အၾကမ္းဖ်င္းေျပာရေသာ္ …လူ႔ ေလာကမွာ လူႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စားရွိ သည္ဟု ေျပာႏုိင္ပါသည္။ ဘဝႏွင့္ ေလာကအေပၚ ‘ေယာနိေသာ မနာ သီကာရ”အသင့္အတင့္ႏွလံုးသြင္း၍ ႐ႈျမင္တတ္ေသာ ‘အေကာင္းျမင္ သမား’ Optimist ဟူ၍ လူတစ္မ်ဳိး တစ္စားရွိပါသည္။ သြားေလသူဆရာ ႀကီး ဒဂုန္ဦးထြန္းျမင့္၏ ေဖာ္ထုတ္ ေရးသားခ်က္အရ၊ ေရွးက ‘ထြဋ္ေခါင္ ဆရာေတာ္ႀကီး’သည္ အေကာင္းျမင္ သမား၊ အေကာင္းျမင္ဝါဒီျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ သည္းခံစိတ္ (ခႏၲီပါရမီ) အား ႀကီးလွသည္ျဖစ္ရာ၊ တစ္ခါေသာ္ တပည့္ဒကာမ်ားက ဆရာေတာ္ႀကီးကို စမ္းသပ္သည္။ ဆြမ္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ခ်က္၍ ဆက္ကပ္ ေသာအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးက ျပစ္ တင္ျငဴစူျခင္းမျပဳဘဲ ”ဆြမ္းေပ်ာ့ေတာ့ အေစာေက်လြယ္သေပါ့ကြယ္”ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ ဆြမ္းမာမာခ်က္ ၍ ဆက္ကပ္ၾကျပန္သည္။ ထုိအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးက …
”အိမ္း …ဝါးစားရေတာ့ အရသာေပၚသကြယ့္”ဟု မွတ္ခ်က္ ခ်ေတာ္မူျပန္သည္ဟူသတတ္။ ဆရာ ေတာ္ႀကီးသည္ အေကာင္းျမင္ဝါဒီ ပုဂၢိဳလ္တစ္ပါးျဖစ္သည္မဟုတ္ပါ ေလာ။
ျမန္မာျပန္ ႏုိင္ငံျခားဝတၱဳအျဖစ္ ဖတ္႐ႈလိုလွ်င္၊ ‘ေပၚလီယာနာ’စာ အုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္ပါေလ။ ဇာတ္လိုက္ မကေလး၏ အံ့ခ်ီးဖြယ္အေကာင္းျမင္ ဝါဒကို ေတြ႕ရပါအံ့။ ပညာရွိအခ်ဳိ႕က ‘ေပၚလီယာနာ၏ ဘဝအျမင္’ ဟု သတ္မွတ္ၾကပါသည္။ အေကာင္းျမင္ ဝါဒကို သေရာ္ေသာစာအုပ္ကို ဖတ္ လုိပါက ဆရာေက်ာ္ေအာင္ ျမန္မာ ျပန္ေသာ ‘အေကာင္းျမင္သမား’ကို ရွာေဖြဖတ္႐ႈၾကပါေလ။
ေလာကသဘာဝအရ အ ေကာင္းရွိလွ်င္ အဆုိးလည္းရွိရသည္ ျဖစ္ရာ ‘အဆုိးျမင္ဝါဒီ’ Pessimist ၊ အဆုိးျမင္ဝါဒ Pessimism ဟူူ၍ လည္း သံုးႏႈန္းေခၚေဝၚၾကျပန္သည္။ အရပ္စကားျဖင့္ေျပာေသာ္ ႀကံဳဆံု ထိေတြ႕လာသမွ်ကို သည္းမခံႏုိင္ဘဲ ‘ဆီလုိအေပါက္ရွာ’ၿပီး ကဂ်ီက ေဂ်ာင္လုပ္ျခင္း (ဝါ) ပစိပစပ္မ်ား ျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ”ငါ့ကို စာတစ္ ေၾကာင္းသာ ေရးျပ။ အဲသည္စာ ေၾကာင္းထဲမွာ မင္းကို ႀကိဳးဒဏ္ခ်ႏုိင္ တဲ့အျပစ္ကို ေတြ႕ေအာင္ ငါရွာျပ မယ္”ဟု ေျပာဖူးေသာ ေရွးက အဂၤ လိပ္တရားသူႀကီး၏ စ႐ုိက္မ်ဳိးရွိလွ်င္ ထုိသတၱဝါသည္ အဆုိးျမင္ဝါဒီျဖစ္ၿပီ။
သာမန္အားျဖင့္ လူ႔အဖဲြ႕အ စည္းထဲမွာ ‘ရတာမလို၊ လိုတာမရ’ ျဖစ္ၿပီး ေလာကကိုလည္း မေက်နပ္၊ မိမိကိုယ္မိမိလည္း မေက်နပ္သည့္ ‘လူ႔ခြစာ’ေတြရွိတတ္ၾကသည္။ ထို သတၱဝါေတြလည္း အဆုိးျမင္ဝါဒီျဖစ္ ဖို႔ ၉၅ ရာႏႈန္းေတာ့ နီးစပ္သည္။ ထို စ႐ုိက္ကို လူပ်ဳိႀကီး၊ အပ်ဳိႀကီးေတြမွာ အေတြ႕ရမ်ားလွပါသည္။ အေပါင္းရ အသင္းရခက္ေသာ လူ႔ကတ္သတ္ မ်ားမွာ အဆိုးျမင္ဝါဒီေတြသာ ျဖစ္ ေနတတ္ၾကပါ၏။ လသာလွ်င္လည္း ေဟာင္၊ လမိုက္လွ်င္လည္း ေဟာင္ ေသာ ေခြးက တိရစၧာန္ျဖစ္၍ စကား ထဲထည့္ေျပာစရာမလိုေသာ္လည္း အရာရာကို အျပစ္ရွာ ႐ႈတ္ခ်ေနတတ္ သူမ်ားမွာ ရြာသာႀကီးေဆး႐ုံႏွင့္ နီး စပ္ေနၾကပါၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ စာေပေလာကမွာ လည္း ထိုသို႔ေသာ အဆုိးျမင္ဝါဒီစာ ေပသတၱဝါအခ်ဳိ႕၊ ေရာေရာေယာင္ ေယာင္ႏွင့္ တြယ္ကပ္ေနတတ္ၾက သည္။ ထုိသူမ်ဳိးႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ စိတ္ ညစ္ရၿပီသာမွတ္။
ကြၽန္ေတာ္ဆံုဖူးသမွ်ဆုိလွ်င္ မႏၲေလးမွာ တစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူ႔ ကိုယ္သူကဗ်ာဆရာဟု ခံယူထား ေသာ ဟိုမေရာက္သည္ မေရာက္ ကဗ်ာေတြေရးသူျဖစ္သည္။ ကြၽန္ ေတာ္က မႏၲေလးသားကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ကို ခ်ီးမြမ္းဖို႔စကားစလွ်င္ အဆုိပါ အဆိုးျမင္ဝါဒီႀကီးက –
”အဲ့ေကာင္ အလကားေကာင္ပါ ဗ်ာ။ ေမာ္ဒန္အပ်က္ ေမာ္ဒန္အစုတ္ ေတြ ေရးတာပါ”ဟု အပုပ္ခ်၏။
ကြၽန္ေတာ္က အျခားစာေပ သမားမ်ားကို ဂုဏ္တင္ေျပာလွ်င္ အဆုိးျမင္ဝါဒီႀကီးက …
”သည္ေကာင္ေတြက ဓနရွင္ လက္သစ္ေနာက္ၿမီးဆြဲေတြ အလ ကားအေလအလြင့္ေတြ၊ သည္ေကာင္ ေတြနဲ႔ တစ္ဝိုင္းတည္းသြားမထုိင္နဲ႔၊ ကိုယ့္လူပါ လူ႔အဆန္ေခ်ာင္ျဖစ္သြား မယ္။ ဘာမွတ္တုံး”ဟု ဟိန္းေဟာက္ တားျမစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ”ေအာ္ .. ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဆိုးျမင္ဝါဒီျဖစ္ လုိ႔ ျဖစ္ေနမွန္းမသိရွာတဲ့ သနားစရာ ဒုကိၡတသတၱဝါပဲ”ဟု ေတြးမိရင္း အစာမေက် ရင္ခံသြားမိပါသည္။
ရန္ကုန္မွာလည္း နာမည္ရ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူ ကေတာ့ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံတစ္ ျပားမွ မရွိဘဲ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲ မွာ သံုးေဆာင္စားေသာက္ေနၾက ေသာ ကဗ်ာဆရာမ်ားကို ၾကည့္ကာ …
”အဲ့မွာ ထုိင္ေနၾကတာ ၾကမ္းပိုး ေတြခ်ည္းပဲ။ မသြားနဲ႔၊ သိကၡာက် တယ္”ဟု ခပ္တည္တည္ႀကီး ေဝဖန္ ခ်ဳိးဖဲ့ေနတတ္၏။ ဒင္း (သင္း)လည္း အဆိုးျမင္ဝါဒီပဲ။
အဆုိးျမင္ဝါဒီ ျဖစ္႐ုံသာမက စိတ္က်ေရာဂါ Depression ပါဝင္ ေနဟန္ရွိသူတစ္ဦးကိုလည္း လြန္ခဲ့ ေသာ ႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္က ကြၽန္ ေတာ့္မွာ ကံဆိုးစြာႀကံဳဆံုခဲ့ရသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ …
ထုိပုဂၢိဳလ္မွာ စာ ေပနယ္မွ ေျပာက္က်ားကေလာင္ရွင္ တစ္ဦးျဖစ္ေနသည္။ ထိုေခတ္က ျပန္ ၾကားေရးလက္ေအာက္ခံအစိုးရအာ ေဘာ္ (ေပၚလစီ)မဂၢဇင္းႀကီးမ်ားက ႀကီးစိုးေနရာ အထက္ပါကေလာင္ ရွင္သည္ အစိုးရဝန္ထမ္းလည္း ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ အဆုိပါမဂၢဇင္းႀကီးမ်ား တြင္ ‘႐ုိးတာတာ မဲျပာပုဆိုး’ဝတၱဳတို ကေလးမ်ားတြင္တြင္ ေရးလ်က္ရွိ သည္။ (ထုိေခတ္က ပါတီဝင္၊ စာေပ လုပ္သားအဖဲြ႕ဝင္ကေလာင္ရွင္၊ က ေလာင္ေသမ်ားကို အစိုးရမဂၢဇင္းႀကီး မ်ားက အထူးေနရာေပးေလ့ရွိပါ သည္။ ဘာဆန္းသလဲကြယ္ ..သူ႔ ေခတ္နဲ႔ေတာ့ သူတြင္က်ယ္၊ ၾကဴးႏွစ္ တို႔က မနာလိုမရွိသကြယ္။) သူ႔က ေလာင္အမည္က နံ႔သာေျမစစ္သူတဲ့။
အသက္အရြယ္ခ်င္း မတိမ္းမ ယိမ္းရွိၾက၍ ကြၽန္ေတာ္က ‘ကိုစစ္သူ’ လို႔သာ ေခၚပါသည္။ သူက ကိုယ္လံုး ဖုိင့္ဖိုင့္၊ နဖူးေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ ရာသီ ဥတုမေရြး ညိႇဳးမႈိင္းေသာ မ်က္ႏွာထား ရွိပါသည္။ သူသည္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ၊ မဲြမဲြေတေတထဲကေတာ့ မဟုတ္။ စကားေျပာလွ်င္ေတာ့ က်န္းမာပါ လ်က္ လူမမာအသံ ေညာင္စာစာ ႏွင့္။
သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ညဦးပိုင္း တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္၌ လမ္းမွာ ေတြ႕ၾကၿပီ ဆုိ ၾကပါစို႔။
”စားၿပီးၿပီလား ကိုစစ္သူ” ဟု ကြၽန္ေတာ္က ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာ ေသာ္ သူသည္ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာႀကီး ႐ႈံ႕မဲ့ကာ ..
”ဟုတ္ …ဟုတ္ …စားၿပီး ပါၿပီ ဆရာၾကဴးရာ …စားတယ္ သာဆုိရတာ ဆီနည္းနည္းနဲ႔ ေၾကာ္ ထားတဲ့ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္နဲ႔ စားရ တာဆုိေတာ့ ျမက္ၾကမ္းေတြကို ပါး စပ္ထဲအတင္းထိုးသိပ္ၿပီး ဒလမန္း ၾကမ္း ေအာင့္အည္းမ်ဳိခ်ရသလိုပါပဲ။ ခုထိေတာင္ လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ နာ သလုိလုိ”
”ကိုစစ္သူရဲ႕ ဝတၱဳတိုကေလး ဖတ္လိုက္ရတယ္ဗ်။ က်စ္က်စ္လ်စ္ လ်စ္နဲ႔ အင္မတန္လွတဲ့ ဝတၱဳတိုက ေလးပဲဗ်ာ”ဟု ကြၽန္ေတာ္က စကား လမ္းေၾကာင္းလႊဲၿပီး မသိမသာေျမႇာက္ ပင့္၍ ပလီစိေခ်ာက္ခ်က္ေျပာၾကည့္ ျပန္ေသာ္ သူသည္ ပို၍ပို၍ မ်က္ႏွာ ႀကီး႐ႈံ႕မဲ့လ်က္ …
”ပို႔ထားတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာၿပီဗ်။ ဒီလူေတြ အခုလက်မွ သံုး တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္စာမူကို ေခ်ာင္ထိုး ထားပံုရသဗ်။ အယ္ဒီတာေတြက စာ ေပစိတ္ေခါင္းပါးၾကသဗ်ာ။ အဲလို အယ္ဒီတာေတြေၾကာင့္ ျမန္မာစာေပ ေလာက မတုိးတက္တာပဲ ဆရာၾကဴး ရဲ႕။ တစ္ေန႔က် အဲလိုအယ္ဒီတာေတြ အဲလိုမဂၢဇင္းေတြ က်ဆံုးမွာပဲ”ဟု ေျပာကာ ‘ဟူး …
‘ခနဲသက္ျပင္းရွည္ ႀကီးခ်လိုက္ရာ အသက္ပါထြက္သြား ေတာ့မလားဟုပင္ ကြၽန္ေတာ္စိုးရိမ္ ခဲ့ရပါသည္။ သူက ငိုသံပါပါ ဆက္ ေျပာလုိက္ပါေသးသည္။
”စာေပေလာကကို စိတ္ကုန္ၿပီး ေယာဂီဝတ္ခ်င္စိတ္၊ ေတာထဲသြား ၿပီး တရားအားထုတ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္လာသဗ်ာ”
အဆုိးျမင္ဝါဒီေတြ အသက္တို တတ္ပါသည္။ နံ႔သာေျမစစ္သူသည္ အသက္ ၄ဝ ေက်ာ္ကေလးမွာ ၉၆ ပါးေရာဂါျဖင့္ ဆံုးပါးရွာသည္။
ၾကဴးႏွစ္
