀကီး၏ ဆုေပးမႈကို ေပးေသာဆု ျပည့္ဝရပါေစဟု တိုး တိတ္ဆိုမိရင္း မိႏိုင္ရင္ထဲ မလံုမလဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ထိုပရဟိတ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလးထဲမွ ထြက္ၿပီး ကားေပၚေရာက္သည္အထိ မိႏိုင္ မည္သူ႔ကိုမွ် စကားမဆိုမိ။ ကားေပၚ မွာ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္လိုက္လာရင္း စိတ္မ်က္ဝန္းမွာ ရင္ခြင္မဲ့စြာ သနား စရာ ခိုဝင္လာ႐ွာသည့္ မိဘမဲ့ကေလး ငယ္မ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာ သည္။
”မိဘေက်းဇူးက အင္မတန္ ႀကီးမားလွပါတယ္။ မိဘရင္ခြင္ကသာ ၿငိမ္းခ်မ္းလွပါတယ္။ နားခိုစရာ မိဘရင္ခြင္႐ွိျခင္းက ဘာနဲ႔မွမႏႈိင္း ယွဥ္သာတဲ့ ကံေကာင္းမႈႀကီးတစ္ခုပါ။
ဒါေၾကာင့္ မိဘေတြကို တန္ဖိုးထား ၾကပါ။ မိဘေက်းဇူးသိတတ္ၾကပါ” ဟူေသာ ဘုန္းဘုန္းႀကီး၏ ဆံုးမ သြန္သင္လိုက္သံကလည္း မိႏိုင္ စိတ္အာ႐ုံမွာ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ လာရျပန္ပါ၏။ မ်က္လံုးကိုမွိတ္ နား ကိုစံုပိတ္မိလည္း စိတ္အရိပ္မွာ စိုး ရိမ္ပူပန္ေနသည့္ သဏၭာန္တစ္ခုက ေမ့ေဖ်ာက္မရစြာ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ေပၚလာေလၿပီ ။
”ႏိုင္ ဘာျဖစ္တာလဲ။ ရရဲ႕လား၊ ကားမူးတာလား”
မိႏိုင္ပံုစံကိုၾကည့္ကာ ေဘးမွ သီတာက စိုးရိမ္စြာ ေမးလာေတာ့ ေခါင္းခါျပကာ ”ရတယ္ သီတာ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး” ဟု ဟန္မပ်က္ ျပန္ဆိုရသည္။ မိႏိုင္ရင္ထဲမွာေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုသာ နင့္နင့္ သီးသီး သတိရလာမိၿပီေလ။
”ဝုန္း ဒိုင္း ခြမ္း။ ဘယ္သူ႔မွ ဂ႐ုမစိုက္ဘူးကြ။ ေအ့ . . .မိုက္တဲ့ ေကာင္ထြက္ခဲ့ ေအ့ ေဂ့..”
ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ က်ယ္ ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာသည့္ ဆူညံ သံႀကီးေၾကာင့္ ေမွးမွိတ္ခါစ မိႏိုင္ မ်က္ဝန္းတို႔ ျပဴးက်ယ္ကာ အလန္႔ တၾကား ထထိုင္လိုက္မိသည္။ နံေဘး က သီတာကလည္း မိႏိုင္နည္းတူ အိပ္ရာမွ အိပ္မႈန္စံုမႊားျဖင့္ ထထိုင္ လိုက္ရင္း ”အင္း တို႔ကိုႀကီးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မူးလာျပန္ၿပီ” ဟု ေရရြတ္၏။
”ႏိုင္ အားေတာ့နာတယ္ဟာ။ တို႔ကိုႀကီးက တစ္ခါတေလအဲဒီလိုပဲ။ မူးၿပီးေသာင္းက်န္း တတ္တယ္။ ခဏ ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့လည္း သူ႔ဘာသာ အမူးလြန္ၿပီး အိပ္တာ။ နင္လည္း ျပန္အိပ္ေတာ့ေနာ္။ မနက္ကသြား ထား လာထားတာေတြနဲ႔ ပင္ပန္း ေနတာ။ ငါလည္း ျပန္အိပ္ၿပီ”
ေျပာေျပာဆိုဆို သီတာက ေစာင္ေခါင္းၿမီးၿခံဳကာ ျပန္အိပ္ေသာ္ လည္း မိႏိုင္မွာေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္ ႏိုင္ပါ။ ဆူညံသံေတြကို ရင္ထိတ္စြာ နားဆင္ရင္း ဘယ္လွည့္ညာလွည့္ ကာသာ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ေတြးရင္း မ်က္ရည္တို႔ ေဝ့ဝိုင္းလာရပါသည္။
မာန၊ မာန ဒီမာနေၾကာင့္ မိမိ မာနေၾကာင့္ ကိုယ္စိတ္ မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရၿပီ။ ဒီအခ်ိန္ဆို အိမ္မွာ စိတ္ ခ်လက္ခ် အိပ္ပုပ္ႀကီးေနတတ္ေသာ မိမိႏိုင္တစ္ေယာက္ အခုေတာ့ သူ စိမ္းနယ္ေျမမွာ စိတ္လံုၿခံဳမႈမဲ့ကင္း၊ အိပ္မေပ်ာ္၊ စားမဝင္ ျဖစ္ေနရေလၿပီ။
လြမ္းသည္၊ တမ္းတမ္းတတ လြမ္း ရပါၿပီ။ အၿမဲ စိုးရိမ္ပူပန္ကာ အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္ျဖင့္ ေနရာတကာ လိုက္ဆူေနတတ္ေသာ၊ မိႏိုင္ အိပ္ ေနၿပီဆိုလွ်င္ ေစာင္ၿခံဳမၿခံဳ ၊ ျခင္ ေထာင္ခ်မခ် လာၾကည့္ကာ ဂ႐ုစိုက္ ေပးတတ္ေသာ ေမေမ။ လြမ္းရပါၿပီ ေမ။ မနက္က ဆံုႀကံဳခဲ့ရေသာ မိဘမဲ့ ကေလးငယ္ေလးမ်ားႏွင့္ ဘုန္းဘုန္း ႀကီး၏ ဆံုးမလိုက္သံမ်ားကိုပါ ျပန္ လည္ သတိရလ်က္ ေမေမ့ကို တမ္း တစိတ္ႏွင့္အတူ မိႏိုင္မ်က္ရည္ က်ရ ေလၿပီ။
”ေမေမက သိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာပဲ။ ေနရာတကာ လိုက္ပူေနရေအာင္ ႏိုင္ ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး ေမေမ။ ႏိုင့္ကို မခ်ဳပ္ခ်ယ္ပါနဲ႔။ ႏိုင္မႀကိဳက္ ဘူး”
”ဟဲ့ ကေလးတုန္းက ကေလး လိုပူရသလို အခုကေလးမဟုတ္ေတာ့ လည္း လူႀကီးလို ပူရတယ္ မိႏိုင္ရဲ႕။ ညည္း သြားခ်င္ရာ သြားလာခ်င္တာ လာေနတာ ငါ ၾကည့္မေနႏိုင္ဘူး။ ေျပာရမွာပဲ။ ငါ့အရိပ္မွာ ခိုေနသေရြ႕ ညည္း ငါ့ကို ျပန္လွ်ာမရွည္နဲ႔ မိႏိုင္။ မေအေျပာတာ နားေထာင္။ မေထာင္ ႏိုင္ရင္ ငါနဲ႔မေနနဲ႔”
လူငယ္ပီပီ စိတ္ဆတ္မိသည့္ ဖတဆိုးေလး မိႏိုင္။ ေဖေဖမ႐ွိခ်ိန္မွစ ကာ သူမအေပၚ ပိုမိုဂ႐ုစိုက္လာသည့္ ေမေမ၏ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြကို နားမ လည္ခဲ့ပါ။ တဇြတ္ထိုး၊ တေဇာက္ ကန္းပီပီ ေမေမ့တစ္ခဏေဒါသစကား ကို စိတ္နာမိရင္း မာနႀကီးလ်က္ ထို ေန႔ကတည္းက အိမ္ကခြာကာ သူ ငယ္ခ်င္း သီတာ႐ွိရာ ရြာကေလးသို႔ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ သီတာ့အိမ္မွာ ေသာင္တင္ရင္း ေမေမ့အေပၚ မာန ထားလ်က္ ေမေမဆက္သမွ် ဖုန္းမ်ား လည္း မကိုင္ခဲ့။ မိႏိုင္ ဘယ္မွာလဲ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ေမေမစိတ္ပူ ေနတယ္ ဟူေသာ message ေလး မ်ားကိုလည္း ဥေပကၡာျပဳခဲ့မိသည္။
သို႔ေသာ္ အိမ္ကထြက္ခြာလာသည့္ ရက္ ႐ွည္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် မိႏိုင္ စိတ္တို႔ ေလးလံက်ဥ္းက်ပ္လာခဲ့ ၿပီ။ အထူးသျဖင့္ မနက္က ေတြ႔ျမင္ ႀကံဳခဲ့ရသည့္ ရင္ခြင္မဲ့ ပံုရိပ္ခံစားခ်က္ ႏွလံုးသားတို႔က မိႏိုင္ကိုပါ ကူးစက္ လာခဲ့ေလၿပီတည္း။
”ႏိုင္၊ မိႏိုင္ ထဦး။ အျပင္မွာ နင့္ေမေမ ေရာက္။ ဟင္ . . .ႏိုင္ ကိုယ္ေတြလည္း ပူလို႔ပါလားဟယ္ မိိႏိုင္…”
”ဟင္ ေမေမ ေရာက္လာတယ္ ဟုတ္လား”
ညက ညဥ့္နက္မွ ေအးစက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ေသာ မိႏိုင္၊ သီတာ၏ စကားေၾကာင့္ခ်က္ခ်င္း ထထိုင္လိုက္ မိသည္။ ကိုက္ခဲေနေသာ ကိုယ္ လက္မ်ား မသယ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္လူပင္ပန္းေနေသာ္လည္း ေမေမ ဟူေသာ စကားေၾကာင့္ လွဲေနရာမွ ခ်က္ခ်င္းထကာ အိမ္ေ႐ွ႕ခန္းသို႔ အေျပး ေရာက္သြားပါေလ၏။
”သမီး၊ သမီးေလး ဟင္ ကိုယ္ ေတြလည္း ပူေနပါေရာလား သမီး ရယ္။ အေမ စိတ္ပူလိုက္ရတာ စံုစမ္း လိုက္ရတာ သမီး..”
လဲက်မတတ္ ေျပးလာမိေသာ မိႏိုင္ကို ဆီးႀကိဳ ေပြ႔လိုက္ရင္း မ်က္ ရည္ရစ္ဝိုင္းလ်က္ တတြတ္တြတ္ ေရ ရြတ္ေျပာဆိုလာေသာ ေမေမ့ရင္ ခြင္ထဲမွာ မိႏိုင္ ဘာမွ်ျပန္မဆိုႏိုင္ဘဲ အသံတိတ္သာ ငို႐ိႈက္လိုက္မိသည္။ အတန္ၾကာ ေဝးကြာေနခဲ့ေသာ ရင္ ေငြ႔ ေႏြးေႏြးမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ ပမာ မက္မက္ေမာေမာ ပါးအပ္ လိုက္မိရင္း မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ မိႏိုင္ ၾကည္ႏူး ေက်နပ္စြာ ၿပံဳးလိုက္မိပါ၏။
မည္မွ်ပင္ မာန္မာနတရားတို႔ ထားခဲ့မိပါေစ ေမေမ၏ေမတၱာတရားေအာက္မွာ မိႏိုင္ ဝပ္စင္းခယ မိပါ ၿပီ။ ထို႔ျပင္ ရင္ခြင္မဲ့ေသာ ခံစားခ်က္ ေဝဒနာမ်ားအား မိႏိုင္ ကိုယ္ခ်င္းစာ ခံစားနားလည္ခဲ့ပါၿပီ။ ေမေမ၏ ေအးျမေသာ အရိပ္တန္ခိုးကိုလည္းမိႏိုင္ သိ႐ွိတန္ဖိုးထားတတ္ခဲ့ၿပီ။ သီတာတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အျပန္မွာ ေတာ့ မိႏိုင္စိတ္ဆႏၵအတိုင္း မိဘမဲ့ ပရဟိတေက်ာင္းေလးသို႔ လွည့္ဝင္ ကာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ မိဘမဲ့ ကေလးမ်ားအတြက္ တတ္ႏိုင္သမွ် ဝင္ေရာက္လွဴဒါန္းခဲ့ၾကသည္။ အား လပ္ခ်ိန္မ်ားမွာ ဤေက်ာင္းေလးသို႔ လာေရာက္ကာ ရင္ခြင္မဲ့ကေလး ငယ္ကေလးမ်ားအား လုပ္အားေပးျပဳ စုလိုေသာ မိႏိုင္ဆႏၵကိုလည္း ေမေမ က ၾကည္ျဖဴစြာ ခြင့္ျပဳေပးခဲ့ပါသည္။ ဤအရိပ္ ဤအသံ ဤခံစားခ်က္ ကေလးမ်ားမွ အစျပဳ၍သာ မိဘ ေက်းဇူး မိဘအရိပ္ကို မိႏိုင္ကိုယ္ တိုင္ သတိတရားျဖင့္ ပို၍ တန္ဖိုး ထားသိျမင္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမွန္တကယ္ ေအးျမေႏြးေထြးလံုၿခံဳ ရာ ေမတၱာ႐ွင္ ေမေမ့ရင္ခြင္မွာ ျပန္လည္ခိုနားမိခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ စာနာ တရားလက္ကိုင္ထားလ်က္ မိႏိုင္အားလပ္ခ်ိန္မ်ားမွာ ဤ ရင္ခြင္မဲ့ ကေလးငယ္တို႔အား ကူညီ ျပဳစုလ်က္ ေမတၱာရိပ္ တစ္ျပန္ ရိပ္မိုးေပးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားလိုစိတ္လည္း မိႏိုင္ရင္မွာ ေပါက္ဖြားလာခဲ့ပါေလ၏။
ျမင့္ျမတ္သိဂႌ
