အခ်ိန္မွာ ညဥ့္လယ္ပိုင္းေရာက္ ေခ်ၿပီ။ ကေဖးဆိုင္မွာ လူရွင္း ၿပီ။ ကေဖးဆိုင္ပိုင္ရွင္သည္ ကရား အိုးကိုမ၍ မီးကိုၿငႇိမ္းသည္။ ခံုမ်ား ကိုသိမ္းသည္။ အဖန္ကရားအိုးႏႈတ္ သီးမွ အာလာဒင္မီးခြက္လို တလူလူ ထြက္လာေသာ အခိုးအေငြ႕မ်ားထဲမွ ကရားေစာင့္ဘီလူးသည္ သူ၏ မူလ ေနရာသို႔ ျပန္လည္ဝင္ေရာက္ သြား သည္။ ကရားေစာင့္ဘီလူးသည္ လက္ဖက္ရည္ေပါင္းမ်ားစြာကို ဖန္ ဆင္းေပးခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။
နက္ေမွာင္ ေသာ အဇဋာမိုးေကာင္းကင္ထဲဝယ္ ၾကယ္ဓားျပမ်ားသည္ ၾကယ္တစ္ခုမွ တစ္ခုသို႔ ေရြ႕လ်ားကူးသြားေနၾက သည္။ မဟူရာညေစာင့္သည္ ေသာ့ တြဲမ်ားကိုခါးမွာ ခ်ိတ္လ်က္ နက္ ေမွာင္ေသာမိုးေကာင္းကင္ထက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။ တိမ္တိုက္ မ်ားသည္ သူ၏ေအာက္ဘက္မွာ ေရြ႕ေနၾကသည္။ ညထဲ၌ ေသာ့တြဲ လႈပ္ယမ္းသံတခြၽင္ခြၽင္ ျမည္ေန သည္။ ဝင္႐ိုးစြန္းတစ္ဖက္၌ ေလ နတ္သားသည္ ေရခဲျဖင့္လုပ္ထား ေသာ တံပိုးခရာကို မႈတ္ေနသည္။ မရဏမင္းသည္ အေမွာင္ထဲမွာထိုင္ လ်က္ ပုခက္ကို တကြၽီကြၽီလႊဲေနသည္။ ေစတန္သည္ အမိုက္ေမွာင္တိုက္ထဲ၌ ကခုန္ေန၏။ မိုးေကာင္းကင္မွ ေၾကြက်ေသာ သစ္သီးသည္ ကမၻာ ေျမသို႔ သက္ဆင္းသည္။ သစ္သီး သည္ မဟာသမုဒၵရာထဲတြင္ ေမ်ာပါ ၍ မထင္မရွား တံငါရြာကေလးတစ္ရြာ ၏ ကမ္းေျခသို႔ ဆိုက္ေရာက္၏။ အ႐ုပ္ဆိုးဆိုး မိန္းမပ်ိဳကေလးတစ္ဦး သည္ ညဥ့္အခ်ိန္ လူေျခတိတ္၌ ေရ ဆိပ္သို႔ဆင္း၍ ေရခ်ိဳးရာ သစ္သီးကို ေတြ႕ရွိ၍ ဆယ္ယူေလသည္။ မဟူ ရာညေစာင့္သည္ ေသာ့တြဲမ်ားကို ခါးမွာခ်ိတ္လ်က္ နက္ေမွာင္ေသာ မိုးေကာင္းကင္ထက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ ေနဆဲပင္။ သူ၏ခါးမွ ေသာ့တစ္ ေခ်ာင္းကိုယူ၍ မိုးေကာင္းကင္ ဟင္း လင္းျပင္ကို ဖြင့္လိုက္လွ်င္အေရာင္ မ်ား က်ေရာက္လာလိမ့္မည္။ မဟူရာ ညေစာင့္သည္ ေသာ့တြဲကို အသံုးမျပဳ ဘဲ နက္ေမွာင္ေသာ မိုးေကာင္းကင္ ထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၿမဲသာ။ ကမၻာ ေျမကို အေမွာင္ခ်ထားဖို႔လိုသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္းဟူမူ အ႐ုပ္ဆိုး ဆိုး မိန္းမပ်ိဳကေလးတစ္ဦး ညအ ခ်ိန္ ေရဆိပ္အေမွာင္ထဲမွာ ေရခ်ိဳး ေနေလသည္ မဟုတ္လား။
မရဏ မင္းသည္ အေမွာင္ထဲမွာထိုင္ လ်က္ ပုခက္ကိုတကြၽီကြၽီလႊဲေနလ်က္ ပါပင္။ ေစတန္သည္ ေတးဆိုမႈမရွိပါဘဲ တစ္ကိုယ္တည္း အမိုက္အေမွာင္ တိုက္ထဲ၌ ကခုန္ေနေလသည္တကား။ ၾကယ္ဓားျပမ်ားသည္ အဟုန္ျဖင့္ ေရြ႕ၾကေလ၏။ အထက္ အဇဋာမိုးေကာင္းကင္သည္ တုန္လႈပ္၏။ ၾကယ္တို႔ သည္ မ်က္ရည္လည္သကဲ့သို႔ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ အလင္းကို ေဆာင္ေလသည္တကား။ ကမၻာေျမမွ ေခြးတစ္ ေကာင္ေဟာင္သံသည္ ေကာင္းကင္ဘံုသို႔ေရာက္၏။ ေကာင္း ကင္ဘံု၌ မည္သူမရွိ။ မသိေယာင္တကား။ အခ်ိန္မွာ ညဥ့္လယ္ ပိုင္းသို႔ ေရာက္ေခ်ၿပီ။ ကေဖးဆိုင္မွာ လူရွင္းၿပီ။ တမန္ေတာ္ သည္ ဝွက္အပ္ေသာအေတာင္ကိုထုတ္၍ မိုးေကာင္းကင္ထက္ သို႔ ပ်ံတက္၏။ ဝင္႐ိုးစြန္းတစ္ဖက္မွ ေလနတ္သားသည္ ေရခဲ ျဖင့္ လုပ္ထားေသာ တံပိုးခရာကိုတစ္ခဲနက္ မႈတ္လ်က္ပင္တည့္ နတ္သူငယ္သည္ ကမၻာ၏ ေထာင့္ေကြး သရက္ပင္ေပါက္ေအာက္ ၌ေန၏။ မဟူရာညေစာင့္သည္ ေသာ့တြဲမ်ားကို ခါးမွာခ်ိတ္ လ်က္ တခြၽင္ခြၽင္ျမည္ေစလ်က္ နက္ေမွာင္ေသာ မိုးေကာင္းကင္ ထဲမွာ မအိပ္စက္ၿပီတကား။ သင္ကား ဘယ္သူနည္း။ ကြၽႏ္ုပ္ ကား အျခားမဟုတ္ ကေလာင္တံကို ေစာင့္အပ္ေသာ မႏုႆ တည္း။ သင့္အဖို႔ ကေလာင္တံေရြ႕လ်ားရာ သည္လြတ္ေျမာက္ ရာသို႔ ခ်ဥ္းေသာလမ္း ျဖစ္ေစရာတည္း။
ေနမ်ိဳး
