မင္ မရွိေတာ့တဲ့ ေဘာလ္ပင္ေလးက စာေရးရာမွာ မင္မလုိက္ခဲ့လို႔ ေရးဆြဲလို႔ မရတဲ့ အတုိင္းအတာ အခ်ိန္ေလးနဲ႔အတူ ငယ္ဘဝက ေရး ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာက္သင္ပုန္း၊ ခဲတံေလး ေတြကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ေနမိ တယ္။
ခဲတံေလးတစ္ေခ်ာင္းကို ခဲတံ ခြၽန္တဲ့ ဓားေလးနဲ႔ ခြၽန္ေနမိရင္း ခဲတံ ေလးရဲ႕ ဘဝသမုိင္းေလးကို ေျပး သတိရေနမိတယ္။
စာေရးဆရာေမာင္ထင္က ခဲတံ ေလးမွာ ခဲဖ်က္ကေလး ပါလာတယ္။ မွားရင္ ဖ်က္လို႔ရတယ္။ ခဲတံေလး ထဲက ခဲဆန္ကို ထင္းရွဴးသားေလးက ကာကြယ္ေပးထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ ငယ္ငယ္က ပန္းခ်ီေရးေတာ့ ေခြး တံဆိပ္၊ ၃ႀယ၄ႀ စတဲ့ အမွတ္အ သားအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ပန္းခ်ီသမား၊ ပန္း ခ်ီဆရာေတြရဲ႕ အသံုးအေဆာင္ျဖစ္ခဲ့ ရတယ္။
ခဲတံကေလးနဲ႔ေရးလို႔ မွားရင္ ခဲဖ်က္ကေလးက ကူညီေပးတယ္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ ေက်ာက္တံက ေလးနဲ႔ေရးရင္ မွားရင္ေတာ့ လက္ ကေလးနဲ႔ ဖ်က္ရတယ္။ မင္းသိခဲ့ တယ္မဟုတ္လား။ လူသားေတြေကာ ခဲတံေလးလို ဖ်က္လို႔ရသလားလို႔ ခဲတံကေလးက ျပန္ေမးေနတယ္။ငါတို႔က လူသားေတြ ပညာရွိေတြကို ဆုိၾကတာေပါ့ကြာ။ ဖ်က္လို႔ရတာေပါ့ စိတ္ေခၚတဲ့ စိတ္က ခဲတံေလးလို ဖ်က္သင့္မဖ်က္သင့္ ေလ်ာ္ညီစြာ ထားရတယ္။ လူသူပညာရွင္ေတြက တို႔ဘဝကို အလွစိတ္နဲ႔ၾကည့္မွာ အျပစ္မျမင္မိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ စကား၊ ဘယ္စာသားေနရာေတြကို စိတ္အကြက္ခ်ၿပီး ေျပာသလိုရွိၾက ရတယ္။ မင္းက ခဲတံေလးျဖစ္ေနေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ ေနာက္ကို လုိက္ရမယ္ မဟုတ္လား။
ဆရာဦးသုခနဲ႔ ပညာယူခဲ့ပံုကို ေရႊသမင္ကိုေအာင္က စာေပမိသား စုမ်ား ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုရာမွာ ေျပာ ျပခဲ့တယ္။ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ ေက်ာ္ ခံစားမိတာေတြကို တစ္နာရီ တာမွ် မွ်ေဝပံုေဖာ္ၿပီး ေျပာခဲ့ေပ တယ္။
ကိုေအာင္ရဲ႕ ဇနီးမျမဇင္ရဲ႕ ေစ တနာနဲ႔အတူ ခဲတံေလးရဲ႕ ဘဝက ေန ေဘာလ္ပင္ေလးေတြနဲ႔အတူ ဘဝကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရင္း ခံစားခဲ့ရတဲ့ စာေပနယ္က မိတ္ေဆြေတြနဲ႔အတူ ပန္းခ်ီသမားေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုၾကရင္း ခဲတံေလးကိုထားခဲ့ၾကၿပီ ေဘာလ္ပင္ ေလးေတြနဲ႔ ဘဝပံုေဖာ္ခဲ့ရသူေတြနဲ႔ အတူ ေတြ႕ဆံုၾကရင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲဲ႕ ကဗ်ာကို စာေရးဆရာမင္းယုေဝက ရြတ္ဆိုၿပီး တင္ျပသြားတယ္။ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္က စာဘဝင္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ စဲြၿငိ ခဲ့ရရင္း အဂၤလိပ္လို သိမွ ပညာတတ္ လို႔ဆိုတဲ့စာေပသမား ၿသ အဖြဲ႕က ဘိုလုိေျပာမွ အထင္ႀကီး တယ္လို႔ ဆိုၾကရင္း ခဲတံေလးက ၾကားေနမိ တယ္။
ေၾသာ္ ခဲတံေလး မင္းက ဓား ေလးနဲ႔ ခြၽန္မွ မင္းခဲသားက ခြၽန္ျမ ေနတာပါ။ အခုက်ေတာ့ ခြၽန္စက္ ကေလးနဲ႔ တုိးတက္ခဲ့ၾကေလၿပီေပါ့။
ငါက ပန္းခ်ီေရးဆဲြတဲ့ ခဲတံေလး မင္းမသိဘူးလား၊ တုိင္းတစ္ပါးေတြက ခဲတံေလး။
ငါက ဥေရာပကေန ေရာက္ လာတာ။ လူနည္းစုသံုးခဲ့တယ္ကြ။
ငါက ေခြးတံဆိပ္ ခဲတံဆြမ္း ခဲတံ။
ဓားေလးနဲ႔ ခြၽန္မရတာကြာ .. မင္းက အလွတရားေရးတဲ့ စာေတြ။
ငါက ခဲတံေလးျဖစ္ေနေတာ့ …
ၾကာရနံ႔သင္းတဲ့ စကားေျပေလး ရဲ႕ ေလညင္းေလးကို သံစဥ္လွတဲ့ဆို ဟန္လို ငါခံစားေနခဲ့ရင္ ပညာရွိေတြ ရဲ႕ ခဲတံေလးက သိေနတယ္။ ေၾသာ္ ..ခဲတံေလးက က်န္ခဲ့ၿပီေပါ့။
ခဲဆန္ေလးမပါတဲ့ ခဲတံေလး လည္း ငါေတြ႕ႀကံဳဖူးတယ္ …
ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာမွာ ငါက ခဲတံ ျဖစ္ေနေတာ့ လုိရာကိုေရးမယ္ဆုိတာ ငါသိေနတယ္။ ခဲတံကိုင္ေဆာင္သူရဲ႕ စိတ္ကို ငါသိခြင့္ရေနတယ္။ ငါက ခဲ တံတစ္ေခ်ာင္းဆိုၿပီး မၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ စကားေတြ မေရးခ်င္ဘူး။ စိတ္ေတြ ဦးေဆာင္ၿပီး မင္းေရးခ်င္သလို ေရး ေနေပမယ့္ ငါက လက္သင့္ခံမွာ မ ဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတေလ ခဲဆန္ေလး က က်ဳိးျပလိုက္တယ္။ ေဟ့… ဒါကို မမသိရင္ ဓားေလးနဲ႔ဆက္သြယ္ ၿပီး မင္းငါ့ကို မခြၽန္လုိက္နဲ႔ဆုိၿပီး ဓား ေလးနဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ဓားေလးနဲ႔ မင္းက ခြၽန္လိုက္၊ အက်ဳိးမရွိတဲ့စာေတြ ေရးေနတာ၊ ငါ ကေလ ပါရမီမျဖည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး ေနာ္။
စပယ္ခန္းမမွာ ဥာဏ္လင္းစာ ေပ၊ ေရႊသမင္စာေပ၊ ရတနာမြန္စာ ေပတုိက္က ကိုေအာင္မွာ စာေပနဲ႔ ဆက္ႏႊယ္ၿပီး ဘဝတည္ေထာင္ခဲ့ရသူ ေလ။
သူ႔ရဲ႕ႏွလံုးအိမ္ေလးကို စာေရး ဆရာေတြရဲ႕ ရင္ခုန္သံ၊ ဖြင့္ဟသံ၊ ေတးသီသံ၊ ေတးထပ္သံေတြနဲ႔ ဖြင့္ ဆိုခဲ့ရတယ္။ ကိုေအာင့္ငယ္ဘဝက ပဲႀကီးေရစိမ္ကို ညႇစ္ၿပီး ဘဝပံုေဖာ္ခဲ့ ရပံု၊ ကဗ်ာပံုျပင္ေရးဆဲြရင္း ဘဝပံု ေဖာ္ခဲ့ရပံု၊ တျပည္သူမေရႊထား တကၠ သိုလ္ဘုန္းႏုိင္ ေခတ္၊ ျမစာေပေခတ္ ကာလတို႔ရဲ႕ ေခတ္မ်ားဆီကို ျပန္ လည္ျမင္ေယာင္ရင္း၊ ေငြတာရီ၊ ျမဝ တီမဂၢဇင္းေတြမွာ ပံုျပင္သ႐ုပ္ေဖာ္ပံု ေတြ ေရးဆဲြရင္း၊ ဆရာမင္းယုေဝ၊ ဆရာေလးၿမိဳင္၊ ဆရာေဌးေမာင္၊ မမ ခင္ေဆြဦးရဲ႕ တို႔တုိင္းဌာေန၊ စစ္ကိုင္း သူ စသည္တုိ႔နဲ႔အတူ …
ကဗ်ာနဲ႔ ၾကာခဲ့တဲ့ ဆရာေသြး သစ္၊ သူရေဇာ္၊ ေမာင္ယဥ္မွဴး၊ အစ္ မေဒၚၾကြယ္ၾကြယ္၊ ပန္းခ်ီျပည္စိုးျမင့္၊ ကိုေက်ာ္ၫြန္႔၊ ပန္းခ်ီမ်ဳိးျမင့္၊ ေဝမြန္ လင္း၊ ဆရာေဆြျမင့္တို႔က ေဆး ေရာင္ေလးေတြက လြမ္းေနတယ္လို႔ လွမ္းေျပာရင္း …
ဆရာဦးသုခရဲ႕ မ်က္စိမျမင္တဲ့ ႏွစ္ကာလေတြနဲ႔ မင္းသားေက်ာ္သူ က ဆရာဦးသုခကို အရြယ္လြန္မွ ေတြ႕ဆံုခဲ့ရတဲ့ ခဲေကာက္ေၾကာင္းႏွင့္ မ်က္စိမျမင္ဘဲ အုိက္တင္ကို အကဲ ခတ္ကာ သိေနတဲ့ ဆရာဦးသုခရဲ႕ စိတ္ဘဝင္ေတြနဲ႔အတူ …။
ကိုေအာင္ရဲ႕ ငယ္ဘဝမွာ ပဲႀကီး ေလးေတြ တစ္ျပည္ ၁ဝ ျပားနဲ႔ ညႇစ္ ခဲ့ရတဲ့ သမုိင္းကအစ ဘဝစံုလင္ စာ ပလႅင္မွာေနခဲ့ဲရင္၊ ဆရာဦးရန္ေအာင္ နဲ႔ ဆရာဦးသုခတို႔ကို ပူေဇာ္ေျပာဆို ရင္၊ မေတြ႕တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အရင္ က အလကၤာဝတ္ရည္ရဲ႕ အယ္ဒီတာ ႏြမ္ဂ်ာသိုင္း၊ ကဗ်ာတက္လူရဲ႕ အစ္ ကိုႀကီးက ထန္းရည္၊ ညီကထန္းလ်က္၊ ညီငယ္က ထန္းရည္ခ်ဳိခ်ဳိစတဲ့ ေက်း လက္ကဗ်ာထဲက စာေလးေတြနဲ႔အတူ ထန္းရည္ခ်ဳိကိုေရးဖဲြ႕ခဲ့ရင္ …။
ဆရာဦးသုခရဲ႕ တပည့္ျဖစ္ခဲ့ဖူး သူႏွစ္ဦး ေမာင္ႏွင္းမိုး (႐ုပ္ရွင္) “တက္လူ” ရဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ အေမက ပန္းသည္ကို ကြၽန္ေတာ္က ပံုေဖာ္ခဲ့ ရင္ …။
တက္လူရဲ႕ ကဗ်ာကို ရြတ္ဆိုျပ ရင္ …။
ၿမိတ္က ကဗ်ာဆရာ နရီ ၿမိတ္နဲ႔ အတူ အညာက ကဗ်ာ ..။ စာေပ ေတာမွာ မေမာႏုိင္ဘဲ …ေနခဲ့ၾက ရင္ … စာေပေဟာင္းႏွင့္ ႏွစ္ ေပါင္းမ်ားစြာ … မင္တံေလးက …ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ …ၿငိမ္းတယ္ …ခ်မ္းတယ္မိုး အျပာေရာင္သစ္ခြ ရဲ႕ သမုိင္းအစ …။
ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ႏွစ္ကာလေလး ေရာက္ေတာ့မည္ပ မင္တံေလးက ေရွးဦးစြာ …ႏွစ္ဦးမွာ … အေမက ဧရာဝတီ …ေဗဒါႏွင့္ ေအးျမတဲ့ ျမစ္နဒီ …တို႔တုိင္းဌာ ေန …ကိုေတာ့ လြမ္းေနဦးမည္ …ကြၽန္ေတာ့္ျပည္ …။
တင္လွဝင္းတင္
