ေအာင္ျမင္မႈဆုိတာ မေတာ္တ ဆျဖစ္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ေအာင္ ျမင္မႈဆုိတာ ေရြးခ်ယ္မႈေပၚမွာမူတည္ တယ္။ ဒါဟာ အခြင့္အေရးမဟုတ္ ဘူး။
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကံ ေကာင္းမယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ၾက တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမဟာဗ်ဴဟာက ေအာင္ျမင္ဖို႔ရာ ေတာ္ေတာ္ခဲယဥ္းပါ တယ္။ ရာႏႈန္းအားျဖင့္ အမ်ားဆံုး ၁ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ပဲ အခြင့္အေရး ရွိပါတယ္။
လူတစ္ေယာက္ဟာ ေအာင္ျမင္ မႈတစ္ခုရၿပီးေပမယ့္ ေနာက္ေအာင္ ျမင္မႈတစ္ခုကို ဆက္လက္ရွာေဖြေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ တျခားသူေတြကေတာ့ အသင့္ျပင္ေနတုန္းပဲ ရွိေသးတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ေအာင္ျမင္တဲ့သူက ကမၻာကို တစ္ပတ္ေအးေအးေဆး ေဆးပတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ အသင့္ျပင္ေနတဲ့ သူက အခုမွဖိနပ္စီးဖို႔ ျပင္တုန္းဆိုတာ မ်ဳိးေပါ့။
လူတစ္ေယာက္က အခက္အခဲ အတားအဆီးေတြကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ျဖတ္ေက်ာ္လာၿပီး ပန္းတိုင္အဝင္မွာ တျခားသူကေတာ့ သင္တန္းတက္ဖို႔ စံုစမ္းတုန္းဆိုတာမ်ဳိးကလည္း ဘာ ေၾကာင့္လဲ။
တကယ္ေတာ့ ဒီေမးခြန္းေတြရဲ႕ အေျဖက ရွင္းပါတယ္။
ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ ႐ႈံးနိမ့္မႈဘာသာ ရပ္ကို ေလ့လာၾကည့္ပါ။ ေအာင္ျမင္ သူေတြက သူတို႔ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈလွ်ဳိ႕ ဝွက္ခ်က္ေတြကို ထားခဲ့ၾကတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈ သဲလြန္စေတြေပးခဲ့ၾက တယ္။ ဒါေတြကို တကယ္ရွာတတ္ ရင္၊ လုပ္ၾကည့္ရင္ ေအာင္ျမင္မွာပဲ။
မေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြမွာလည္း ဘံုတူညီမႈေတြရွိတယ္။ ဒါေတြကို ေရွာင္ႏုိင္ရင္ ေအာင္ႏုိင္မွာပဲ။ ႐ႈံးနိမ့္ မႈဆုိတာ အမွားေတြကို ထပ္တလဲလဲ လုပ္တာပဲ။ ေတာ္ေတာ္ရွင္းသြားတယ္ မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ အမွန္ တရားက ေတာ္ေတာ္ပဲ ရွင္းပါတယ္။
သဘာဝက လူသားေတြကို ေပး ထားတဲ့အႀကီးဆံုးလက္ေဆာင္က ‘စဥ္းစားေတြးေခၚတတ္မႈ’ပဲ။ လူသား ေတြဟာ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကို သူဖန္ တီးႏုိင္တယ္။ တိရစၧာန္ေတြကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြ ေအာင္ပဲ ေနႏုိင္တယ္။ ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာက သဘာဝက ေပးထား တဲ့အႀကီးမားဆံုးလက္ေဆာင္ႀကီးကို သံုးႏုိင္တဲ့သူက ရွားတယ္။ အျပည့္ အဝသံုးႏုိင္တဲ့သူက ပိုလို႔ေတာင္ ရွား ေသးေတာ့ ႐ႈံးနိမ့္ၿပီးမွာ ႏွစ္မ်ဳိးရွိ တယ္။ လုပ္ေတာ့ လုပ္ၿပီး ဘယ္ေတာ့ မွ မစဥ္းစားတတ္တဲ့သူနဲ႔ စဥ္းသာစဥ္း စားေတြးေတာၿပီး ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္ တဲ့သူပဲ။ စဥ္းစားေတြးေတာတတ္တဲ့ အရည္အေသြးကို မသံုးဘဲ ဘဝကို ျဖတ္သန္းတာဟာ မခ်ိန္ရြယ္ဘဲ ျမား ပစ္လိုက္တာနဲ႔ အတူတူပဲ။
ဘဝဆိုတာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ Self-Service စားေသာက္ဆုိင္နဲ႔ တူတယ္။ ကိုယ့္လင္ပန္းကိုယ္ယူ၊ ကုိယ္စားခ်င္တာ ကိုယ္ေရြး၊ ကိုယ္ ထုိင္မယ့္ေနရာကိုယ္ရွာ၊ ကိုယ့္ဘာ သာကိုယ္လုိသေလာက္စား၊ စားမိ သေလာက္ ပိုက္ဆံရွင္း။ ဒါပါပဲ။
သူမ်ားလာခ်ေပးတာပဲ စားမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ႀကိဳေစာင့္ႏုိင္သေလာက္ ေစာင့္ေပါ့။ လာေပးသူရွိေတာင္ ကိုယ္ႀကိဳက္တာေတာ့ စိတ္ႀကိဳက္ ဘယ္စားရမလဲ။ ပမာဏကလည္း နည္းခ်င္နည္းမယ္။ မ်ားခ်င္မ်ားမယ္။ ဘဝက ဒါပါပဲ။ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈကို ကိုယ္လုပ္ရမယ္။ ေအာင္ျမင္ဖို႔အ တြက္ ထုိက္သင့္တဲ့ အဖိုးအခေပးရ မယ္။
ေအာင္ျမင္မႈဇာတ္လမ္းဆိုတာ
႐ႈံးနိမ့္မႈ ပံုျပင္ပဲ
လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းေျပာ မယ္ –
သူက ၂၁ ႏွစ္မွာ စီးပြားပ်က္
၂၂ ႏွစ္မွာ ဥပေဒစာေမးပြဲက်
၂၄ ႏွစ္မွာ ဒုတိယမၸိ စီးပြားမ်ား ထပ္ပ်က္
၂၆ ႏွစ္မွာ ခ်စ္သူေသ
၂၇ ႏွစ္မွာ အာ႐ံုေၾကာေရာဂါ ျဖစ္
၄၄ ႏွစ္မွာ အမတ္ဝင္ေရြးတာ ႐ႈံး
၄၇ ႏွစ္မွာ ဒုတိယသမၼတေရြး ေကာက္ပြဲ ႐ႈံး
၄၉ ႏွစ္မွာ အထက္လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေရြးပဲြ ႐ႈံး
၅၂ ႏွစ္က်မွ သမၼတျဖစ္။
သူကအေမရိကန္သမၼတ ေအဗရယ္ဟမ္လင္ကြန္းပဲ။
လွ်ပ္စစ္မီးသီးအပါအဝင္ တီ ထြင္မႈတစ္ရာေက်ာ္ လုပ္ခဲ့တဲ့ ‘ေသာ မတ္စ္အယ္ဒီဆင္’ က ေမြးရာပါ နား ထုိင္းတယ္။ မူလတန္းမွာ စာသင္လို႔ မရလို႔ ေက်ာင္းက လက္မခံဘူး။ ဥာဏ္ သိပ္တံုးလို႔ ဘာသင္သင္ မတတ္ဘူး။ အေမကိုယ္တုိင္အိမ္မွာ စာသင္ေပးရ တယ္။ ပံုမွန္ေက်ာင္းမွာ စာသင္ဖူး တာ သံုးလပဲရွိတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးသီး တီထြင္တာ အႀကိမ္ ၉၉၉ ႀကိမ္ မေအာင္ျမင္ဘူး။ အႀကိမ္တစ္ေထာင္ က်မွ ေအာင္ျမင္တယ္။ အ သက္ ၆၇ ႏွစ္မွာ သူ႔စက္႐ုံႀကီးတစ္ခုလံုး မီး ေလာင္သြားတယ္။ ”သိပ္ေကာင္း တယ္ကြ၊ ငါ့အမွားေတြအားလံုး မီးထဲ ပါကုန္တာ ဘုရားသခင္ ေက်းဇူးပဲ။ အခုမွအသစ္ျပန္စရမယ္” လို႔ ဝမ္း သာအားရ ထ,ေအာ္တယ္တဲ့။ ေနာက္ ထပ္သံုးလလည္း ၾကာေရာ ဓာတ္စက္ ကို တီထြင္လိုက္ျပန္ေရာ။
ဒါမ်ဳိးဥပမာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ေတာင္ကိုရီးယား သမၼတေဟာင္း ‘လီျမြန္ဘတ္”ဆိုရင္ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆင္းရဲလြန္းလို႔၊ ငတ္လြန္းလို႔ သတ္ ေသဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းမေန ရဘူး။ ကေလးေတြ စာအံၾကတာ ေက်ာင္းေဘးက လုိက္နားေထာင္ရင္း စာသင္ရတယ္။ ေစ်းထဲမွာ အမႈိက္ က်ဳံးသမားလုပ္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႏုိင္ငံေရးေလာကမွာ ေအာင္ျမင္လာ ၿပီး သမၼတျဖစ္လာတယ္။ လက္ရွိ အိႏၵိယဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ‘နာရင္ျဒာမိုဒီ’ လည္း ဆင္းရဲတာပဲ။ ဘူတာ႐ုံမွာ လက္ဖက္ရည္လုိက္ေရာင္းရတယ္။ ေက်ာင္းေတြေဘးရစ္သိီရစ္သီသြား ရင္း ကေလးေတြ စာသင္တာလိုက္ နားေထာင္၊ သူတို႔ဆီက စာအုပ္ ေဟာင္းေတြ ေတာင္းၿပီး ကိုယ့္ဘာ သာကိုယ္စာသင္။ ေနာက္ေတာ့ ႐ုန္း ရင္းကန္ရင္းက ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာ။
ႏုိင္ငံျခားေတြခ်ည္း ဥပမာေပး ေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ၾကည့္ဦး။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းနဲ႔အတူ ကခ်င္ကိုယ္စား လွယ္အေနနဲ႔ လက္မွတ္ထိုးခဲ့တဲ့ ‘ဆမားဒူဝါဆင္ဝါးေနာင္’ဆိုရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သံုးေလးႏွစ္ပဲ စာ သင္ဖူးတယ္။ ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ စာဖတ္ၿပီး တုိးတက္ေအာင္လုပ္ခဲ့သူ။ သူ႔ကို ဝန္ႀကီးခန္႔ဖို႔ အရည္အခ်င္း ျဖည့္ခုိင္းေတာ့ ‘ေခသူမဟုတ္’လို႔ ေျဖ ခဲ့သူပဲ။ သမၼတမန္းဝင္းေမာင္ၿပီးရင္ သူက သမၼတျဖစ္မယ့္သူ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္မွာ ‘သမၼတ ေလာင္းပါ’လို႔ ေရးထားတာ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ အာဏာသိမ္း ပိုက္လို႔သာ သူသမၼတ မျဖစ္ခဲ့တာ။ တ႐ုတ္ျပည္သူ႔သမၼတ ႏုိင္ငံနဲ႔ သီရိ လကၤာသံအမတ္ႀကီးေတာ့ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။ ပခုကၠဴဦးအုန္းေဖဆို လည္း သိပ္ဆင္းရဲတယ္။ ေက်ာင္း ေကာင္းေကာင္း မေနခဲ့ရဘူး။ ခ်မ္း သာခ်င္လို႔ ဓားျပေတာင္ တိုက္ဖူး တယ္။ ေထာင္ထဲက်မွ စာေတြဖတ္ၿပီး လိမၼာလာတာ။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ရင္း ခ်မ္းသာလာ။ အခု ‘ပခုကၠဴ ဦးအုန္းေဖစာေပဆု’ ဆိုတာ သူ႔လို စာမသင္ခဲ့ရသူေတြ မရွိေအာင္ စာေပေလာကကို ျမႇင့္ တင္လာေနတဲ့ စာေပဆုကို သူတီထြင္ ခဲ့တာေပါ့။
ကစားပြဲဥပမာ
‘ႏုိင္ဖို႔ကစားတာ’နဲ႔ ‘မ႐ႈံးေအာင္ ကစားတာ’က သိပ္ကို ကြဲျပားပါ တယ္။ ႏုိင္ဖို႔ ကစားတာက စိတ္ပါ လက္ပါနဲ႔ မိမိေလ့က်င့္ထားသမွ်ကို အစြမ္းကုန္ထုတ္သံုးၿပီး၊ သံႏၷိ႒ာန္နဲ႔ ကစားတာ။ ‘မ႐ႈံးေအာင္ ကစားတာ’ က်ေတာ့ အ႐ႈံးကို ေရွာင္ဖို႔ေလာက္ တင္ပါပဲ။ လူအားလံုးႏုိင္ခ်င္ၾကသူ ေတြခ်ည္းပါ။ ဒါေပမဲ့ ႏုိင္ဖို႔ျပင္ဆင္ ထားသူကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကိုနည္း ပါတယ္။ ‘ႏုိင္ဖုိ႔ကစားသူ’ေတြက လႈံ႔ ေဆာ္တက္ၾ<ြကမႈကေနလာတာပါ။ မ႐ႈံးေအာင္ကစားတယ္ဆိုတာက ေတာ့ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားမႈက ထြက္ လာတာပါပဲ။
အခုအခ်ိန္က ႐ုရွားမွာ ကမၻာ့ ေဘာလုံးဗုိလ္လုပဲြကစားေနၾကခ်ိန္ ပါ။ အေကာင္းဆံုးအသင္းက ဘာလဲ၊ အဆိုးဆံုးအသင္းက ဘာလဲဆိုတာ နည္းျပဆရာ သို႔မဟုတ္ အားကစား သမားတစ္ဦးဦးကို ေမးၾကည့္ပါ။ ကစားသမားတစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ ကြၽမ္းက်င္ မႈ၊ စြမ္းပကား၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္၊ သိပ္မကြာၾကပါဘူး။ ျခားနားတာက စိတ္ဓာတ္ပဲ။ အႏုိင္ယူလုိက္တဲ့အ သင္းက ဦးတည္ခ်က္ပိုရွိၿပီး ပိုႀကိဳး စားတယ္။ သူတို႔မွာ ေအာင္ပဲြခံဖို႔ အတြက္ ပိုမိုျပင္းထန္တဲ့ဆႏၵေတြ အျပည့္အဝရွိေနတယ္။
အႏုိင္ရလိုသူအဖို႔ –
– ၿပိဳင္ပြဲက ပိုက်ပ္ေလ
– မက္လံုးက ပိုမ်ားေလ
– လႈံ႔ေဆာ္မႈက ပိုျပင္းထန္ေလ
– လုပ္ေဆာင္မႈက ပိုေကာင္းေလ
– ေအာင္ပဲြက ပိုခ်ဳိၿမိန္ေလ
ကမၻာ့အိုလံပစ္ခ်န္ပီယံနပန္း သမား ‘ဒန္ေဂဘယ္’ရဲ႕ စကားကိုု အၿမဲႏွလံုးသြင္းထားပါ။
”ကြၽန္ေတာ္ေလ့က်င့္ရတာမ်ား လို႔ အရမ္းပင္ပန္းၿပီး အနားယူလာ ခ်င္တဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ့္ၿပိဳင္ဘက္ဘာ လုပ္ေနသလဲဆုိတာ စဥ္းစားၾကည့္ တယ္။ သူေလ့က်င့္ေနဆဲဆိုတာထင္ လုိက္တာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္မနားဘဲ ထပ္ ေလ့က်င့္တယ္။ သူေလ့က်င့္ၿပီးလို႔ ေရခ်ဳိးေနတယ္ စိတ္ကူးမိရင္ ပိုၿပီး ေလ့က်င့္ပစ္လိုက္တယ္။
ေအာင္ျမင္သူအစစ္
ေအာင္ျမင္သူေတြက သူတစ္ပါး မလုပ္တာေတြကို ကဲြျပားျခားနားစြာ လုပ္တဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ လုပ္တာကိုက သူတစ္ပါးနဲ႔မတူ ကြဲ ျပားျခားနားေနလို႔ပါ။
ေအာင္ျမင္သူအစစ္က ဘယ္သူ လဲဆိုတာ ေအာက္ပါျဖစ္ရပ္ကို အခု လို ၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ေျဖ၊ ကုိယ့္စိတ္ဓာတ္ ကိုယ္ျပင္ၾကေပေရာ့။ (၁) အိုလံပစ္ရြက္ေလွၿပိဳင္ပြဲတစ္ခု မွာ ကိုယ္က ပန္းဝင္ဖို႔ ထိပ္ဆံုးေရွ႕ မွာ ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ ကိုယ့္ေနာက္ က ေလွ၊ ေလအေဝွ႔မွာ ေလွေမွာက္ ၿပီး ၿပိဳင္ပြဲဝင္သူ ေရနစ္သြားတယ္။ အဲဒါကို ျမင္ေတာ့ ပထမရမွာ ေသ ခ်ာတဲ့ေလွက ဆက္မသြားေတာ့ဘဲ ေရနစ္ေနတဲ့သူကို သြားကယ္လိုက္ တယ္။ ဒီမွာတင္ တတိယလုိက္ပါတဲ့ ေလွက ေက်ာ္တက္သြားၿပီး ေရႊတံ ဆိပ္ရသြားတယ္။ သြားကယ္သူက ေရႊတံဆိပ္မရေပမယ့္ သူကမွ အိုလံ ပစ္စိတ္ဓာတ္အျပည့္အဝရွိသူပဲ။
(၂) ျမားပစ္ၿပိဳင္ပဲြတစ္ခုမွာ ၿပိဳင္ ပြဲဝင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ျမားခ်က္က ပစ္ မွတ္ဗဟိုနဲ႔ အနီးဆံုးကို အမ်ားဆံုး ပစ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့အတြက္ သူ႔ကို ဒိုင္လူႀကီး ေတြက ေရႊတံဆိပ္ေပးတယ္။ သူက မယူဘူး။ ကြၽန္ေတာ္စည္းခိုးၿပီးပစ္ တာ ဘယ္သူမွ မျမင္ဘူး။ ကိုယ့္လိပ္ ျပာကိုယ္မသန္႔လို႔ ဒုတိယလူကိုပဲ ပထမေပးလုိက္ပါလို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ သူပထမမရဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူကမွ တကယ့္ေအာင္ႏုိင္သူ။
(၃) အေရာင္းသမား တခ်ဳိ႕ ႏုိ္င္ငံတစ္ခုမွာ ပစၥည္းမ်ား ေရာင္းဖို႔ ေလယာဥ္တစ္စင္းကို အမီလုိက္စီး ၾကတယ္။ အရင္ေရာက္သူက သူ႔ ပစၥည္းေတြ အရင္ေရာင္းရမွာ ေသ ခ်ာတယ္။ လူတစ္ေယာက္က ကမန္း ကတန္းေလဆိပ္ကို ေျပးရင္း သစ္ သီးသည္ေလးတစ္ေယာက္ကို တိုက္ မိတယ္။ အခ်ိန္မရွိေတာ့လို႔ အဲဒီသူ က ဆက္ေျပးတယ္။ သူ႔ေနာက္က သူ႔ရဲ႕ ၿပိဳင္ဘက္လူက သစ္သီးသည္ ေလးရဲ႕ သစ္သီးေတြ လုိက္ေကာက္ ေပးတယ္။ အနားေရာက္မွ သစ္သီး သည္ေလးက မ်က္မျမင္မွန္းသိလုုိက္ ရတယ္။ သူက ပိုသနားသြားၿပီး ပိုက္ ဆံေတြေတာင္ ထုတ္ေပးလုိက္ေသး တယ္။ မ်က္မျမင္ေလးက ”ရွင္က ဘုရားသခင္ဆုိတာလား”လို႔ ေမး လုိက္တယ္။ သူေလယာဥ္မမီဘူး။ သူ႔ ပစၥည္းေတြ မေရာင္းရဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ဘဝမွာ သူေအာင္ပန္းပန္ႏုိင္ခဲ့ပါ ၿပီ။
ဟိန္းလတ္