သဇင္ေတြ ေပ်ာ္ျမဴးတဲ့ရာသီေန မင္းအလည္လာတဲ့ ေန႔သစ္တံခါး ဖြင့္ခ်ိန္ ကမၻာ့တစ္ေန႔ထဲက တစ္ေန႔ လို႔ ေခၚဆိုေသာေန႔ သို႔မဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လူသားေတြ တစ္ေန႔လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေန႔၊ သြားေလရာပါ တဲ့ အိမ္ေျမႇာင္တစ္ေကာင္ရယ္၊ ကြၽန္ ေတာ္ရယ္၊ ကပ္ပါးေလးတစ္ ေကာင္ ရယ္၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ခဲ့၊ ဘာလုပ္ေနလဲ၊ ဘာလုပ္မွာ လဲလို႔ ေအာ္ေအာ္ေနတဲ့ေခါင္းကို ခဏရွင္းၿပီး ပင္လယ္ရဲ႕ရနံ႔ေတြကို ႐ွဴ ႐ိႈက္ပစ္လိုက္တယ္။
”ဟား လတ္ဆတ္လိုက္ပါဘိ”
”ဘဝမွာ တစ္ခါတစ္ရံ အရာ အားလံုးကို လႊတ္ခ်ၾကည့္ရတာ ေလာက္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတာ ရွိမလား”
ၾကည့္စမ္း အိမ္ေျမႇာင္က အ လိုက္တသိပဲ သႏၲာန္ကို မီးပူထိုး ေပးတယ္။ ကပ္ပါးက ေခါက္႐ိုးခ်ိဳး ေပးေတာ့ ေတာင္ေတာင္အီအီ စဥ္း စားမေနဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ဟစ္ေအာ္ပစ္ လိုက္တယ္။
လမ္းေဘးဝဲယာက အုန္းပင္ ေတြ ေဒါသတႀကီး တုံ႔ျပန္ေနသ ေလာက္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြက မ်က္တြင္း ေဟာက္ပက္ကေန တစ္စံု တစ္ခုကို စူးစူးရဲရဲျမင္တယ္။ ေခါင္း ပါ၊ ေျခပါ၊ ကိုယ္ပါ၊ လက္ပါ၊ အဝတ္ အစားပါ ၿပံဳးရယ္ေနတဲ့ အ႐ုပ္၊ ဟုတ္ တယ္ အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာရရင္ ပလတ္စတစ္အ႐ုပ္ပိုၿပီး တိတိက်က်ေျပာရရင္ သက္မဲ့ပလတ္စ တစ္ အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္။ ”ၾကည့္စမ္း သူ သူၿပံဳးေနပါလား”။ ဟုတ္တယ္ ဝင္းလက္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔ သူၿပံဳး ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ဝန္းေတြ မခြာႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ၿပံဳးေန တယ္။ ဘာမွ မျပင္ဆင္ရေသး ခင္မွာ အိမ္ေျမႇာင္က စုတ္ထိုးတယ္။ ကပ္ပါးက လွစ္ခနဲ ခုန္ခ်ေျပးလႊားၿပီး အ႐ုပ္ကို ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲ အေရာက္ပို႔တယ္။ အနီးကပ္စိုက္ ၾကည့္မွ အ႐ုပ္ရဲ႕အၿပံဳးဟာ ပိုေတာက္ လာသလို ခံစားမိတယ္။ ေနာက္ တစ္ခုခုကို ခံစားမိသလား၊ ကြၽန္ေတာ့္ လက္ေတြ ထံုက်ဥ္ ကိုက္ခဲလာတယ္။ ဖ်တ္ခနဲ လႊင့္ပစ္ဆဲမွာ အ႐ုပ္က ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္ တယ္။ မဟုတ္ဘူး ဖမ္း ဆြဲလိုက္ တယ္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ခံစားရတယ္။ ”ဘုရား ဘုရား” ကပ္ပါးက တိုးတိုး ေလးေျပာတယ္။ ေနာက္ အိမ္ေျမႇာင္ ရယ္၊ ကပ္ပါးရယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ရယ္ အ႐ုပ္လမ္းေဟာင္းအတိုင္း ျပန္ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။
မရႊင္မပ်ျဖစ္ေနတဲ့ ကစားဝိုင္း မွာ အ႐ုပ္ေတြ တစ္႐ုပ္ၿပီးတစ္႐ုပ္ လဲက်တယ္။ ”ပြမ္န္းဆိုတာ စေတး ခံဘဝကြ”ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြကို အထပ္ထပ္ၾကားတယ္။ အထပ္ထပ္ အခါခါ မုန္းတယ္။ ေရခဲ႐ိုက္ထားတဲ့ ဖဲကေလးတစ္ခ်ပ္နဲ႔ သည္အိမ္ထဲမွာ အ႐ုပ္ေရာက္လာတဲ့ ေန႔ကစၿပီး ရန္ ပြဲေတြ ၿငိမ္းလာတယ္။ အ႐ုပ္ကို ျမင္ ကတည္းက ေဟာက္ပက္ျဖစ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြ ပိုၿပီးမည္း နက္ ခ်ိဳင့္ဝင္လာတယ္။ ကပ္ပါးက ဂနာမၿငိမ္ပံုစံနဲ႔ ”ဒါဟာ ဒါဟာ အဆိုးဆံုးပဲလား”လို႔ မတိုးမက်ယ္ ေရရြတ္လုိ႔ ”ဘုရားရွင္ေတြ မရွိေတာ့ ကတည္းက အျဖဴ မျဖစ္ခဲ့တာပါကြာ” တဲ့။ စုတ္ကေလး တသပ္သပ္ထိုးရင္း အိမ္ေျမႇာင္ကေျပာရဲ႕။
မေန႔ကအထိ မေမႊးေသးတဲ့ ပန္းေတြ၊ေမႊးခြင့္မရွိတဲ့ ပန္းေတြ၊ အို မပြင့္ရေသး ပြင့္ခြင့္မရွိတဲ့ ပန္းေတြ၊ မီးအိမ္ေတြ၊ ဆီကုန္ခန္းတဲ့ ခရီးမွာ ဝံပုေလြေတြ အမဲလိုက္တိုင္း ေသြး ထြက္သံယို ျဖစ္ခဲ့တာေတြ၊ အမဲလိုက္ ေခြးေတြ က်ားေတြ၊ ဆင္ေတြ ”သြားၾက၊ သြားၾက င့ါအနားကို မလာ နဲ႔ သြားၾက” အစြမ္းကုန္ ေအာ္ဟစ္ သေလာက္ အသံေတြဟာ လည္ပင္းဝ မွာ ပူေလာင္ျပင္းျပ တစ္ဆို႔ေနတယ္။ ”ေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္ ကေယာက္ ကယက္”တဲ့။ အဲဒီလို မိမဆံုးမ၊ ဖမဆံုးမ မက္ႏိုင္လြန္းတဲ့ ေဆာင္း အိပ္မက္မ်ား ေန႔စဥ္တီးမႈတ္ ကခုန္ ေနၾက၊ သစၥာေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ရယ္၊ အိမ္ေျမႇာင္ရယ္၊ ကပ္ပါးရယ္၊ အ႐ုပ္ ရယ္၊ ေလာကသား ပီသတဲ့ ေလာက သားေတြထဲကေန သခ်ၤာေတြ တြက္ ၾကည့္ၾကရဲ႕။ လူတစ္ဦး အလည္လာ တယ္။ ကစားဝိုင္းမွာ ၿပံဳးေပ်ာ္ေနတဲ့ အ႐ုပ္ကိုေကာက္ ကိုင္ၾကည့္ရဲ႕ ”မလုပ္နဲ႔မလုပ္” ကြၽန္ေတာ့္ စကားသံ ေတြ မဆံုးေသးခင္ ထိုလူဟာ ၿပံဳးရယ္ တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ အိမ္ထဲက ထြက္သြားရဲ႕။ ထိုလူ႔ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ရင္း ေက်ာ ထဲမွာ စိမ့္လို႔ ”အလို အေၾကာက္ တရားေတြပါလား” ဘယ္အခ်ိန္ ကတည္းက ဝင္ေနခဲ့မွန္းမသိတဲ့ အ ေၾကာက္တရားေတြ အေၾကာက္ တရားေတြ။ အဲဒီညက ကြၽန္ေတာ့္ကို တေစၧေျခာက္တယ္။ လမ္းထဲ ေတြ႕သ မွ်လူေတြ ထူးျခား၊ အိမ္တိုင္း၊ ရပ္ ကြက္တိုင္း၊ ၿမိဳ႕ရြာတိုင္း၊ တိုင္းအ ႏွံ႕၊ ျပည္အႏွံ႔ ထူးျခား။ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ ကို အထိတ္တလန္႔ျပန္ခဲ့မိ။ အ႐ုပ္ကို ရွာရမယ္။ အ႐ုပ္ဟုတ္တယ္ အ႐ုပ္ ”ဘုရားေရ ထင္တဲ့အတိုင္းပါလား” အ႐ုပ္ဟာထူးထူးျခားျခားၿပံဳးေန တယ္။ ကပ္ပါးကို ၾကည့္ေတာ့ လည္း ၿပံဳးေနတယ္။ အိမ္ေျမႇာင္လည္း ၿပံဳး ေနတယ္။ အ႐ုပ္ကိုၾကည့္ရင္း ၾကည့္ ရင္း ကြၽန္ေတာ္ရြံလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေၾကာက္ရြ႕ံလာတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ပင္ကို ေနရာကို ပို႔ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
”ၿငိမ္းခ်မ္းပြင့္လင္းေသာ လူ႔ အဖြဲ႕အစည္းကို ထူေထာင္ၾကပါစို႔” စာသင္ခန္းထဲမွာ၊ ဓမၼေက်ာင္းေတြ မွာ၊ ဆိုင္းဘုတ္ေတြေအာက္မွာ၊ စားပြဲေတြေပၚမွာ ၾကည့္စမ္း ၾကည့္ စမ္း ကြၽန္ေတာ္လႊင့္ပစ္ခဲ့တဲ့ အ႐ုပ္ ေရာက္ေနတယ္။
ေအာင္သင္းမိုး
