ပန္းခ်ီဆရာသည္ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ထုိင္ေနေလသည္။
သူ၏ ေရွ႕တြင္ ေရးလက္စပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ရွိသည္။ ထုိပန္းခ်ီကားခ်ပ္ထဲတြင္ လူပံုတစ္ပံုပါရွိသည္။ စင္စစ္ပန္းခ်ီ ဆရာသည္ ပံုတူေရးဆဲြထားျခင္းျဖစ္ၿပီး ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ထဲက လူပံုမွာ သူ၏ ဘႀကီးပံုျဖစ္ေလသည္။ ပန္းခ်ီဆရာက လူပံုကို အေရာင္ရင့္ရင့္မ်ား သံုး၍ ေရးဆဲြထားသည္ျဖစ္ရာ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါ၏ ပံုျဖစ္သည္ထက္ လူတစ္ေယာက္၏ ပံုေရးဆဲြ ထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းကိုပင္ အေတာ္ႀကီးသတိ ျပဳၾကည့္ ပါမွ ျမင္ေတြ႕ရေလသည္။ ပန္းခ်ီဆရာသည္ ပန္းခ်ီ ကားကိုတစ္ လွည့္ ေဆးဘူးမ်ားကို တစ္လွည့္ၾကည့္ရင္း စိတ္ပ်က္လက္ ပ်က္ ျဖစ္ေနေလ၏။
ပန္းခ်ီဆရာသည္ ပံုတူေရးဆဲြရာတြင္ ည့ံဖ်င္းသည္ဟု ေတာ့ မဆုိႏုိင္ေပ။ ပန္းခ်ီဆရာသည္ ကုန္ဆံုးခဲ့ေသာ ေဆာင္းရက္မ်ားက သူ၏ မိတ္ေဆြ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ ၏ ပံုကိုေရးဆဲြခဲ့ရာတြင္ ကုတ္အက်ႌပြႀကီးထဲ၌ နစ္ျမဳပ္ေန ေသာ လူတစ္ေယာက္ကို မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ ေဖာ္ျပႏုိင္ခဲ့ သည္။ ထုိပံုကိုျမင္ေတြ႕ရေသာ စာေရးဆရာ ပိုင္စိုးေဝက” ေဟ့ – ဒါ ကဗ်ာဆရာ ခင္ေအာင္ေအးရဲ႕ ပံုမဟုတ္လား။ ၾကည့္စမ္း- ငါတို႔ အျပင္မွာေတြ႕ရတဲ့ ခင္ေအာင္ေအးထက္ ေတာင္ ဒီပံုက ပိုၿပီးခင္ ေအာင္ေအးနဲ႔တူတယ္ကြ”ဟုဆိုခဲ့ေလ သည္။ မွန္ပါသည္ မ်က္ႏွာခြၽန္ခြၽန္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးစစႏွင့္ ကုတ္အက်ႌပြႀကီးထဲမွ ထြက္ေပၚေနေသာ လူပံုမွာကဗ်ာ ဆရာခင္ေအာင္ေအးပင္တည္း။ ထုိသို႔ေရးဆြဲႏုိင္သူ ျဖစ္ပါ လ်က္ ယခုမူ သူ႔ဘႀကီး၏ ပံုတူကိုၾကည့္ကာ ပန္းခ်ီဆရာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။
မွန္ပါသည္။ သူ႔ဘႀကီးပံုတူ မွာ ေမွာင္ေနၿပီး ပန္းခ်ီေဝါ ဟာရ အေနႏွင့္ သံုးသပ္ရလွ်င္ TONE ကြၽမ္းေနေသာ ပံုတစ္ပံုပင္။ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ကို ေရးဆြဲၿပီးမွ မႀကိဳက္ ေတာ့ဘူးဆုိရင္ ျမင္ကြင္းထဲကေန ေမွာက္ထားလိုက္ ႏွစ္ ရက္သံုးရက္ေလာက္ေနမွ ျပန္ၾကည့္ အဲဒီပန္းခ်ီကားဟာ ကား ေကာင္းတစ္ကားျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ပန္းခ်ီ ဆရာသည္ သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေျပာဖူးေသာ စကား ကိုျပန္၍ အမွတ္ရလာသည္။ သီအုိရီေတြက အမ်ားႀကီးပဲ မင္းႀကိဳက္သလိုသာေရးပါ။ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုနဲ႔ အံဝင္ခြင္ က် ျဖစ္ေနမွာဟု အားေပးေလ့ရွိေသာ ပန္းခ်ီ မေတာက္ တေခါက္ နားလည္သည့္ ေဝဖန္ေရးဆရာ၏ စကားကို လည္း သတိရလာသည္။
ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္မွာ အေရးႀကီး တာက ဘယ္အခ်ိန္မွာ ၿပီးသြားတယ္ ဆုိတာပဲဟု ေျပာေလ့ရွိေသာ ေရေဆး ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္၏ စကားကို လည္း ၾကားမိျပန္သည္။ ပန္းခ်ီ ဆရာသည္ ႐ုတ္ျခည္းပင္ ထုိင္ေနရာ မွထ၍ ပန္းခ်ီကားကို ေမွာက္ထားလိုက္ သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ေနရာမွာ သူျပန္၍ ထုိင္ေနလုိက္သည္။ ပန္းခ်ီဆရာသည္ အနည္းငယ္စိတ္သက္သာရာရလာ သည္။ ယခုသူျမင္ေတြ႕ေနရသည္က ပန္းခ်ီကား၏ ေက်ာဘက္ျဖစ္သည္။ ဘာမွ်မရွိ။ သူသည္ပန္းခ်ီအႏုပညာကို မေတာက္တေခါက္သိ႐ုံမွ်ႏွင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး အဖံုဖံုေဝဖန္ေျပာဆိုတတ္ေသာ ေဝဖန္ ေရးဆရာကို ေရာက္လာလွ်င္ ေကာင္း ေလစြဟု ေတာင့္တမိေလသည္။ ဤသို႔ ျဖင့္ ေန႔ရက္မ်ား ကုန္ဆံုးသြားသည္။ ပန္းခ်ီဆရာသည္ သံုးရက္ေျမာက္ေသာ ေန႔တြင္ သူ၏ ပန္းခ်ီကားကို ေမွာက္ ထားရာမွ လွန္၍ၾကည့္လိုက္သည္။ သူသည္ ပန္းခ်ီကားကို ျမင္ရေသာအခါ ၾကက္သီးထသြားသည္။ အလို ဘႀကီး သည္ အေမွာင္ထဲမွ သူ႔ကို မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနေလသည္ တကား။ သူ႔ကို ဒီလိုပံုထြက္ေအာင္ ဆဲြ ရပါမည္လားဟု ေျပာေနသည့္ အလား။
ေနမ်ဳိး
