က်ြန္ေတာ္တစ္လသားအရြယ္မွာ အေဖကြယ္လြန္ဆံုးပါးသြားခဲ့သည္။ ထိုစဥ္ ကအေမသည္ တင့္တယ္လွပ ေသာအရြယ္ႏွင့္ ႐ုပ္ရည္ရွိေသာ္ လည္း ကြၽန္ေတာ္၏ ကိုယ္ေရးမွတ္ တမ္းထဲသို႔ ‘ပေထြး’ဆိုေသာ ေဝါဟာ ရေရးမေပးခဲ့ေပ။ ထို႔ေနာက္သူ၏ ေမတၱာႏွင့္ ေခြၽးစက္မ်ားကို ေရာစပ္ ကာ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝထဲသို႔ ေျမၾသဇာ ထည့္ေပးခဲ့သည္။ သူကိုင္စြဲလိုက္ သည္က ေတာင္းတစ္လံုးႏွင့္ ခ်ိန္ခြင္ တစ္လက္ျဖစ္၏။
ထို႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္၏ မူလ တန္းႏွင့္ အလယ္တန္းစာသင္ႏွစ္ မ်ားကို ရြာမွာပင္ ေက်ာင္းတက္ေစ ခဲ့ၿပီး ‘နဝမတန္း’အေရာက္တြင္ ရန္ကုန္ရွိ ဦးေလးတစ္ေယာက္၏အိမ္မွာေနရင္း ပညာသင္ၾကားေစခဲ့ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ အေမႏွင့္ ႏွစ္ႀကိမ္သာ ေတြ႕ခြင့္ရသ လိုကြၽန္ေတာ္ရြာျပန္ေရာက္သည့္ ေန႔ မ်ားတြင္အေမကေပ်ာ္ေနၿပီး ရွိရင္းစြဲ အသက္ထက္ႏုပ်ိဳေနပံုလည္းရသည္။
သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ရန္ကုန္ ျပန္မည့္ရက္တြင္ အေမ့မ်က္ႏွာ ႏြမ္း ၿပီးေၾကကြဲေနျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ရည္ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်ေန သည့္ အေမ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ပိုင္မ်က္ရည္ေတြကို လည္း မထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့ေပ။ သား အမိ ႏွစ္ေယာက္၏ ရင္ကြဲနာက်ခန္း ပင္ျဖစ္သည္။
ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီကို အေရး အဖတ္ သီခ်င္းနားေထာင္၊ လက္ ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ႏွင့္ ျဖတ္သန္းခဲ့ သည္မွာတစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ထိေတြ႕ေနရေသာ အရာမ်ားကို စိတ္ပ်က္လာသည္။ ထိုအရာ ေတြကို ေခတၱေက်ာခိုင္းၿပီး အသစ္တခ်ိဳ႕ကို ဘဝထဲေခၚခ်င္ သည္။ သို႔ေသာ္ အေဟာင္းမ်ားႏွင့္သာ အ သားေသခဲ့သည္။
သည္လိုႏွင့္ တစ္ရက္တြင္ မိုး နတ္မင္းႀကီး၏ ဝန္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ အေဝးခရီးစဥ္ေလးတစ္ခုတြင္ စာေရးဆရာ ဦးပၪၥင္းေလးတစ္ပါးႏွင့္ သူ႔ဇာတိရြာေလးသို႔ လိုက္ပါခြင့္ရခဲ့ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္စာအုပ္ေတြ ေရးလက္စစာမူေတြကို ေခတၱသိမ္း၊ ေသာက္ေနက်လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကိုေမ့၊ YBS ကို မွတ္ဥာဏ္က ေဖ်ာက္၊ လုပ္ေနက်အလုပ္ေတြကို ဥေပကၡာျပဳၿပီး ျမင္ကြင္းသစ္ခံစားမႈ အသစ္တို႔ႏွင့္အတူ ေက်းလက္၏ ႐ိုး သားမႈအလွမွာ ကြၽန္ေတာ္ၾကည္ၾကည္ လင္လင္ ေပ်ာ္ဝင္ခဲ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္ကဘုန္းႀကီး ေက်ာင္း မွာတည္းခိုရေသာေၾကာင့္ကိုရင္ ကေလးမ်ားႏွင့္ ေန႔တိုင္းထိေတြ႕ရ သည္။ ရြာတို႔၏ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းပိတ္သည္ႏွင့္ ကေလးမ်ားကို ရွင္ျပဳေပးၾကသည္။ ထိုအခါ တခ်ိဳ႕ ကိုရင္က တစ္ပတ္၊ ဆယ္ရက္ေလာက္ ဝတ္ၿပီး၊ တခ်ိဳ႕က လူမထြက္ေတာ့ဘဲ ဆက္ဝတ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကိုရင္ဝတ္ ႏွင့္ ေက်ာင္းျပန္တက္သည္။ (ေက်း ရြာမ်ားတြင္ စတုတၳတန္းအထိ သကၤန္းဝတ္ျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ၾက သည္။)
ထိုကိုရင္ေလးမ်ားထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အရင္းႏွီးဆံုး ကိုရင္ ေလးမွာ ‘အရွင္တိကၡနႏၵ’ျဖစ္သည္။ သူက ယခုႏွစ္ စတုတၳတန္း ေျဖဆို ထားေသာ ၁ဝ ႏွစ္အရြယ္ျဖစ္ေသာ္ လည္း အေနအထိုင္တည္ၿငိမ္ သည္။ တျခားကိုရင္ေလးေတြလို ေျပးလႊား ကစားျခင္းမရွိေပ။ ေနာက္တစ္ခ်က္ ထိုကိုရင္ေလးကို ေလးစားသည္မွာ သာသနာ၏မ်ိဳးဆက္အျဖစ္ ရန္ကုန္ ကိုလိုက္ၿပီး စာသင္တိုက္တစ္ခုမွာ ပရိယတၱိ စာေပသင္ၾကားေတာ့ မည္ဆိုေသာဆံုးျဖတ္ခ်က္ပင္ျဖစ္ သည္။
သံုးရက္ေလာက္ၾကာၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ရန္ကုန္တုိ႔ျပန္ေတာ့မည့္အခ်ိန္ တြင္ ေသတၱာတစ္လံုးႏွင့္အတူ သူ႔ အေမေရာက္လာသလို၊ ကိုရင္ ေလးကလည္း ကြၽန္ေတာ့္အနားမွာ ရွိေန၏။ ကိုရင္ေလး ရန္ကုန္လိုက္ ပါသြားမည့္ကိစၥ သူ႔အေမသေဘာ တူ သည္ကို ကြၽန္ေတာ္သိထားေသာ္ လည္း သားအမိႏွစ္ေယာက္ တကယ္ တမ္းခြဲခြာရမည္ဆိုေသာအခါ သူ႔ အေမ၏မ်က္ဝန္းထဲမွာ မ်က္ရည္ စေတြကို ေတြ႕လိုက္ရသလို ကိုရင္ ေလး၏ မ်က္ႏွာေပၚက မ်က္ရည္ႏွင့္ ဝမ္းနည္းျခင္းေတြကိုလည္း ကြၽန္ ေတာ္ခံစားလိုက္ရသည္။
”ကဲ အားလံုးပဲသြားၿပီ”
မိတ္ေဆြဦးပၪၥင္းေလးက ႏႈတ္ ဆက္စကား ဆိုလိုက္သလို ကားဂိတ္ သို႔ လိုက္ပို႔မည့္ ယာဥ္ေမာင္းကလည္း ကားေပၚတက္လိုက္သည္။ ထိုအ ခိုက္အတန္႔ေလးမွာပင္ ကိုရင္ေလး ၏ အေမကို တစ္လွည့္၊ ေဘးမွာ ကပ္ ထိုင္ေနသည့္ ကိုရင္ေလးကို တစ္လွည့္ ၾကည့္လိုက္မိသည္။
သူ႔အေမမ်က္ႏွာက ကြၽန္ေတာ့္ အေမမ်က္ႏွာျဖစ္ၿပီး ကိုရင္ေလး မ်က္ႏွာက ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာျဖစ္ ေနေလသည္။
ေမာင္ျမင့္ေအာင္
