တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ”ဘာမွမဟုတ္ တာေလး …”တစ္ခုေၾကာင့္ အႀကီးႀကီးေတြ ေတြးမိသြားတာမ်ဳိး ရွိတတ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမဟုတ္ တာေလးတစ္ခု ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဟို တစ္ေလာက ကြၽန္ေတာ္စာေရးမယ္ ဆုိၿပီး ျပင္ဆင္ေနတုန္းမွာ ျခင္ေဆး ေခြ မီးညိႇရာက လက္ဖ်ားကို မီးဟပ္ သြားပါတယ္။ ဘာမွမဟုတ္တာေလး တစ္ခုေပါ့။ အဲဒါက ဘာမွမဟုတ္ တာေလး ဆိုေပမယ့္ အဲဒီေန႔က စာ မေရးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ လက္ေတြက ေဘာလ္ပင္မကိုင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အ မွန္ဆို ဘာမွမဟုတ္တာေလးရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းက မီးေတာက္ကို ေဇာက္ထိုးထားၿပီး မီးညိႇမိလိုက္လို႔ပါ ပဲ။
ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဆက္ၿပီး ‘အႀကီးႀကီး’ေတြးတယ္။ ကမၻာ့ဇာတ္ ခံုေပၚမွာလည္း မီးေတာက္ကိုေဇာက္ ထိုးထားခဲ့သူေတြ ရွိသလားေပါ့။ ဒီ အခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ့္အေတြးထဲ ပထမ ဆံုးဝင္ေရာက္လာသူကေတာ့ ဒိုင္အို ဂ်ီနီ BC ၄၁၂-၃၂၃ ေပါ့။
ဒုိင္အိုက ဂရိျပည္က၊ အရာရာ ထီမထင္ျပဳလုပ္ေလ့ရွိတဲ့ သဘာဝ ဆရာႀကီးတစ္ဦးပါ။ သူေန႔စဥ္ေန႔ တုိင္း မွန္မွန္ျပဳလုပ္တဲ့အလုပ္ကေတာ့ ေက်ာက္႐ုပ္တစ္ခုေရွ႕သြားၿပီး ေက်ာက္႐ုပ္ဆီက တစ္စံုတစ္ခုကို အၿမဲေတာင္းခံေနတယ္။
ဒီလိုေက်ာက္႐ုပ္ေရွ႕မွာ အၾကာ ႀကီးရပ္ၿပီး ေက်ာက္႐ုပ္ဆီက တစ္စံု တစ္ခုကို လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနတာကို သူ႔မိတ္ေဆြေတြက နားမလည္ၾကဘူး။ ဒါနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ မိတ္ေဆြတစ္ဦး က အက်ဳိးရွိပံုမရတဲ့ အဲဒီအလုပ္ရဲ႕ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ ဒိုင္အိုက ဒီလို ျပန္ေျပာတယ္ …
”ေက်ာက္႐ုပ္ဆီက တစ္စံုတစ္ ရာ ေတာင္းခံလို႔ ဘာမွမရဘူးဆိုတာ က်ဳပ္သိပါတယ္။ အဲ …ေက်ာက္ ႐ုပ္ဆီက အက်င့္ရေတာ့ တျခား သက္ရွိေတြဆီက က်ဳပ္ေတာင္းလို႔ မရတဲ့အခါ ..စိတ္မထိခုိက္ေတာ့ ဘူးေပါ့ …”
လူဆိုတာ ကိုယ္လိုခ်င္တာ မရ တဲ့အခါ အတြင္းစိတ္နာၾကည္းတတ္ တယ္။ စိတ္မာန္ထၾ<ြကတတ္တယ္။ ဒါ ကလည္း စိတ္ေရာဂါတစ္မ်ဳိးပဲ မ ဟုတ္လား။ ဒိုင္အိုကေတာ့ အဲသလို ေနရာမ်ဳိးက လြတ္ေျမာက္ေနသူတစ္ ဦးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ခါမွာေတာ့ အာဏာပိုင္ ေတြက ဒိုင္အိုကို ‘မာန္မခ်တဲ့ပုဒ္မ’ နဲ႔ ဖမ္းၿပီး ကြၽန္ေစ်းမွာ အေကာင္ လိုက္ ေရာင္းဖို႔လုပ္ပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေရာင္းသမားေတြကလည္း ကြၽန္ ေတြရဲ႕ ကြၽမ္းက်င္တဲ့အလုပ္ကို ေျပာ ၿပီး ေရာင္းရတာဆုိေတာ့ ကြၽန္ကုန္ သည္က ဒိုင္အိုကို ”မင္း ဘာအလုပ္ လုပ္တတ္သလဲ ေျပာစမ္း”လို႔ ေမးတဲ့ အခါ ဒိုင္အိုက သူလုပ္တတ္တာကို ပဲ သူေျဖတယ္။
”က်ဳပ္ သခင္ေကာင္းေကာင္း လုပ္တတ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့ မလုပ္ တတ္ဘူး”
ေအးေလ ကြၽန္ကုန္သည္က ကြၽန္ပဲဝယ္ခ်င္တာ ဒီမွာ သခင္ ေရာင္းတာဆုိေတာ့ အေရာင္းအဝယ္ ဘယ္ျဖစ္ေတာ့မလဲ။
ဒိုင္အိုက ဘယ္သူ႔ကြၽန္အျဖစ္မွ ခံခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူ ကြၽန္နံ႔ကင္းစင္ပံုကလည္း ဒီလို …
တစ္ခါမွာေတာ့ ဒိုင္အိုရဲ႕ အိမ္ မွာ ခုိင္းေစထားတဲ့ အိမ္ကြၽန္တစ္ ေယာက္ဟာ ဒုိင္အိုအိမ္က ထြက္ေျပး သြားပါတယ္။ ဒိုင္အိုက ထြက္ေျပးတဲ့ ကြၽန္ကို လုိက္မရွာ။ အိမ္မႈေအာက္ ေျခသိမ္းအလုပ္ေတြကို သူကိုယ္တုိင္ ပဲလုပ္တယ္။ အဲဒါကို မိတ္ေဆြတစ္ ဦးက ”ဘာလို႔ ဒုကၡခံေနတာလဲ ဒိုင္ အို။ ကြၽန္ေျပးကို ျပန္ရွာၿပီး ဒီအလုပ္ ေတြ လုပ္ခုိင္းပါလား”လို႔ အႀကံေပး ၾကတယ္။ ဒီအခါ ဒိုင္အိုက သူ႔မိတ္ ေဆြကို …
”ခင္ဗ်ားတို႔ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္း စားၾကည့္ၾကပါဦးဗ်။ က်ဳပ္ရဲ႕ကြၽန္က ေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔ကင္းကြာၿပီး သူ႔ဘာသာ ေနႏုိင္တယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ကြၽန္နဲ႔ ကင္းကြာၿပီး မေနႏုိင္ဘူးဆို တာ ရွက္လည္း ရွက္စရာ၊ သိကၡာ လည္း က်တဲ့အေျခအေနမဟုတ္လား။ က်ဳပ္ …ကြၽန္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကြၽန္ အျဖစ္မခံဝံ့ဘူး …”
အမွန္ေတာ့ ”ဘာမွမဟုတ္တာ ေလး”ေတြပါ။ ျခင္ေဆးေခြထြန္းရာ က မီးေတာက္ေဇာက္ထိုးထားမိလို႔ စာမေရးျဖစ္လိုက္တဲ့ အေၾကာင္းေလး ပါ။ အင္း ..ေဘာလ္ပင္ကိုင္ႏုိင္ရင္ ေတာ့ ဒိုင္အိုအေၾကာင္း ျဖစ္ျဖစ္ေရး ရေကာင္းမလား။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ဘာမွမဟုတ္တာေလးကစၿပီး အႀကီး ႀကီးေတြျဖစ္ျဖစ္ ေရးမိမလား။ ဘာ ညာေပါ့ဗ်ာ။ ။
ေစာဘရန္ၿငိမ္း
