သူဟာ ညေန ၆ နာရီထုိးတာနဲ႔ အိမ္အေပၚထပ္ ထပ္ခိုးကေလး ေပၚတက္လာခဲ့တယ္။
ကာလက ညေန ၆ နာရီက မနက္ ၅ နာရီအထိ ညမထြက္ရ အမိန္႔ေအာက္မွာ ေနၾကရတဲ့ကာလ။ ဒီတစ္ခါ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ညထဲ မွာ ထိုင္ေနေပမယ့္ ညနဲ႔ဘာမွမ ဆိုင္သလို၊ ထပ္ခိုးေလးေပၚ တြင္း ေအာင္းေနခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ ကုသိုလ္ကံေကာင္းတယ္။ ထပ္ခိုး ေလးက ျပတင္းေပါက္တစ္ေပါက္ ရွိ ေနလို႔။ ဒါ့အျပင္ သူကုသိုလ္ကံထပ္ ေကာင္းတာေတြရွိေသးတယ္။ သူ႔ အိမ္ေလးက ၿမိဳ႕ျပင္မွာ ရွိေနလို႔။ သူ႔အိမ္ေရွ႕မွာ လယ္ကြင္းလြင္ျပင္ ႀကီးရွိေနလို႔၊ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီး ရွိေနလို႔၊ ေတာင္တန္းႀကီး ရွိေနလို႔။ ေအးျမတဲ့ ေလေကာင္းေလသန္႔ေတြ ရွိေနလို႔။ ညရဲ႕ တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြ ရွိေနလို႔။
ဒီေတာ့ သူျပတင္းေပါက္က ညေတြကိုၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူေနရတာ အလင္းရဲ႕ အျခားဘက္၊ လမင္းရဲ႕အျခားဘက္၊ သူ႔ဘက္မွာ ပၪၥလက္ညရွိတယ္။ မာယာညရွိ တယ္။ ဒီညမ်ိဳးေတြဟာ ေမွာ္ဆရာ အက်ႌကို ဖိုသီဖတ္သီ ဝတ္တယ္။
ေကာင္းကင္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့လည္း ၾကယ္ခုႏွစ္ေျပာက္ ေမွာက္လ်က္လဲေနတာ သူေတြ႕ရ။ သူ႔ထပ္ခိုးက်ဥ္းကေလးကလည္း အလင္းမဲ့လို႔၊ ေလွာင္ကန္ထဲ ေခြသြင္း ထားလို႔၊ ျခင္ေတြရဲ႕ သီခ်င္းေခြက လည္း တိပ္ႀကိဳးေတြ အလြန္ရွည္ၾက တယ္ဆိုရေတာ့မွာပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေတာ့ ထပ္ခိုးကေလးေပၚ ခိုးတက္ ၿပီး ေခါင္မိုးေပၚ ေျခဖ်ားေထာက္၊ မိုးေက်ာက္ပုန္းသာ လွမ္းျဖဳတ္ခ်င္ ေတာ့တယ္။ ကိုင္း . . . မိုး ေက်ာက္သင္ပုန္းျဖဳတ္လို႔ရၿပီလား။ သူဘာလုပ္မွာလဲ။ သူကဗ်ာ ဆရာေလ။ မိုး ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚ လူေတြအတြက္ သူ လ အ႐ုပ္ေရး မွာေပါ့။ လရဲ႕ အျခားဘက္ကို သူမေနခ်င္ဘူး။ လူေတြကိုလည္း မထားခ်င္ဘူး။
ထပ္ခိုးေလးေပၚမွာ ကဗ်ာဆ ရာက တစ္ေယာက္တည္းရယ္။ ေကာင္းကင္နံရံက ဓမၼသီခ်င္းေတြ ၿပိဳဆင္းလာခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒါလည္း ဟိုတုန္းကပါ။
အင္း . . သူတို႔ကေတာ့ စပါး ၿပီး စပါးျဖစ္ေအာင္ သီးထပ္သီး ၫႇပ္ေတြ စိုက္ပ်ိဳးၾကဖို႔ တိုက္တြန္း ေနတယ္။ ဒီမွာေတာ့ အိမ္ေခါင္ေပၚ တစ္ယံ မလပ္ ေလထပ္ေလၫႇပ္ေတြ စိုက္ပ်ိဳးခံေနရတယ္။ အိမ္ေခါင္ မိုးလည္း သစ္ကိုင္းေတြ တဂ်စ္ဂ်စ္ ျခစ္လို႔။
လက္ႏွိပ္ဒုတ္မီး တစ္လက္ ေလာက္ရွိရင္ အေမွာင္ထဲ ထိုးၾကည့္ ခ်င္လိုက္တာ။ လက္ႏွိပ္ဒုတ္မီး အလင္းတန္း ဘယ္ေလာက္ေျပးလဲ သိခ်င္လို႔။ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ ေလာက္ေလးပဲ သိခ်င္ေနတာ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူအခုပဲ စက္ဘီးေလးနဲ႔ အျပင္ထြက္ခ်င္လွတယ္။ ဒီေတာ့ စက္ဘီးေလးက ေအာက္ထပ္မွာ အသင့္ေစာင့္ေနၿပီလား။ ဘီးထဲမွာ ေလေကာရွိရဲ႕လား။ ေလမရွိလို႔ေတာ့ ခြပဲ။ ဂ်ပန္ေခတ္က ၾကက္ေပါင္တပ္ စီးရတဲ့ ဘီးမ်ိဳးဆို အဆင္ေျပမယ္။ ေလရွိပါေစ ဘီးထဲ။
အင္း . . .စိတ္ကသာ ဘီးထဲ ေရာက္ေနတာ။ မ်က္လံုးကေတာ့ ျပတင္းေပါက္ကတစ္ဆင့္ အေဝး ေျပးလမ္းေက်ာ္၊ ေတာင္ေပၚတက္ ေနတယ္ေလ။ မ်က္လံုး မတက္လို႔မရ။ ဒီ ေတာင္ကုန္းက သူ႔နာရီေပါ့။ နာရီ အမ်ိဳးအစားက ‘တြန္႔ေခါက္နာရီ’ ေလ။ သူေနတဲ့ ထပ္ခိုးေလးက မနက္ ၅ နာရီ ထိုး၊ မထိုး ဘယ္ေတာ့မွ မသိ ရ။ ညမထြက္ရအမိန္႔ လြတ္ေျမာက္ ေၾကာင္းကိုေတာ့ တြန္႔ေခါက္နာရီ အၿမဲေၾကညာေနက်။
သူ ၾကည့္ေငးတုန္းမွာပဲ ေတာင္ ေပၚေျခထပ္ေကြ႕က ကားမီးအလင္း ရည္ေတြ ေကြ႕ေကာက္ယိုဆင္းလာ ေနတာကို သူျမင္လိုက္ရၿပီ။
”ေဟး ၅ နာရီထိုးၿပီကြ”
သူ ထပ္ခိုးေပၚကေန စက္ဘီး ေပၚ ခုန္ခ်မတတ္ ျမန္သြားတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း
”ေဟး . . ေလးလံစြာ ဖိလုပ္ ထားတဲ့ လင္းႏို႔အေတာင္ပံေတြ ငါ့ ကိုယ္ေပၚသာ ထပ်ံသြားၿပီကြ။ ထ ျပန္သြားၿပီ။
ေစာဘရန္ၿငိမ္း
