ဘ၀မွာ “ဘီးေပါက္တာႀကီး” တစ္ ခုကိုပဲ၊ အလုပ္တစ္ခုလို လုပ္ေန ေတာ့မွာလား စက္ဘီးေလးရယ္။ကာလက “ၿမိဳ႕ေပၚက စက္ဘီး ေတြ” ေတာ စပို႔စဥ္ကာလက ေတာ ကိုေနာင္အခါ ၿမိဳ႕သစ္လို႔ေျပာင္းေခၚ။ ပို႔တဲ့ေနရာက စက္ဘီးကို ကားမ တုိက္။ စက္ဘီးေျ>ြမကိုက္တဲ့ေနရာ ထားပါ။
ၿမိဳ႕ေဟာင္းက ၿမိဳ႕သစ္အျပန္ လမ္းမွာ စက္ဘီးအုပ္ႀကီးက က်ဳိင္း ေကာင္ေတြလို အုပ္စုလိုက္ ရွည္ေမ်ာ၊ တစ္စင္းနဲ႔တစ္စင္း “ေရာ”ပါလာၾက။ တစ္ခ်ိန္တြင္ “စက္ဘီးမႏၲေလး” ဝတၱဳတုိမ်ား ေရးမည့္ ကိုယ့္စက္ဘီးက ေလးလည္း အမ်ားစက္ဘီးနည္းတူ မထင္မရွား က်ဳိင္းေကာင္တစ္ေကာင္ ေပါ့၊
ဒီလုိေန႔စဥ္ ေန႔စဥ္ ျပန္လာၾက တာဆုိေတာ့ စက္ဘီးအခ်င္းခ်င္း လမ္းမွာ ရင္းႏွီးကုန္ၾကတာေပါ့။ ကိုယ္နဲ႔ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ စက္ဘီးေလးေတြ ထဲမွာ ကိုသာဖဲြ႕ရဲ႕ စက္ဘီးေလးလည္း အပါအဝင္ေပါ့။ ကိုသာဖဲြ႕ရဲ႕ စက္ဘီး ေလးကေတာ့ အေတာ္ “ဖဲြ႕”တယ္ ခင္ဗ်။
ခုနကိုယ္ေျပာခဲ့တဲ့ “ဘဝမွာ ဘီး ေပါက္တာႀကီး တစ္ခုကိုပဲ အလုပ္ တစ္ခုလို လုပ္ေနေတာ့မွာလား။ စက္ဘီးေလးရယ္”ဆိုတာကလည္း ကို သာဖဲြ႕နဲ႔ စက္ဘီးေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ေမးခ်င္တဲ့ေမးခြန္းပါ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုသာဖဲြ႕ ရဲ႕ စက္ဘီးေလးက ၿမိဳ႕သစ္အျပန္ လမ္းမွာ အၿမဲတမ္းဘီးေပါက္ေနလို႔ ပါ။ ကိုသာဖြဲ႕ ဘီးေပါက္ပံုကလည္း အေတာ္ကို ကိစၥဝိစၥမ်ားလွတယ္။ ၾကည့္ေလ။ ဘီးေပါက္လို႔ လမ္းေဘး ထိုးရပ္ထားတဲ့ သူ႔စက္ဘီးေပၚမွာ ကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္ အၿမဲပါ တယ္။ တစ္ေကာင္က ေနာက္ကယ္ ရီယာခြလို၊ တစ္ေကာင္က ေရွ႕လက္ တုိင္မွာ သံခုန္ခ်ိတ္ကေလးေပၚထုိင္ တို႔။ သူ႔စက္ဘီးက အၿမဲ “ျပား”ေနတာ။ ဘီးေပါက္လို႔။ ဘီးေပါက္တာကလည္း ေရွ႕ဘီးေပါက္ရင္ေပါက္၊ ေရွ႕ဘီးစ ေပါက္ရင္ ေနာက္ဘီးေပါက္။ တစ္ခါ တစ္ခါ စံုေပါက္။ လႈိင္လႈိင္ႀကီးကို ေပါက္တာ။
ခက္တာက စက္ဘီးစီးသူအခ်င္း ခ်င္းမို႔ ကိုယ္က နားလည္စာနာၿပီး ဘီးဖာဖို႔ ေငြစနည္းနည္းပါးပါးေပး ရင္ ကိုသာဖဲြ႕လက္မခံဘူ။ လက္မခံ တဲ့အျပင္ “ေနစမ္းပါ ကိုယ့္လူႀကီးရာ” ဆုိၿပီး အၿမဲျငင္းတယ္။ သူ႔ကို သံုး ေလးခါ ေပးဖူးတယ္။ အၿမဲျငင္းတာ ခ်ည္းပဲ။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို ေနာက္ထပ္မ ေပးျဖစ္ေတာ့။ ဒီေတာ့ သူ႔ဘီးေလးက ၿမိဳ႕သစ္အျပန္လမ္း တစ္ေနရာ မ ဟုတ္တစ္ေနရာ ဘီးေပါက္စၿမဲပါပဲ။
ေၾသာ္ …ေျပာရဦးမယ္။ ကို သာဖဲြ႕က ဘီးေပါက္ဖာဖုိ႔ ကိုယ္ပိုက္ ဆံေပးတာမယူေပမယ့္ အျခားလူ ေတြေပးတာကို ယူတတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ ကလည္း ၿမိဳ႕သစ္အေဝးႀကီးျပန္မယ့္ စက္ဘီးေလး၊ လူမမည္ကေလးႏွစ္ ေယာက္နဲ႔ဆိုေတာ့ ဘီးဖာဖို႔ ေပးခ်င္ သူေတြက မ်ားပံုရတယ္။ ကိုယ္က လည္း ငယ္ေပါင္းအေၾကာင္း သိခ်င္း ဆုိေတာ့ ရိပ္မိတယ္။ အမွန္ေတာ့ ကိုသာဖြဲ႕ဘီးက မေပါက္ဘူး။ လူက “ေပါက္”တာ။ စက္ဘီးကို အၿမဲေလ ေလွ်ာ့ၿပီး အႀကံအဖန္လုပ္တာ။ သူ႔ လြယ္အိတ္ထဲမွာ “ေလထိုးတံအတုိ ေလး”ပါတယ္။ အဲဒါေလးကို လူမျမင္ ေအာင္ အၿမဲထားတာ။
ဒီလိုနဲ႔အခ်ိန္ေတြ အေတာ္ၾကာ လာတဲ့အခါ ကိုယ္က စက္ဘီးမစီးႏုိင္ ေတာ့ဘူး။ ဒူးက မခံေတာ့လို႔ တ႐ုတ္ ဆုိင္ကယ္ေလး ေျပာင္းစီးတယ္။ ဖြတ္ ခ်ပ္ဖြတ္ခ်ပ္နဲ႔ ၿမိဳ႕သစ္အျပန္လမ္း ဘက္ဆီလည္း မေရာက္ျဖစ္ေတာ့။ ဒါေပမဲ့ တစ္ရက္ကေတာ့ မေရာက္ တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ၿမိဳ႕သစ္အျပန္လမ္း ကို ဆုိင္ကယ္နဲ႔ ေရာက္သြားတယ္။
“အလိုေလး ကိုသာဖဲြ႕ဘီးေပါက္ တုန္းပါလား”
ကိုယ္ ကုိသာဖဲြ႕စက္ဘီးနား ရပ္ လိုက္တယ္။ ဘီးေပၚ အၿမဲပါတဲ့ ေပါက္စနႏွစ္ေကာင္ေတာင္ ေက်ာင္း ထားရမယ့္ အရြယ္ေရာက္လာၿပီပဲ။
ကိုသာဖဲြ႕စက္ဘီးေလးလည္း ဘီးေပါက္တုန္း။
သူ႔လြယ္အိတ္ထဲမွာ ေလထိုးတံ တိုေလးလည္း ဝွက္ထားတုန္း။
ကိုယ္ကလည္း ဘီးဖာဖို႔ ပိုက္ဆံ ေပးခ်င္တုန္း …။
ကိုျငိမ္း (မႏၲေလး)
