တမၸဒီပေဘာလံုးကြင္းရဲ႕ ေဘာလံုး ပြဲစဥ္ေတြဟာ ပရီးမီးယားလိဂ္ပြဲ စဥ္ေတြလို ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားမႈေတြ မရွိလွေပတဲ့၊ သူ႔ကြင္း သူ႔ပရိသတ္နဲ႔ ေတာ့ အၿမဲကို ဟန္က်ေနၾကတာ ခင္ ဗ်။
တမၸဒီပသား ကဗ်ာဆရာတစ္ ဦးျဖစ္တဲ့ ေစာဘရန္ေဘာကေတာ့ သူတို႔ေဘာလံုးကြင္းေလးကို “အလြမ္း ေပါေသာ ေဘာလံုးကြင္းေလး”လို႔ အၿမဲတင္စားတတ္ေလ့ရွိပါတယ္။
ဘယ္ ေဘာလံုးကြင္းပဲဗ်ာ။ ဘယ္ကလာ အလြမ္းေပါရမွာလဲလို႔ ေျပာရင္ ေျပာသူဟာ တမၸဒီပသား ျဖစ္ဦး၊ ဒီလူဟာ ဒီေဘာလံုးကြင္း ေလးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကုန္စင္ေအာင္ (ကုန္စင္ေအာင္ …) မခံစားဖူး လို႔သာ ျဖစ္မယ္လို႔ ေစာဘရန္ေဘာ စြပ္စြဲမွာ ေသခ်ာတယ္။
ကဲ …ေဘာကြင္းေလးကို လြမ္းၾကည့္ရေအာင္။ ေဘာကြင္းေလး က ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေတာင္ဘက္အစြန္က သခ်ႋဳင္းကုန္းတစ္ခုရဲ႕ ေဘးမွာရွိပါ တယ္။ ကြင္းပုံစံလည္း ေဘာလံုး ကြင္းဟူသမွ်နဲ႔ မတူဘူး။ စမူဆာပံု ေျမကြက္မွာ ခ်ဳံရွင္းၿပီး ေဘာလံုးကြင္း တည္ထားတာမို႔ ကြင္းက ေလးေထာင့္ မက်ဘူး။ ရြဲ႕ေစာင္းေစာင္း၊ ဒီအထဲ ကြင္းရဲ႕ ေျမျပင္ကလည္း အေရွ႕ဘက္ က ‘ျမင့္’ၿပီး အေနာက္ဘက္က နိမ့္ ဆင္းသြားတာဆုိေတာ့ ေနာက္တန္း ေဘာလံုးသမားေတြက ေဘာလံုးေရွ႕ ေရာက္ၿပီဆုိရင္ ေဘာလံုးကို မျမင္ ရေတာ့ဘူး။ အနိမ့္အျမင့္ကလည္း အဲသေလာက္။ ကုန္းေပၚတစ္ပိုင္း ေခ်ာက္ကမ္းပါးတစ္ပိုင္း ကြင္းေလ။
ဒီကြင္းမွာ ညီတာဆိုလို႔ ဘာမွမရွိ ဘူး။ ဂုိးတုိင္ေတာင္ ေျမအနိမ့္အျမင့္ မတူလုိ႔ ဂိုးတုိင္လည္း မညီဘူးေပါ့။ ကြင္းရဲ႕ ေဘးစည္းမ်ဥ္းေတြကို ေပါက္ ျပားနဲ႔ ေပါက္၊ ထံုးျဖဴးၿပီး ‘လုိင္း’ေဖာ္ ထားေပမယ့္ လုိင္းက ေတာင္ေျမာက္ တည့္တည့္မဟုတ္ေတာ့ ေဘာလံုးဆဲြ ေျပးတဲ့အခါ ေဘာလံုးသမား ကြင္း အျပင္ေရာက္တဲ့အခါ ေရာက္သြား တာေပါ့ေလ။ ခက္တာက ဆြဲေျပး သြားတဲ့ ေဘာလံုးသမားဟာ ကစား ရင္း၊ သူကြင္းအျပင္ေရာက္သြားတာ ကို သူကိုယ္တုိင္လည္း မသိဘူး။ တစ္ ဖက္အသင္းက ေကာင္ေတြလည္း မသိဘူး။ ပရိသတ္ေတြလည္း မသိ ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကန္ေတာ့ ကန္ေနၾက တာပါပဲ။
အဲ …ေစာဘရန္ေဘာေျပာ တဲ့ ‘အလြမ္းေပါေသာ ကြင္းကေလး’ အျဖစ္ နာမည္တြင္ လာပံုကို ေျပာရ ဦးမယ္ …
အလြမ္းေပါပံုက ဒီလို …
ရြဲ႕ ေစာင္းေစာင္း ကြင္းကေလးနဲ႔ အေရွ႕ ဘက္ သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္မွာ သရက္ ပင္ႀကီးတစ္ပင္ရွိေသးတယ္။ သရက္ ပင္က ကြင္းထဲမွာ တစ္ခါတရံေဘာ လံုးသမားေတြ သရက္ပင္လွည့္ပတ္ ကစားၾကရတာမ်ဳိးလည္း ရွိတယ္။ ၿပီး ေတာ့ ဒီသရက္ပင္က ေစာဘရန္ ေဘာနဲ႔ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕ ပြဲၾကည့္စင္အျဖစ္ အသံုးျပဳၾကတယ္ ခင္ဗ်။ အစပိုင္းကေတာ့ ဒီသရက္ ပင္ပဲြၾကည့္စင္ဟာ ေစာဘရန္ေဘာ တို႔ အုပ္စုသက္သက္ရဲ႕ ပဲြၾကည့္စင္ ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းေဘာပြဲကို သရက္ ပင္တက္ၾကည့္တဲ့ ပရိသတ္က မ်ား လာတယ္။ ဒီလို ‘မ်ား’လာတာက လည္း အျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ သရက္ပင္အုပ္စုရဲ႕ ေလးပံုက ထူး ျခားလို႔၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ေန႔တျခား ထူး ျခားတာတို႔ မ်ားလာတာလို႔ ေျပာရ မယ္။ သရက္ပင္အုပ္စုရဲ႕ အားေပး ပံုကလည္း ၾကည့္ဦး။ ကြင္းထဲက ေဘာလံုးရဲ႕ အေျခအေနနဲ႔ သူတို႔ အားေပးပံုေတြက ဟာမိုနီမျဖစ္ဘူး။ မၾကာခဏလဲြေခ်ာ္ေနတတ္တယ္။ လဲြ ေခ်ာ္တယ္ဆုိတာ ေဘာလံုးက ကြင္း ျပင္ေရာက္ၿပီး ေအာက္ဆုိက္ေန တယ္။ သရက္ပင္ေပၚက အုပ္စုက ‘ဂိုး’လို႔ ဝိုင္းေအာ္လို ေအာ္ … ကြင္းထဲက ေဘာလံုးက ေကာ္နာျဖစ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ သရက္ပင္ေပၚက ‘ဆဲြ ကြ …ဆဲြ …ဟုတ္ၿပီ။ ဒီအတုိင္း ဆဲြလို႔ ေအာ္လို ေအာ္ …အဲသလုိ အလြဲေတြအမ်ားႀကီး။ အဲအလြဲတကာ့ အလဲြထဲမွာ ‘အႀကီးဆံုးအလဲြ’ကို ေျပာ ရဦးမယ္။
ဂိုးစည္းေရွ႕မွာ ႏွစ္ဖက္အသင္း သားေတြ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနတုန္း ေနာက္တန္းေဘာသမားတစ္ေယာက္ က ေဘာလံုးနဲ႔ ရွင္းထုတ္လုိက္တာ၊ ေဘာလံုးက ကြင္းျပင္ေရာက္၊ ၿပီး ေတာ့ ေျမနိမ့္ပိုင္းအတုိင္း ေအာက္ လွိမ့္ေျပး၊ ကြင္းနံေဘး ကားလမ္း ေက်ာ္ၿပီး ကားလမ္းေဘးက ေရ ေျမာင္းထဲ ေဘာလံုးက်ၿပီး ေဘာလံုး က ေရစီးနဲ႔အတူ ေအာက္ဘက္ေမ်ာပါ သြားေရာ …။
ကြင္းထဲမွာ ေဘာလံုးမရွိေတာ့ ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သရက္ပင္ေပၚက အုပ္စုကေတာ့ ေဘာလံုးပြဲကို ျပင္း ျပင္းထန္ထန္ကို အားေပးၾကဆဲ၊ သူ တို႔အားေပးၾကပံုက ကြင္းထဲမွာ အႀကိတ္အနယ္ကစားေနၾကတာကို အားေပးပံုမ်ဳိး။ ကြင္းထဲမွာ ေဘာလံုး မဲ့။ ေဘာလံုးလိုက္ဆယ္တဲ့လူေတြ လည္း ျပန္ေရာက္မလာေသးဘူး။ ဒါ ေပမယ့္ သရက္ပင္ေပၚက ပရိသတ္ ကေတာ့
“ဟုတ္ၿပီ …ဆဲြ …ဆဲြ”
“ဟုတ္တယ္ …အဲဒါအမွန္ပဲ …”
“ကိုင္း …ရွဴးလုိက္ေတာ့ ရွဴး လုိက္ေတာ့”
“ဟုတ္ၿပီ …ဟုတ္ၿပီ …”
“ဂိုး …”
‘ဂိုး’ဆိုတဲ့ တညီတညာတည္း ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံႀကီးနဲ႔အတူ ‘ဝုန္း’ ဆုိ သရက္ပင္ကိုင္းႀကီး က်ဳိးက်သြား တယ္။ သရက္ပင္ကိုင္းေပၚက လူ ၅ဝ ေလာက္လည္း ကိုင္းနဲ႔အတူ ေအာက္ကို ျပဳတ္က်ကုန္ေတာ့တယ္။ အား …အီး ဆိုတဲ့ အသံေတြ ထြက္ကုန္တယ္။
ေဘာလံုးကေတာ့ ကြင္းထဲ ျပန္ မေရာက္ေသးဘူး။ မနက္ျဖန္ေဘာ လံုးကြင္းေဘးက သခ်ႋဳင္းထဲ အၿမဲ လာ ခ်ိန္းၾကတဲ့ ဟို …သမီးရည္း စားအတြဲ …လာမွလာရဲပါေတာ့ မလား။
ေစာဘရန္ၿငိမ္း
