မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာ ငါ့ကိုမျပနဲ႔။ မင္း ဟာ အ႐ုပ္ဆိုးသူလို႔ ေျပာၾက တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာ ငါ့ ကို မျပပါနဲ႔ကြယ္။ ညေနဆည္းဆာ ခ်ိန္ဟာ အက်ည္းတန္သူေတြကို လွေစသတဲ့။ ညေနဆည္းဆာခ်ိန္ ေရာက္လွ်င္ မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာကို ဖံုး ကြယ္ထားဖို႔ပင္။ ငါ အိပ္ေပ်ာ္သြား လွ်င္ ေကာင္းမွာပဲ အခုလိုညဥ့္ယံထဲ။
ဒါေပမဲ့ ငါႏုိးေန လူေတြမသိေအာင္ ေလ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ရယ္ေမာ လိုက္လွ်င္ လွသြားတတ္တယ္။ ဒါေပ မဲ့ မင္း မရယ္ပါနဲ႔ကြယ္။ မင္းေရွ႕က ငါျဖတ္ သြားရင္ ငါ့ကိုေက်ာေပးထား။ အဲဒီလို မင္းမ်က္ႏွာကို ကြယ္ဝွက္ထား ရမယ္ကြဲ႕။ မင္းဟာ အ႐ုပ္ဆိုးသူ။ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ မင္းရွိ ေနရမယ္ကြဲ႕။
ညဥ့္အေမွာင္ထဲ မင္း လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါ မင္းကို ဘယ္သူမွ မျမင္ေတြ႕ႏုိင္ပါ။ ဒီလုိဆုိ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ အေမွာင္ထုႀကီး အေၾကာင္း ငါ စဥ္းစားၾကည့္တဲ့အခါ မင္းတိတ္ဆိတ္ေနပါ။
အို …အ႐ုပ္ ဆိုးသူငဲ့။ ငါ့ အေမွာင္ထုႀကီးဟာ မင္း အတြက္ကြဲ႕။ ၿခံထဲက သစ္ပင္ ေတြက ဆူးခြၽန္ခြၽန္ေတြ ထြက္လာ တယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေလွ်ာက္မေျပာေလနဲ႔။ အ႐ုပ္ဆုိး သူ ငဲ့။ ေၾကး မံုေရွ႕မွာရပ္ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာ မင္းမ်က္ရည္က်ေကာင္းက်ခဲ့ဖူးမွာ။ ကန္ေရျပင္ကိုငံု႔ၾကည့္ၿပီး မင္း ဝမ္းနည္းေကာင္း ဝမ္းနည္းခဲ့ဖူးမွာ။
မင္းမ်က္ႏွာကိုလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ပြတ္သပ္ၿပီး မင္းတိတ္ဆိတ္ေကာင္း တိတ္ဆိတ္ခဲ့ဖူးမွာ။ မင္းဟာ အ႐ုပ္ဆုိးသူ။ လူေတြက မင္းကို အလုိ မရွိၾကဘူးလို႔ စဥ္းစားခဲ့သူ။ အို ..အက်ည္းတန္ သူငဲ့။
ငါ့ကို ဧကရီ လို႔မေခၚနဲ႔။ ငါ့ေရွ႕မွာ မင္း ေရာက္လာဖို႔မလုိပါ။ ငါ့အေမွာင္ထုႀကီး ထဲမွာ မင္းကိုယ္မင္း ဖံုးကြယ္လို႔ ေနၿမဲေနႏုိင္တာ။
ေနမ်ဳိး
