တစ္ခါတစ္ခါသတိရလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ ကုိယ္ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ မယ္ (အလိုေလး …ဘုရား .. ဘုရား) စာေရးဆရာဆိုတဲ့ ထူးဆန္း တဲ့သတၱဝါတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနတာကို အလန္႔တၾကားေတြ႕ရွိလိုက္ရေၾကာင္း ပါခင္ဗ်ား။ က်န္းမာေရးမေကာင္းရွာ တဲ့ ခ်က္လူမ်ဳိးစာေရးဆရာကေလး ‘ကက္ဖကာ’ရဲ႕ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ထဲကလို ျဖစ္မေနတာဘဲ ကံေကာင္းလွပါၿပီ။ ကက္ဖကာရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ‘အသြင္ ေျပာင္းလဲျခင္း’ Metamorphosis ဝတၳဳထဲမွာေတာ့ စာေရးဆရာဟာ အိပ္ရာကႏုိးလို႔ သူ႔ကုိယ္သူ ျပန္ၾကည့္ လိုက္တာ သူဟာ ဧရာမပိုးတံုးလံုး ေကာင္ႀကီးျဖစ္ေနပါေလေရာ တဲ့။ ေအာ္ …စာေရးဆရာဆိုတာမ်ဳိး က စိတ္ကူးဥာဏ္ကြန္႔ျမဴးလြန္းတတ္ ေပသကိုး။
႐ုိး႐ုိးသားသား ဝန္ခံရရင္ ကြၽန္ ေတာ္စာေပနယ္ထဲေရာက္ေနတာ ႏွစ္ ၄ဝ ေက်ာ္ပါၿပီ။ ဒါေတာင္မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္စာေရးဆရာ တကယ္ျဖစ္မျဖစ္ သံသယ ဝင္ေန တုန္းပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မိမိ ကိုယ္မိမိ ‘စာေရးသူ’ writer အျဖစ္ပဲ ၫႊန္းေလ့ရိွပါတယ္။ ‘စာေရးဆရာ’ author အျဖစ္ ၫႊန္းေလ့ၫႊန္းထ မရွိ ပါဘူး။ ‘စာေရးဆရာစစ္စစ္ႀကီးမ်ား’ ကို ဘုရားေလာက္နီးနီးကိုးကြယ္ၿပီး စာေရး ဆရာအတုအေယာင္ေတြကို ေတာ့ ေဒဝဒတ္ေလာက္နီးနီး ျပစ္ တင္႐ႈတ္ခ်ေလ့ရွိပါတယ္။ ဟိုအရင္ တုန္းက ‘ဘာအလုပ္လုပ္ပါသလဲ’လို႔ ေမးလာခဲ့ရင္ ‘တစ္ရာ့ကိုးတစ္ရာ့ တစ္ဆယ္ပါ’လို႔ပဲ လွီးလႊဲေျဖခဲ့တာ မ်ားပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္စာေရးဆရာ ျဖစ္ေန ခဲ့တယ္ဆုိရင္လည္း အလြယ္တကူျဖစ္ လာခဲ့တာ မဟုတ္ရပါ။ ျဖည့္က်င့္မႈ၊ စြန္႔လႊတ္မႈေတြ အမ်ားႀကီးကို ရင္း ႏွီးခဲ့ရပါတယ္။ အႀကီးမားဆံုး စြန္႔ လႊတ္ခဲ့ရတာကေတာ့ ‘ဆယ္ႏွစ္ ဆယ္မိုးမကေအာင္ သံေယာဇဥ္ ေႏွာင္ထံုးခဲ့ရတဲ့ ‘ခ်စ္ဦးသူပါ။ သူက စာေရးဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္တြဲ ၿပီး ဘဝတုိက္ပြဲကို မဆင္ႏႊဲဝံ့ခဲ့ရွာပါ ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း စာေရး ဆရာလမ္းေၾကာင္းကို မလုိက္ခဲ့ဘူး ဆုိရင္ အခုခ်ိန္မွာ အၿငိမ္းစားတပ္မ ေတာ္အရာရွိဘဝနဲ႔ ဒူးကေလးႏွန္႔ၿပီး တစ္ေနရာမွာ ဇိမ္ယစ္ေနႏုိင္သပ။
ခက္တာက ‘စာေရးဆရာ’ ဆို တာ ဝါသနာပါတုိင္း မျဖစ္ႏုိင္တာပါ ပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထင္ ‘ပါရမီ’မပါ ရင္ စာေရးဆရာဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ ႏုိင္ဘူး။ ဆရာ့ဆရာမ်ားကေတာ့ ‘ပါ ရမီ’ဆုိတာ အႀကိမ္ႀကိမ္အဖန္ဖန္ ဆည္းပူးေလ့က်င့္ျခင္းလို႔ သြန္သင္ ဖူးပါတယ္။ ဟုတ္ေလာက္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ ၆၊ ၇ တန္း ေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက ‘အျပင္ စာ’ေတြ အရမ္းဖတ္ပါတယ္။ ေတြ႕ ကရာ အကုန္ေလွ်ာက္ဖတ္တာ။ တစ္ခါေတာ့ ‘သိမ္ျဖဴဆရာေတာ္ အရွင္နာဂသိရ္’ရဲ႕ ေဆးက်မ္းႀကီး ေကာက္ဖတ္မိတာ ပါဠိေတြေရာ၊ သကၠတေတြေရာ ဝင္တိုးမိၿပီး တစ္ လေလာက္ ေခါင္းကိုက္ေရာဂါစဲြသြား ခဲ့ပါတယ္။ နားလည္သလားဆုိေတာ့ တစ္လံုးမွ နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ ‘ပညာ ရပ္’ စာေပကိုသာမက ‘ရသစာေပ’ ကိုပါ အေျခခံမရွိဘဲ ဖတ္ၾကည့္လို႔ ကေတာ့ အခ်ိန္ကုန္႐ုံပါပဲ။
သည္လိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ၉ တန္း ေရာက္ေတာ့ စာဖတ္ ‘ဝါး’အေတာ္ ဝေနပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္တဲ့ ဆရာမ်ားကေတာ့ (၁) တကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္၊ (၂) ရန္ကုန္ ဘေဆြ၊ (၃) ေမာင္သာရတို႔ပါပဲ။ (အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဆရာတစ္ ပါးပဲရွိပါေတာ့တယ္။ သူကေတာ့ မင္းပူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသပါ ခင္ဗ်ား။ မင္းပူးဆရာေတာ္ရဲ႕ ေဝႆႏၲရာဇာတ္ေတာ္ႀကီးဝတၳဳကို မဖတ္ဖူးတဲ့သူဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္က စာေပအေၾကာင္း မေဆြးေႏြးပါဘူး။) အဲသလုိ အျပင္စာေတြ ဖိစီးမႈဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ စာသင္ခန္းအတြင္း ျမန္မာစာသင္ယူမႈကို အႀကီးအက်ယ္ အေႏွာင့္အယွက္ေပးပါတယ္။ ကြၽန္ ေတာ္က ေက်ာင္းသင္ခန္းစာထဲမွာ ပါတဲ့ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ စကားေျပကိုေတာင္ ေဘးဖယ္ထုတ္ ထားခဲ့တာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္အာ႐ုံ ကို အစိုးမိုးဆံုးကေတာ့ ေမာင္သာရ ရဲ႕ ခရာတာတာ ကဗ်ာဆန္တဲ့ဟန္ပါ။
တစ္ေန႔ေတာ့ ျမန္မာစာသင္တဲ့ ဆရာမက ‘ျပည္ေထာင္စုေန႔’ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာစီစာကံုးေရးဖို႔ ပါဝင္ သင့္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ၊ အေျခ ခံ outline ေတြ သင္ၾကားပို႔ခ်ပါတယ္။ အေရးအသား ‘ဟန္’ကလည္း အဲ သည္ေခတ္က ပံုစံကိုက္၊ ႐ုိးရွင္းတဲ့ ဟန္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္က တကၠသိုလ္ က ပါေမာကၡႀကီးေတြကေတာင္ ‘စံျပ’ အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ‘ဟန္’ကို ေခတ္မမီေတာ့တဲ့ ‘႐ုိးတာတာ’ဟန္ လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ စာစီ စာကံုးေတြမွာ ‘ဟန္’ေတြ တူေနၾက ရင္ ျမန္မာစာအဆင့္နိမ့္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
ဆရာမရဲ႕ ၾသဝါဒကို ပစ္ပယ္ ၿပီး ကြၽန္ေတာ္က ‘ျပည္ေထာင္စုေန႔’ စာစီစာကံုးကို ေမာင္သာရရဲ႕ ေရး ဟန္မ်ဳိးနဲ႔ ကႏြဲ႕ကလ်ေရးပါတယ္။ ဆရာမက မ်က္ခံုးတစ္ခ်က္ပင့္ၿပီး ေခါင္းရမ္းပါတယ္။
‘စာစီစာကံုးေရးတာကြယ့္၊ ကဗ်ာစာၫြန္႔ေရးတာ မဟုတ္ဘူး။ ျပန္ေရးပါ’လို႔ ဆရာမက အမိန္႔ေပး လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ကြၽဲၿမီးတိုမိပါ တယ္။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ေရးတဲ့ အခါ ကြၽန္ေတာ္က တကၠသိုလ္ဘုန္း ႏုိင္ရဲ႕ ႏုႏြဲ႕တဲ့ စာေပဟန္ကို တုပၿပီး ေရးပါတယ္။ သည္တစ္ခါ ဆရာမ ႏႈတ္ခမ္းစူပါၿပီ။
‘ျပည္ေထာင္စုေန႔အေၾကာင္း ေရးတာ ခံ့ခံ့ညားညားေရးမွ ေပါ့ ကြယ့္၊ မင့္ဟာက ရည္းစားစာေရး သလိုမ်ဳိးႀကီး’
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေရးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ ရွည္လ်ားေထြျပား စကားလံုးေတြ က စားထားတဲ့ဟန္နဲ႔ ျပည္ေထာင္စုေန႔ စာစီစာကံုးကို ဖဲြ႕ႏြဲ႕လိုက္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဆိုဆံုးမရခက္ တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ နဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ႐ုံးခန္းကို ေရာက္ သြားရပါေတာ့တယ္။ ဆရာမဟာ ငိုမ လိုမ်က္ႏွာထားနဲ႔ပါ။ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးက ဗီ႐ုိေနာက္က ႀကိမ္ လံုးကို လွမ္းဆဲြေနပါၿပီ။
ခြင့္လႊတ္ပါ ဆရာမ။ ဆရာမ သင္ၾကားတာကို လိုက္နာရင္ ကြၽန္ ေတာ္အခုလို စာေရးဆရာျဖစ္လာ မယ္မထင္ပါ။ ဆရာမရဲ႕ မဟာေက်း ဇူးကို မေမ့ပါခင္ဗ်ား။ ။
ၾကဴးႏွစ္
