ယခုအႀကိမ္ ကြၽန္ေတာ္ေနခဲ့ ေသာအိမ္မွာ ၁၄ ႏွစ္ၾကာ ေနခဲ့ရသည့္အတြက္ အိမ္ႏွင့္ အိမ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိတရျဖစ္စရာ ကေလးမ်ား ရွိေနပါသည္။ မွတ္မွတ္ ရရ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလဆန္းမွာ မဂၤလာရိပ္သာရပ္ကြက္ ဖ်က္သိမ္း ရသည့္အတြက္ ႀကိဳတင္ခ်ထားေပး ေသာ ေတာင္ဥကၠလာပၿမိဳ႕ ၁၃ ရပ္ကြက္သို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိသားစု ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရပါသည္။
သိမ္းဆည္းထုပ္ပိုးသည့္အလုပ္ ေတြ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မၿပီးသည့္အတြက္ မိုးခ်ဳပ္ခါနီးမွာမွ ကားႀကီးတစ္စီးမွာ ပစၥည္းေတြအကုန္တင္ၿပီး ေျပာင္းေရႊ႕ ခဲ့ရသည္။ ခ်ထားေပးသည့္ ေျမကြက္ နံပါတ္ ၂၄၁ ကို လိုက္ရွာရင္း ည ၉ နာရီေလာက္မွ ေရာက္သည္။ ေျမ ကြက္နံပါတ္ေရးၿပီး စိုက္ထားေသာ တုိင္ကေလးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ႀကိဳ ဆိုေနသည္။ ဘာသစ္ပင္မွမရွိေသာ ကြင္းေခါင္ေခါင္ျဖစ္သည္။ လယ္ကန္ သင္းေတြပင္ တခ်ဳိ႕တစ္ဝက္က်န္ေန ေသးသည္။ ပင္ပန္းလာၾကသည့္ အတြက္ ယာယီအမိုးအကာကေလး လုပ္၍ လယ္ကန္သင္းေခါင္းအံုးၿပီး အိပ္လုိက္ၾကသည္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ခပ္လွမ္း လွမ္းမွာ က်ဳိက္ကဆံေစတီေတာ္ႀကီး ကို ေရႊေရာင္တဝင္းဝင္းႏွင့္ ဖူးရ သည္။ မိုးလင္းမွ လူလံုးကြဲၿပီး အိမ္နီး နားခ်င္းမ်ားႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ကာ ေမး ၾကျမန္းၾကႏွင့္ အသက္ဝင္လာသည္။ ေျမကြက္ကလြဲၿပီး ေရလည္း မရွိပါ။ မီးလည္း မရွိပါ။ လမ္းေတြလည္း မ ေဖာက္ရေသးပါ။ ေရရဖို႔ အေရးတ ႀကီးလိုက္ရွာၾကေတာ့ က်ဳိက္ကဆံ ဘုရားဝင္းထဲမွာ ေရတြင္းေတြ႕၍ ဝမ္းသာအားရ ေရသြားခပ္ၾကသည္။ ေနလုိ႔ျဖစ္႐ုံ ယာယီတဲမ်ား ထုိးၾက သည္။ အိမ္ေဟာင္းမ်ားမွ ဖ်က္ယူ လာေသာ သစ္သားမ်ားႏွင့္ တဲ ေဆာက္ၿပီး၊ တာလပတ္မိုးၾကသည္။ ယာယီေနလို႔ေတာ့ ရပါၿပီ။ လမ္းမႀကီး မ်ားမွလြဲ၍ လမ္းငယ္မ်ားမွာ လမ္း နာမည္ေတြဘာေတြလည္း မရွိေသး သည့္အတြက္ ကိုယ့္အိမ္ေနရာကိုမွတ္ မိေအာင္ ေရာင္စံုအဝတ္စ အမ်ဳိးမ်ဳိး ကို အိမ္ေရွ႕မွာ အလံထူထားၾကရ သည္။ တစ္ေနရာရာသြားၿပီး ျပန္ လာလွ်င္ ကိုယ္လႊင့္ထူထားေသာအလံ ကို အမွတ္အသားလုပ္ၿပီး ကိုယ့္အိမ္ ေနရာကို ရွာၾကရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ထက္အရင္ ႀကိဳၿပီး ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ၾက ေသာ ရပ္ကြက္မ်ားမွာေတာ့ အိမ္ ေတြ ေတာ္ေတာ္ၿပီးစီးေနပါၿပီ။
မွတ္မိပါေသးသည္။ ေတာင္ ဥကၠလာပက အိမ္ေတြမွာ ေရာင္စံု အလံေတြ ထူထားပံုကို ေၾကးမံု သတင္းစာက အေပၚစီးျမင္ကြင္း ဓာတ္ပံု႐ုိက္ၿပီး ‘ကုလသမဂၢ’ဟု က်ီ စယ္သည္။ ဆရာ ဒဂုန္တာရာက ‘ဥကၠလာပ’ ကဗ်ာတြင္၊ ပိုင္နက္ေန ရာ၊ ကိုယ့္ေဂဟာကို၊ သိသာေစရန္၊ အလံမုဆိုး၊ မိုးသို႔လႊင့္ထူ၊ တလူလူ တည့္’ဟု အမွတ္တရ သ႐ုပ္ေဖာ္ သည္။
လမ္းေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ မခင္း ရေသးသည့္အတြက္ ဖုန္တေသာ ေသာျဖစ္ေနသည္။ ကားေခါင္မိုး တစ္ခုလံုး ဖုန္ေတြ လႊမ္းသြား႐ုံမက ကားေပၚက ဆင္းလာသူေတြမွာ လည္း တစ္ေခါင္းလံုး ဖုန္ေတြလႊမ္းၿပီး ေဖြး ေဖြးျဖဴေနသည္။ ‘ဥကၠလာပ’ကို ‘ဖုတ္ကလာပ’ဟု လူရႊင္ေတာ္ေတြက ေျပာင္ေလွာင္ၾကသည္။
မိုးတြင္းေရာက္ေတာ့ ဖုန္ထုႀကီး မွာ ရႊံ႕ဗြက္မ်ားအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္း သြားသည္။ အခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ေရ ေတြ ဒူးေလာက္ ေပါင္ေလာက္တက္ ေနသည္။ ရႊံ႕ေတြ ေရေတြထဲမွာ ပုဆိုး ခါးေတာင္းက်ဳိက္ၿပီး၊ ထဘီ မ,ၿပီး သြားလာေနၾကေသာ ျမင္ကြင္းမွာ ျမင္ေနေတြ႕ေနက် ျမင္ကြင္းျဖစ္ သည္။ မိုးတြင္းတြင္ သစၥာလမ္း၊ ေမတၱာလမ္းစသည့္ လမ္းမမ်ားမွာ ရႊံ႕ေတြ ဗြက္ေတြထေနသည့္အတြက္ ဘတ္စ္ကားမ်ား ၿမိဳ႕ထဲမဝင္ႏုိင္ေတာ့ ပါ။ ကန္ဘဲ့မွာ ဂိတ္ထိုးၾကရသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲသြားခ်င္လွ်င္ ကန္ဘဲ့ ဘူတာ၊ ေဘာက္ေထာ္ဘူတာတို႔မွာ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားစီးခ်င္စီး၊ ကန္ဘဲ့ကား ဂိတ္မွာ ဘတ္စ္ကားစီးခ်င္စီး။ ထုိ ေနရာေရာက္ေအာင္ေတာ့ ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္လာရစၿမဲျဖစ္သည္။ ထုိစဥ္ က ပတ္ဝန္းက်င္အခင္းအက်င္းကို ျပန္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။
မွတ္မိေနသည္မွာ ရပ္ကြက္မ်ား ကို နာမည္လွလွကေလးမ်ား ေပး ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သစၥာလမ္း၊ ေမတၱာလမ္းတို႔၏ ေဘး၊ ရပ္ကြက္ တစ္ခုစီ၏ အလယ္ေလာက္မွာ အဝါ ေရာင္ေနာက္ခံ အနက္ေရာင္စာလံုး ျဖင့္ ရပ္ကြက္နာမည္ဆုိင္းဘုတ္မ်ား ကို ျမင္ေတြ႕ရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၏ ၁၃ ရပ္ကြက္နာမည္က ‘ေငြယမုန္ ရိပ္သာ’တဲ့။ အကုန္ေတာ့ မမွတ္မိ ေတာ့ပါ။ ၄ ရပ္ကြက္က နႏၵဝန္ရိပ္ သာ၊ ၈ ရပ္ကြက္ ေရႊယင္းမာရိပ္သာ၊ ၁ဝ ရပ္ကြက္က ေဟမဝန္ရိပ္သာ စသည္ျဖင့္ နာမည္ေပးထားပါသည္။ ၈ ရပ္ကြက္မွာ ဗဟိုေစ်းရွိသည္။ ေျမ ေနရာခ်ထားေရးအဖဲြ႕႐ုံးရွိသည္။ အိမ္ကိစၥမ်ားကို ထုိ႐ုံးမွာ ေဆာင္ရြက္ ရသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရေသာေျမကြက္ က ေပ ၄ဝ x ေပ ၆ဝ ျဖစ္သည္။ အေဒၚႏွစ္ေယာက္က ေျမကြက္ကို ႏွစ္ပိုင္းခြဲၿပီး အိမ္တစ္လံုးစီေဆာက္ သည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ေတာ့ အိမ္မ ေဆာက္ျဖစ္ပါ။ ယာယီအိမ္ကေလးကို အရင္ေဆာက္ၿပီး အတူတူေနၾက သည္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အိမ္ေဆာက္ဖို႔ ေငြေၾကးအဆင္သင့္ စုမိၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ အိမ္ေဆာက္ ၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ္က အသက္ ၁၉ ႏွစ္ရွိေနပါၿပီ။ အိမ္မႈ ကိစၥေတြ ကူလုပ္ႏုိင္ပါၿပီ။ အစ္ကို တစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ အလံုက သစ္ ဆုိင္မ်ားမွာ အိမ္ေဆာက္ဖို႔ သစ္ေတြ သြားဝယ္ရသည္။ ေျမေနရာခ်ထား ေရး႐ုံးမွာ အိမ္မိုးသြပ္ျပားမ်ားေရာင္း သည့္အတြက္ သြားဝယ္ရသည္။JVC (Joint Venture Corporation) ေခၚ ဖက္စပ္လုပ္ငန္း ေကာ္ပိုေရးရွင္း တံဆိပ္ႏွင့္ သြပ္ျပား တစ္ခ်ပ္ကို ၆ က်ပ္သာက်ပါသည္။ ‘၃၂ ဂိတ္’ ဟုေခၚသည္ထင္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔၏ အိမ္ကေလးေဆာက္ရာတြင္ ကိုယ္တုိင္ပါဝင္လုပ္ကိုင္ရသည္ကို ေက်နပ္ေနပါသည္။
ေနာက္ပိုင္းမွာ လမ္းေတြ ေကာင္းလာသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လမ္းနာမည္ကို ‘သီရိနႏၵာလမ္း’ဟု နာမည္ေပးသည္။ ထိပ္မွာ လမ္းဆုိင္း ဘုတ္လာတပ္သည္။ လမ္းမီးေတြ၊ အိမ္အတြက္ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ရလာ သည္။ ေရရဖို႔ကေတာ့ အဝီစိတြင္း ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတူးၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္က သြပ္မိုး ပ်ဥ္ကာ သံုးပင္ႏွစ္ခန္း၊ တစ္ထပ္အိမ္ ကေလးျဖစ္သည္။ ေဒၚႀကီး၊ အစ္မ အပ်ဳိႀကီးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္၊ စုစုေပါင္း အိမ္သား ၄ ေယာက္သာ ရွိသည့္အတြက္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းသား ဘဝမွာ အစ္မေတြက စက္ခ်ဳပ္သူ ခ်ဳပ္ ေစ်းဆုိင္ထြက္သူထြက္ႏွင့္ ႐ုန္း ကန္လႈပ္ရွားရသည္။ ကြၽန္ေတာ္အ လုပ္ရေတာ့ အစ္မေတြ မလႈပ္ရွားရ ေတာ့ပါ။ ေအးေအးေဆးေဆးေနၾကရ ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ပုသိမ္မွာ စၿပီး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရသည့္ အတြက္ ၂ ႏွစ္သြားေနရသည္။ ထုိ ကာလမွာေတာ့ ပုသိမ္ေကာလိပ္က ေက်ာင္းသားေဆာင္တစ္ေဆာင္မွာ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အတူ ေနသည့္ အတြက္ အေဆာင္ကို အိမ္သဖြယ္ မွတ္ယူပါသည္။ စားေရးေသာက္ေရး ကို အေဆာင္က စီစဥ္ေပးသည့္ အတြက္ မပူပင္ရပါ။
ရန္ကုန္ျပန္ေျပာင္းၿပီးေတာ့ အေဒၚ၊ အစ္မမ်ားႏွင့္ ေနထုိင္ရင္း စာသင္သည့္အလုပ္ကို အခ်ိန္မ်ား မ်ား ေပးၿပီးလုပ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ က က်ဴရွင္မ်ား မတြင္က်ယ္ေသးပါ။ ကြၽန္ေတာ္က က်ဴရွင္လည္း မသင္ပါ။ ပင္မအလုပ္ျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္တကၠ သိုလ္ ျမန္မာစာဌာနမွာ တာဝန္ထမ္း ေဆာင္ရင္း လုပ္သားမ်ားေကာလိပ္ မွာ အခ်ိန္ပိုင္းနည္းျပအလုပ္လည္း လုပ္ခဲ့ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ထုိကာ လမွာ တြင္က်ယ္ေခတ္စားေသာ လူ ငယ့္ေရးရာညေက်ာင္းမွာ လုပ္အား အျပည့္အဝ ေပးခဲ့ပါသည္။ ေတာင္ ဥကၠလာက အ ထ က (၁)မွာ ဖြင့္ ေသာ လူငယ့္ေရးရာညေက်ာင္းမွာ သံုးေလးႏွစ္သင္ၿပီးေတာ့ အ ထ က (၃)မွာ အသစ္ဖြင့္ေသာ လူငယ့္ေရး ရာညေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းၿပီးသင္ သည္။ ၁၃ ရပ္ကြက္မွာျဖစ္သည့္ အတြက္ အိမ္ႏွင့္နီးသည္။ သြားရလာ ရအဆင္ေျပသည္။ လူငယ့္ေရးရာည ေက်ာင္းစဝင္သည့္ ပထမဆံုးႏွစ္မွာ လစာမယူပါ။ ေက်ာင္းက အႀကိဳအပို႔ လုပ္ေပးသည္။ ဧည့္ခံေကြၽးေမြးသည္။ ေနာက္ႏွစ္ေတြက်ေတာ့ လစာ ၁၂ဝ က်ပ္ရပါသည္။ စာအုပ္ဖိုး လက္ဖက္ ရည္ဖိုး ရသည့္အတြက္ အဆင္ေျပပါ သည္။ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ့ စာသင္ရတာ ေပ်ာ္သည့္အတြက္ အခ်ိန္ေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အလုပ္ တစ္ဖက္ႏွင့္ ေက်ာင္းတက္ေနရေသာ ဆယ္တန္းေအာင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနရ ေသာ လူငယ္မ်ားကို ကိုယ္တတ္သည့္ ပညာျဖင့္ ပညာဒါနျပဳျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ လူငယ့္ေရးရာညေက်ာင္းမွာ သင္ရသည္ကို မေက်နပ္ေသးဘဲ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားကို အိမ္မွာ ေခၚ သင္ေပးပါေသးသည္။ အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးရသူမ်ားလည္းပါသည္။ ျမန္ မာစာသင္ေပးရသူမ်ားလည္း ပါ သည္။ သည္ေတာ့ မနက္မိုးလင္းၿပီး ၈ နာရီေလာက္ အိမ္က ထြက္ၿပီး ေက်ာင္းေတြ၊ သင္တန္းေတြ ဆက္ သင္ရသည့္အလုပ္မွာ လူငယ့္ေရးရာ ညေက်ာင္းမွ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ ည ၁ဝ နာရီေလာက္မွ အဆံုးသတ္ ပါသည္။ တစ္ေနကုန္လႈပ္ရွားရေသာ္ လည္း ပင္ပန္းသည္ဟု မထင္ပါ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လႈပ္ ရွားခဲ့ပါသည္။
ကိုေက်ာ္ထြန္း (ဓႏုျဖဴေက်ာ္ ထြန္း/အီၾကာေကြး)ႏွင့္ အိမ္နီးခ်င္း ျဖစ္ရျခင္းမွာလည္း အမွတ္ထင္ထင္ အေၾကာင္းတစ္ခုျဖစ္သည္။ သူ႔အိမ္ က မဂၤလာလမ္း (၁၂ ရပ္ကြက္ဘက္ ျခမ္း)မွာ ရွိသည့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္ အိမ္ခ်င္းနီးသည္။ သူ႔အိမ္ကို မၾကာခဏသြားလည္ရင္း စာအ ေၾကာင္း ေပအေၾကာင္းေျပာျဖစ္ၾက သည္။ ကိုေက်ာ္ထြန္းကို ခင္မင္ေလး စားေသာ စာသမားလူငယ္ေတြ အၿမဲ လိုလိုလာၾကသည့္အတြက္ အိမ္မွာ စည္ကားေနသည္။ ကဗ်ာဆရာ လူ ငယ္အမ်ားအျပား ကိုေက်ာ္ထြန္းထံ မွာ ဆည္းပူးၾကသည္။ သူႏွင့္ကြၽန္ ေတာ္ အျပန္အလွန္စာအုပ္ေတြလဲ ဖတ္ၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဟာသစာေရးဆရာ အီၾကာေကြးအ ျဖစ္ နာမည္အထူးထင္ရွားလာပါ သည္။ ကိုေက်ာ္ထြန္းက ေတာင္ဥကၠ လာပစာေပသမားလူငယ္ေတြကို စု စည္းၿပီး စာေပအဖဲြ႕တစ္ခုဖဲြ႕သည္။ ‘ဝါသနာမြန္ စာေပနက္သန္အဖဲြ႕’ဟု နာမည္ေပးသည္။ အဖဲြ႕ဝင္တစ္ ေယာက္ေယာက္၏ အိမ္မွာ လူစုၿပီး စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္း ေျပာ ဆုိေဆြးေႏြးၾကသည္။
အေဒၚ၊ အစ္မမ်ားႏွင့္ ေတာင္ ဥကၠလာပအိမ္ကေလးမွာ ေနထုိင္ရာ မွ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္မွာ ကြၽန္ေတာ္လက္ ထပ္ၿပီး တကၠသိုလ္ႏွင့္နီးေသာ ကမာ ရြတ္လွည္းတန္းမွာ အိုးအိမ္ထူေထာင္ ပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ၁၄ ႏွစ္မွ်ေနထုိင္ ခဲ့ေသာ ေတာင္ဥကၠလာပအိမ္ကေလး ကို ခဲြခြာရျပန္ပါသည္။
ေမာင္ခင္မင္ (ဓႏုျဖဴ)
