သူငယ္တိတ္ဆိတ္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ အမိသည္သူငယ္ကို ေျပာျပခဲ့ရာ ပံုျပင္မွာလည္း ၿပီးဆံုးခဲ့ၿပီ။ ငွက္ႀကီး မ်ားပ်ံသန္းသြားခဲ့ၿပီ။ မေထြးလည္း ဇနပုဒ္တစ္ခုမွ တဲအိမ္ကေလးထဲကို ေရာက္ၿပီ။ မင္းသားေလးက နန္း ေတာ္ထဲသို႔ ျပန္သြားၿပီ။ အထက္ ဝလာမုိးေကာင္းကင္ထဲ ၾကယ္မႈံမႈံ ကေလးမ်ားက သူငယ္၏တိတ္ဆိတ္ မႈကို နားစြင့္ေနၾကဟန္တကား။သူငယ္သည္ အမိရင္ခြင္ထဲမွ အိပ္ ရာထက္သို႔ ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ နတ္သူ ငယ္သည္ သူငယ္ကို ေခ်ာ့ျမႇဴေနဟန္ တကား။ သူငယ္သည္ အိပ္စက္လ်က္ ၿပံဳးရယ္ေနေခ်၏။ နတ္သူငယ္သည္ သူငယ္ကို ေခ်ာ့သိပ္ေနဟန္တကား။ သူငယ္သည္ တိတ္ဆိတ္လ်က္ အိပ္ စက္ေခ်ၿပီ။ အမိသည္ ဖ်င္ခ်ည္ မွ်င္ျဖင့္ ရက္လုပ္ထားအပ္ေသာ ေစာင္ပါးလႊာအား သူငယ္ကုိ ၿခံဳေပး ေလ၏။
သူငယ္တိတ္ဆိတ္ခ်ိန္ပါ တကား။ ညဥ့္ယံထဲ၌ ႏြားအုိႀကီး ႏွစ္ေကာင္သည္ တင္းကုပ္ထဲ၌ စား ၿမံဳ႕ျပန္ေနၾက၏။ ေလအေဝွ႔၌ ေကာက္႐ိုးနံ႔ကိုရ၏။ ႏြားအုိႏွစ္ ေကာင္၏ အၿမီးသည္လႈပ္ယမ္း၏။ မွက္ျခင္တုိ႔ကို မကပ္ႏုိင္ရန္ ႏွင္ သည္သို႔တည္း။ ျမင္းေဇာင္းထဲမွ ျမင္းဟီသံထြက္ေပၚလာသည္။ ည၏တိတ္ဆိတ္မႈထဲ၌ ျမင္းဟီသံသည္ ေလာကကိုလႈပ္ႏႈိး၏။ အသုိ႔နည္း။သူငယ္က တိတ္ဆိတ္အိပ္ေပ်ာ္ေန လ်က္ပင္တကား။ ေခ်ာင္းေရသည္ ညင္သာစြာ လူးလြန္႔စီးဆင္း၏။ ကမ္း စပ္၌ ငုတ္ကို ႀကိဳးဆြဲထားေသာေလွ သည္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္လႈပ္၏။ စားၿမံဳ႕ျပန္ ေနေသာ ႏြားအိုႀကီးႏွစ္ေကာင္သည္ သြားရည္မ်ားယိုစီးက်လ်က္။ ဆိတ္ ဖလူးပန္းရနံ႔ သည္ေလအေဝွ႔တြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႕ေလ၏။ ညဥ့္ယံသည္ေမႊးျမေန ဘိ၏။
ေကာက္႐ိုးနံ႔ကလည္း ႏြား တင္းကုပ္ဆီမွ ႀကိဳင္ေလွာက္လာတတ္ ၏။ နတ္သူငယ္သည္ သူငယ္၏ ကုိယ္အထက္၌ ဝန္းဖြဲ႔၍တည္၏။ သူ ငယ္ကို ေစာင့္ၾကပ္ေနဟန္တကား။ သူငယ္ကားတိတ္ဆိတ္ၿပီ။ အိပ္စက္ၿပီ။ အမိသည္ပဲကိုေရစိမ္၏။ အမိသည္ သစ္သီးကို ေဆးေၾကာ၏။ အမိသည္ ဆန္ကိုခ်င့္၍ အုိးငယ္အတြင္းသို႔ထည့္ ၏။ ႏြားတင္းကုပ္မွ ေကာက္႐ိုးနံ႔သည္ လြင့္ပ်ံ၍ အထက္သို႔တက္၏။ အ ထက္ဝလာမိုးေကာင္းကင္ထဲမွ ၾကယ္ မႈံၾကယ္မႊားကေလးမ်ားသည္ သူငယ္ ၏ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို ၾကားသိ ရဘိအလား တဖ်ပ္ဖ်ပ္ၿပံဳးရယ္ၾက၏။ ေျမသားအျပင္သည္ ၿငိမ္သက္၏။ အမိသည္ေမတၱာသုတ္ကို ရြတ္ဖတ္ ၍ၿပီးေလၿပီ။
ညဥ့္ေလျပည္သည္ ေခ်ာင္းအ တုိင္း စုန္လ်က္တသုန္သုန္ဆင္း သက္၏။ ငုတ္၌ႀကိဳးဆုိင္းထားေသာ ေလွမွာ ေခ်ာင္းေရထဲ၌ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ လႈပ္လ်က္သာပင္။ မုိးသားတိမ္တုိက္ တုိ႔သည္ ဖဲၾကဥ္ၾကကုန္၏။ လစႏၵာကို ပကတိျမင္ေတြ႔ခြင့္ ျပဳခ်ိန္ပါတကား။ အမိသည္ အိပ္ရာသို႔ဝင္၏။ နဖူး ထက္သို႔ ယာဘက္လက္ကိုတင္ကာ ၿငိမ္သက္ေလ၏။ သူငယ္တိတ္ဆိတ္ ခ်ိန္ပါတကား။
ေနမ်ိဳး
