ကံတရားပို႔ခ်ရာအတုိင္း ရန္ကုန္ မွာ ေမြး၊ ရန္ကုန္မွာႀကီးေတာ့ အသက္အစိတ္ေလာက္က်ကာမွပဲ မႏၲေလးကို ေရာက္ဖူးခဲ့ပါေတာ့ တယ္။ ေရာက္ဖူးတယ္သာဆုိရတာ ျဖတ္သြားတဲ့သေဘာေလာက္သာ ရွိ ပါတယ္။ ရန္ကုန္ကေန မႏၲေလးကို မီးရထားစီး၊ မႏၲေလးက်ေတာ့ ဆင္း၊ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ကားနဲ႔ ကိုယ္ တာဝန္က်ရာ ေမၿမိဳ႕ (အခု ျပင္ဦး လြင္)ကို တန္းတက္သြားခဲ့ရတာကိုး။ ေမၿမိဳ႕မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေနခဲ့ရ ၿပီး ေမၿမိဳ႕ကို စြဲလမ္းႏွစ္သက္မိရာ က အခုထက္ထိ ေမၿမိဳ႕ကို ေမၿမိဳ႕လို႔ပဲ ေခၚရတာ ႏႈတ္က်ဳိးေနတယ္။ သြား ေလသူအဆိုေတာ္ စိုင္းထီးဆုိင္ရဲ႕ ‘ေမၿမိဳ႕မိုး’သီခ်င္းဆုိရင္ လႊတ္ႀကိဳက္ ခဲ့တာေပါ့။ ေမၿမိဳ႕မွာေနတုန္း ေမၿမိဳ႕ ရဲ႕ အထူးယမကာ ‘ေဂၚရခ်ဳိ’လို႔ေခၚ တဲ့ ေဂၚရခါးအိမ္တြင္းျဖစ္ ‘ယစ္ေငြ ရည္’ကိုလည္း စဲြလမ္းဖူးတယ္။ ယစ္ ေငြရည္လို႔ ေခၚရတာကေတာ့ အ ေရာင္အဆင္းမဲ့ ၾကည္လင္တဲ့ ေပါင္း ခံရည္ျဖစ္လုိ႔ပါ။ ထားပါေတာ့။ ”မဇၨ ပါနာစသံသေမာ”အကုသုိလ္အ ေၾကာင္းေတြကို ဇာမခ်ဲ႕ခ်င္ေတာ့ပါ ဘူး။ မႏၲေလးအေၾကာင္း ဆက္ရ ေအာင္ဗ်ာ။
မႏၲေလးမေရာက္ဖူးခင္က မႏၲ ေလးကို စာအုပ္ေတြထဲ ႐ုပ္ရွင္ေတြ ထဲမွာ ေတြ႕ဖူးခဲ့ရတာ အမ်ားႀကီးရယ္။ အဲသည္တုန္းက မႏၲေလးမွာ ႐ုပ္ရွင္ သမားေတြအႀကိဳက္ ႐ုိက္ကြင္း Location ေကာင္းေကာင္းေတြ ရွိခဲ့ ေပသကုိး။ နန္းၿမိဳ႕႐ုိး၊ က်ဳံး၊ မႏၲေလး ေတာင္၊ ေတာင္သမန္အင္း၊ ဦးပိန္ တံတား၊ စတာ စတာေတြ။ မန္းသူ ကေလးေတြ စက္ဘီးအစီးမ်ားၾကတာ လည္း ဓေလ့တစ္ခု။ ေၾကးရတတ္ မန္းသူေတြ အဲသည္ကာလက ေရႊေျခ က်င္းတုတ္တုတ္ႀကီးေတြ ဝတ္ၾကတာ ျမင္ရေတာ့ စာေရးသူ ကုိယ့္ဘာသာ ကိုယ္ဘဝင္မက်ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆို ရင္ ေျခက်င္းဝတ္တဲ့ ဓေလ့ဟာ ကု လားမေတြဆီက ကူးစက္လာတာလို႔ ထင္လုိ႔ပဲ။ ကုလားမေတြဆီကေန ႏွာ ေခါင္းကိုေဖာက္ၿပီး ေရႊသီးကေလး၊ ေရႊပြင့္ကေလးဝတ္တဲ့ ႏွာသံသီး ဓေလ့ကို မန္းသူေတြ မရလုိက္တာ ေတာ့ နာသဗ်ာ။ ကဲ … ထားပါ ေတာ့။
ေမၿမိဳ႕မွာ ေျခခ်ၿပီး တစ္ပတ္ မၾကာေသးဘူး။ စာေရးသူနဲ႔ သူငယ္ ခ်င္းတစ္ေယာက္တို႔ မႏၲေလးကို ဒေရာေသာပါး ဆင္းလာခဲ့ၾကကေရာ။ အေရးေပၚကိစၥေပၚ လာလုိ႔ပါ။ အ ေရးေပၚကိစၥဆိုတာက ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၲ ေလးတစ္ၿပိဳင္တည္း ႐ုံတင္ျပသေနတဲ့ New One-armed Swordman ဆိုတ့ဲ ေဟာင္ေကာင္ဓားသိုင္း႐ုပ္ရွင္ ကားကို ၾကည့္ဖို႔ပါ။ ”ေဒးဗစ္ခ်န္း လက္တစ္ဖက္ျပတ္ကား”လို႔ ေရႊျမန္ မာေတြက ဘာသာျပန္ၾကပါတယ္။ ေဟာင္ေကာင္တ႐ုတ္ေတြ ဘယ့္က ေလာက္တန္ခိုးႀကီးသလဲဆုိရင္ မႏၲ ေလးသားသူေဌးတခ်ဳိ႕ ေလယာဥ္ပ်ံ စီးၿပီး ရန္ကုန္မွာ အဲသည္႐ုပ္ရွင္ကို သြားၾကည့္ၾကသတဲ့။ အဲသည္တုန္းက ရန္ကုန္မွာ ရွိတဲ့ သမၼတ႐ုပ္ရွင္႐ုံမ်ဳိး မႏၲေလးမွာက မရွိရွာဘဲကိုး။ စာေရး သူေတာင္ ေမၿမိဳ႕ကေန ၄၂ မုိင္ေဝး တဲ့ မႏၲေလးကို ဆင္းၿပီး ‘လက္ျပတ္’ ႐ုပ္ရွင္ကို တိုးတိုးေဝွ႔ေဝွ႔ ၾကည့္ခဲ့ရ တာမဟုတ္လား။
လက္မွတ္ေပါက္မွာ တန္းစီေန တုန္း စာေရးသူကို ”ဘိုးေတာ္ သိပ္ မတုိးပါနဲ႔ဗ်’ လို႔ ေရွ႕ကေန လွည့္ ေဟာက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ အသက္ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္ ကိုရင္ကေလးတစ္ပါး ရယ္ဗ်။ အဲဒီတုန္းက မႏၲေလးက ႐ုပ္ ရွင္႐ုံေတြ၊ ေဘာလံုးကြင္းေတြထဲမွာ ေရႊဝါေရာင္ေတြ မ်က္စိက်ိန္းေအာင္ လင္းထိန္ေနတဲ့ေခတ္ေပကိုး။ ႐ုပ္ရွင္ ႐ုံထဲေရာက္ေတာ့လည္း လြတ္လပ္ ေရးေတြ ရေနလုိက္တာ ေဆးလိပ္မီး ခိုးေတြကိုေမွာင္လို႔။ အင္း … ၾကာ ခဲ့ၿပီေလ။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ေလာက္ကဆို ေတာ့ ရာစုဝက္နီးပါးၾကာခဲ့ၿပီေပါ့။
ေျပာလက္စနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ အဲသည္တုန္းက မႏၲေလးၿမိဳ႕လယ္ ေကာင္ကို စိတ္ကုန္လွသဗ်ာ။ ျမင္း လွည္းေတြ၊ စက္ဘီးေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ ဆုိင္ကယ္ေတြ၊ ရန္ကုန္မွာ ဗိုက္ပူလို႔ ေခၚတဲ့ ခ်က္ဗလက္ေခါင္းတိုဘတ္စ္ ကားအိုႀကီးေတြက ေႏွးတုံ႔ေႏွးတုံ႔ သြားေနၾကတာကလား။ ေႏွးဆို လမ္း ေတြက က်ဥ္းၾကတာကိုး။ ျမင္းလွည္း ေတြက က်က်န္ရစ္တဲ့ ျမင္းေခ်းေတြ နဲ႔ ေရာေနတဲ့ ရႊံ႕ဗြက္ေတြကလည္း လမ္းေပၚမွာ စိုစိ စိုစိနဲ႔။ အံမယ္… ေစ်းခ်ဳိေရွ႕မွာေတာ့ စိတ္ကူးဆန္းတဲ့ ကြမ္းယာသည္က ဂ်စ္ကားရပ္ၿပီး ဂ်စ္ကားေက်ာဘက္မွာ ကြမ္းယာ ဆုိင္ဖြင့္ထားတာကလား။ ေရာင္း လိုက္ရတာ လက္မလည္ရွာဘူး။
အဲသည္တုန္းက ရန္ကုန္ဗန္း စကား ‘ဘဲ’၊ ‘ဘဲႀကီး’၊ ‘ဘဲနာ’ဆိုတာ မ်ဳိး မႏၲေလးမွာ မသံုးဘူး။ သူတို႔က ကုိယ့္ထက္နည္းနည္းႀကီးရင္ ‘ဘိုး ေတာ္’လို႔ပဲ ေခၚၾကတာ။ ဖေအကို လည္း ဘိုးေတာ္၊ ဦးေလးကိုလည္း ဘိုးေတာ္၊ ကိုယ့္ဆရာကိုလည္း ဘိုး ေတာ္လုပ္ေနၾကတာ။ ၾကာလာေတာ့ စာေရးသူလည္း ဘိုးေတာ္အသံုးအ ႏႈန္းကို နားယဥ္သြားပါတယ္။
ကံအေၾကာင္းတရားအရ မၾကာ ခင္မွာပဲ စာေရးသူဟာ ‘ေတာင္ၿမိဳ႕’ လို႔ မႏၲေလးသားေတြေခၚၾကတဲ့ အမ ရပူရၿမိဳ႕ကို ယာယီတာဝန္အေနနဲ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။
”ေမာင္ရင္တုိ႔ ၿမိဳ႕က ေတာင္ၿမိဳ႕ လို႔သာ ေခၚေနၾကတယ္။ ေတာင္ လည္း တစ္လံုးမွ မရွိပါကလား”လို႔ စာေရးသူက အမရပူရၿမိဳ႕သား စာ ေပသမား ေမာင္ကိုကို (အမရပူရ) ကိုေျပာေတာ့ သူက မပြင့္တပြင့္ၿပံဳး တယ္။ တကယ္က မႏၲေလးၿမိဳ႕ေတာ္ ရဲ႕ ေတာင္ဘက္အရပ္မွာရွိလို႔ အမရ ပူရၿမိဳ႕ကို ‘ေတာင္ၿမိဳ႕’လို႔ ေခၚၾကတာ ပါ။ မႏၲေလးသူ မႏၲေလးသားမ်ားဟာ ပထဝီဝင္ပညာကို လက္ေတြ႕အသံုး ခ်ၾကပါတယ္။ ေတာင္ျပင္တဲ့၊ ေျမာက္ျပင္တဲ့၊ အေရွ႕ျပင္တဲ့၊ အေနာက္ျပင္တဲ့။ စာေရးသူတို႔ ရန္ကုန္သားေတြကေတာ့ ပထဝီဝင္ပညာကို မသံုးၾက ဘူး။ အခု စာေရးသူေနတဲ့ ေမွာ္ဘီ ၿမိဳ႕နယ္ဟာ ရန္ကုန္ေျမာက္ပိုင္းခ႐ုိင္ ထဲမွာပါတယ္။ စာေရးသူဟာ ဘယ္ ေတာ့မွ ”က်ဳပ္က ေျမာက္ပိုင္းခ႐ုိင္ ထဲမွာေနတာ”လို႔ မေျပာပါဘူး။
ကဲ …မႏၲေလးက ရရွိခဲ့တဲ့ အဦး အစပထမဆံုး စာေပမိတ္ေဆြ တစ္ဦး အေၾကာင္းကို တင္ဆက္ပါ့ မယ္။
အမရပူရၿမိဳ႕မွာ ေနထုိင္ရင္းက ေန စာေရးသူဟာ မဂၤလာသတင္း တစ္ပုဒ္ကို ၾကားပါတယ္။ မႏၲေလး ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္မွာရွိတဲ့ ‘ဟံသာဝတီ’ သတင္းစာတုိက္မွာ စေနေန႔မြန္းလဲြ ပိုင္းမွာ ‘စေနဝိုင္း’ဆိုတဲ့ စာေပေဆြး ေႏြးပဲြဆိုတာရွိတယ္ဆိုတဲ့ မဂၤလာ သတင္းပါပဲ။ စာေရးသူက စာေပ နယ္ကို ေျခစံုပစ္ဝင္ဖုိ႔ ႀကံရြယ္ေနတဲ့ လူမဲြအေလာင္းအလ်ာဆုိေတာ့ ‘စာ ေပဝုိင္း’ဆိုတဲ့ အသံၾကားတာနဲ႔ က ခ်င္သလုိလုိ ခုန္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာ ရတာေပါ့။ ”သမေဏန သမေဏာ၊ ေဂါေဏန ေဂါေဏာ”ဆိုတဲ့ ေလာက နီတိစာအသြားအရ၊ စာေပသမား ဆိုတာ စာေပသမားေတြၾကားမွာပဲ ေမြ႕ေလ်ာ္တတ္ေပသကိုး။
စာေရးသူဟာ တစ္ေယာက္ တည္း ေမးစမ္းၿပီး ဟံသာဝတီသတင္း စာတုိက္ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ စာ ေရးသူက မ်က္ႏွာစိမ္းလည္းျဖစ္ျပန္ ဝတ္ပံုစားပံုက ေရႊမန္းသားေတြလို ႐ုိးပံု႐ုိးလက္မရွိတာမို႔ တခ်ဳိ႕က ဘယ္ သူပါလိမ့္ဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ အကဲခတ္ ေနၾကပါတယ္။ သည္တုန္းမွာ ဆံပင္ တိုနန္႔နန္႔၊ ေကာ္လာေခါင္းတံုးရွပ္အ ျဖဴလက္ရွည္ကို ၾကယ္သီးအျပည့္တပ္ ဝတ္၊ ပုဆိုးကို က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ ရွည္ရွည္ဝတ္ထားတဲ့ ရြယ္တူတစ္ ေယာက္က မိတ္ဆက္လာပါတယ္။ ႐ုပ္ကေတာ့ ရန္ကုန္မွာေတြ႕ရတတ္ တဲ့ ကုလားဒိန္႐ုပ္မ်ဳိးပါ။
”ကြၽန္ေတာ္က ဘိုခ်ဳိ (မန္းတကၠ သိုလ္)ပါ ခင္ဗ်ာ”တဲ့။
စာေရးသူနည္းနည္းေတာ့ အံ့ ၾသေနတယ္။ သူက ေနာက္ပိတ္ (ဘြတ္)ဖိနပ္ႀကီးစီးထားေလသကိုး။ သူ႔ကဗ်ာေတြ ေငြတာရီမဂၢဇင္းမွာ စာ ေရးသူ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ေငြတာရီ မဂၢဇင္းမွာပါတာဆုိေတာ့ သူ႔ကဗ်ာ ေတြက ဂႏၳဝင္နံ႔၊ ေခတ္စမ္းနံ႔ သင္း ေပသေပါ့။ လူအေနနဲ႔ေတာ့ ဆရာဘို ခ်ဳိဟာ ၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ေဖာ္ေရြရည္ မြန္သူပါပဲ။ သူက မႏၲေလးဘူတာႀကီး အေရွ႕ဘက္က ‘ကသည္း’ အဆက္ အႏႊယ္ေတြေနၾကတဲ့ အစုမွာ ေနထုိင္ ပါတယ္။
သူစီးထားတဲ့ ဘြတ္ဖိနပ္အ ေဟာင္းႀကီးကို စာေရးသူက မ်က္ ေစာင္းတထိုးထိုးလုပ္ေနတာကို သူ သတိထားမိၿပီး လိပ္ျပာမလံုတဲ့အၿပံဳး နဲ႔ …
”ဟဲဟဲ၊ ဘြတ္ဖိနပ္စီးထားလို႔ ကိုလိုနီေခတ္အရာရွိ ဂိုက္ဖမ္းတယ္ မထင္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ ရပ္ကြက္က ရႊံ႕ဗြက္ထူလု႔ိပါ”လို႔ ရွင္းျပတယ္။
မိတ္ေဆြႀကီး ဘိုခ်ဳိ၊ အခုထက္ ထိ ဘြတ္ဖိနပ္စီးတုန္းလား မသိပါ။
ၾကဴးႏွစ္
