ေလခြၽန္ဘုိင္စကယ္’ မိမိကိုယ္ မိမိနာမည္ သူဟာ ကြၽန္ေတာ္ ‘ေဝ လီေဝလင္း စက္ဘီးေလး’ေပါ့။
ဘဝမွာ ေလေလးခြၽန္ၿပီး မနက္ ၄ နာရီေလာက္ စက္ဘီးထစီးရတဲ့ အရသာဟာ ဘာနဲ႔မွမတူပါဘူး။ သူ မ်ားေတြ အိပ္ေကာင္းေနခ်ိန္ ကြၽန္ ေတာ္ စက္ဘီးစီးေနရတာကို အခ်ဳိ႕ က ပင္ပန္းရွာမွာပဲလို႔ ထင္တဲ့လူေတြ ရွိေကာင္းရွိႏုိင္ေပတဲ့ ကြၽန္ေတာ္က ေတာ့ နိဗၺာန္ကို ျဖစ္လို႔။
ကြၽန္ေတာ္ေအာင္ပင္လယ္က ေန ပိုက္က်ဳံးကို အလုပ္သြားလုပ္ရ တယ္။ ေန႔တုိင္းမနက္ ၄ နာရီအိပ္ ရာက ထရတယ္။ စက္ဘီးနဲ႔ ၆၂ လမ္းအတုိင္း ေလခြၽန္တယ္။ ၆၂ လမ္းကေန က်ဳံးအေရွ႕ထိ ဆက္ေလ ခြၽန္တယ္။ က်ဳံးအေရွ႕ထိပ္ေရာက္ ေတာ့ ေလခြၽန္ရပ္ၿပီး က်ဳံးနဲ႔ မႏၲေလး ေတာင္ ၾကည့္ၿပီး ထပ္ေလခြၽန္တယ္။ၿပီးေတာ့ သန္႔ရွင္းတဲ့ေလကို အဆုတ္ ထဲ သြင္းတယ္။ ကတယ္။ အဲဒီေနရာ မွာကပါ မ်ားၿပီး ပ်င္းလာေတာ့ စက္ ဘီးယူၿပီး က်ဳံးအေနာက္ထိပ္ဆက္ ေလခြၽန္တယ္။ ဒီေတာ့ က်ဳံးအေနာက္ ထိပ္က မီးရထားသံလမ္းနဲ႔ တံတား ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီတံတားရဲ႕ ေတာင္ဘက္ထိပ္မွာ ဘီးတြဲႀကီးတစ္ခု ေတြ႕ရတယ္။ အသက္ေတြက ၅ဝ ေက်ာ္ ၆ဝ ဝန္းက်င္ ပင္စင္စား ႀကီး ေတြနဲ႔ ပင္စင္ စားေလတဲ့ ဘီးက်ဲေတြ၊ ေနာက္ ေဘာစိေတြ။
အဲဒီအုပ္စုက အေတာ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတယ္။ အဲဒီအုပ္စုနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္က်ဳံးအေရွ႕ ထိပ္မွာ ေလ့က်င့္ခန္းမလုပ္ေတာ့ဘဲ၊ ဘီးက်ဲႀကီးရွိရာ အေနာက္ဘက္ က်ဳံး ထိပ္မွာပဲ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ပါတယ္။ ဒီဘီးက်ဲႀကီးေတြဆီက ၾကားရတာ ေတြကေတာ့ မေန႔က ေဂါက္ကြင္း အေတြ႕အႀကံဳေတြ၊ ညက ကာရာအို ေက ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ အေၾကာင္း ေတြ၊ စံုတယ္။ တဝါးဝါး တဟားဟား ေတြခ်ည္း ကြၽန္ေတာ္သူတို႔နား ေနရ တာ ေပ်ာ္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ဘယ္ေလာက္ တဝါးဝါးတဟားဟား ရွိေပမယ့္ မီးကိုေရနဲ႔သတ္လုိက္သလို ၿငိမ္သက္သြားတဲ့အခ်ိန္ရွိတယ္ဆို တာ ကြၽန္ေတာ္သိလုိက္ရတယ္။ ေျပာရဦးမယ္။ မီးကိုေရနဲ႔သတ္လိုက္ သလို ျဖစ္သြားခ်ိန္က ‘ပန္းေရာင္ ေကာင္မေလး’ ဒီေနရာကို ေရာက္ရွိ လာခ်ိန္ပါပဲ။
ပန္းေရာင္ေကာင္မေလးေရာက္ လာရင္ သူမက တံတားရဲ႕ ေျမာက္ ဘက္ထိပ္မွာ ေလ့က်င့္ခန္းစလုပ္ပါ တယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆို ဘီးက်ဲႀကီးေတြ အၿငိမ္ပဲ။ ေဂါက္ကြင္းလည္း မရွိ ေတာ့ဘူး။ ကာရာအိုေကလည္း ႏုိးပဲ။ အၿငိမ္။ ပန္းေရာင္ေလးရဲ႕ ႐ႈိက္ဖိုႀကီး ငယ္ေတြကို အတိုခ်ဳန္းေျပာရရင္ သူ မက ႀကီးရမယ့္ေနရာ အေတာ္ႀကီးၿပီး၊ ငယ္ရမယ့္ေနရာမွာ အေတာ္ငယ္ တယ္လို႔ ေျပာရင္ လံုေလာက္မယ္ထင္ ပါတယ္။ သူမရဲ႕ မေျပာင္းလဲဝတ္စံု ကလည္း ပန္းေရာင္တီရွပ္၊ ေဘာင္း ဘီတုိအျဖဴ၊ ဖိနပ္ကလည္း ပန္း ေရာင္ဖိနပ္၊ ေျခအိတ္က အျဖဴ၊ ၿပီး ေတာ့ ပခံုးေပၚမွာ ‘ပန္းေရာင္တ ဘက္ကေလး’လည္း အၿမဲပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လားမသိဘူး။ တံတား ေတာင္ဘက္ထိပ္က ဘီးက်ဲႀကီးေတြ ‘ပန္းေရာင္ေကာင္မေလး၊ ပန္းေရာင္ ေကာင္မေလး’ျဖစ္ေနၾကတာ။
ဒီပန္းေရာင္ေကာင္မေလးက တ႐ုတ္တန္းလမ္း ၈ဝ ဘက္ အၿမဲ လာတာ။ ဒီပန္းေရာင္ေကာင္မေလး ကို စျမင္တယ္ဆုိရင္ပဲ ဘီးက်ဲႀကီး ေတြ၊ အလုပ္႐ႈပ္ကုန္ေတာ့တာပဲ။ ဥပမာ ပန္းေရာင္ေကာင္မေလးမ်ား လမ္းမကူးမီ အမ်ဳိးသမီးႀကီးအသိ တစ္ေယာက္ေတြ႕ၿပီး စကားေျပာေန တယ္ဆုိတာနဲ႔ ဘီးက်ဲႀကီးအုပ္စုထဲက အမ်ဳိးသမီးႀကီးကို ရည္ရြယ္ၿပီး ”အဲဒါ ငါ့ေယာကၡမေပါ့”၊ ”ေမေမေလ” စ သျဖင့္ ေျပာ၍ ရယ္ၾကတာ။ တကယ္ လို႔ ပန္းေရာင္ေကာင္မေလး သူန႔႔ဲ ရြယ္တူေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေယာက္စကားေျပာတာျမင္ရင္ ”ေခြး သေတာင္းစား႐ုပ္ကိုက…
”တဲ့ ”ဒီ မွာ လင္ႀကီးရွိေနတာ ဒီေကာင္မသိ ဘူးလား” ဘာညာေတြ။ အဲ ပန္း ေရာင္ေကာင္မေလးက သူတို႔အသက္ အရြယ္မ်ဳိး ဘီးက်ဲတစ္ေယာက္နဲ႔ ရပ္ စကားေျပာေနတယ္ဆိုရင္ သူတို႔က ”ဒီေသခါနီးႀကီးကိုမ်ား” လုပ္ေတာ့ တာ။ သူတို႔က ဒီပန္းေရာင္ေကာင္ မေလးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့လူဆိုရင္ ဘာ မွ ခ်မ္းသာမေပးဘူး။
တစ္ရက္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ရာထေနာက္က်ၿပီ။ ၅ နာရီ ေလာက္မွာ အိမ္က ထြက္လာၿပီး စက္ဘီးကို အေသနင္းလာရတာ။ ေလေတာင္ မခြၽန္ႏုိင္ဘူး။
တိုက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ကြၽန္ေတာ့္ စက္ဘီး က်ဴံးအေနာက္ထိပ္ေရာက္ ေတာ့ ဘီးက်ဲႀကီးေတြ အုပ္စု တံတား ထိပ္ေရာက္ေနၿပီး ပန္းေရာင္ေကာင္ မေလးေရာက္မလာေသးတာ ကြၽန္ ေတာ္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ လည္း ေနာက္က်ေတာ့ ေလ့က်င့္ ခန္းမလုပ္ႏုိင္ဘူး။ အခ်ိန္ကလည္း ၆ နာရီေလာက္ရွိၿပီဆုိေတာ့ လမ္းေပၚ မွာ ကားေတြ၊ ဆုိင္ကယ္ေတြ၊ စက္ ဘီးေတြ ႐ႈပ္ေနၿပီေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ ဓာတ္တုိင္ႏွစ္တုိင္စာ အကြာအေဝး ေလာက္မွာ လမ္းကူးလာတဲ့ ပန္း ေရာင္ေကာင္မေလး ဖ်တ္ခနဲေပၚ လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေယာင္ ယမ္းၿပီး စက္ဘီးလက္ကိုင္က ဘရိတ္ ကို လန္႔ဆဲြလိုက္တယ္။ လမ္းကူးဖို႔ ပန္းေရာင္ေကာင္မေလးက လမ္းရွင္း ေအာင္ ေစာင့္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘီးက်ဲႀကီးေတြကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ ေတာ့ သူတို႔မ်က္လံုးေတြ အကုန္လံုး ေကာင္မေလးဆီ ေရာက္ေနတယ္။ ပန္းေရာင္ေကာင္မေလး လမ္း႐ႈပ္႐ႈပ္ ေပၚ ဘယ္လိုျဖတ္ကူးမလဲဆိုတာ သူ တို႔က ရင္တထိတ္ထိတ္ၾကည့္ေနၾက တဲ့ ပံုစံ၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း ပန္းေရာင္ ေကာင္မေလးေရာ၊ ဘီးက်ဲႀကီးေတြ အုပ္စုေရာ ၾကည့္ရင္း သူတို႔အစား ရယ္ခ်င္ေနတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ကားနည္းနည္းရွင္း တာနဲ႔ ပန္းေရာင္ေကာင္မေလး ကား လမ္းကို အျမန္ကူးခ်သြားတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ပန္းေရာင္ေကာင္မေလး ပခံုးေပၚမွာ အၿမဲတင္ထားတဲ့ ‘ပန္း ေရာင္တဘက္ကေလး’ကားလမ္းေပၚ က်သြားတယ္။ ကားေတြက အသြား အလာျပန္မ်ားလာေတာ့ ပန္းေရာင္ ေကာင္မေလး သူ႔တဘက္ကို ျပန္မ ေကာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေကာင္မေလး က လမ္းတစ္ဘက္ေရာက္သြားၿပီဆို ေတာ့ တဘက္ျပန္ေကာက္ဖို႔ ကား ရွင္းေအာင္ ျပန္ေစာင့္ေနတယ္။ ကားကေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရွင္းျပန္ဘူး။ ဘီးက်ဲႀကီးေတြကလည္း စိတ္ဝင္တ စား။ သူတို႔အထဲမွာ ပန္းေရာင္တ ဘက္ေလး ေျပးေကာက္ေပးခ်င္သူ ဘယ္ႏွေယာက္ရွိမလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။
ကြၽန္ေတာ့္စက္ဘီးေလးက လည္း ပန္းေရာင္တဘက္ေလးရွိရာ ျဖည္းျဖည္းလွိမ့္ေနဆဲ။ ဘီးက်ဲႀကီး ေတြ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ”ဟို စက္ဘီး စုတ္နဲ႔ အေကာင္ ပန္းေရာင္တဘက္ ေလး ရသြားရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ဇာတ္ လမ္းလုပ္မွာ ေၾကာက္ရတယ္”လို႔ ေတြးခ်င္ေတြးေနၾကမယ္ေပါ့။ ကြၽန္ ေတာ့္စက္ဘီးမျမန္ေသးဘူး။ ကြၽန္ ေတာ့္စက္ဘီး တဘက္ေလးနား ေရာက္ရင္ ဆင္းေကာက္မွျဖစ္မယ္။ မေကာက္ဘဲ ေက်ာ္သြားရင္ လူမႈေရး ညံ့ရာ က်ႏုိင္တယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေတြး ထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ စက္ဘီးကိုေတာ့ တဘက္ေလးနားမေရာက္ေအာင္ အေတာ့္ကို နင္းေနရတယ္။ ေဖာ့နင္း ေနရတယ္။
တကယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း တဘက္ေလးနားအေရာက္၊ ဟိုပန္း ေရာင္ေကာင္မေလးကလည္း ကား ရွင္းလို႔ ကူးလာၿပီး တဘက္ေလးနား အေရာက္၊ ၿပိဳင္တူေကာက္မိသလို ျဖစ္ကုန္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ကြၽန္ေတာ္မလုပ္တတ္ဘူး။ ကူညီ ေကာက္ေပးတာကို သေဘာမေပါက္ ဘဲ သူ႔တဘက္လာလုပါတယ္ ထင္ ရင္ ျပႆနာတက္ၿပီ။ ျပႆနာတက္ ရင္ ဟို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ ဘီးက်ဲ ႀကီးေတြရဲ႕ အဟားခံရၿပီသာ မွတ္ ေတာ့။
ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ အေျခအေန အရပ္ရပ္ ဒီအတုိင္းသာ ရပ္ထားခ်င္ ေနေတာ့တယ္။ ဒါဆို လမ္းကလည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရွင္းေသးေတာ့၊ ပန္း ေရာင္ေကာင္မေလးလည္း ဒီဘက္ လမ္းကူးၿပီး သူ႔တဘက္ပန္းေရာင္ ေလးလည္း မေကာက္ႏုိင္ေသးဘူး။
ဒါဆုိ ကြၽန္ေတာ့္စက္ဘီးက လည္း ေရွ႕မတုိးေအာင္ နင္းလို႔။ ဘီး က်ဲႀကီးေတြကလည္း ပါးစပ္ႀကီးေတြ ဟလို႔။ မ်က္လံုးနီႀကီးေတြလည္း ဟ လို႔။ ။
ကိုၿငိမ္း (မႏၲေလး)
