၈၈၈၈ အေရးအခင္းၿပီးက တည္းက မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့တဲ့ ဆရာ ႀကီး လူထုဦးသစ္လြင္အိမ္ကို ေရာက္ ခဲ့ပါတယ္။ ဘဘက အရင္အတိုင္းပဲ ေဖာ္ေရြဆဲ၊ က်န္းမာဆဲ၊ ႏူးညံ့သိမ္ ေမြ႕ဆဲပါပဲ။ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ ေဝ့ ေနတဲ့ မ်က္လံုးအစံုဟာ ေတာက္ပ တုန္းပါပဲ။ အဲဒီခ်ိဳျမတဲ့ မ်က္လံုးတစ္ စံုရဲ႕ အနက္႐ိႈင္းဆံုးမွာေတာ့ မာေက်ာက်စ္လ်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးစိတ္၊ တိုင္းျပည္ခ်စ္တဲ့စိတ္၊ သတင္း၊ စာေပခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြက တလက္ လက္ေတာက္ပေနဆဲေပါ့။
ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့ လက္တစ္စံုၾကားမွာ ကြၽန္မမိဘ ရင္ခြင္ထဲ ျပန္ေရာက္သြားသလို ႐ုတ္ တရက္ လံုၿခံဳသြားတယ္။ ဘဘဟာ အၿမဲခ်စ္စရာေကာင္းေနခဲ့ပါတယ္။ ဘဘနဲ႔ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ၊ လက္ရွိႏိုင္ငံေရး၊ စာေပအေၾကာင္း ေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဆီးခ်ိဳရွိတဲ့ ဘဘအတြက္ သီးသန္႔ ေဖ်ာ္ထားတဲ့ ဓာတ္ဘူးေလးထဲက လက္ဖက္ရည္ကို တစ္ငံုၿပီးတစ္ငံု ယူေသာက္ေနမိတယ္။ ဘဘက သူ ေသာက္မလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့…
”ဟယ္ မရွိေတာ့ဘူး။ ငါ့သမီး အက်င့္က မေပ်ာက္ပါလားကြယ္။ ကေလးဆန္တုန္းပါလား”ဆိုတဲ့ သေဘာက် ညည္းညဴတဲ့အသံေလးကို ကြၽန္မ အေတာ္ခ်စ္သြားတယ္။ ေပ်ာ္ လည္းေပ်ာ္တယ္။
ကြၽန္မခပ္ငယ္ငယ္က သံမဏိ ဆရာႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ ဟံသာဝတီ ဦးဝင္းတင္၊ လူထုဦးလွ၊ လူထု ဦးသစ္ လြင္၊ လူထုေမာင္မဲတို႔ရဲ႕ ေပါင္ေပၚ တစ္လွည့္စီထိုင္ရင္း သူတို႔ေျပာေန တဲ့ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စာေပေတြအေၾကာင္း နားလည္သလိုလိုနဲ႔ စားပြဲေပၚက မုန္႔ ေတြ ႏိႈက္စားခဲ့တာကိုလည္း သတိ တရ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အေမလူထု ေဒၚအမာက ဂ်စ္ကားေလးနဲ႔ ကြၽန္မ တို႔ကို ဓာတ္ေတာ္ခ်ိဳင့္ေရတံခြန္ လုိက္ပို႔ေပးခဲ့တာလည္း အမွတ္တ ရပါပဲ။
လူထု ေမာင္မဲဆိုတာကေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕အဘိုး၊ သခင္တင္ဟိန္း (လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲဝင္)၊ လူထု သတင္းစာမွာ ေဆာင္းပါး၊ သတင္း ပင္တိုင္ေရးသူ၊ ေမာင္သစ္လြင္ (လူထု)က လူထုသတင္းစာမွာ အယ္ ဒီတာ၊ ဦးဝင္းတင္က ဟံသာဝတီ သတင္းစာက အယ္ဒီတာခ်ဳပ္၊ သတင္းသမား၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ သံေယာဇဥ္၊ ခင္မင္တြယ္တာမႈက နက္႐ိႈင္းလြန္းလွပါတယ္။
၈၈၈၈ မွာ ကြၽန္မအဖမ္းခံရ ေတာ့မယ့္အတြက္ ေျပးလႊားေနတဲ့အ ခ်ိန္၊ ကြၽန္မကို မႏၲေလးၿမိဳ႕ထဲမွာ ရေအာင္ လိုက္ရွာၿပီး ကယ္ဆယ္ခဲ့ ၾကတဲ့ လူထုဦးသစ္လြင္၊ ဦးကံခြၽန္၊ ဗိုလ္ေမာ္၊ ခ်င္းတြင္းခ်စ္ေသြး၊ ေဒါက္ တာကိုကိုႀကီး၊ ကားဆရာ ဦးသန္းတုိ႔ ဟာ တကယ့္ေက်းဇူးရွင္ေတြပါ။ စိတ္ ဒဏ္ရာရေနတဲ့ ကြၽန္မကို စိတ္ဓာတ္ ခြန္အားေတြ ေပးခဲ့တဲ့ ပ်ံလြန္ေတာ္ မူသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးပညာ၊ ေမာင္ပညာ (အမရပူရ)ကိုလည္း သတိရမိပါတယ္။
လူေသသြားေပမယ့္ နာမည္မ ေသတဲ့ ဆရာႀကီးေတြပါပဲ။ တားဆီး ပိတ္ပင္မႈေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားထဲက က ေလာင္ထိပ္မွာ သံမဏိစိတ္ ဓာတ္ေတြ စြပ္ၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္၊ လူငယ္ေတြအတြက္ ဗဟုသုတစာ ေပေတြ ေရးသားခဲ့ၾကတယ္။ မတရား မႈကို ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတယ္။
စစ္အာဏာရွင္တုိ႔ရဲ႕ ပိတ္ေစတဲ့ တစ္ေသြး၊ တစ္သံ၊ တစ္မိန္႔ေအာက္ က ဟံသာဝတီ ေနာက္ဆံုးသတင္း စာမွာ ဦးဝင္းတင္က သိသိမွတ္မွတ္၊ အဘိုးေမာင္မဲ ေရးသားတဲ့ေဆာင္းပါး ကို ထည့္ေပးခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ဦးဝင္း တင္က ဦးသစ္လြင္ဆီ စာေရးေျပာ ျပသခဲ့တယ္။ အဲဒီစာေလးေတြကို ဘဘက မ်က္ရည္ဝဲဝဲနဲ႔ ဖတ္ျပရင္း ကြၽန္မကို ေပးလိုက္ပါတယ္။
သံမဏိသံုးေဖာ္ရဲ႕ သတင္းသ မားသံေယာဇဥ္၊ ႏိုင္ငံေရးသံေယာ ဇဥ္ကို ျပေနတဲ့ စာေလးေတြကို အမွတ္တရ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဘဘဦးဝင္းတင္နဲ႔ ဘဘ ဦးသစ္လြင္ ရဲ႕ မူရင္းလက္ေရးေတြပါ။ ႏိုင္ငံေရး သမား၊ ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ စာေပ သမားေတြ ေသဆံုးသြားၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ ပင္လယ္ႀကီးကေတာ့ ဘယ္လိုသတ္သတ္ မေသတဲ့အရာလို ဆက္လက္ရွင္သန္ေနတယ္။ ႏိုင္ငံ ေရးကမ္းေျခက လွပသလိုလိုနဲ႔ အတြင္းမွာေတာ့ လိႈင္းေလေတြ ထန္ ေနေလရဲ႕။ တိုင္းျပည္၊ ျပည္သူ၊ ႏိုင္ငံ ေရး၊ စာေပေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ခြဲထုတ္လို႔မရတဲ့ အရာေတြပါ။ သမိုင္းတြင္မယ့္ ႏိုင္ငံေကာင္း၊ အစိုး ရေကာင္း၊ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း၊ မ်ိဳး ဆက္ေကာင္းေတြက်န္ရစ္ခဲ့ဖို႔ လိုအပ္ ပါတယ္။
အခု သံမဏိသံုးေဖာ္ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးပင္လယ္ထဲ ကန္႔လန္႔ေမ်ာ ေနတဲ့ တိုင္းျပည္ကို ရသေလာက္ ခြန္အားနဲ႔ အေရြ႕မွန္ေအာင္ ကူညီ ခဲ့ၾကသူေတြပါ။ တိုင္းျပည္ေကာင္းစား ဖို႔ မိသားစု၊ စည္းစိမ္၊ ဘဝ၊ အသက္ ခႏၶာေတြ စြန္႔သြားၾကတဲ့ သမိုင္းအစဥ္ အဆက္က သူရဲေကာင္းမ်ား အားလံုး ကို တေလးတစား ဦးၫႊတ္လိုက္ပါ တယ္။
နန္းခင္သႏၲာဦး (ေတာင္ႀကီး)
