အတိတ္က သူ႔ကိုလူႀကီးလို႔ေခၚ တယ္။ လူႀကီးဟာ ကဗ်ာဆရာ တစ္ဦးျဖစ္တယ္။ ခ်ာတိတ္ကေယာက်္ား စိတ္မ်ားတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ ေယာက္။ ကဗ်ာေရးခ်င္သူ။ သူတို႔ အသက္အပိုင္းအျခားက အႏွစ္ ၂ဝ ေလာက္ကြာတယ္။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ႏွစ္ဦး သေဘာတူ ကဗ်ာဆက္ဆံေရး ထူ ေထာင္ခဲ့ၾကတယ္။ ခ်ာတိတ္က ဲဲအ ခ်စ္ကဗ်ာေလးေတြေရးၿပီး လူႀကီး ကိုျပဲဲ တယ္။ ျပင္ခိုင္းတယ္။ ေဝဖန္ ခိုင္းတယ္။ လူႀကီးကလည္း ခ်ာတိတ္ ေရးျပသမွ် ကဗ်ာအားလံုးကို ျပင္ဗဌ ေပးတယ္။ ေဝဖန္ေပးတယ္။ ပထမ ေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာ ဆက္ဆံေရးက ဒါေလာက္ပါပဲ။
ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ခ်ာတိတ္ ရဲ႕ ကဗ်ာဆက္ဆံေရး ျမႇင့္လိုက္တယ္။ ခ်ာတိတ္က လူႀကီးေရးတဲ့ အခ်စ္ ကဗ်ာေလးေတြ သူဖတ္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး လူႀကီးက အခ်စ္ကဗ်ာေရး တိုင္း သူ႔ကိုေပးဖတ္ဖို႔ ပူဆာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူတုိ႔ကဗ်ာဆက္ဆံေရးဟာ တစ္ ဆင့္တက္သြားေရာ ဆိုပါစို႔။
ဒီအဆင့္မွာေတာ့ လူႀကီးဟာ ခ်ာတိတ္ကို စိတ္ဝင္စားလာၿပီ။ လူ ႀကီးေရးဖြဲ႕တဲ့ အခ်စ္ကဗ်ာေလးေတြ ကလည္း ခ်ာတိတ္ကို မသိမသာ ရည္ရြယ္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးေတြ ပါလာ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်ာတိတ္မ သေဘာ မေပါက္ဘူး။ လူႀကီးဟာ ခ်ာတိတ္အ တြက္ သူေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြအေပၚ၊ ခ်ာတိတ္ဘယ္လို တုံ႕ျပန္မလဲဆို တာ တိတ္တိတ္ေလးေစာင့္ေန တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်ာတိတ္က သူ႔ကဗ်ာ ေတြ သေဘာမေပါက္ဘူး။ သေဘာ မေပါက္ဆို ခ်ာတိတ္က ေယာက္်ား စိတ္မ်ားတဲ့ မိန္းကေလးေလ။ ေယာက္်ားလ်ာအျပည့္မဟုတ္ဘူး။ မိန္းမစိတ္ ပါဝင္မႈက သင့္႐ံုသာ ရွိ မယ့့္ပံု။ ဒီပံုနဲ႔က်ေတာ့ လူႀကီးခမ်ာ ေကာင္းေကာင္း ဒုကၡေရာက္ေနေတာ့ တာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ လူႀကီးဟာ လူႀကီးပဲ ေလ။ ဘယ္႐ိုးသားရမလဲ။ ေရွ႕တစ္ ဆင့္တိုးတာေပါ့။ လူႀကီးေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြက ပြင့္လင္းလာတယ္။ ခ်ာ တိတ္ သေဘာေပါက္ႏိုင္ေအာင္အထိ ခ်ေရးလာတယ္။ အဲသလိုေတြ ခ်ေရး ၿပီး ခ်ာတိတ္ဆီက ျပန္ေရးလာမယ့္ ကဗ်ာကို လူႀကီးေမွ်ာ္လင့္လာၿပီး ေစာင့္ဖတ္တယ္။ ခက္တာက ေစာင့္ ဖတ္လည္း ဖတ္ ဖတ္ပဲျဖစ္ေနတယ္။ ဒီထက္ ခ်ေရးရင္လည္း ဘိုဘိုဟန္ သီခ်င္းလို ဲနင့္ကိုငါခ်စ္တယ္ ငါ့ကို နင္ ခ်စ္မလားဲျဖစ္ေတာ့မယ္။
ဒါေပမဲ့ လူႀကီးလက္မေလွ်ာ့ ဘူး။ ဆက္ေရး ဆက္ေပးပဲ။ ခ်ာတိတ္ ကလည္း အခ်စ္ကဗ်ာေတြ ျပန္ေရး တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေျဖမဟုတ္တ့ဲ ကဗ်ာေတြ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူႀကီး ေရးၿပီး ခ်ာတိတ္ေပးတဲ့ ကဗ်ာေတြ ဟာ ဲရည္းစားစာမျဖစ္႐ံုတမယ္ဲလို႔ ေျပာရမတတ္ ပြင့္လင္းလာတယ္။ ခ်ာတိတ္ကလည္း ဲသေဘာမေပါက္ သလိုပဲဲ ဆက္ေရးေနတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လူႀကီးဟာ သူကိုယ္တိုင္ ရည္းစားစကား စေျပာ ဖို႔ မသင့္တဲ့အတြက္ သူရည္းစား စကားေျပာရမယ့္ရက္ကို ခ်ာတိတ္ ကိုယ္တိုင္သာ ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ေရးေတာ့ တာပဲ။ လူႀကီးေရးေပးတဲ့ ကဗ်ာ ေခါင္းစဥ္က ခရမ္းျပာ အေရးအခင္း တဲ့။ အေၾကာင္းအရာက ဲရည္းစား စကားအေျပာခံခ်င္တဲ့သူ ခရမ္းျပာ ေရာင္ ဆံၫႇပ္ကလစ္ေလးဲ ေခါင္းမွာ ထုိးတာမို႔။ ဆိုလိုတာက ခ်ာတိတ္ လူႀကီးဆီ လာတဲ့ေန႔ေခါင္းမွာ ခရမ္း ျပာကလစ္ေလးပါရင္ ရည္းစားစ ကားေျပာလိ႔ုရၿပီဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္။
ဒီလိုေရးလိုက္တဲ့အခါက်မွ ခ်ာတိတ္သေဘာေပါက္သြားပံုရ တယ္။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ခ်ာတိတ္ဟာ လူႀကီးဆီ မလာေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ လူႀကီးလည္း အသက္အရြယ္နဲ႔ မ လိုက္ေအာင္ အသည္းကြဲေတာ့တာ ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ခ်ာတိတ္ေပၚမလာတာ တစ္လေလာက္ရွိခဲ့ၿပီ။ လူႀကီး ဒီတစ္ ခါ တစ္မ်ိဳးေတြျပန္ေရး။ ခ်ာတိတ္က သူရည္းစားစကား အေျပာခံရမယ္ လို႔ ရက္ေရြးလုိ႔ မၿပီး ေသးတာ လား (ဒါမွမဟုတ္) ေခါင္း ၫႇပ္ရမယ့္ ကလစ္မွာ ခရမ္းျပာေရာင္ ဝယ္လုိ႔မရ ေသးတာလား။ ဒီလိုမွန္းသိ ခရမ္းျပာ ေရာင္တစ္ေရာင္တည္း မဟုတ္ဘဲ အျခားအေရာင္ေလာက္ပါ ဝယ္ရ လြယ္ေအာင္ ထပ္မေျပာလိုက္မိတာ မွားၿပီလို႔ လူႀကီးေတြးတယ္။
ဒါေပမဲ့တစ္လေက်ာ္ၿပီး ႏွစ္ ရက္သံုးရက္ေလာက္မွာ ခ်ာတိတ္ ေရာက္လာတယ္။ ဘာမွမျဖစ္သလိုပဲ။ ထူးဆန္းတာက ဘယ္ေတာ့မွ ဦး ထုပ္ေဆာင္းေလ့မရွိတဲ့ ခ်ာတိတ္ဟာ အဲဒီေန႔က ဦးထုပ္ေဆာင္းလာတယ္။ လူႀကီး မ႐ိုးမရြျဖစ္သြားတယ္။ ဦး ထုပ္ေအာက္မွာ ခရမ္းျပာကလစ္ ေလး ဝွက္ထားေလသလား။ ႏွစ္ ေယာက္သား တစ္နာရီေလာက္ ထိုင္ စကားေျပာၾကတာေတာင္ ခ်ာတိတ္ က ဦးထုပ္ကို တစ္ခ်က္ကေလးမွ မခြၽတ္။ ေယာင္မွားၿပီးေတာင္မခြၽတ္။ ခ်ာတိတ္က အခ်က္မေပးေတာ့ ရည္း စားစကား ေျပာရမယ့္ လူႀကီးလည္း ေျပာခြင့္မသာေတာ့။ ခဏၾကာေတာ့ ခ်ာတိတ္က ဲဲျပန္ေတာ့မယ္ဗ်ာဲဲခ်ာတိတ္ျပန္သြားတယ္။ ဦးထုပ္ မခြၽတ္ဘူး။ လူႀကီး က်န္ရစ္ရာက ခ်ာ တိတ္ေျခေထာက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ တယ္။ ခ်ာတိတ္စီးလာတဲ့ ဖိနပ္သဲ ႀကိဳးအေရာင္က ခရမ္းျပာ။
ကိုၿငိမ္း (မႏၲေလး)