(၁)
သိုးႀကီး ေဖာ္လန္ဟာ တီထြင္ ပါရဂူဘြဲ႕ေပးသင့္တဲ့ ၾကြက္္တစ္ ေကာင္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီၾကြက္္သိုးက ဘာသာစကားရဲ႕ အေရးပါပံုကို ကဗ်ာဆရာေတြထက္ ေတာင္ ပိုသေဘာေပါက္ၿပီး၊ အသံရဲ႕ ထိေရာက္မႈကိုလည္း ဂီတဆရာထက္ ပိုၿပီးသေဘာေပါက္သူသာ။ ဒါ့အျပင္ ရွိၿပီးအသံေတြအျပင္ အသံသစ္ရွာရာ မွာလည္း ဒီၾကြက္္သိုးက ႏုိးတူးထဲက ေပါ့။
သူက ၾကြက္္စစ္စစ္ျဖစ္ေပမယ့္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လို ‘ေညာင္- ေညာင္’လို႔လည္း ေအာ္တတ္ေသး တယ္။ ေၾကာင္သံဟာ သူ႔ရဲ႕ ‘ဒုတိယ ဘာသာစကားေပါ့။ သူက သူ႔ရဲ႕ ဒီ ဒုတိယဘာသာစကားကို ‘ၾကြက္္ေျပး ဂါထာ’အျဖစ္ အသံုးျပဳေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီအသံထုတ္တတ္မႈေၾကာင့္ သူ႔ကို ၾကြက္္ေတြအားလံုးက ေၾကာင္လို႔ ထင္ၾကပါတယ္။ သူကလည္း ဒီ ေညာင္တစ္လံုးတည္းနဲ႔ ၾကြက္္ေလာ ကမွာ ၾသဇာထူေထာင္လာလိုက္တာ။ ဒီၾသဇာေၾကာင့္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ဟာ ဝဖီးထြားက်ဳိင္းလာလုိက္တာ ဧရာမ အေကာင္ႀကီးကိုျဖစ္လို႔ ဒီလုိျဖစ္ရ တာကလည္း တျခားၾကြက္္ေတြက သူန႔ဲၿပိဳင္ၿပီး အတူမစားရဲဲၾကဘူး။ သူ ဝမွ၊ ၿပဲမွ၊ က်န္ၾကြက္္ေတြ ‘အုပ္’ၾကရ တာ။ သူက ‘ေညာင္’လို႔ အသံေပး လုိက္ရင္ ဘယ္ၾကြက္္မွ ေခါင္းမျပဴရဲ ၾကေတာ့ဘူး။ သူ႔မ်က္ကြယ္မွာ လုပ္ ေနရတာခ်ည္း။ သူက ၾကြက္္ေပမယ့္ ေညာင္လို႔ ေအာ္ေနမွေတာ့ ဘယ္ ေကာင္ကမွ ၾကြက္္ မထင္ရဲဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ၾကြက္္ေလာကက သူ႔ကို အသံပဲၾကားဖူးၾကတာ။ သူကၾကြက္္ ေလာကရဲ႕ ‘ဂမီၻရေၾကာင္’။ ၾကြက္္ ေတြက မယံုသကၤာျဖစ္လို႔ သူ႔ကို စူး စမ္းၾကရေအာင္ကလည္း သူက ေညာင္ခ်ည္းလုပ္ေနေတာ့ မခက္ဘူး လား။
ၾကြက္္ကေလးခမ်ာမွာေတာ့ ၾကြက္္သိုးႀကီးေဖာ္လန္ရဲ႕ ေညာင္သံ တိတ္မွ အစာရွာထြက္ၾကရတယ္။
(၂)
”ေညာင္ …”
ေခ်ာင္းရင္းေျမာင္းရင္း ေၾကာင္ အစစ္ရဲ႕ ‘ေအာ္ရဂ်င္နယ္ေညာင္သံ’ ေၾကာင့္ ၾကြက္္သိုး ေဖာ္လန္ ထခုန္ လုိက္တယ္။
အဲဒီလို ထခုန္ၿပီး ဝုန္းခနဲျပန္ က်လာေတာ့ ၾကြက္္သိုးေဖာ္လန္ ခါး နည္းနည္းနာသြားပါတယ္။ ၾကြက္္က ေညာင္လို႔သာ ေအာ္တတ္ၿပီး အက် မွာ ေၾကာင္က်မက်ဘဲ ေခြးက်က်တာ ဆုိေတာ့ အီတာေပါ့ေလ။ ေတြ႕ၿပီ။ ေၾကာင္အတုနဲ႔ ေၾကာင္စစ္စစ္ႀကီး။
ပထမေတာ့ ၾကြက္္သိုးေဖာ္လန္ လန္႔သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထြက္ေျပးဖို႔ ေတာ့ သူစိတ္မကူးပါ။ သူက ဘာသာ စကား ႏွစ္မ်ဳိးတတ္တဲ့ ဂုဏ္သိကၡာ ကို ေစာင့္ထိန္းရဦးမယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီေနရာမွာ ဘာသာစကား ႏွစ္မ်ဳိး တတ္တယ္ဆိုတာ အမွန္က မဟုတ္ ဘူး။ သူ႔မွာ လွ်ဳိ႕ဝွက္ထားတဲ့ တတိယ ဘာသာစကားလည္း တတ္ထားေသး တာ။
ကမၻာဦးကတည္းက ၾကြက္္နဲ႔ ေၾကာင္ေတြ႕ရင္ ဘယ္ၾကြက္္မွ မစဥ္း စားဘူး။ ေျပးတာ။ အဲဒီေၾကာင္ေတြ ကလည္း မစဥ္းစားဘူး။ ၾကြက္္ေတြ႕ ရင္ လုိက္တာပဲ။ ဒီအခ်က္ကို အခု ေတြ႕ေနၾကတဲ့ ႏွစ္ေကာင္စလံုး သေဘာေပါက္ၿပီးသား။ ဒါေတြက ၾကြက္္နဲ႔ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္စလံုး လုိက္ နာၾကတဲ့ ကမၻာဦးစည္းကမ္းေပါ့။
ဒါေပမဲ့ အခုေၾကာင္အစစ္နဲ႔ ေတြ႕ေနတဲ့ ၾကြက္္က သာလာယံဇရပ္ ထဲက သာမန္ကာလွ်ံကာ ၾကြက္္မ ဟုတ္ဘူး။ ဘာသာစကားသံုးမ်ဳိးကို အဖုမရွိေအာင္ ဖြတ္ဖြတ္ေၾကတတ္ ကြၽမ္းေျပျပစ္သူ။
သူတို႔ ႏွစ္ေကာင္စ ေတြ႕ေတြ႕ ခ်င္းေတာ့ ကမၻာဦး ေၾကာင္နဲ႔ၾကြက္္ လို ၾကြက္္ကေျပး ေၾကာင္ကလုိက္ပဲ။ အဲသလို ေျပးေနရင္းကပဲ ၾကြက္္က မထင္မွတ္တာတစ္ခုလုပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီကေတာ့ ေျပးေနရင္းက တုန္႔ခနဲ ရပ္လုိက္ၿပီး၊ ေၾကာင္ကို သူ႔မ်က္လံုး ေတြနဲ႔ စူးစူးစုိက္စုိက္ႀကီး ျပန္ၾကည့္ ပစ္လိုက္တာပါပဲ။ ခပ္ခုိင္ခုိင္ရပ္ၿပီး၊ တစ္စက္မွ မေၾကာက္တဲ့ မ်က္လံုးရဲရဲ ေတြနဲ႔ စားမလိုဝါးမလို ၾကည့္ပစ္လိုက္ တယ္။
ဒီမွာ ျပႆနာက ေၾကာင္ပဲ။ သူ႔ခမ်ာ ေၾကာင္ရယ္လို႔ ျဖစ္လာက တည္းက ၾကြက္္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အခုလို အာခံမႈကို ေတြ႕မွ မေတြ႕ဖူးရွာဘဲကိုး။ အားငယ္တာေပါ့။ အင္း …ၾကြက္္ နဲ႔ေတြ႕လို႔ ေၾကာင္အားငယ္တယ္ဆုိ တာ ေတာ္ေတာ္ဆန္းတာပဲေလ။ အဲဒီပဲြကို ပဲြၾကည့္ ပရိသတ္အေတာ္ မ်ားတယ္။ ပဲြၾကည့္သူေတြကေတာ့ အျခားၾကြက္္ငယ္ေတြပါပဲ။ သူတို႔က လည္း ေၾကာင္ကို ရင္ဆုိင္ေနတာ ေၾကာင္အစစ္မဟုတ္ဘဲ ၾကြက္္ျဖစ္ေန တာ အံ့ၾသလို႔ မဆံုးၾကဘူး။ ၾကြက္္ျဖစ္ ၿပီး ေညာင္လို႔ ေအာ္တတ္တာလည္း သူတို႔က ဂုဏ္ယူၾကတယ္။ ဒီၾကြက္္ ဟာ ႐ုိး႐ုိးၾကြက္္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ဧကႏၲ သမန္းၾကြက္္ျဖစ္ရမယ္ေပါ့။
အဲ့ဒီ ၾကြက္္ပရိသတ္အမ်ားေရွ႕ မွာပဲ ေၾကာ္နဲ႔ ၾကြက္္ဟာ လိပ္ခဲတည္း လည္းျဖစ္ေနၾကတုန္း။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပဲ ၾကြက္္သိုးေဖာ္လန္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ဝွက္ ဖဲျဖစ္တဲ့ တတိယဘာသာစကား ‘ေခြး သံ’ကို ထုတ္သံုးပစ္လိုက္တယ္။
”ေဘာင္း ေဝါင္း …”
ေၾကာင္ ႐ုတ္တရက္ေပၚလာတဲ့ ေခြးသံေၾကာင့္ အလန္႔ႀကီးလန္႔ေနာက္ ကြၽမ္းခုတ္ၿပီး လစ္ခ်သြားလုိက္တာ မ်ား ျမန္မွျမန္။
”ရႊီ …ေျဖာင္း …ေျဖာင္း …ေျဖာင္း …”
ၾကြက္္ပရိသတ္ရဲ႕ အားေပးသံ၊ ခ်ီးက်ဴးသံေတြက၊ မိုးထိေအာင္ တက္ သြားတယ္။ ဒီအခါ ၾကြက္္သိုးေဖာ္ လန္ကလည္း သူ႔အာသာဆႏၵကို အ ခုလို ဟစ္ေၾကြးလုိက္တယ္ …။
”ေၾကာင္သားညႇပ္ ဟန္ဘာဂါ တြယ္ခ်င္တယ္ေဟ့ …”
ေစာဘရန္ၿငိမ္း
