အေမ့ပခံုးကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဖက္ထားတယ္။ ”ေဟ့ေကာင္” လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းေခၚတယ္။ အဲဒီ တုန္းက ကြၽန္ေတာ္က ငယ္ရြယ္တဲ့ လူကေလးတစ္ေယာက္။ သူတို႔ကို ေက်ာေပးထားၿပီး မ်က္ရည္လည္လာ တယ္။ အဲဒီတုန္းက မိုးကုပ္စက္ဝိုင္း ရဲ႕အဆံုးမွာရွိတဲ့ အိမ္ကေလးတစ္လံုး အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္မစဥ္းစားမိ ေသးဘူး။ တစ္ညမွာ ကြၽန္ေတာ္စာ က်က္ေနေတာ့ ”ေဟ့ေကာင္ အသံ တိုးတိုးလုပ္စမ္း”တဲ့။ အဲဒီေနာက္ စာ က်က္ရမွာ ကြၽန္ေတာ္ဝန္ေလးလာ တယ္။
အေမနဲ႔ အဲဒီလူႀကီးစကား ေျပာေနရင္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ သူစိမ္း တစ္ေယာက္ျဖစ္သြားတယ္။ ကြၽန္ ေတာ္စည္ပုိင္းထဲကို ေရျဖည့္ေတာ့ အဲဒီလူႀကီးက ခါးေထာက္ၿပီး ၾကည့္ ေနတယ္။ အေမက အဲဒီလူႀကီးရဲ႕ စကားကို နားေထာင္ေနရတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ။ ကြၽန္ေတာ္စည္ပိုင္းထဲကို မျပည့္မ ခ်င္းေရးဆဲြၿပီး ျဖည့္ပါတယ္။ အေမ အဲဒီလူႀကီးနဲ႔ စကားေျပာေနရင္း ရယ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ ကြၽန္ေတာ္ဝမ္း အနည္းရဆံုးအခ်ိန္ေတြပါပဲ။ ကြၽန္ ေတာ္ အဲဒီအိမ္ကေန ထြက္ေျပးဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစားၾကည့္ဖူးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ အေမဝမ္းနည္း သြားမလားဆိုၿပီး ဒီအိမ္မွာ ဆက္ေန ျဖစ္တာပါ။
သူတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ကို ထမင္းေကြၽးတယ္။ သူတို႔က ကြၽန္ ေတာ့္ကို ေက်ာင္းထားေပးတယ္။ တစ္ခါတုန္းက အဲဒီလူႀကီးရဲ႕မ်က္ ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိလို႔ ”မင္းက ငါ့ကိုဘာၾကည့္တာလဲ”တဲ့ ေမးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ အနားမွာ အေမမရွိဘူး။ ေန႔ရက္ေတြ ၾကာျမင့္လာတာန႔ဲအမွ် အေမဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို တျဖည္းျဖည္းေမ့သြား တယ္လို႔ ထင္လာမိတယ္။ တျဖည္း ျဖည္းနဲ႔ အေမဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူ စိမ္းတစ္ေယာက္လို ျမင္လာတယ္လုိ႔ လည္း ခံစားမိတယ္။ ”ေဟ့ ဟိုမွာ လွမ္းေခၚေနတယ္ သြားလုိက္ဦး”လို႔ ေျပာတဲ့အသံဟာ ကြၽန္ေတာ့္အေမ မဟုတ္ေတာ့သလိုပါပဲ။
အဲဒီလူႀကီး နဲ႔ အတူေနရတာကို အေမေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္လာတာနဲ႔အမွ် ကြၽန္ေတာ္ ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူစိမ္းတစ္ ေယာက္အျဖစ္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အိတ္ေထာင္ထဲက ေငြ စကၠဴကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ”ေဟ့ေကာင္ ဒီပိုက္ဆံေတြ မင္းဘယ္က ခိုးထား တာလဲ”လို႔ အဲဒီလူႀကီးက ေမးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ခ်င္တဲ့စာအုပ္ဝယ္ဖို႔ အေမေပးတဲ့ မုန္႔ဖိုးေတြ စုထားတာ ပါ။ ”ဒီေကာင့္လက္ထဲ ပိုက္ဆံဒီ ေလာက္မရွိေစနဲ႔။ ပ်က္စီးလိမ့္မယ္” တဲ့ အဲဒီလူႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္အေမကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ရ တဲ့ က႐ုဏာဟာ အဲဒါပါပဲ။ ”သူ႔ကို အသားဟင္းနဲ႔ မေကြၽးနဲ႔။ ဒီအရြယ္နဲ႔ အေကာင္းႀကိဳက္သြားရင္ ဒုကၡ ေရာက္လိမ့္မယ္”တဲ့။
ေန႔ရက္တစ္ ရက္ကုန္ဆံုးသြားဖို႔ အခ်ိန္ေတြအမ်ား ႀကီးၾကာေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ ဆုိင္းခဲ့ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ေနရာေလး မွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး ႏုိးလာတဲ့အခ်ိန္ မွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ နံနက္မုိး ေသာက္ခ်ိန္ မေရာက္ေသးပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ထရံေပါက္ကေန အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ အေမွာင္ထု ႀကီးသာ။ ေမွာင္ႏွင့္ မည္းမည္း တိတ္ ဆိတ္လို႔သာ။ အသံဆိုလုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္ ပေထြးရဲ႕ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္စက္ ေနရင္း တခူးခူးတေခါေခါ ျမည္တဲ့ အသံကိုသာ ၾကားေနရတာ။
ေနမ်ဳိး
