ပညာက ေရွ႕ေဆာင္ေသာနည္း ပညာေခတ္တြင္ ကမၻာႀကီး ေျပာင္းလဲတိုးတက္လာခဲ့သလို အ ေျခခံလူတန္းစားမ်ား၏ ဘဝေနနည္း အႏုပညာကလည္း ယခင္ကထက္ ျခားနားလာခဲ့သည္။
တစ္ရံေရာအခါက အိမ္ေထာင္ ဦးစီးတစ္ေယာက္၏ ဝင္ေငြႏွင့္ မိ သားစု အပူအပင္ကင္းကင္းရပ္တည္ ႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း ေမာ္ဒယ္လ္ႏွင့္ လက္ကိုင္ဖုန္းႏွင့္ ျမန္မာအုိင္ေဒါလ္ ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားဝိုင္းႏွင့္ ေကာင္း ကင္ေရာက္ကုန္ေစ်းႏႈန္းႏွင့္ ေဒါ သႀကီးေသာ ႏုိင္ငံျခားေငြလဲလွယ္မႈ ႏွင့္ သက္ငယ္မုဒိမ္းႏွင့္ ႔ႀွ ႏွင့္ မူးယစ္ေဆးႏွင့္ သံုးေလာင္းေလး ေလာင္း အၿပိဳင္ေသဆံုးမႈႏွင့္ အရည္ ေပ်ာ္သြားေသာ ကတိမ်ားႏွင့္ သဘာ ဝေဘးအႏၲရာယ္ႏွင့္ ‘၂ဝ၁၈’၏ အခမ္းအနားေအာက္တြင္ အိမ္ရွိလူ အကုန္ အလုပ္ထြက္လုပ္ရေသာ ျပ ကြက္က ေခတ္မီေနဆဲျဖစ္သည္။
x x x x
‘သံုးေယာက္ကမၻာ’ဟုေခၚလို႔ရ ေသာ သူတို႔သန္းေခါင္စာရင္းထဲတြင္ သူ႔အမ်ဳိးသမီးက အလုပ္လုပ္ရသလို သူ႔သားေလးကလည္း ဒုတိယတိုး တက္သည့္ အလုပ္ကိုလုပ္သည္။ ထုိ႔ အတူ သူကလည္း အလုပ္လုပ္ရ သည္။ အလုပ္လုပ္သူ ‘ႏွစ္’အလုပ္ မလုပ္သူ ‘တစ္’ဆုိေသာ္လည္း အ ေထြေထြစရိတ္မ်ား၏။ ႐ုိက္ပုတ္မႈကို သူတို႔ဝင္ေငြက အသည္းအသန္ကာ ကြယ္ေနရသည္။
နံနက္ ‘၇’နာရီ ထုိးသည္ႏွင့္ သူ႔အမ်ဳိးသမီးက အလုပ္သြားရသလို သူကလည္း ‘၉’နာရီေလာက္ အိမ္က ထြက္ရသည္။ ထိုအခါ သား၏ အ ဆာေျပကိစၥ၊ နံနက္စာကိစၥမ်ားကို သူ အလုပ္မသြားခင္ အကုန္စီစဥ္ရသည္။ နံနက္အဆာေျပကိစၥကိုေတာ့ ‘ေကာ္ ဖီမစ္ႏွင့္ ပူတင္း ‘ေပါင္မုန္႔’တစ္ခုခု ဖန္တီးေပးလုိက္သည္ႏွင့္ အိုေက သည္။ အလုပ္ပိတ္ရက္ တခ်ဳိ႕တြင္ သူ တို႔မိသားစုသံုးေယာက္ လမ္းထိပ္မွာ လက္ဖက္ရည္ထြက္ေသာက္ျဖစ္ သည္။
ယေန႔လည္း သားက ‘အီၾကာ ေကြး’စားခ်င္သည္ဟုဆုိသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ တစ္ ေယာက္တစ္ေခ်ာင္းစားမည္ဆိုသည့္ စိတ္ကူးႏွင့္ အီၾကာေကြးႏွစ္ေခ်ာင္း ဝယ္လုိက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူေရခ်ဳိး ၿပီး အိမ္ေပၚကို ျပန္တက္လာေသာ အခါ အီၾကာေကြးမက်န္ေတာ့ေပ။
”သားေရ …ေဖႀကီးအတြက္ အီၾကာေကြး …ေကာ”
”သားဗုိက္မဝတာနဲ႔ ႏွစ္ေခ်ာင္း စလံုး စားလိုက္ၿပီ”
”ေအး ေအး”
သူဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ သားကို ၿပံဳးၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းစိမ္း ေဘာင္းဘီႏွင့္ အက်ႌေလးကို ဝတ္ ေပးလုိက္၏။
x x x x
ယေန႔ အလုပ္ပိတ္ေသာ္လည္း သူအေစာႀကီးႏုိးေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားပန္းဝယ္ဖို႔ မနီးမေဝးရွိ ေစ်း သို႔ ထြက္လာခဲ့၏။ အနည္းငယ္ေစာ ေနေသာေၾကာင့္ ဆုိင္တခ်ဳိ႕မဖြင့္ေသး သလို တခ်ဳိ႕ဆုိင္လည္း ခင္းက်င္းေန တုန္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပန္းဆုိင္ ေရွ႕မွာ ရပ္ရင္း ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ေနမိ ၏။
ထုိအခ်ိန္မွာပင္ ေစ်းေရွ႕သို႔ ကုန္ပစၥည္းတင္လာသည့္ ကားတခ်ဳိ႕ လည္း ေရာက္လာခဲ့သည္။ ငါးကား၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ကား၊ အသားကား၊ ၾကက္သြန္၊ အာလူးႏွင့္ ကုန္ေျခာက္ တင္သည့္ကား အမ်ဳိးအစားစံုလင္လွ သည္။ ကားတစ္စီးေရာက္လာတုိင္း လည္း အေဝးေျပးကားဂိတ္မွ တကၠစီ သမားေတြလို အလုပ္သမားမ်ားက ထမ္းပိုးသယ္ယူခြင့္ရေအာင္ လုယက္ ေနၾကသည္။
ျမင္ကြင္းက အႏုပညာမဆန္ ေပ။ ထူထဲေသာ အတၱမ်ား၏ တုိက္ ပြဲျဖစ္ေသာ္လည္း မီးဖိုေခ်ာင္ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္စနစ္ႏွင့္ အသက္သြင္း ႏုိင္ဖို႔ လူသားတို႔၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို သူအလြယ္တကူသေဘာေပါက္ခဲ့ သည္။
”အစ္ကို ခဏေလးေနာ္။ အစ္ ကိုလုိခ်င္တဲ့ပန္းက အိမ္မွာ ကြၽန္ ေတာ့္အမ်ဳိးသမီးသြားယူေနတယ္”
ထုိစဥ္ ေစ်းေရွ႕သို႔ ၾကက္သြန္ အိတ္မ်ား တင္ေဆာင္လာေသာကား တစ္စီးေရာက္လာသည္။ တစ္ဆက္ တည္းမွာပင္ အလုပ္သမားႏွစ္ ေယာက္ ၿပိဳင္တူေရာက္သြားၿပီး သူ ထမ္းမည္၊ ငါထမ္းမည္ဟုဆုိကာ ၾကက္သြန္အိတ္မ်ားကို လုေနၾက သည္။ တစ္ေယာက္က အသက္ ‘၂၅’ ဝန္းက်င္ တစ္ေယာက္က ေရႊရတု အသက္စြန္းစြန္းျဖစ္၏။ သူကလည္း ထိုအိတ္လုပြဲကို မည္သူေရႊခါးပတ္ ရသြားမလဲဟုေတြးၿပီး ေငးၾကည့္ေန မိသည္။ ထုိစဥ္ပန္းသည္က သူ႔ကို စကားစလိုက္၏။
”အစ္ကို လူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အိတ္ တစ္အိတ္ကို စိတ္ဝင္စားေနၿပီနဲ႔ တူ တယ္”
”ေအး”
”အဲဒီႏွစ္ေယာက္စလံုးက မေျပ လည္ၾကဘူး။ အဲဒီလူႀကီးရဲ႕ မိန္းမက ေဆး႐ုံတင္ထားရတယ္။ ဟို ေကာင္ ေလးအမ်ဳိးသမီးကလည္း ေမြးခါနီး ေနၿပီ”
”ဟုတ္လား၊ ဘဝေတြကလည္း ဆိုးလိုက္တာကြာ”
လူဆုိသည္မွာ ‘ဘက္’ရွိသည္။ သူက ဦးေလးႀကီးဘက္က ျဖစ္သျဖင့္ ဦးေလးႀကီးသာ ထမ္းခြင့္ရသြားေစ ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဆႏၵက ျဖစ္ မလာခဲ့ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၾကက္သြန္အိတ္ကို ထမ္းၿပီး ေစ်းထဲ သို႔ ဝင္သြားသူမွာ အစိတ္သားေကာင္ ေလးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ထို႔ေနာက္ သူလုိခ်င္သည့္ ပန္း ကိုယူၿပီး ေစ်းပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ထုိင္ေနသည့္ ဦးေလးႀကီးကိုၾကည့္ ရင္း ျပန္လွည့္အထြက္တြင္ ပန္းသည္ က သူ႔ကိုစကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္ ၏။
”အစ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြား လား”
”ဆုိပါေတာ့ကြာ”
”အဲဒီႏွစ္ေယာက္က သားအဖ ေတာ္တယ္ေလ”
”ဗ်ာ”
သူအရာရာကို နားလည္ခဲ့ရျပန္ သည္။
ေမာင္မိုးဦး
