က်ြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသို႔မသြားရမီ ေလးငါးႏွစ္ကပင္ ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္ေျမာက္ပိုင္း ၄၃ ရပ္ကြက္ တြင္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ခ်ထားေပး ေသာ ေျမကြက္မွာ အိမ္ကေလးတစ္ လံုးေဆာက္ပါသည္။ (ဇနီးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ဌာနတည္း ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ ေျမကြက္ေလွ်ာက္ခြင့္ မရွိဟု ဆိုသည့္အတြက္ မေလွ်ာက္ လိုက္ရပါ။) အိမ္ကေလးမွာ “အျဖစ္” မွ် ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ ထိုအိမ္မွာ ေနဖို႔ အဆင္မေျပပါ။ ဂ်ပန္မွ ျပန္ေရာက္လွ်င္ေနစရာ အိမ္ အဆင္သင့္မရွိသည့္အေျခအေနျဖစ္ ပါသည္။ ဇနီး၏ သူငယ္ခ်င္းက လိႈင္ ၿမိဳ႕နယ္ လိႈင္သီရိအိမ္ရာမွ သူ႔မိတ္ ေဆြ၏ တိုက္ခန္းလြတ္မွာေနဖို႔ ႀကိဳ တင္စီစဥ္ေပးထားသည့္အတြက္ အဆင္ေျပသြားသည္။ ေလယာဥ္ေပၚ က ဆင္းသည္ႏွင့္ ထိုအိမ္သို႔ တန္း သြားရသည္။
လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္မွ ထိုအိမ္မွာ ကြ်န္ ေတာ္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရေသာ ရန္ ကုန္တကၠသိုလ္ႏွင့္ မနီးလွသည့္ အတြက္ နီးနီးနားနားမွာ ထပ္စံုစမ္း ေတာ့ အေနာ္ရထာအိမ္ရာမွ အခန္း တစ္ခန္းကို ငွားေနဖို႔ အဆင္ေျပသြား သည္။ လိႈင္သီရိအိမ္ရာမွာ တစ္ပတ္ ေလာက္ေနၿပီး အေနာ္ရထာအိမ္ရာ သို႔ ေျပာင္းခဲ့ၾကသည္။ အိမ္ခန္းက ေလးက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ ေခ်ာင္ ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိေနေလာက္သည္။ သို႔ ေသာ္ ျပည္လမ္းႏွင့္ကပ္ေနသည့္ အတြက္ ကားသံမ်ား တစ္ညလံုးၾကား ေနရသည္။ လမ္းေပၚက ကားေမာင္း သြားလွ်င္ အိမ္ထဲကို အသံေတြ ဆူဆူ ညံညံဝင္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခန္းေရွ႕တည့္တည့္မွာ ဘတ္စကား မွတ္တိုင္ရွိသည့္အတြက္ အ႐ုဏ္ တက္ခ်ိန္ေလာက္ကစၿပီး လူညံေတြ၊ ကားသံေတြ စၾကားရေတာ့သည္။ ည ဆိုလွ်င္လည္း ေတာ္ေတာ္ ညဥ့္နက္ ခ်ိန္အထိ ကားသံေတြ ၾကားေနရဆဲ ျဖစ္သည္။
ကံေကာင္းသည္ဟုဆိုရပါလိမ့္ မည္။ တကၠသိုလ္အိမ္ခန္းခ်ထားေရး အဖြဲ႕သို႔ အိမ္ခန္းေလွ်ာက္ထားရာ အေနာ္ရထာအိမ္ရာမွာ ၂ လ ေလာက္ေနၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္တကၠ သိုလ္အဓိပတိလမ္းထိပ္က အိမ္အ မွတ္ ၃၅ ကို ခ်ထားေပးသည့္အတြက္ အေနာ္ရထာအိမ္ရာမွာ ႀကိဳေပးထား ရေသာ အိမ္လခ ၂ လစာကို အဆံုး ခံၿပီး တကၠသိုလ္ပရိဝုဏ္အတြင္းသို႔ ေျပာင္းခဲ့ၾကပါသည္။
တကၠသိုလ္ဝင္းထဲကပါေမာကၡ အိမ္မ်ားမွာ ကိုလိုနီေခတ္ကတည္းက ေဆာက္ခဲ့ေသာ ၂ ထပ္တိုက္ႀကီး မ်ားျဖစ္သည္။ ဝင္းႏွင့္ ၿခံႏွင့္ က်ယ္ က်ယ္ဝန္းဝန္းရွိသည္။ အိမ္ႀကီးက ထုႀကီးထည္ႀကီးျဖစ္သည္။ ေအာက္ ထပ္မွာ ဧည့္ခန္း၊ ထမင္းစားခန္းတို႔ အျပင္ အိပ္ခန္းမ်ား ရွိသည္။ အေပၚ ထပ္မွာ အိပ္ခန္း ၃ ခန္းရွိသည္။ ေရ ခ်ိဳးခန္းမ်ား၊ သန္႔စင္ခန္းမ်ားအေပၚ မွာေရာ ေအာက္မွာေရာရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုက စုစုေပါင္း ၃ ေယာက္တည္းရွိသည္မို႔ တူမမိသား စုကို လာေနဖို႔ ေခၚထားၿပီး ေအာက္ ထပ္မွာ ေနရာခ်ထားလိုက္သည္။ အေပၚထပ္ ေဘးႏွစ္ဖက္မွာ ကြ်န္ ေတာ္တို႔ အိပ္ခန္းႏွင့္ သမီးအိပ္ခန္း ရွိသည္။ အလယ္ခန္းမွာ စာအုပ္ေတြထားၿပီးစာၾကည့္ခန္းလုပ္လိုက္သည္။
စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာ ခ်င္ပါေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဂ်ပန္သြားခါနီးမွာ အိမ္ေထာင္ပရိ ေဘာဂေတြ၊ အိမ္သံုးပစၥည္းေတြ အားလံုး ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္ ေျမာက္ပိုင္းက အိမ္ကေလးကို သယ္သြားၿပီး ထိုအိမ္ မွာ တူမမိသားစုေနၾကဖို႔ စီစဥ္ထား သည္။ စာအုပ္ေတြက မ်ားသည့္ အတြက္ ထိုအိမ္သို႔ သယ္သြားဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္။ ထိုျပႆနာကို တပည့္ ေတြက ကူညီေျဖရွင္းေပးသည္။ “စာ အုပ္ထုပ္ေတြ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္ကို ပို႔ထားပါ။ ကြ်န္မတို႔ အိမ္ကို ပို႔ထား ပါ မပ်က္စီးေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ ထားပါမယ္“ဟု လိုလိုလားလား ေျပာ ၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ ဘယ္သူ႔အိမ္ကို စာအုပ္ထုပ္ ဘယ္ႏွထုပ္စသည္ျဖင့္ ခြဲၿပီး ပို႔လိုက္သည္။ သူတို႔က ဂ႐ုတ စိုက္ သိမ္းထားေပးသည္။ ယခုတကၠ သိုလ္က အိမ္ရေတာ့မွ သူတို႔ဆီက စာအုပ္ေတြ ျပန္သယ္ရပါေတာ့သည္။ သူတို႔အားလံုးကို မ်ားစြာေက်းဇူးတင္ ရပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနရေသာ အိမ္ ၏ သမိုင္းကို ျပန္စူးစမ္းၾကည့္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စိတ္ ပညာပါေမာကၡ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာ လွသြင္ႏွင့္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဆရာႀကီး ဦးကာတို႔ ေနထိုင္ခဲ့ၾကေသာ အိမ္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ကိုလိုနီေခတ္ ကစ၍ အစဥ္အဆက္ ထိုအိမ္မွာ မည္သူေတြ ေနခဲ့ၾကသည္ကိုေတာ့ အေသးစိတ္မသိရေတာ့ပါ။ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္၏ ပါေမာကၡဆရာႀကီးမ်ား အစဥ္အဆက္ ေနထိုင္ခဲ့ေသာအိမ္ မွာ ေနရသည့္အတြက္ ဂုဏ္ယူမိပါ သည္။ ပံုမွန္အတိုင္းသာဆိုလွ်င္ ထို အိမ္ႀကီးမွာ ဝင္းႏွင့္ၿခံႏွင့္ သစ္ပင္ ေတြ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းႏွင့္ ေနခ်င္ စဖြယ္ေကာင္းသည့္အိမ္ႀကီးျဖစ္မည္ မလြဲပါ။ ထိုအိမ္ႀကီးတြင္ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ ေနထိုင္ရခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္ႀကီး က ပံုမွန္အတိုင္း မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ေတာ္ေတာ္ယိုယြင္းပ်က္စီးေနပါၿပီ။ တာဝန္ရွိဌာနမ်ားက ထိုအိမ္ႀကီးေတြ ကို ဂ႐ုတစိုက္ထိန္းသိမ္းမႈမျပဳၾက သည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္အ ပါအဝင္ အိမ္ႀကီးေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ ယိုယြင္းေနပါၿပီ။ ေအာက္ထပ္က ပါ ေကးျပားမ်ားမွာ တစ္ခ်ပ္စီျပဳတ္ထြက္ ေနပါသည္။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ပါ ေကးျပားေတြက အသံျမည္ေနသည္ မွာ ဆိုင္းတီးေနသလိုပါပဲ။
ပါေကး ေတြကို လွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအာက္မွာ ျခေတြ တြယ္ေနသည္။ ပါေကးေတြ အားလံုးအသစ္ လဲပစ္မွ ျဖစ္မည့္အေျခအေနျဖစ္သည္။ သက္ ဆိုင္ရာကလည္း အသစ္လဲေပးမည္ မဟုတ္။ သည္ေတာ့ အလြယ္ဆံုး နည္းကို သံုးရသည္။ ပါေကးၾကမ္းခင္း ေပၚမွာ ဖေယာင္းပုဆိုးခင္းလိုက္ သည္။ ေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွာ သံဆန္ခါ ေတြ ကပ္ထားေသာ သစ္သားတန္း ေတြက ေဆြးေနပါၿပီ။ ခပ္ျပင္းျပင္း တြန္းလိုက္႐ံုႏွင့္ ၿပိဳလဲ က်ိဳးပဲ့သြား မည့္အေျခအေနျဖစ္သည္။ ဧည့္ခန္း ေဘးက ထိုင္စရာ သစ္သားခံုတန္း အခင္းျပားႀကီးကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ေအာက္မွာ ျခေတာင္ပို႔ႀကီးကို ေတြ႕ လိုက္ရ၍ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္သြား သည္။ ေနာက္ေဖးဘက္က သံဆန္ခါ တန္းမ်ားမွာလည္း ဤပံုဤနည္း အတိုင္းပင္။ သန္႔စင္ခန္းေတြက လည္း အေပၚတစ္ခန္း၊ ေအာက္တစ္ ခန္းသာ ေကာင္းသည္။ အျခားသန္႔ စင္ခန္းေတြက ပ်က္ေနသည္။ အ ေပၚထပ္ေနာက္ဘက္ ဝရန္တာမွ အုတ္ျြကပ္မိုးမ်ားလည္း ေပါက္ၿပဲၿပီး ေအာက္ကို ျပဳတ္က်ေနသည္။ မိုး တြင္းေရာက္ေတာ့ အိမ္မႀကီး ေခါင္ မိုးက အုတ္ျြကပ္မ်ား ေပါက္ေနသည့္ အတြက္ မိုးယိုပါေတာ့သည္။ မိုးယို သည့္ေနရာမ်ားတြင္ ဇလံုေတြ၊ ပံုး ေတြ၊ ခြက္ေတြ ခံထားရသည္။ ခြက္ ထဲသို႔ မိုးေရစက္မ်ား တတံုတံုက် သည့္အသံမွာ စည္းက်ဝါးက်ျဖစ္ေန ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္က တကၠသိုလ္ပရိ ဝုဏ္ထဲရွိ အိမ္ႀကီးမ်ားမွာ ထိုေလာက ဓံကို ခံၾကရသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္တို႔ ပါေမာကၡ ခ်ဳပ္တို႔ စီမံဘက္ အရာရွိအႀကီးအကဲ တို႔ေနသည့္အိမ္အခ်ိဳ႕ကို ျပန္ျပင္ေပး သည္ကလြဲၿပီး က်န္အိမ္မ်ားကို ထိုပံု စံအတိုင္း ပစ္ထားၾကသည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္ကဲ့သို႔ပင္ အေျခ အေနဆိုးၾကပါသည္။ တစ္ခါတြင္ အေပၚထပ္သန္႔စင္ခန္းမွ ကြ်န္ေတာ္ ထြက္လာၿပီး မိနစ္ပိုင္းမွာ အမိုးတစ္ ခုလံုး ၿပိဳက်သည္ကို အထိတ္တလန္႔ ႀကံဳရသည္။ မထြက္ေသးမီသာ ၿပိဳက် လွ်င္ ေတြးဝံ့စရာမရွိေတာ့ပါ။ သက္ ဆိုင္ရာကို အေၾကာင္းၾကားေတာ့ လာၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စိုက္ျပင္ ထားပါဆိုသျဖင့္ ေငြစိုက္ၿပီး ျပင္လိုက္ ရသည္။ စိုက္ေငြလည္း ျပန္မရပါ။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေနာက္ဘက္ဝရန္ တာက အုတ္ျြကပ္မ်ား ျပဳတ္က်ၿပီး ၾကမ္းျပင္မွာ ကြဲေၾကာင္းေတြ ေပၚသ ျဖင့္ သက္ဆိုင္ရာဌာနသို႔သြားေျပာ ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းလာၾကည့္ၿပီး မွတ္သားသြားၾကသည္။ ျပင္ေပး ေတာ့မည္ဟု ထင္ေနဆဲမွာပင္ ထို ဌာနက အေၾကာင္းၾကားသည္။ “ဘတ္ဂ်က္မရွိ၍ မျပင္ႏိုင္ေသးပါ။ ထိုအေတာအတြင္း ေနာက္ဘက္ ဝရန္တာသို႔ မထြက္ၾကပါႏွင့္။ အႏၱ ရာယ္မ်ားပါသည္“တဲ့။ အေၾကာင္း ၾကားသည့္စာကို ဖတ္ၿပီး ငိုရမလို ရယ္ရမလို ျဖစ္သြားပါသည္။ ပုဂံ လမ္းက ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ေန ေသာ အိမ္ဆိုလွ်င္ အိမ္အလယ္ ေကာင္မွ ၂ ျခမ္းကြဲသြားသည္ဟု သိ ရပါသည္။
အိမ္က မလံုၿခံဳသည့္အျပင္ ထိပ္ဆံုးက အိမ္ျဖစ္ေနေတာ့ သူခိုး ဝင္ခိုးဖို႔ လြယ္သည္။ တစ္ညတြင္ ဧည့္ခန္းမွာ တီဗီၾကည့္ေနၾကစဥ္ မီး ဖိုဘက္က ဂလံုဂလြမ္အသံေတြ ထြက္ လာသျဖင့္ ျြကက္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပး သည္ထင္ၿပီး သြားမၾကည့္ၾကဘဲ အသံသာေပးလိုက္သည္။ အသံေတြ ျပန္ၿငိမ္သြားသည့္အတြက္ တီဗီဆက္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ မနက္က်ေတာ့မွ ဆီပံုးဆန္ပံုးသာမက ေရေႏြးဆူလွ်င္ အသံျမည္ေသာ ေရေႏြးအိုးပါေပ်ာက္ ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုအခါက် မွ ညက အသံျမည္သည့္အေၾကာင္း ရင္းကို သေဘာေပါက္သြားသည္။ မီးဖိုဘက္က တံခါးကိုအသာတြန္းဖြင့္ ၿပီး ယူသြားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ တစ္ႀကိမ္က်ေတာ့ ေအာက္ထပ္မွာေန ေသာ တူမမိသားစုခရီးသြားၾကစဥ္ သူတို႔အခန္းကိုဝင္ၿပီး ဗီ႐ိုထဲက ပုဆိုး အသစ္ေတြ ယူသြားသည္။ ေနာက္ ပိုင္းမွာေတာ့ တံခါးေတြ ေသာ့အၿမဲ ခတ္ၿပီး သတိႏွင့္ ေနရပါသည္။
အမွန္ေျပာရလွ်င္ ရန္ကုန္တကၠ သိုလ္ဝင္းထဲက ထိုအိမ္မ်ိဳးမွာ ေန ထိုင္ခ်င္သည့္ဆႏၵသည္ ကြ်န္ေတာ္ ဆရာငယ္ဘဝကတည္းက ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေနခဲ့ေသာ ဆႏၵျဖစ္ပါ သည္။ ကိုယ့္ဆရာႀကီး ဆရာမႀကီး မ်ား ပါေမာကၡ၊ ကထိကမ်ားအျဖစ္ ေနထိုင္ေသာ ထိုအိမ္မ်ားသို႔ သြား သည့္အခါတိုင္း၊ “ဒီအိမ္ေတြမွာ ေနရ ရင္ ေကာင္းမွာပဲ“ဟူေသာ အေတြး ျဖင့္ အားက်ခဲ့ရသည္။ အရိပ္အာဝါ သေကာင္းေသာ ထိုအိမ္မွာ ေအး ေအးလူလူေနထိုင္ၿပီး စာေရးသည့္ အလုပ္ စာသင္သည့္ အလုပ္ကို လုပ္ ခ်င္သည္။ မိသားစုႏွင့္အတူ သိုက္ သိုက္ဝန္းဝန္းေနခ်င္သည္။ မနက္ ေစာေစာတို႔ ညေနဘက္တို႔မွာ အဓိ ပတိလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေအးေအး ေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္သည္။ အင္းယားကန္ေစာင္းမွာ အပန္းေျဖ ခ်င္သည္။
စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ကြ်န္ ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက ထိုအိမ္ႀကီး တစ္အိမ္မွာ ေနထိုင္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ တို႔၏ သမီးကေလးက အိမ္ဝင္းထဲမွာ သံုးဘီး စက္ဘီးကေလးစီးရင္း ကစား ေနသည့္ပံုရိပ္ကို မၾကာခဏ စိတ္ ကူးယဥ္မိပါသည္။ စိတ္ကူးယဥ္သည့္ အတိုင္း ထိုအိမ္မ်ိဳးမွာေနေတာ့ ေနလိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ပါေမာကၡ ဘဝ အၿငိမ္းစားယူခါနီး ၆ ႏွစ္အလို တြင္မွ ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ေနရခ်ိန္ မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သမီး ကေလး မွာ သံုးဘီးစက္ဘီးျဖင့္ ကစားသည့္ အရြယ္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ သူ႔ကားသူ ေမာင္းၿပီး ေက်ာင္းတက္ေသာ တကၠ သိုလ္ေက်ာင္းသူႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ေမာင္ခင္မင္ (ဓႏုျဖဴ)
