ေမးခြန္းကို ကဗ်ာဆရာတင္မိုးရဲ႕ သမီးငယ္ေလး မိုးခ်ဳိသင္းက ဖြင့္ဟေဖာ္ထုတ္ေျဖၾကားသြားတယ္။ ေျဖ(ျဖည္)ျပသြားတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၇ ႏွစ္က ျဖစ္တယ္။
မိုးခ်ဳိသင္းက အႏုပညာပစၥည္း ေလးတစ္ခု ဖန္တီးၿပီး တင္ျပခဲ့တာ ပါ။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ သူက ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းလို႔ ‘အိမ္ေရွ႕တံခါး’ ဆိုတဲ့ ဝတၱဳတစ္ပုဒ္ေရးၿပီး ေပးပါတယ္။ အဲ ဒီဝတၱဳကို ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာထုတ္တဲ့ ေရႊဝတ္ရည္မဂၢဇင္းထဲမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ တယ္။ အဲဒီေရႊဝတ္ရည္မဂၢဇင္း အမွတ္ ၈ ဟာ ေနာက္ဆံုးထုတ္ပါပဲ။ တံခါးေတြက ပြင့္မွ မပြင့္ဘဲကိုး။
အဲဒီဝတၱဳကေလးကို အခုျပန္ ဖတ္မိတဲ့အခ်ိန္က ၂ဝ၁၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လထဲ မွာပါ။ ျပန္ဖတ္ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္း က မိုးတစ္မိုးေၾကာင့္ပါ။ ကဗ်ာဆရာ တင္မိုးရဲ႕ သမီးႀကီး မိုးစံေရးတဲ့ တကၠသိုလ္ဘာသာျပန္နဲ႔ စာအုပ္ ထုတ္ေဝေရးဌာနအေၾကာင္းကို လုိင္း ေပၚမွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ သူ႔စာဖတ္ မိေတာ့ အလြမ္းေဝဒနာခံစားရတယ္။ ဒါနဲ႔ မိုးစံဆီ ဒီလိုေရးမိ။
သမီးမိုးစံ
ဘာျဖစ္လုိ႔ စာနယ္ဇင္းေတြမွာ စာမေရးတာလဲ၊ ဖတ္ရတာ လြမ္း သြားတာပဲ။ တင္မိုး၊ မင္းေက်ာ္၊ ေက်ာ္ေအာင္၊ မင္းလွၫြန္႔ၾကဴးတို႔နဲ႔ အတူ ဘာသာျပန္ဌာနမွာ ေတြ႕ၾက၊ ေျပာၾက၊ စားၾက၊ လြမ္းတာေပါ့။
ဘဘလာတဲ့အခါ မင္းေက်ာ္ အိမ္မွာ အိပ္၊ သမီးမိုးစံတို႔အိမ္မွာ အိပ္၊ အဲဒီတုန္းက မိုးေတြက ငယ္ ေသးတယ္။
ဂ်မ္းေရာ စမ္းေရာ လြမ္း
ေမာင္သစ္လြင္ (လူထု)
၂၉.၅.၂ဝ၁၈
ဒီအလြမ္းစာေလး ေလထဲလြင့္ သြားလိုက္တာ မိုးစံဆီေရာက္သြား၊ ျပန္႔သြား ဆိုေတာ့ မိုးေအးတုိ႔ မိသား စုအ႐ုပ္အရိပ္ေတြ အသံေတြ၊ မိုးခ်ဳိ သင္းတို႔ အ႐ုပ္အရိပ္ေတြ အသံေတြ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ရေရာ။ ကြၽန္ေတာ့္ ညာလက္ညိႇဳးေလး ေရြ႕လ်ားကစားလုိ႔ ေနရေပါ့။
ဒီေတာ့ တင္မိုးနဲ႔ မိုးကေလးေတြ ျဖတ္သန္းရင္ဆုိင္ၾကရတဲ့ ေခတ္စနစ္ ပံုရိပ္ေတြကိုလည္း ျပန္လည္ေတြးေန မိရဲ႕။ တင္မိုးဆို ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ထဲ ေရာက္တာနဲ႔ စစ္အစိုးရက ဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်ခံခဲ့ရ။ အဲဒီကာလမွာ မိုးခ်ဳိ သင္းက ကြၽန္ေတာ့္ဆီ စာေရးတယ္။
— အခုအခ်ိန္က ညဥ့္ အနက္ ဆံုးပါပဲ ဦးေလး။ သန္းေခါင္ထက္ ညဥ့္မနက္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ခ်ဳိသင္း တို႔ ေမာင္ႏွမေတြဟာ အေမွာင္ထဲမွာ ေနသားက်လုိ႔ အေမွာင္ကို မေၾကာက္ ၾကပါဘူး။ အဲဒီအေမွာင္ထဲမွာ ဖန္မီး အိမ္ရေအာင္ ထြန္းၿပီး အသက္ဆက္ ရွင္မွာပါ။
ဦးေလး — သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲ မွာ ေနညိဳခ်ိန္လြန္ရင္ ညတစ္ခုျဖတ္ လာမယ္တဲ့။ အခုအခ်ိန္ေလာက္ဆုိ ရင္ ညကို ျဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ ေလာက္ၿပီလု႔ိ ခ်ဳိသင္းထင္ပါတယ္။ ဒါဆိုမနက္ဆိုတာလည္း ရွိရမွာေပါ့ ေနာ္။ အ႐ုဏ္ဆိုတာကိုလည္း ခ်ဳိ သင္းတို႔ ဦးေလးတို႔ ျမင္ခြင့္ရရမွာေပါ့ ေနာ္။
တူမ ခ်ဳိသင္း
ဒီစာအျပင္ မိုးႏွင္းရဲ႕စာ၊ မိုး ေအးရဲ႕ စကားေတြလည္း ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္ေန ၾကားေနရတယ္။ မိုးခ်ဳိသင္း ရဲ႕ စာကိုၾကည့္ရင္ သူတို႔ ဘယ္လိုဘာ ေၾကာင့္အားတင္းထားလဲ၊ ဘယ္လို ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလိုအားမာန္တင္းတဲ့ စိတ္ေတြ ဝင္ေနျဖည့္ေနႏုိင္သလဲ၊ ဒီ ခြန္အားေတြ ဘယ္တုန္းက ဘယ္သူ႔ ဆီက ရပါလိမ့္။ ကြၽန္ေတာ္ေတြးၿပီ။ ဘယ္သူ႔စိတ္ဓာတ္ခြန္အားမ်ဳိး ပါ လိမ့္။
အိုး —- ‘အိမ္ေရွ႕တံခါး’ကို ျပန္ဖတ္ေတာ့ ဟား —- အိမ္ေရွ႕ တံခါးထဲက အဘြားကို သတိရ။
ကဲ – အဲဒီေတာ့ ခ်ဳိသင္းဖြင့္ဆုိ ေျပာျပတဲ့’အိမ္ေရွ႕တံခါး’ ထဲက အဘြား ရဲ႕ အရည္အေသြးနဲ႔ လႈပ္ရွား႐ုန္း ကန္မႈေတြကို ၾကည့္ပါ။ တျခားသူ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအဘြားပါ။ ရင္းႏွီး ခ်စ္ခင္ေမတၱာေရစင္သြန္းၿဖိဳးေပးမိ ၾကပါလိမ့္မယ္။
ကြၽန္ေတာ့္အဘြားကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ လားလားမွ်မဆုိင္၊ သတိၱရွိသည္၊ ရဲရင့္သည္၊ ထက္ျမက္ သည္၊ မွန္မွန္ကန္ကန္လည္း ပိုင္းျခား တတ္သည္။ မဟုတ္တာလုပ္လုိ႔က ေတာ့ နည္းနည္းမွ် သည္းမခံ။ ဒီလို စိတ္ဓာတ္ေတြက ဟို …ေရွးေရွး က ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းကေလးဘဝ ကလို႔ ခ်ီေျပာစရာမဟုတ္ေသး။ ယခု အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္သည့္တုိင္ ဖ်တ္လတ္တုန္း၊ သြက္လက္တုန္း၊ မ်က္လံုးေတြက စူးရွတုန္း။ အဘြား စကားေတြက ရဲရင့္တုန္း၊ ခ်က္က်က် ေျပာတတ္တုန္း။
အဘြားတုိ႔က ေကာ့ကရိတ္မွာ အေျခခ်ေနထုိင္ၾကသည္။ တစ္ေန႔ မွာ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေအာင္လုပ္မည္ ဆုိသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ အဘြား ရန္ကုန္သို႔ တစ္ေယာက္တည္းေပါက္ ခ်လာသည္။ အားကိုးစရာ အေဖာ္ မရွိ။ သို႔ေပမဲ့ အဘြားက ကိုယ့္ကုိယ္ ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္အဝရွိသည္။ အဘြားက မိန္းမတန္မယ့္ သတိၱရွိ သည္။ ရန္ကုန္လို လူ႐ႈပ္ေတြ ေပါပါ သည္ဟု နာမည္ႀကီးသည့္ တကယ့္ ၿမိဳ႕ႀကီးကိုမွ အဘြားက ေျခခ်ရဲသည္။ သည္အေၾကာင္း ေမေမ ေျပာျပစဥ္က ကြၽန္ေတာ့္မွာ အံ့အားအသင့္ႀကီးသင့္ ရၿပီး ‘အားပါး တယ္ဟုတ္တဲ့ ငါတို႔ အဘြားပါလား’ ဟု ေအာ္မိသည္အထိ အားရမိေပသည္။
အဘြားက ရန္ကုန္မွာ အေျခခ် ၿပီး စီးပြားေရးလာဘ္ျမင္ေတာ့ တစ္စ တစ္စႀကီးပြားတုိးတက္လာသည္။ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ေတာ့ သူ႔ေနရာ ႏွင့္ သူတြင္က်ယ္လာသည္။ မိန္းမ သားတစ္ဦးပင္ျဖစ္လင့္ကစား အား ႏြဲ႕မေန၊ တက္တက္ၾ<ြကၾ<ြက ကိုယ္တုိင္ ကိုယ္က်လုပ္သည္။ ဖိဖိစီးစီးခ်ဳပ္ကိုင္ သည္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္လုပ္သည္။ စနစ္တက်စီမံခန္႔ခြဲသည္။
ကြၽန္ေတာ္က အဘြားသတိၱကို သေဘာက်သည္။ အဘြားလို စိတ္ ဓာတ္မ်ဳိးရွိခ်င္သည္။ မိန္းမေပမယ့္ ေယာက်္ားေတြႏွင့္ တန္းတူရင္ ေပါင္ တန္း ပခံုးခ်င္းယွဥ္ရဲသည့္ စိတ္။
အဘြားမ်က္ႏွာမွာ ပါးေရ အနည္းငယ္တြန္႔ေနသည့္ၾကားမွ တည္ ၾကည္ေနေပသည္။ အဘြားႏႈတ္ခမ္း က ပါးလွပ္လွေနၿပီး အၿမဲတမ္း တင္း ေစ့ထားတတ္သည္။ အဘြားသည္ ဘယ္ေတာ့မွ ခါးကုန္းမေန၊ ကိုယ္ကို အၿမဲမတ္မတ္ထားသည္။ မ်က္လံုး ေအာက္ေျခမွ အသားစိုင္မ်ား တြဲ သေယာင္ရွိေနေသာ္လည္း အဘြား မ်က္လံုးတို႔က နက္ေမွာင္၍ေကာင္း တုန္းပင္ျဖစ္သည္။ အဘြား၏လက္ ေခ်ာင္းတို႔မွာမူ ဘဝကို ႐ုန္းကန္ရ သည့္ အမူအရာတို႔ အေပၚဆံုးေနရာ ျဖစ္ေပသည္။ ထုိ႔ျပင္ ေအာင္ျမင္မႈ ၏ ျပယုဂ္တစ္ခုဟုလည္း ကြၽန္ေတာ္ ထင္မိသည္။
သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ နား လည္မႈလြဲေသာ အိမ္တစ္အိမ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က်ေနသည္ဟု ဝမ္း နည္းမည္ဆုိပါက ဝမ္းနည္းစရာပင္။
သူတို႔ကေတာ့ ထုိသို႔မဟုတ္။ ဒီ အိမ္ဘာလုပ္သလဲ အေသးစိတ္လုိက္ ၾကည့္ေနသည္က စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလွသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ သူတို႔ဘာေျပာ ေျပာ မႈပင္မမႈျငားလည္း အေနအ ထုိင္က်ဥ္းက်ပ္လွသည္။ အိမ္ထဲမွာမို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေန၍မရ။ ဆီလို အေပါက္ရွာေနသူေတြ မဟုတ္လား။
ၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သည္း မခံႏုိင္ေတာ့၊ အိမ္ေရွ႕တံခါးကို လံုးဝ အေသပိတ္လုိက္ေလေတာ့သည္။ သူ တုိ႔ႏွင့္ မဆက္ဆံခ်င္၊ မထိေတြ႕ခ်င္၊ မျမင္ခ်င္။ သူတို႔စကားပဲ့ စကားရြဲ႕ ေတြကိုလည္း မၾကားခ်င္။
ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္၏ စိတ္ဆင္းရဲမႈကို အဘြားသိ သြားေလေတာ့သည္။ အဘြားက ေဖေဖႏွင့္ ေမေမတို႔ အေဝးမွေန၍ အျပစ္တင္၏။ ဘာလုိ႔ ငံု႔ခံေနရတာ လဲ၊ ဒီေလာက္ႏုံရသလား။ ေအးတာ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အခုဟာက ႏြားက်လြန္းေနၿပီ။ နင္တို႔ ဒီလိုငံု႔ခံေန လို႔ ဒီေလာက္ရဲတင္းေျဗာင္က်ေန တာေပါ့။ ကိုယ္က နဂါးမွန္းသိေအာင္ အေမာက္ေတာ့ ေထာင္ျပလုိက္ဦးမွ၊ ဒီလင္မယားေလာက္ေနေအးတာ ႀကံဳဖူးေပါင္ေတာ္ …
ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ေတာင္ ရဲရဲမေန ရဲတဲ့ဘဝ။ မမွန္တာကို ငံု႔ခံေနရင္ လူ ျဖစ္က်ဳိး႐ႈံးတယ္ေဟ့သိလား။ ဤစ ကားမ်ားသည္ အဘြားစကားမ်ားသာ ျဖစ္ပါ၏။
သိပ္ေတာ့လည္း မၾကာလွ။ အဘြားတစ္ေယာက္ ‘နင္တုိ႔က ၿငိမ္ခံ၊ ငံု႔ခံႏုိင္ေပမယ့္ ငါက ငါ့ေျမးေတြ ဘက္က မခံႏုိင္ဘူးေဟ့’ဟုဆိုကာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္သို႔ ေပါက္ခ်လာ ေတာ့သည္။ အဘြားလုပ္ပံုကိုၾကည့္ပါ။
ပထမဦးဆံုး အၿမဲပိတ္ထား သည့္ အိမ္ေရွ႕တံခါးကို ဝုန္းခနဲဆြဲ ဖြင့္လိုက္ကာ ‘ဘယ္သူလဲေဟ့ ငါ့ေျမး ေတြကို ေစာ္ကားတာ’ဟု စတင္စိန္ ေခၚလိုက္ေလေတာ့သည္။ သည္ ေတာ့ေကာ ဟိုအိမ္က ၿငိမ္ခံေနမတဲ့ လား။ ပြက္ပြက္ထေနေအာင္ ျပန္ ေအာ္ၾကသည္။ ျပန္ဆူၾကသည္။ သူ တုိ႔ကအမ်ား အဘြားက တစ္ေယာက္ တည္း။ အျပန္အလွန္ဆူၾကသည္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔အသံေတြကို အဘြား အသံက လႊမ္း၍ လႊမ္း၍သြားသည္။ ဆူတဲ့အထဲမွာ ဟိုဘက္က ဆဲတာေတြ လည္း ပါသည္။ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ လည္းေျပာၾကသည္။ သို႔ေပမဲ့ အဘြား အသံက ရပ္မသြား။ တရစပ္ အဆက္ မျပတ္စက္ေသနတ္ပစ္သလို တဒက္ ဒက္ေန၏။
ကြၽန္ေတာ္တို႔က အံ့ၾသယူရ သည္။ အဘြားရဲ႕ ေျပာစရာတို႔ ကုန္ ၍ မသြား။ အခ်က္ကလည္း ပိုင္ သည္။ တစ္အုပ္လံုးကို အဘြားမို႔ ယွဥ္ရဲသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဟိုဘက္အိမ္မွ တစ္စတစ္စၿငိမ္၍ သြားေတာ့သည္။ ၾကာေတာ့ ဘာသံမွ ထြက္မလာေတာ့။ အဘြားကိုယွဥ္၍ မေျပာရဲေတာ့ေပ။ နဂါးမွန္းသိေအာင္ အဘြားက အေမာက္ေထာင္ျပႏုိင္ခဲ့ေပၿပီ။
အဘြား၏ ထိေရာက္ေသာ တံု႔ ျပန္မႈကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ယခုထိ ခံစား ရေပသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ထုိအ ခ်ိန္မွစ၍ အေႏွာင့္အယွက္ကင္းကင္း ႏွင့္ အိမ္ေရွ႕တံခါးဖြင့္ႏုိင္လို႔ပဲ ျဖစ္ပါ သည္။
(လွလိုက္တဲ့ ဝတၱဳေလးေနာ္၊ ေရးသူေလးလည္း က်န္းမာပါေစ)
ေမာင္သစ္လြင္ (လူထု)
