နာရီလက္တံႏွစ္ခုသည္ ထပ္တူက်၏။
အထက္ေအာက္တည့္မတ္၏။ တစ္ ဖက္သို႔ေရြ႕လွ်င္ ေနာက္ေန႔တစ္ရက္သို႔ ေရာက္မည္သာပင္။ အခ်ိန္မွာ သန္းေခါင္ ယံျဖစ္သည္။ အသံဗလံတို႔ ဆိတ္ၿပီးသစ္ပင္ သည္ ေန႔ႏွင့္ညကိုသိေနဘိအလား။ အ ေမွာင္ထဲမွာ သစ္ရြက္လႈပ္သံမွ်ပင္ မၾကား ရ။ တံခါးရြက္သည္ပြင့္လ်က္။ သန္းေခါင္ ယံေလျပည္ညင္းသည္ တိုးလွ်ိဳးဝင္ေရာက္ ၏။ ညဥ့္တိုင္းျပည္သို႔ ဖိတ္ေခၚသည့္အ လား။ ငါ့အနီးပါး၌ သန္းေခါင္ယံေလျပည္ သည္ လူးလြန္႔၏။ ငါ့အမည္ကို ရြတ္ ဆိုရန္ မတတ္ႏိုင္ဟန္တကား။ ငါ၏ကိုယ္ဝတ္ သည္ အျဖဴတည္း။ မိုးသားတိမ္တိုက္သည္ အျဖဴတည္း။ ဟိုးေဝးလံေသာအရပ္မွ ၾကယ္ပြင့္က ေလးအေရာင္မွာလည္း အျဖဴ ပင္တည္း။ ငါသည္သန္းေခါင္ယံေလျပည္ ညင္းကိုဧည့္ခံ၏။
ငါ့ထံဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ ၿမိဳက္ေရာက္လာသည့္အတြက္ ခရီးဦးႀကိဳ လည္းျပဳပါ၏။ သန္းေခါင္ယံေလျပည္ညင္း က ညအခါ လူေျခတိတ္၌ တိတ္တဆိတ္ ေရာက္လာခဲ့သည္တကား။ ပင္လယ္ေပၚ က သန္းေခါင္ည၊ ေရသူမေတြေခါင္းၿဖီးသ တဲ့။ ဖားလ်ားလြင့္တဲ့ ေရလိႈင္းေတြ ညဥ့္ တိုင္းျပည္ကိုေစသတဲ့။ ကဗ်ာကို နားဆင္ လိုလွ်င္ငါရြတ္ဆိုပါမည္။ သန္းေခါင္ယံေလ ျပည္ညင္းသတင္းစကားတစ္ခုကို ေဆာင္ ယူကဲ့သို႔ပမာ ငါရြတ္ဆိုအပ္ေသာ ကဗ်ာကို ေဆာင္ယူ၍ လွည့္လည္ပါဘိ။ ငါ့မိခင္ရွိရာ ဆီသို႔ ေဆာင္ယူပို႔ႏိုင္လိမ့္မည္လား။ ငါ့မိ ခင္မွာ အိုမင္းလွၿပီ။ ငါရြတ္ဆို အပ္ေသာ ကဗ်ာကို သူနားစိုက္ပါေစေတာ့။ ငါ့မိခင္ ကို သင္သိႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ထင္ပါသည္။ အိုမင္းေသာ မိန္းမႀကီးတစ္ဦးသည္ ငါ၏မိခင္တည္း။ သီေဝေသာ မ်က္ လံုးအစံုျဖင့္ ၾကည့္တတ္သူသည္ ငါ၏မိခင္တည္း။ ေလ်ာင္းစက္ေနသူ သည္ ငါ၏မိခင္တည္း။ ႏိုးထလာသူသည္ ငါ၏မိခင္တည္း။ ငါ့ အမည္ကို ရြတ္ဆိုႏိုင္သူသည္ငါ၏မိခင္ တည္း။
သန္းေခါင္ယံသည္ ဆိတ္ၿငိမ္ေသာ ေျခလွမ္းျဖင့္ လူတို႔ကမၻာေျမထက္မွျဖတ္သန္း၏။ ငါ သန္း ေခါင္ယံသည္ နံနက္ခင္းသို႔ ဆိုက္ေရာက္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါ၏။ ငါ၏လကၤာ၊ စာ၊ ကဗ်ာတို႔သည္ အဆန္းတၾကယ္မဟုတ္။ ႏွလံုးသည္းပြတ္၏ တီးတိုးသံမွ်သာတည္း။ ငါ၏ႏွလံုးသည္းပြတ္သည္ သန္း ေခါင္ယံျဖစ္သည္။ ငါ၏ဦးေခါင္းသည္ မိုးေသာက္ယံျဖစ္၏။ ငါသည္ ဤသို႔လွ်င္ ေရြ႕လ်ားရေပ လိမ့္မည္တကား။ ႏွလံုးသည္းပြတ္သည္ ဦးေခါင္းႏွင့္ မိုင္ေပါင္းမည္မွ်ေဝးသည္ကို သင္သိေပလိမ့္ မည္။ သန္းေခါင္ယံေလျပည္ ညင္းထဲငါ့ကိုေဆာင္ယူ၍ နံနက္ခင္းရွိရာသို႔ ဆိုက္ေရာက္ပါေစေတာ့။
ငါ၏မိခင္သည္ ငါတို႔ကိုခြဲခြာခဲ့သည္။ နံနက္ခင္းရွိရာ အရပ္၌ ငါ့မိခင္သည္ ၿပံဳးရယ္လ်က္ရွိလိမ့္ မည္ဟု ငါေမွ်ာ္လင့္၏။ စႏၵေယာ္သည္ လျခမ္းေကြးသည္ ငါ့မိခင္ၿပံဳးရယ္ဟန္ သို႔ပါတကား။ ၿပိဳးပ်က္ ၾကယ္ေရာင္သည္ ညဥ့္အေမွာင္ထဲ၌ လက္လက္ထ၏။ ငါ၏မိခင္ရယ္သံကဲ့သို႔ပါတကား။ မိုးသား တိမ္တိုက္သည္ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းထက္၌ေရြ႕၏။ ငါ၏မိခင္ စကားခြန္း ခ်ိဳဆိုသကဲ့သို႔ပါတကား။
အခ်ိန္မွာ သန္းေခါင္ယံျဖစ္သည္။ အသံဗလံတို႔ တိတ္ဆိတ္ၿပီ။ စာဆိုသည္ မအိပ္စက္ႏိုင္ေသးဘဲ ငိုက္ျမည္းလ်က္ ဤစာကိုေရးခဲ့ၿပီတကား။
ေနမ်ိဳး
