က်ြန္ေတာ္တို႔၏ စာေပေလာကသည္ အေကာင္ပေလာင္မ်ဳိးစံု ျပြမ္း တီး႐ႈပ္ေထြးေနတတ္သည့္ ေဟဝန္ ေတာၿမိဳင္ႀကီးႏွင့္ပမာတူသည္။ ေဟ ဝန္ေတာၿမိဳင္ထဲမွာ ေကသရာဇာ ျခေသၤ့ႀကီးမ်ားက လည္ဆံေမြးတ ဖြားဖြား ေျခလွမ္းတလႊားလႊားျဖင့္ ဣေျႏၵႀကီးစြာ မင္းမူေနေလ့ရွိသလို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔၏ စာေပေလာကထဲမွာ လည္း နာမည္ေက်ာ္ ဝါရင့္ကေလာင္ ရွင္ႀကီးမ်ားၾသဇာႀကီးေသာ စာ အုပ္ထုတ္ေဝေရးသမား အရင္းရွင္ ႀကီးမ်ားက ရင္တေကာ့ေကာ့၊ လည္ တုိင္တေမာ့ေမာ့ျဖင့္ ေျခဖ်ား ေထာက္ကာ လမ္းသလားေနတတ္ သည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ ဝါရင့္စာေရးဆရာ အခ်ဳိ႕ပင္လွ်င္ ေငြရွင္ထုတ္ေဝသူ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ စပရိန္မ်က္ႏွာျဖင့္ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးေနတတ္သည္။ ထို႔ အတူ လက္သစ္ကေလာင္ရွင္ကေလး မ်ားကလည္း မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာမ်က္ မွန္ထူႀကီးမ်ားေရွ႕တြင္ ဗုိင္းေကာင္း ေက်ာက္ပိ႐ုိက်ဳိးေသဝပ္ေနေလ့ရွိၾက ၏။
”Money makes everything ေငြက အရာရာတုိင္းကို ဖန္တီးတယ္ ဆုိတဲ့ ဆို႐ိုးနီတိအတုိင္း ထုတ္ေဝသူ ေငြရွင္ကို ဖားတာ မဆန္းပါဘူးဗ်ာ။ ထုတ္ေဝသူနဲ႔ အဆင္ေျပတဲ့ဆက္ဆံ ေရးထူေထာင္ထားရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမာင္ရင္ထမင္းမငတ္ေတာ့ဘူး”ဟု ကြၽန္ေတာ့္အသိ ကေျမာက္ကေျခာက္ စာေရးဆရာက ေျပာလာေသာအခါ သူ႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ္အသက္႐ွဴမရ ေအာင္ ရင္နာမိပါသည္။ ထုိသတၱဝါ ကား …ထုတ္ေဝသူေငြရွင္က မိမိ ကို ေငြေၾကးျဖင့္ နဖားႀကိဳးထိုးထား ျခင္း၌ ေက်နပ္သာယာေနသူပါက လား။
စင္စစ္ …ထုတ္ေဝသူအမ်ား စုမွာ စာေပအႏုပညာအဓိကသမား မ်ား မဟုတ္ၾက။ စီးပြားေရးအျမတ္ အစြန္းအဓိကဝါဒီမ်ားသာျဖစ္ၾကကုန္ ၏။ အၾကင္စာေပထုတ္ေဝသူတစ္ဦး တစ္ေယာက္သည္ စာေပအႏုပညာ ျမတ္ႏုိးတန္ဖိုးထားသူပဲျဖစ္ေစဦး ေတာ့ စာေပေျမာက္ေသာ္လည္း ေစ်းကြက္မရွိသည့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ အတြက္ သူ႔မိန္းမ၏ စိန္နားကပ္ကို ေပါင္ႏွံ၍ အ႐ႈံးခံထုတ္ေဝလိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ေခတ္သစ္ျမန္မာစာေပ ထုတ္ေဝေရးေလာကကို ကုလားမ်ား က ဦးေဆာင္ခဲ့၍ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တ႐ုတ္မ်ားက ေနရာယူလာခဲ့ၾကပံုကို သိၾကေလ …။
”ေအာ္ …ငါဟာ ကုလားနဲ႔ လည္း ပတ္သက္ခဲ့ရ၊ တ႐ုတ္နဲ႔လည္း ဆက္ဆံခဲ့ရပါကလား။ တ႐ုတ္ ကု လားေကြၽးခဲ့တဲ့ထမင္းေစ့ေတြ ငါ့ဗုိက္ ထဲမွာ အျပည့္ပါကလားဟဲ့”ဟု ကြၽန္ ေတာ္သည္ အလန္႔တၾကား ဆင္ျခင္မိပါသည္။
သို႔ …ဆင္ျခင္မိရာက ကြၽန္ ေတာ္၏အေတြးသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၄ဝ ေက်ာ္တုန္းက ‘ေပါက္စန ၾကဴးႏွစ္’၏ ဘဝဆီသို႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ ျမင္ေယာင္မိလာ သည္။
ၾကဴးႏွစ္ကေလးသည္ စာေပမ်ဳိး ႐ုိးမရွိေသာ္လည္း စာေပအသိုင္းအ ဝိုင္းႏွင့္မနီးစပ္ခဲ့ရေသာ္ျငား၊ စာဖတ္ နာခဲ့ေသာေၾကာင့္ စာေပေလာကအ တြင္းမွ ဆက္ဆံေရးပံုသဏၭာန္မ်ားကို တီးမိေခါက္မိရွိခဲ့၏။ ဘဝင္ေလဟပ္၊ မာနတံခြန္ထူေနေသာ မဂၢဇင္းအယ္ ဒီတာအခ်ဳိ႕၏အထာကို မျမင္မေတြ႕ ဖူးဘဲႏွင့္ သေဘာေပါက္နားလည္ေန ခဲ့၏။ ‘မိေက်ာင္းမွန္ ဆန္လိမ့္မည္’ ဟူေသာ သေဘာတရားအတုိင္း မိမိ ဘက္က (စု၊ တု၊ ျပဳ) အဆင့္မ်ားကို မွန္ကန္စြာ ျဖတ္သန္းႏုိင္ခဲ့လွ်င္ ‘ပညာရဲရင့္ ပြဲလယ္တင့္’မည္ဟု ယံု ၾကည္ၿပီးသားလည္း ျဖစ္သည္။
သို႔ျဖင့္ ၁၉၇ဝ ျပည့္တစ္ဝိုက္ တြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကဗ်ာမ်ား ေရး ဖဲြ႕၍ မဂၢဇင္းမ်ားသို႔ စာတုိက္မွ ေပး ပို႔သည္။ မဂၢဇင္းမွာ ပါရွိေသာ္ အယ္ ဒီတာေတြႏွင့္ ထိေတြ႕ဆက္ဆံရမွာ စိုး၍ ေမတၱာလက္ေဆာင္စာအုပ္ႏွင့္ ဥာဏ္ပူေဇာ္ေငြကိုပင္ သြားေရာက္ ထုတ္ယူျခင္းမျပဳခဲ့။ မိမိကဗ်ာ၊ ဝတၱဳ ပါေသာ မဂၢဇင္းကို ကိုယ့္ေငြႏွင့္ကိုယ္ ဝယ္ယူသည္။ စာနယ္ဇင္းႏွင့္ ကင္း ႏုိင္သမွ် ကင္းေအာင္ ေနမည္ဟူ ေသာ မူကို က်င့္သံုးသည္။ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ႏုိင္ငံေတာ္ တာဝန္ထမ္းရြက္ရင္း နယ္အေဝးသို႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္မွ လြင့္ဝဲက်ေရာက္ သြား၏။ နယ္အေဝးမွာရွိစဥ္ ပုဂၢလိ က မဂၢဇင္းမ်ားက ကြၽန္ေတာ့္စာမူပါ ရွိေသာ ေမတၱာလက္ေဆာင္စာအုပ္ ႏွင့္ ဥာဏ္ပူေဇာ္ေငြကို ပို႔ေပးျခင္းမရွိ ၾက။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။ သိရလွ်င္ လည္း ကြၽန္ေတာ္က အေလးအနက္ ထားမွာ မဟုတ္။ (အဲ ..ဗ်)ထုိကာ လတြင္ အစိုးရပိုင္ မဂၢဇင္းႀကီးေတြက တာဝန္သိ၊ သစၥာရွိၾကသည္။ စာမူပါ ရွိေသာ္ စာအုပ္ေရာ ေငြပါ ကြၽန္ ေတာ့္ထံ အေရာက္ေပးပို႔ၾကသည္။ ပုဂၢလိက မဂၢဇင္းေတြအေပၚမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္စိတ္မဆိုးေသာ္လည္း ကြၽဲ ၿမီးတိုမိသည္ကေတာ့ အမွန္။ က ေလာင္သစ္ဆိုၿပီး အေလးမထားဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္လုပ္ရက္ၾကပါေပ့။
၁၉၇၅ ခုႏွစ္တြင္ နယ္အေဝး ကေန၊ ရန္ကုန္ေျမသို႔ ကြၽန္ေတာ္ျပန္ လည္ေျခခ်ခဲ့ပါသည္။ ယေန႔ေခတ္ စားေသာ ‘ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ၿပီ’ေၾကြး ေၾကာ္သံ motto က ကြၽန္ေတာ့္ ေနာက္မွာ အမ်ားႀကီးေနာက္က် သည္။ ကြၽန္ေတာ္က ၁၉၇၅ ကတည္း က…
”ဟဲ့ေကာင္ ၾကဴးႏွစ္၊ မင္းရဲ႕ စာ ေပဆက္ဆံေရးမူဝါဒေတြ ေျပာင္းလဲ ခ်ိန္တန္ၿပီ”ဟူ၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ႏႈိး ေဆာ္အသိေပးခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ အလုပ္ဌာနမွာ ဗုိလ္တေထာင္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္း၌ရွိရာ မဂၢဇင္းတုိက္မ်ားရွိၾကေသာ ေက်ာက္ တံတားၿမိဳ႕နယ္ ပန္းဘဲတန္းၿမိဳ႕နယ္ မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ လြယ္ကူလွ သည္။ ဘတ္စကားစီးဖို႔ပင္ မလို။ လမ္းေလွ်ာက္သြား႐ုံႏွင့္ ေရာက္ သည္။ မဂၢဇင္းေတြ အယ္ဒီတာေတြ ႏွင့္ ထိေတြ႕ရန္ လြယ္ကူလာသည္။ စာေပသမားမ်ားႏွင့္တကူးတကနဲ႔ ေလွ်ာက္ၿပီး မိတ္ဖဲြ႕ရန္မလို။ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕လယ္ (၃၃) လမ္းထဲသို႔ ဝင္လိုက္ လွ်င္ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာဆိုသူ မ်ားႏွင့္ ပခံုးခ်င္းတုိက္မိမွာစိုး၍ မ နည္းေရွာင္ေနရသည္။ မျဖစ္ေခ်ာက္ ခ်က္ကဗ်ာကေလးတစ္ပုဒ္ခဲြေလာက္ ေရးၿပီး၊ ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ အေျခာက္ တုိက္ဘဝင္ျမင့္ေနၾကေသာ သတၱဝါ မ်ားလည္း ရွိၾကသည္။ သူ႔လက္ရာ ဝတၱဳအုပ္ေရ ၁ဝဝဝ ပင္ မေရာင္း ရေသာ စာေရးဆရာကလည္း သူ႔ ကုိယ္သူ ကမၻာေက်ာ္ႏုိဗယ္ဆုရ စာ ေရးဆရာႀကီးတစ္ေယာက္အလား လက္မေထာင္ေမာ္ၾကြား၏။ (ယခု ေခတ္မွာေတာ့ ဝတၱဳအုပ္ေရ ၅ဝဝ ကုန္လွ်င္ပင္ စာေပသူရဲေကာင္းႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဝတၱဳအုပ္ေရ ၅ဝဝ မကုန္ေသာ စာေရးဆရာေတြကား ေဘးထုိင္ ဘိုင္က်ၿပီး ဘုေျပာေနၾက ကုန္၏။
ကြၽန္ေတာ္၏ တက္သစ္စ ကေလာင္ငယ္ဘဝကေလးဆီသို႔ ေနာက္ေၾကာင္းလွည့္ၾကည့္ၾကပါ႐ုိ႕။ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္တုန္းက။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္- ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕နယ္အတြင္းမွ ထင္ရွားေသာ လမ္းမေပၚရွိ ထင္ရွား ေသာသက္တမ္းရင့္မဂၢဇင္းတုိက္ႀကီး ဆီသို႔ လာခဲ့သည္။ မဂၢဇင္း႐ုံးခန္း သည္ ေျမညီထပ္မွာရွိေသာ္လည္း က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္းမဟုတ္။ အ ေဆာင္အေယာင္ ပရိေဘာဂလည္း မရွိ။ နံရံကပ္ျပကၡဒိန္ကေလးတစ္ခု တေလေတာင္မရွိ။ စားပြဲတစ္လံုး ႏွင့္ ကုလားထုိင္တစ္လံုးသာရွိသည္။ စားပဲြေနာက္မွာ ပိန္ေညႇာင္ေညႇာင္ ညႇဥ္းသိုးသိုး ကုလားကေလးတစ္ ေယာက္က ခပ္တည္တည္ႀကီး ထုိင္ ေနပါသည္။
”အယ္ဒီတာ မရွိဘူးလား”ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေမးေသာ္ ကုလားက ေလးက သြားၿဖီး၍ ..
”အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ က အယ္ဒီတာဆုိလည္း ဟုတ္တယ္။ ေငြစာရင္းတာဝန္ခံဆုိလည္း ဟုတ္ တယ္။ ဘာကိစၥရွိပါသလဲ”ဟု ႐ႈတင္း တင္းေမးေတာ္မူ၏။
ကြၽန္ေတာ္က ဝတၱဳစာမူမဂၢဇင္း မွာပါ၍ စာအုပ္ႏွင့္ စာမူခလာထုတ္ ေၾကာင္း ေျပာေသာ္ …ကုလား ကေလးက ေခါင္းညိတ္ၿပီး ”ရတယ္၊ ရတယ္၊ အိုေက”ဟု ေျပာ၍ ကြၽန္ ေတာ့္ကေလာင္နာမည္ကို လယ္ဂ်ာ စာအုပ္မွာၾကည့္ၿပီး မဂၢဇင္းႏွင့္စာမူ ခထုတ္ေပးသည္။ ကြၽန္ေတာ္က လက္မွတ္တစ္ခ်က္ထိုး႐ုံသာ။
ေနာက္မွ သိရသည္မွာ ထုိကု လားကေလးသည္ ထိုမဂၢဇင္းတိုက္မွ အေစခံသန္႔ရွင္းေရးသမားသာျဖစ္ သည္ဟူသတတ္။ ။
ၾကဴးႏွစ္
