ျမန္မာ့ရာဇဝင္တြင္ စာေပလုိက္စား ေသာ စာတုိေပစမ်ားကိုစုေဆာင္း မွတ္သားျခင္း၌ ဝါသနာႀကီးေသာ ‘စာတိုငညိဳ’ ေခၚ လူငယ္ကေလး တစ္ေယာက္သည္ ေနာင္ေသာ္ စာ ေပအက်ဳိးေက်းဇူးေၾကာင့္ ‘ဝန္ဇင္း ဘိုးရာဇာ’ ဘြဲ႕အမည္ရ ပညာရွိ အမတ္ႀကီးျဖစ္လာခဲ့ေၾကာင္း မွတ္ တမ္းတင္ေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္။ အမ်ား အသိပါ။ စာတိုငညိဳဘဝတုန္းက သူ႔ ကို ရပ္ထဲရြာထဲမွာ စာ႐ူးေပ႐ူးဟု ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ေခၚခဲ့ေကာင္း ေခၚခဲ့မည္ ဟုထင္သည္။ စာအုပ္ပံုထဲမွာ ေခါင္း ျမဳပ္ေနေလာက္ေအာင္ စာဖတ္ဝါသ နာႀကီးသူကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ ‘စာ ၾကမ္းပိုး’ဟုေခၚေဝၚၾကသကဲ့သို႔ အဂၤ လိပ္ေတြကလည္း Bookworm ဟု ေခၚေဝၚၾကသည္။ စာအုပ္မ်ား အ ေႏွာင့္ရွိေကာ္ကို စားေသာက္ေလ့ ရွိေသာ အင္းဆက္ပိုးေကာင္ကို Bookworm ဟုေခၚေဝၚရာမွ ျမန္ မာလို စာၾကမ္းပိုး ဟူေသာ ေဝါဟာရ ေပၚလာျခင္းလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ မည္။ ‘စာၾကမ္းပိုး’ (စာဂ်ပိုး) ေဝါဟာ ရတီထြင္သူကို ဤေနရာမွ ခ်ီးက်ဴး လုိက္ပါရေစ။
သိုးေဆာင္း ဘာသာတြင္Bookish ဟူေသာ ေဝါဟာရရွိသည္။ သူကေတာ့ စာႀကီးေပႀကီးေတြကိုသာ အထူးအာ႐ုံစိုက္ဖတ္႐ႈသူကို ရည္ ၫႊန္းသည္။ ျမန္မာေတြက ထိုသူမ်ဳိး ကို ‘စာအုပ္ႀကီးသမား’ဟု ေလွာင္သံ သဲ့သဲ့ျဖင့္ ေခၚေဝၚတတ္ၾကသည္။ ေလွာင္သံပါလာရျခင္းမွာ စာအုပ္ ႀကီးသမားသည္ အေပ်ာ္ဖတ္စာေပ Pulp-fiction စဲြလမ္းသူမ်ားကို အထင္ေသးေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ အေပ်ာ္ဖတ္စာေပသမားမ်ားက တန္ ျပန္ထိုးႏွက္ျခင္းျဖစ္သည္။
လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၃ဝ ေက်ာ္ေလာက္တုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ မွာ အသိမိတ္ေဆြ ‘စာၾကမ္းပိုး’ တစ္ ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထိုစာၾကမ္းပိုး မွာ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ရပ္တည္းေန၊ တစ္ေက်ာင္းတည္းထြက္ျဖစ္ၾကေသာ္ လည္း သူ႔ဖခင္က အရာရွိႀကီးတစ္ ေယာက္ျဖစ္၍ သည္ေကာင္က နည္းနည္းေသြးနားထင္ေရာက္၊ ေျခ ဖ်ားေထာက္ခ်င္သည္။ သည္ေတာ့ ကိုယ့္မာနႏွင့္ ကိုယ္ေနေသာ ကြၽန္ ေတာ္ကလည္း သည္ေကာင့္ကို အႏူ တစ္ေယာက္အလား သေဘာထား ၍ ခပ္ေဝးေဝးက ေရွာင္သည္။
အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ထြက္ခဲ့ ၾကၿပီးေနာက္ ၁ဝ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္သည္ စာေပ ေလာက၌ ေနရာကေလးတစ္ခု ကတ္ သီးကတ္သတ္ရလာခဲ့ၿပီးဟိုအေကာင္ (ေအာ္ …ေမ့လို႔။ သူ႔နာမည္က သန္းေဝ။ သူ႔ဖခင္နာမည္က ဦး ေအာင္ထူး။) သန္းေဝက မယားက အပစ္ခံရသည့္ ‘မယားပစ္’သန္းေဝ ျဖစ္ေနၿပီ။ တစ္ခုလပ္သန္းေဝသည္ မိဘအိမ္မွာ ျပန္ေနၿပီး ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘဲ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ေယာင္ ကိုးဆယ္ေယာင္စိန္မင္းသား ႀကီးျဖစ္ ေနသည္။ ထုိမွ်သာမဟုတ္ သန္းေဝ သည္ အိမ္ေထာင္ပ်က္သြား၍ စိတ္ ညစ္ျခင္းကို အေၾကာင္းျပကာ ယမ ကာမွီဝဲရာက အရက္စြဲၿပီး ယစ္ထုပ္ ႀကီး လံုးလံုးဘဝေရာက္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေကာ ..ဘာထူးေသး သနည္း။ ‘စ်ာန္'(အရက္)ဝင္မွ Óဏ္ ရႊင္သည္ဟုဆိုကာ စာေရးရင္း ေသ ရည္ေမာ့၊ ေသရည္ေမာ့ရင္း စာေရး ရာက ‘စာသမားတစ္ပိုင္း ယမကာ လုလင္တစ္ပိုင္း’ ျဖစ္ေနသည္။ ဝန္ခံ ရလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္သည္ စာေရးဆရာ မျဖစ္ခင္ ယစ္ထုပ္ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။
ထိုေခတ္က ‘စာအုပ္အငွားဆုိင္’ ေခတ္ေကာင္းေနရာ သန္းေဝသည္ ထြက္သမွ် လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းမ်ားကို တစ္အုပ္မက်န္ ငွားဖတ္ၿပီး အားအား ရွိ ေသရည္ဆုိင္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္မွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနသည္။ မဂၢဇင္း ေတြကို ေလွ်ာက္ဖတ္ၿပီး အရက္တန္ ခိုးႏွင့္ အာဝဇၨန္းရႊင္ကာ စာေၾကာင္း ေပေၾကာင္းေတြကို အာေပါင္အာ ရင္းသန္သန္ၾကြားလံုးထုတ္လ်က္ရွိ သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ စာတစ္လံုးမွ မေရးဘဲ စာေပစကားေတြ ၿဖီးျဖန္း ေနေသာ သန္းေဝကို ေတြ႕ရ၊ သူ႔အ သံကို ၾကားရလွ်င္ အကုသုိလ္စိတ္ ပြားလာသျဖင့္ သူရွိရာ အရက္ဆုိင္ ေတြ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြကို ေဝး ေဝးက ေရွာင္ပါသည္။ မေရွာင္သာ ဘဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိ္င္ေတြ႕လွ်င္ေတာ့ လက္ထဲမွာ အၿမဲတမ္းစာအုပ္တစ္ အုပ္ကိုင္ထားေသာ သန္းေဝကို ..
“ေဟ့ သန္းေဝ။ စာအုပ္စာေပ တို႔ မိတ္ေဆြလုပ္လွခ်ည္လား”ဟု ရိ တိတိႏႈတ္ဆက္တတ္သည္။
“ေဟ့ေကာင္၊ ငါ့ကို သန္းေဝလို႔ မေခၚနဲ႔။ ငါ့နာမည္သန္းေဝထူး။ ကဗ်ာဆရာ သန္းေဝထူး။ ေမာ္ဒန္ ကဗ်ာဆရာ သန္းေဝထူး”
စာၾကမ္းပိုးက ေလလံုးထြား၊ ေလသံမာေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ရယ္ လည္း ရယ္ခ်င္ စိတ္ထဲကလည္း မခံ ခ်င္ျဖစ္မိသည္။
“ဟာ၊ မင္းဘယ္တုန္းကမ်ား ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာသန္းေဝထူးျဖစ္ သြားတာတုံး။ သန္းေဝထူးဆိုတဲ့ ကဗ်ာဆရာနာမည္ကို မဂၢဇင္းေတြထဲ မွာလည္း ငါမျမင္မိပါလားကြာ .. . “
“မဂၢဇင္းမွာပါမွ ကဗ်ာဆရာ လားကြ။ ရတုဘုရင္ နတ္သွ်င္ေနာင္ ဟာ မဂၢဇင္းမွာ ပါဖူးလုိ႔လား ဟင္ …
သည္ေကာင္က မဖူးတဖူးႏွင့္ ရမ္းတမ္းတမ္းေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ က အေလွ်ာ့ေပးၿပီးေနာက္ဆုတ္ သည္။ စာ႐ူးေပ႐ူးတစ္ေယာက္ အရက္မူးလွ်င္ စာသမားအစစ္ေတြ စိတ္ဆင္းရဲရၿပီသာမွတ္။
“ေနာက္ကို ငါ့ကို သန္းေဝထူး လို႔ေခၚပါ။ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆရာ သန္း ေဝထူးဆိုတာလည္း မွတ္ထားလိုက္ ပါ”ဟု သည္ေကာင္က ေအာ္ႀကီးဟစ္ က်ယ္လွမ္းေျပာလိုက္ေသးသည္။
အရင္းႏွီးအခင္မင္ဆံုး ဝါသနာ တူ သူငယ္ခ်င္း ေရေအး (ေနာင္ေသာ္ ကဗ်ာဆရာ၊ ဗီဒီယို႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ ၫႊန္းေရးဆရာ ေရသီတာဧ)ႏွင့္ ေတြ႕သည့္အခါ ကြၽန္ေတာ္ကသတင္း ေပးလုိက္သည္။
“ဟို ငနဲေတာ့ ႐ူးသြားၿပီကြ။ သူ႔နာမည္ သန္းေဝမဟုတ္ေတာ့ဘူး တ့ဲ။ သန္းေဝထူးတဲ့။ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာ ဆရာ သန္းေဝထူးတဲ့”
“အလကား အရက္ေၾကာင္ ေၾကာင္ေနတာပါကြာ “
ေရေအးက မူးတူးတူး မင္တင္ တင္ႏွင့္ မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ ထုိစဥ္က ကြၽန္ေတာ္ ေရေအးႏွင့္ သန္းေဝတို႔ မွာ တူတာတစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ေသ ရည္ႀကိဳက္တဲ့ ငမုိက္သားေတြ ျဖစ္ေန ၾကျခင္းပင္။ ကြၽန္ေတာ္က သန္းေဝ တစ္ေယာက္ ‘ဝ’မရွိဘဲ ‘ဝိ’လုပ္ေန ျခင္းကို ဘာမွမေျပာေသာ္လည္း ေရ ေအးက သန္းေဝကို ၾကည့္မရ။
“အဲ့ေကာင္ လူႀကီးသားသမီး လုပ္ေနၿပီး ကာ႐ုိက္တာမေကာင္း ဘူး။ ရပ္ကြက္ထဲက စာေပဝါသနာ ပါတဲ့ လူငယ္ေတြကို ခပ္တည္တည္ နဲ႔ ညာစားေနတယ္။ မဂၢဇင္းေတြမွာ ကဗ်ာပါေအာင္ ထည့္ေပးမယ္ဆုိ ၿပီး ကဗ်ာစာမူေတြ ေတာင္းတယ္။ စာ မူသြားပို႔ေပးမယ္ဆုိၿပီး ဘတ္စကားခ နဲ႔ ထမင္းဖိုးေတာင္းတယ္။ အယ္ဒီ တာေတြကို လက္ဖက္ရည္တိုက္ရ မယ္ဆုိၿပီး ခ်ာတိတ္ေတြဆီက လက္ ဖက္ရည္ဖိုးပါေတာင္းတယ္။ ၿပီး ေတာ့ ဘတ္စကားခိုးစီးၿပီး ရန္ကုန္ ထဲကို သြားတယ္။ ရန္ကုန္က အယ္ ဒီတာေတြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြက ဒီ ေကာင္ၿမိဳ႕ျပင္ကေတာင္ လာရတယ္ ဆုိၿပီး သနားတာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ တုိက္ၾကတယ္။ သူသယ္လာတဲ့ကဗ်ာ စာမူေတြကိုလည္း အားနာပါးနာနဲ႔ ယူထားလုိက္ၾကတယ္။ ဒီေကာင့္ကို ဆံုးမမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္”
ဤသို႔ျဖင့္ တစ္ေန႔တြင္ အရက္ ေသာက္ထားၾကၿပီး ေသြးၾကြေနၾက သည့္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ေရေအးတို႔ သည္ မူးေၾကာင္႐ူးေၾကာင္ျဖစ္ေန ေသာ သန္းေဝႏွင့္ လမ္းထိပ္မွာ ထိပ္ တုိက္တိုးၾကသည္။
“ကေလးေတြကို ညာစားၿပီး ကေလးေတြေပးတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ အရက္ ေသာက္ပစ္ေနတဲ့ ကလိန္ကက်စ္ သန္းေဝ”ဟု ေရေအးက ရန္စ စကား ေျပာရာက ထိုးလုလုႀကိတ္လုလုျဖစ္ ေနၾကသည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သံုး ေယာက္မွာ အနီးရွိ အရပ္ဝတ္နယ္ ထိန္းရဲေတြကို သတိမျပဳမိခဲ့ၾကပါ။
သံုးေယာက္စလံုး ရဲစခန္း ေရာက္သြားၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ေရေအးမွာ ရဲစခန္းႏွင့္မစိမ္း။ ေမာ္ ဒန္ကဗ်ာဆရာ သန္းေဝထူးဆိုေသာ စာ႐ူးကေတာ့ မ်က္ႏွာကေလး ဆီး ရြက္ေလာက္သာရွိေတာ့သည္။ ရဲ အရာရွိက အလုပ္အကိုင္မ်ားကို ေမး ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္က ‘စာေရး ဆရာ’ဟု ေျဖၿပီး ေရေအးက ‘ကဗ်ာ ဆရာ’ဟုေျဖသည္။ သန္းေဝအလွည့္ ေရာက္ေတာ့ သည္ေကာင္ေသြး႐ူး ေသြးတန္းႏွင့္ေျဖခ်လိုက္သည္။
“က် …က်…ကြၽန္ေတာ္ က …ကဗ်ာကုန္သည္ …”
“ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ကဗ်ာ ကုန္သည္တဲ့ကြာ”ဟုဆုိကာ ရဲအရာ ရွိသည္ မ်က္ရည္ထြက္ေအာင္ ရယ္ ေမာပါေတာ့သတည္း။ ။
ၾကဴးႏွစ္
