က်ြန္ေတာ္ယခုေနထုိင္လ်က္ရွိ ေသာအိမ္ကို ၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္ မွာ ေျပာင္းခဲ့ပါသည္။ ကမာရြတ္ လွည္းတန္းလမ္း၊ လွည္းတန္းေစ်းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ တည္ရွိေသာ ‘စႏၵာၿမိဳင္ ကြန္ဒို’ျဖစ္သည္။
အိမ္သမုိင္းကို စေျပာရန္ စိတ္ ကူးေပၚလာသည္။ ၁၉၉ဝ ျပည့္ႏွစ္ ေလာက္အထိ ထုိေနရာမွာ သစ္သား အိမ္ႀကီးတစ္အိမ္ရွိသည္ကို ျဖတ္ သြား ျဖတ္လာရင္း သတိျပဳမိပါသည္။ ထုိအိမ္ႀကီးကို ‘အိမ္မည္းႀကီး’ဟု လြယ္လြယ္ေခၚၾကသည္။ ထုိအိမ္ႀကီး မွာ ေက်ာင္းသူေတြကို ‘ေဘာ္ဒါ’ထား သည့္အတြက္ အမ်ဳိးသမီးေဘာ္ဒါ ေဆာင္ဟုလည္း သိေနၾကသည္။ နယ္တကၠသိုလ္တစ္ခုမွ ေျပာင္းလာ ေသာ တပည့္တစ္ေယာက္ ထုိအိမ္ ႀကီးမွာ ေဘာ္ဒါေနသည္ဟု ေျပာသံ ၾကားရသည္။ ထိုအိမ္ႀကီးအေၾကာင္း ကို ထုိမွ်သာ သိပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိသားစု ဂ်ပန္မွာ ရွိေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ က စာေရးၿပီး အသိေပးသည္။ ထို အိမ္မည္းႀကီးေနရာမွာ ကြန္ဒို ေဆာက္မည္ျဖစ္၍ ႀကိဳပြိဳင့္စနစ္ျဖင့္ အရစ္ က်ေငြသြင္းၿပီး ဝယ္ႏုိင္သည့္အ ေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ကမာရြတ္လွည္း တန္းဆိုေသာေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ထပ္စကတည္းက အႏွစ္ ၂ဝ ေက်ာ္ ေနထိုင္ခဲ့သည့္အျပင္ ‘ေစ်းနီး ေက်ာင္းနီး’ဟု ဆိုႏုိင္ေသာ ေနရာ ျဖစ္သည့္အတြက္ လွည္းတန္းမွာပင္ အေျခခ်ရန္ ဆံုးျဖတ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း ကိုပင္ လိုအပ္သည့္ကိစၥေဆာင္ရြက္ ေပးဖို႔ အကူအညီေတာင္းလိုက္သည္။ အရစ္က်သြင္းရမည့္ေငြကိုလည္း သူ ငယ္ခ်င္းဆီ ပို႔ေပးသည္။ သူက အိမ္ ပံုစံတို႔၊ အက်ယ္တို႔၊ အိမ္အေနအထား တို႔ကအစ အေသးစိတ္အသိေပး သည္။ ဆယ္ႀကိမ္ေငြသြင္းၿပီးေတာ့ တန္ဖိုးျပည့္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဂ်ပန္မွ ျပန္ဖို႔ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ လိုေသးသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ ျပန္ ေရာက္လွ်င္ အိမ္လည္း ၿပီးေလာက္ ၿပီ။ တက္ေနစရာ အိမ္အဆင္သင့္ရွိ ၿပီဟူေသာ အေတြးျဖင့္ စိတ္ေအး သြားၾကသည္။ ကြန္ဒိုက ၁၂ ထပ္ ေဆာက္မည္ျဖစ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ခန္းက ၄ ထပ္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းပို႔ေပးေသာ အိမ္ပံုစံအရ သိရသည္။
၁၉၉၉ ခုႏွစ္ကုန္ခါနီးမွာ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ ျပန္ရမည္။ သူငယ္ခ်င္းကို စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ အိမ္က အုတ္ျမစ္ ခ်ၿပီး႐ုံပဲရွိေသးေၾကာင္း ေျမရွင္က ေစ့စပ္ေသခ်ာသည့္အတြက္ ကန္ထ ႐ုိက္ႏွင့္အခ်ိန္ယူေဆြးေႏြးေဆာင္ ရြက္ေနေၾကာင္း ၾကားရသည္။ သည္ လုိဆုိလွ်င္ေတာ့ ျပန္ေရာက္ေရာက္ ခ်င္း ထုိအိမ္ကို တက္ေနႏုိင္မည္ မဟုတ္ေသးပါ။ သူငယ္ခ်င္းကိုပင္ အပူကပ္ရျပန္သည္။ သူငယ္ခ်င္းက လႈိင္ၿမိဳ႕နယ္က လႈိင္သီရိအိမ္ရာတြင္ ရွိေသာ သူ႔မိတ္ေဆြ၏ အခန္းမွာေန ဖို႔ စီစဥ္ေပးထားသည္။ ဂ်ပန္မွ ျပန္ ေရာက္ေတာ့ ‘စႏၵာၿမိဳင္ကြန္ဒို’ ေဆာက္ ေနသည့္ အေျခအေနကို သြားၾကည့္ သည္။ အုတ္ျမစ္ေတာ့ အခုိင္အမာရွိ ေနပါၿပီ။ ရည္ရြယ္သည့္ အခ်ိန္ထက္ ေတာ့ ေနာက္က်ေနပါသည္။ ေတာ္ပါ ေသးသည္။ မၾကာခင္ ရန္ကုန္တကၠ သိုလ္ အဓိပတိလမ္း အိမ္အမွတ္ ၃ဝ ကို ခ်ေပးသည့္အတြက္ ေနေရး အဆင္ေျပသြားသည္။ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြက ”အိမ္ဘယ္ ေတာ့ ၿပီးမွာလဲ”ဟု စိတ္ပူၿပီး ေမးၾက သည္။ ”အခ်ိန္တန္ရင္ ၿပီးမွာေပါ့”ဟု သေဘာထားၿပီး စိတ္ေအးလက္ေအး ပင္ေနလိုက္ၾကသည္။
ၾကည့္ေနရင္း စႏၵာၿမိဳင္ကြန္ဒိုမွာ တျဖည္းျဖည္း ႐ုပ္လံုးေပၚလာပါသည္။ ၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္၊ အၿငိမ္းစားယူ ရခါနီး လပိုင္း အလိုေလာက္မွာေတာ့ အိမ္က ၿပီး သေလာက္ရွိေနပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ အိမ္ လံုးသက္သက္သာျဖစ္၍ လုိအပ္ သည့္အမြမ္းအမံမ်ား လုပ္ရပါ သည္။ ၾကမ္းကို ပါေကးခင္းရသည္။ လုိအပ္ သည့္ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂမ်ား တပ္ဆင္ရသည္။ အထူးသျဖင့္ စာအုပ္မ်ား အဆင္ေျပေျပထားႏုိင္ ဖို႔ နံရံကပ္ဗီ႐ုိေတြ၊ နံရံကပ္စင္ေတြ ကို ဇနီးက စိတ္ကူးပံုေဖာ္သည္။ အခန္းေတြမွာ ‘အဲကြန္း’တပ္ရသည္။ အိမ္ေျပာင္းခါနီးမွာ အိမ္ရွင္ႏွင့္လည္း ေဆြးေႏြးရသည္။ အိမ္ရွင္မွာ အၿငိမ္း စားအင္ဂ်င္နီယာႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ သည္။ အိမ္ကို အခ်ိန္ယူ၍ အခုိင္ အမာ တည္ေဆာက္ရပံုကို ရွင္းျပ သည္။ ၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္ ႏွစ္လယ္မွာ ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေရာ ဇနီးပါ အၿငိမ္း စားယူၿပီးျဖစ္၍ အဓိပတိလမ္းက အိမ္ကို ျပန္အပ္ခဲ့ၿပီး အိမ္သစ္သို႔ ေျပာင္းခဲ့ၾကပါသည္။
တပည့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ားက အိမ္ေျပာင္းရာမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါးလုပ္အားေပးၾကသည္။ အိမ္ ေထာင္ပရိေဘာဂေတြ၊ စာအုပ္ေတြ ကို သယ္ေပးၾကသည့္အျပင္ အိမ္သစ္ မွာ ေနရာခ်ထားေပးၾကသည္။ စႏၵာ ၿမိဳင္ကြန္ဒိုက ေအာက္ဆံုး ၂ လႊာမွာ ဆုိင္ခန္းမ်ား ခ်ထားသည္။ ၃ လႊာ မွာေတာ့ အိမ္ရွင္ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ မိသားစုမ်ား ေနထုိင္ၾကသည္။ ၄ လႊာကစၿပီး ေရာင္းခ်ျခင္းျဖစ္ရာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း၏ ေက်းဇူး ေၾကာင့္ ေစာေစာစီးစီး ေငြသြင္းရၿပီး ၄ လႊာ၊ အခန္းအမွတ္ ‘၄ ဘီ ၁’ မွာ ေနရာရျခင္းျဖစ္သည္။
ပင္မအိပ္ခန္းမွာ ေရခ်ဳိးခန္း၊ အိမ္သာတြဲထားၿပီး သီးျခားအိပ္ခန္း ၂ ခန္းလည္းပါသည္။ ဧည့္ခန္း၊ ထမင္း စားခန္း၊ မီးဖိုခန္း၊ ေရခ်ဳိးခန္းတို႔ ႏွင့္ ေသေသသပ္သပ္ရွိသည္။ အိပ္ခန္း ဝရန္တာက ျပည္လမ္းဘက္ကို မ်က္ႏွာမူေနသည္။ ပင္မအိပ္ခန္းကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၂ ေယာက္ယူၿပီး သမီး အတြက္ အိပ္ခန္းတစ္ခန္း၊ ဘုရား ခန္းႏွင့္ စာၾကည့္ခန္းတဲြၿပီး အခန္း တစ္ခန္းသတ္မွတ္လိုက္သည္။ အိမ္ မေျပာင္းခင္ကေတာ့ လမ္းေပၚက အသံဗလံေတြ ဆူဆူညံညံၾကားေနရ လိမ့္မည္ဟုထင္ေသာ္လည္း အိမ္တံ ခါးပိတ္ထားလိုက္လွ်င္ ဘာအသံမွ မၾကားရေတာ့ဘဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ ဆိတ္ရွိသည္ကို ေတြ႕ရ၍ သေဘာက် သြားသည္။
လွည္းတန္းလမ္းမဘက္ ၃ လႊာ အထက္နားမွာ Sandarmyaing Condo ဟူ၍ အိမ္နာမည္စာတန္း ထိုးထားသည္။ ၂ ႏွစ္ေလာက္အၾကာ မွာေတာ့ ေအာက္ထပ္ ၂ လႊာမွာ စိန္ေဂဟာ ကုန္တုိက္ဖြင့္သည့္ အတြက္ ‘လွည္းတန္းစိန္ေဂဟာ’ ဟု အမ်ားသိၾကပါသည္။
အိမ္ေျပာင္းၿပီးေနာက္ လွည္း တန္းသံသရာလည္ပံုကို ေတြးရင္း ၿပံဳးမိသည္။ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ကစၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိသားစု လွည္းတန္းမွာ ၂၁ ႏွစ္တုိင္တုိင္ေနၿပီးေနာက္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာ လွည္းတန္းမွ ခြာခဲ့ၿပီး ၁၂ ႏွစ္အၾကာ ၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္မွာ လွည္း တန္းသို႔ ျပန္ေရာက္လာရျပန္ပါၿပီ။ ေနေနက်ေနရာျဖစ္၍ လွည္းတန္းမွာ ပဲေနခ်င္ပါသည္။ ထိုဆႏၵယခုျပည့္ ပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ တစ္သက္လံုး ပတ္သက္ခဲ့ေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွင့္ မနီးမေဝးမွာ ေနရသည့္အတြက္ အဆင္ေျပပါသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ယခုထိ ေဆာင္ရြက္ေပးေနရဆဲျဖစ္ ေသာ တကၠသိုလ္ ျမန္မာစာဌာန ကိစၥမ်ားကို နီးနီးကပ္ကပ္ေဆာင္ ရြက္ေပးႏုိင္သည္။ တပည့္မ်ား၊ မိတ္ ေဆြမ်ားလည္း အလြယ္တကူလာႏုိင္ သည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ”မင္းတို႔ကေတာ့ လွည္းတန္းက ကုတ္နဲ႔ေကာ္ထုတ္ေတာင္ တျခား ေနရာေျပာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး”ဟု က်ီစယ္သည္။ ”အိမ္ေပၚက ေအာက္ ဆင္းလိုက္တာနဲ႔ စားစရာမ်ဳိးစံု ဝယ္ စားလို႔ရတဲ့ေနရာပဲ” ဟု အားက်ၿပီး ေျပာသူမ်ားလည္းရွိသည္။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ”ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ ၿခံကေလးနဲ႔ အိမ္ေဆာက္ၿပီးေနပါ လား”ဟု အႀကံေပးသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ကေတာ့ ယခုေနထုိင္ရေသာပံုစံ သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုအတြက္ အဆင္ေျပဆံုးပံုစံျဖစ္သည္ဟု ခံယူ ထားပါသည္။ မိသားစုက ၃ ေယာက္ တည္းရွိသည္မို႔ သီးျခားအိမ္ႏွင့္ေနဖို႔ အဆင္ေျပမည္ မဟုတ္ပါ။ တစ္ ေယာက္ခရီးသြားစရာရွိလွ်င္ တစ္ ေယာက္ကို အိမ္မွာ စိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ့ႏုိင္သည့္ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ဳိးျဖစ္ မွသာ အဆင္ေျပပါလိမ့္မည္။ ယခု လို ကြန္ဒိုအခန္းမွာေနေတာ့ အိမ္နီး ခ်င္းမ်ားလည္း နီးနီးကပ္ကပ္ရွိသည္။ အေၾကာင္းကိစၥရွိလွ်င္ တစ္ေယာက္ ကိစၥ တစ္ေယာက္က ၾကည့္႐ႈႏုိင္ သည္။ သူခိုးသူဝွက္ရန္ကစ၍ အ ဟန္႔အတားရွိသည္။ အသက္အရြယ္ ရလာခ်ိန္မွာ စိတ္ခ်လက္ခ်၊ စိတ္ ေအးလက္ေအးေနႏုိင္သည့္ ပတ္ ဝန္းက်င္မ်ဳိးျဖစ္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ့္မွာ အၿငိမ္းစားယူၿပီး အသက္အရြယ္ရခါမွ အလုပ္ေတြက မျဖတ္ႏုိင္ေသးဘဲ ရွိသည္။ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္မွာ ျမန္မာပါရဂူအႀကိဳ သင္တန္းေတြကို ယခုအထိ သြား သင္ေပးေနဆဲျဖစ္သည္။
ရန္ကုန္ပရိယတိၱသာသနာ့ တကၠသိုလ္မွာလည္း စာသင္သားသံ ဃာမ်ားကို အပတ္စဥ္သင္ၾကားပို႔ခ် ေပးေနသည္မွာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ စာေပအသင္းအဖဲြ႕ကိစၥမ်ားတြင္ လည္း ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ေနဆဲျဖစ္ သည္။ အသက္အရြယ္အရ အလုပ္ ေတြ ေလွ်ာ့ရမည္ဟု သေဘာေပါက္ ပါသည္။ ေလွ်ာ့ႏုိင္သေလာက္လည္း ေလွ်ာ့သည္။ ရပ္ေဝးခရီးမသြားေတာ့ ပါ။ ရန္ကုန္ႏွင့္ အနီးအနားပတ္ဝန္း က်င္က်ေတာ့ သြားေနဆဲ၊ ေျပာဆို ေဆြးေႏြးေနဆဲ၊ ေဟာေျပာသင္ၾကား ေနဆဲျဖစ္သည္။ ထိုအလုပ္မ်ားကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေန႔ စဥ္လိုလို ကားျဖင့္လာေခၚၾကသည္။ ျပန္ပို႔ၾကသည္။ စႏၵာၿမိဳင္ကြန္ဒုိကို ေျပာင္းလာခါစတုန္းကေတာ့ ကြၽန္ ေတာ့္ကို အႀကိဳအပို႔အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ က်ဴ ရွင္လွည့္ျပေနေသာ က်ဴရွင္ဆရာ ႀကီးမ်ားလားဟု အခ်ဳိ႕က ထင္ပံုရပါ သည္။ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္မ်ားတြင္ က်ဴရွင္ျပသည့္ အလုပ္တစ္ခုမွ် မပါ ပါ။ ၿပီးေတာ့ ထုိအလုပ္မ်ားကို မလႊဲ မေရွာင္သာသည့္အတြက္ လုပ္ေန ျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ။ လုပ္လိုေသာ ဆႏၵျဖင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးလုပ္ေနျခင္း သာျဖစ္ပါသည္။
ငယ္စဥ္ကေတာ့ ”တစ္ေန႔မွ အိမ္မကပ္ဘူး”ဟု ဆိုရေလာက္ ေအာင္ အျပင္သို႔ အထြက္မ်ားေသာ္ လည္း ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး စာေရး စာဖတ္ စကားစျမည္ေျပာရင္း ေန ထုိင္ခ်င္သည့္ စိတ္က ထက္သန္ေန ပါၿပီ။ အလ်ဥ္မျပတ္ႏုိင္သည့္ကိစၥ မ်ား ရွိေန၍သာ အျပင္ကို ထြက္ေန ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္တစ္ခုက အလုပ္ကိစၥရွိ ၍ အျပင္မွာ လႈပ္ရွားခဲ့ၿပီးသည့္ ေနာက္ အိမ္ျပန္လာ၍ တံခါးေပါက္ ဝေရာက္သည္ႏွင့္ စိတ္လက္ေပါ့ပါး စြာ ခံစားလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ‘အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီ’ဆုိေသာ အသိ ျဖင့္ သြက္လက္ေပါ့ပါးစြာ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္လာၿပီး အိမ္သားမ်ားကို ႏႈတ္ ဆက္ၿပီးေတာ့ ခုတင္ထက္မွာ ခဏ ေလာက္ အပန္းေျဖ လဲေလ်ာင္းလိုက္ ရသည့္ အရသာကေတာ့ အသက္ အရြယ္အရ ႏွစ္သက္တတ္လာသည့္ အရသာျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ထင္ပါသည္။
ေမာင္ခင္မင္ (ဓႏုျဖဴ)
