ေမလ၏ မိုးေရစက္တုိ႔သည္ အရပ္ ေလးမ်က္ႏွာမွ ေဝ့တိုက္လာ ေသာ ေလ႐ူးေတြေၾကာင့္ ခပ္ၾကမ္း ၾကမ္း ရြာခ်ေနသည္။ ထီးတစ္လက္ သည္ လူတစ္ကိုယ္စာကိုပင္ လံုၿခံဳ ေအာင္ ကာကြယ္မေပးႏိုင္မွန္း ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳတင္သိရွိထားသည့္ အတြက္ စူပါမားကတ္ႀကီးတစ္ခုေရွ႕ က လူသြားစႀကႍေလးတြင္ မိုးဝင္ခို လိုက္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ မိုးခိုသူ တခ်ိဳ႕ ထိုလူသြားစႀကႍေလးေပၚတြင္ ရွိႏွင့္ေနသည္။ တခ်ိဳ႕က ေရာက္လာ ၾကသည္။ မိုးခပ္သည္းသည္း ရြာခ် ေနစဥ္မွာေတာ့ လူသြားစႀကႍေလးေပၚ တြင္ လူႏွစ္ဆယ္အစိတ္ခန္႔ ရွိေရာ့ မည္။ ထိုအခ်ိန္ မိုးေရထဲတြင္ ငွက္ စာေရာင္းခ်ေသာ ကေလးမေလး တစ္ဦး စပါးတြဲေတြကို ထမ္းပိုးကာ လူသြားစႀကႍေလးဆီ ေလွ်ာက္လာ သည္။ အနားေရာက္ေတာ့ မိုးေရထဲ မွာပင္ ရပ္တန္႔ကာ မိုးခိုေနသူတို႔ကို မ်က္လံုးကေလးေဝ့ကာ လွမ္းၾကည့္ ေနသည္။
ငွက္စာေရာင္းေသာ ကေလးမ ေလး၏ အဝတ္အစားတို႔သည္ ညစ္ ေထးေနသည္။ ထိုညစ္ေထးေနေသာ အဝတ္အစားတို႔မွ စီးက်ေသာ မိုးေရ တို႔သည္ပင္ မည္းညစ္ေနေလသည္။ လက္တစ္ဖက္က ထမ္းပိုးထားေသာ စပါးတြဲေတြကို ထိန္းရင္း က်န္လက္ တစ္ဖက္က ႏႈတ္ခမ္းဆီ စီးက်လာ ေသာ ႏွပ္ရည္တို႔ကို လက္ဖမိုးႏွင့္ ဆြဲသုတ္ ေနေသာ ကေလးမေလးကို မိုးခိုေနၾကသူမ်ားကလည္း စိုက္ၾကည့္ ေနၾကသည္။
ငွက္စာေရာင္းေသာ ကေလးမ ေလး ေျခလွမ္းဖို႔ဟန္ျပင္လိုက္ခ်ိန္ မွာေတာ့ လူသြားစႀကၤေလးေပၚ တြင္ ခပ္က်ဲက်ဲရပ္ေနၾကေသာ လူတစ္စုက တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တိုးကပ္လိုက္ၾက သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ယာဘက္ေဘးမွ လူတစ္ဦးသည္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ ဆီ တိုးကပ္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ လည္း ဝဲဘက္ကလူဆီ ၾကားထဲမွာ လူတစ္ကိုယ္စာ အၾကားအလပ္မရွိ ေအာင္ တိုးကပ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။
ထိုေန႔က ကြၽန္ေတာ္တို႔ စာနာ မႈေတြ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေတြ သည္ ငွက္စာေရာင္းေသာ ကေလးမေလး ႏွင့္အတူ မိုးေရေတြ စိုသြားခဲ့သည္။ ထိုေန႔က ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အတူ မိုးခို ခဲ့ၾကေသာ လူေတြ၏ ဝတ္ဆင္ထား ၾကေသာ အဝတ္အစား၊ အေရာင္အ ေသြးတို႔သည္ မတူညီၾကပါ။ ေရာက္ ရွိလာခဲ့ေသာ အရပ္ေဒသေတြလည္း မတူညီၾက။ လုပ္ကိုင္ေနၾကေသာ အလုပ္အကိုင္ေတြသည္လည္း တူညီ ၾက ဦးမည္မဟုတ္ေပ။ သို႔ေပမဲ့ ထို ေန႔ ထိုအခ်ိန္က လူတစ္ေယာက္အား တစ္ကိုယ္စာေနရာ မေပးႏိုင္ခ့ဲသည့္ ႏွလုံးသားၾကမ္းၾကမ္းေတြကေတာ့ တူပဲတူႏိုင္လြန္းၾကသည္။
”နင္က တစ္ျပည္ပဲတန္တဲ့ ေကာင္”
ဦးေလးဘခ်စ္အား လက္ၫႇိဳး ထိုးကာ အဘြားေျပာခဲ့ေသာ အထက္ ပါစကားေလးကို ကြၽန္ေတာ္ျပန္ၾကား ေယာင္မိသည္။ ဦးေလးဘခ်စ္၏ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း မိသားစုေတြအေပၚ ဆက္ဆံေရးေအးစက္ၿပီး အေရးကိစၥ ေတြမွာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈေနသည့္အခါ မ်ိဳးတြင္ အဘြားသည္ အထက္ပါ စကားေလးကို မၾကာခဏေျပာဆိုတတ္ သည္။ အဘြားေျပာဆိုခဲ့ေသာ ထို စကားကို ကြၽန္ေတာ္သည္ အသက္ အရြယ္အတန္အသင့္ ရလာသည့္ အခ်ိန္မွ သေဘာေပါက္နားလည္ခဲ့ သည္။ ‘စတုတ္တိုက္’ ခံထားရသည္ ဟု အဘြားက ရည္ၫႊန္းေျပာဆိုခဲ့ တာပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ‘စတုတ္တိုက္’ ဆိုသည္မွာ ဆန္၊ စပါးတုိ႔ကို ျပည္ ေတာင္းႏွင့္ ျခင္တြယ္သည့္အခါ တစ္ျပည္ထက္ ပိုမိုမို႔ေမာက္ေနေသာ အစိတ္အပိုင္းတုိ႔ကို စတုတ္ႏွင့္ တိုက္ ခ်သည္ကို ဆိုလိုပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ျပည္ဆိုတစ္ျပည္ပဲ အတိအက် ရွိေနၿပီး အပိုအလိုမရွိ။ လူတြင္လည္း ေနသာသလိုေနထိုင္တတ္ၿပီး လူေတြ အေပၚ ေစတနာေတြ ခန္းေျခာက္ ကာ အေရးကိစၥေတြမွာ ေနစိမ့္ေန သည့္လူေတြကို အဘြားစကားႏွင့္ဆို လွ်င္ တစ္ျပည္ပဲတန္သည္ဟု ေျပာရ မွာပဲျဖစ္ပါသည္။
ၿမိဳ႕ျပရွိ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းသည္ တစ္ျပည္ပဲတန္သည့္ လူစားမ်ားႏွင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေလသလားဟု ကြၽန္ေတာ္ သံသယဝင္ေနမိပါသည္။ ဘတ္စ္ ကားေပၚမွာ၊ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေတြေပၚ မွာ၊ တိုက္ခန္းေတြမွာ သံသယေတြႏွင့္ ေနထိုင္ၾကရင္း အၾကင္နာတရားေတြ၊ ေမတၱာတရားေတြ၊ စာနာမႈေတြ၊ ေဖးမကူညီမႈေတြသည္ စတုတ္တိုက္ သည့္အထဲ ပါသြားခဲ့ေလသလားေတာ့ မသိ။ ထုိမွတစ္ဖန္ ”ေက်ာင္းဆရာ ေတြက ေက်ာင္းမွာဆို အရင္လို စာ သိပ္မသင္ေတာ့။ က်ဴရွင္ပဲ အားကိုး ေနရတယ္။ အရင္တုန္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြလို ေစတနာ သိပ္မပါ ေတာ့ပါဘူး”
”အစိုးရဝန္ထမ္းေတြက တာဝန္ အရသာ ဝတ္ေက်တန္းေက် လုပ္ေန ၾကတာ ျပည္သူေတြကို ေစတနာ မထားၾကေတာ့ဘူး”
”သြားေျပာမေနနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔အေန သာႀကီး။ သူ႔ဘာသာ ဘာႀကီးပဲျဖစ္ ျဖစ္ ပစ္ထားလိုက္” စသည္ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဝန္းက်င္မွာ ၾကားေနရ ေသာ အသံေတြသည္ ေစ့ေစ့ေတြး ၾကည့္လွ်င္ စိုးရိမ္စရာေကာင္းေသာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတစ္ရပ္အျဖစ္ အသြင္ ေဆာင္လာသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရမွာပဲ ျဖစ္သည္။ လူတုိ႔ လိုက္နာက်င့္သံုး အပ္ေသာ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိ တာ၊ ဥေပကၡာ စသည့္ ျဗဟၼစုိရ္တရား တို႔သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူမႈဝန္းက်င္ တြင္ ဆိတ္သုဥ္းေနေလေတာ့သည္။
”လုပ္မေနပါနဲ႔ကြာ။ ဒီအတိုင္း လည္း လည္ပတ္ေနတာပဲ။ မင္းကို ႏိုင္ငံေတာ္က ဆုခ်ီးျမႇင့္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ထားလိုက္စမ္းပါကြာ။ ဝန္ထမ္းဆိုတာ ရတဲ့လစာနဲ႔ပဲ တန္ ေအာင္ေနစမ္းပါ”
ထိုသို႔ စတုတ္အတိုက္ခံရေသာ ေန႔ရက္မ်ားတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဝန္ ထမ္းငယ္ဘဝက တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ခဲ့ဖူးေသာ ေတာဘူတာေလး၏ အနီး က ရြာကေလးကို သတိရေနမိသည္။
ထိုရြာကေလးသည္ အနီးအနား ဝန္းက်င္မွာ မီးရထားစက္ေခါင္း ပ်က္ေနသည္ဟု အသံၾကားရၿပီဆို လွ်င္ တစ္ရြာလံုး၏ စိတ္ေစတနာတို႔ သည္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် ေစ့ေဆာ္တိုက္တြန္းစရာမလိုေအာင္ ပင္ ႏိုးၾကားလာသည္။ ရထားစီး ခရီး သည္မ်ား အစားအေသာက္ အခက္ အခဲ ျဖစ္ေနရွာေရာ့မည္ဆိုသည့္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားတို႔သည္လည္း မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် ရင္ ထဲ ထည့္ေပးစရာမလိုေအာင္ စာနာ မႈတရားတို႔သည္ ျပည့္လွ်ံေနေလ သည္။ ထိုရြာရွိ လူငယ္လူရြယ္မ်ား သည္ ရြာထဲရွိ အိမ္မ်ားဆီက ထမင္း၊ ဟင္း၊ မုန္႔ပဲသေရစာ၊ ေသာက္ေရ ႏွင့္ ကြမ္းေဆးလက္ဖက္မ်ားကို စုေဆာင္းကာ မီးရထားစက္ေခါင္း ပ်က္ေနသည့္ေနရာသို႔ ေတာင္းႀကီး၊ ေတာင္းငယ္၊ ခ်ိဳင့္ႀကီးခ်ိဳင့္ငယ္ အသြယ္သြယ္ျဖင့္ သြားေရာက္လွဴ ဒါန္းတတ္ၾကသည္။ ထိုမွ်မကေသး ရြာကေလး၏ ဝမ္းဗိုက္ဆီမွ ေဖာက္ ထြက္သြားေသာ ထိုရြာသူရြာသား မ်ားသည္ ခရီးသြားဆိုင္ကယ္မ်ားအား ဝါးလံုးႀကီးေတြျဖင့္ ထမ္းလွ်ိဳကာ ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းသို႔ ကူညီပို႔ ေဆာင္ေပးတတ္ၾကျပန္သည္။
ထိုရြာကေလး၏ စိတ္ေစတနာ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား၊ စာနာမႈတုိ႔သည္ တစ္ခ်ိန္က ပန္းကေလးေတြလို ေမႊး ေဝခဲ့ၿပီး ယခုေတာ့ ပန္းကေလးေတြ လိုပဲ ေၾကြလြင့္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါ သည္။ ရြာကေလး၏ သတင္းစကား ၾကားရသည့္ေန႔က ကြၽန္ေတာ္ရင္ က်ိဳးရသည္။ ရြာကေလး၏ ေစတနာ အင္အားကို အထူးၾကည္ညိဳမိေသာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေၾကကြဲစရာ ျဖစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ယခုအခါ ထိုရြာက ေလး၏ ရြာသူရြာသားတို႔သည္ အနီး အနားဝန္းက်င္မွာ မီးရထားစက္ ေခါင္း ပ်က္ေနသည္ဟု အသံၾကား ရၿပီဆိုလွ်င္ ထမင္း၊ ဟင္း၊ မုန္႔ပဲသ ေရစာႏွင့္ ေသာက္သံုးေရမ်ားကို အဆမတန္ ေစ်းတင္ကာ အလုအ ယက္ သြားေရာက္ေရာင္းခ်ၾကေလ သည္။ မိုးရြာၿပီဆိုရင္လည္း ေခ်ာင္း ကူးတံတားေလးကိုဖ်က္ကာ ေခ်ာင္း တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ ပု႔ိေဆာင္ေပးရန္ ခရီးသြားဆိုင္ကယ္မ်ားအား အၿပိဳင္ ေစ်းေခၚေနၾကသည္။
ၿမိဳ႕ျပရွိ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမ်ား နည္းတူ ရြာကေလးသည္လည္း စတုတ္တိုက္ခံလိုက္ရတာပဲ ျဖစ္ပါ ေတာ့သည္။
”တိုင္းျပည္တစ္ခု၊ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ ငံ က်႐ံႈးေနျခင္းသည္ စစ္႐ံႈးလို႔မဟုတ္ ဘူး။ အဲဒီႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ျပည္သူေတြ အက်င့္စာရိတၱပ်က္ျပားသြားလို႔” ဆို ေသာ ပညာရွင္တစ္ဦး၏ အဆိုအမိန္႔ တစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ဆင္ျခင္ၾကည့္မိ သည္။
ေတာေရာၿမိဳ႕ပါမက်န္ ကြၽန္ေတာ္ တို႔၏ စိတ္ႏွလံုးတြင္ ျဗဟၼစိုရ္တရား တို႔ ခန္းေျခာက္ကာ အက်င့္စာရိတၱ ေတြ က်ိဳးအက္ေနၾကသည္မွာ တူညီ လြန္းလွသည္။ သီလ ပ်က္ျခင္း၊ ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္ျခင္းသည္ မိမိ သေဘာ ဆႏၵအေလ်ာက္ ပ်က္စီးျခင္း၊ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးရျခင္း ႏွင့္ ဖ်က္ဆီးခံရျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ ႏိုင္သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ေတြးထင္မိသည္။
ဆရာႀကီး ဒဂုန္ဦးထြန္းျမင့္၏ ‘အေျခခံလူ႔က်င့္ဝတ္’ ဆိုေသာ စာ အုပ္ထဲတြင္ေတာ့ ”ပါဏာတိပါတမွာ သူ႔အသက္ကို သတ္ျခင္းဟာ တိုက္ ႐ိုက္အျပစ္ပဲ။ အသက္သတ္တာ မဟုတ္ေပမယ့္ ကိုယ္ကိုထိခိုက္ ေအာင္ ညႇဥ္းဆဲမႈ၊ စိတ္ကိုထိခိုက္ ေအာင္ ၫႇဥ္းဆဲမႈ၊ ကိုယ္က်င့္တရား ကို ထိခိုက္ေအာင္ ညႇဥ္းဆဲမႈေတြသည္ ပါဏာတိပါတထဲမွာ ပါႏိုင္တဲ့ သြယ္ ဝိုက္တဲ့အျပစ္ေတြျဖစ္တယ္”ဟု မွတ္ သားထားဖူးပါသည္။ ”လူတစ္ဖက္ သားကို တမင္သက္သက္ ထိခိုက္နာ က်င္ေအာင္၊ အဖမ္းအဆီး အခ်ဳပ္ အေႏွာင္ခံရေအာင္၊ ေထာင္တန္း က်ေအာင္ မေကာင္းတဲ့ေစတနာနဲ႔ ျပဳလုပ္တာေတြ၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ေကာင္းစိတ္ျမတ္ကေလးကို ပ်က္စီးသြားေအာင္ ျပဳလုပ္တာေတြ၊ ကိုယ္က်င့္တရားကို ပ်က္စီးေအာင္ ဖ်က္ဆီးတာေတြကို ဆိုလိုတယ္”ဟု ေျပာထားသည္ကိုလည္း မွတ္သား မိေနပါေသးသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံ သားတို႔၏ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ ကိုယ္ က်င့္တရားေတြသည္ အစီအစဥ္ က်က် လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရသည္။ လူတစ္စုက ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ရင္ထဲ အသည္းထဲ ႏွလံုးသားထဲအထိ ကိုယ္ ခ်င္းစာတရား၊ စာနာမႈတုိ႔ ဘာဆိုဘာ မွမက်န္ ေအာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ လုပ္ေဆာင္ ခဲ့ၾကတာပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္ေခတ္၊ ဘယ္စနစ္ကတည္းက အသတ္ခံလိုက္ရမွန္း မသိေအာင္ပင္ ရက္စက္မႈေတြသည္ ညင္သာလြန္းခဲ့ ေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ လူတစ္ဦး ႏွင့္တစ္ဦးအေပၚ ကိုယ္ခ်င္းစာ တရား၊ စာနာမႈႏွင့္ ျဗဟၼစိုရ္တရားတို႔ အျပန္ျပန္၊ အလွန္လွန္ ထားရွိတတ္ သည့္စိတ္ေတြ ျပန္လည္မေမြးယူႏိုင္ သေရြ႕ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေသဆံုးေနရဦးမည္လည္း ျဖစ္ပါ ေတာ့သည္။
ၾကယ္လြဲမိုး
