က်ြန္ေတာ္ ၆ တန္းတုန္းက အတန္း ပိုင္ဆရာမေဒၚႏြယ္ႏြယ္ေအး ဆိုတာက အသက္ ၃ဝ ေလာက္ ျဖဴ ျဖဴေခ်ာေခ်ာ၊ ပါးပါးလ်ားလ်ားအပ်ဳိ ႀကီးပါ။ ေနဟန္ကိုယ္ဟန္၊ ေျပာဟန္ ဆိုဟန္ကလည္း အလြန္ေအးေဆး ပါတယ္။ အပ်ဳိႀကီးမို႔ စိတ္ႏွလံုးလည္း ေအးျမပံုရပါတယ္။ သူက ျမန္မာစာ သင္ၾကားတဲ့ ျမန္မာစာဆရာမလည္း ျဖစ္သေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္က အဲသည္အခ်ိန္မွာ ကေလာင္ေသြးေနၿပီဗ်။ ေသာ္တာ ေဆြ၊ ၾကပ္ကေလး၊ ဇင္ေအာင္စတဲ့ ဟာသစာေရးဆရာႀကီးမ်ားကို အား က်ၿပီး ဟာသဝတၱဳကေလးေတြေတာင္ ေရးေျမာက္ေရး ေရးပါတယ္။ အေရး က်င့္၊ က်င့္ေရးေရးတယ္လို႔ ဆိုရမွာ ေပါ့ေလ။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ၇ ရက္တစ္ ပတ္ကို ဗလာစာအုပ္စာမ်က္ႏွာ ၁၂ဝ ေလာက္ရွိတဲ့ အစိုးရထုတ္ အၾကမ္းစာအုပ္နဲ႔ ဟာသဝတၱဳတစ္ပုဒ္ ေတာ့ ေရးထုတ္ႏုိင္ပါတယ္။ ရသ ေျမာက္တာ၊ မေျမာက္တာ အပထား။ ကေလာင္ေသြးေနသူလူငယ္ (စာေရး ဆရာအေလာင္းအလ်ာ)တစ္ေယာက္ ရဲ႕ ဇြဲသန္တဲ့ အားထုတ္မႈပါပဲ။ သည္ လိုအားထုတ္မႈရဲ႕ အသီးအပြင့္အျဖစ္ ေနာင္ႏွစ္ ၂ဝ အၾကာမွာ ကြၽန္ေတာ္ ဟာ ဝတၱဳေရးၿပီး ထမင္းစားႏုိင္တဲ့ (ထမင္းဝတာ၊ မဝတာအပထား) ေၾကးစား Pro ‘ပ႐ုိ’ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္က ေပါက္တတ္ကရ ဟာသဝတၱဳေတြကို အိမ္မွာလည္း ေရး၊ ေက်ာင္းမွာလည္း ဆရာ၊ ဆရာ မေတြ မသိေအာင္ ခုိးခိုးၿပီး ေရးတယ္ ဗ်။ စာေရးဖို႔ Óဏ္ကလည္း ရႊင္ လုိက္တာဗ်ာ။ အဲသည္ဥာဏ္မ်ဳိး ခု ခ်ိန္မွာ ျပန္ၿပီး လုိခ်င္စမ္းပါဘိ။
တစ္ခါေတာ့၊ အတန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ဝတၱဳခုိးေရးေနတာကို တီ ခ်ယ္ေဒၚႏြယ္ႏြယ္ေအးက မိသြားပါ ေလေရာ။
”ဘာေတြ ေရးေနတာတုံးကြယ့္ ေအးဝင္းထြန္းရဲ႕၊ ျပစမ္း”
”အဟီး ..ဟီး၊ စာစီစာကံုး ေလ့က်င့္ေနတာပါ တီခ်ယ္”
ေဒၚႏြယ္ႏြယ္ေအးက ကြၽန္ ေတာ္ဝတၱဳေရးတဲ့ စာအုပ္ကို ဆဲြယူ ၿပီး ဟိုလွန္ဒီေလွာနဲ႔ ဖတ္ၾကည့္တယ္။
”ေအာ …ဝတၱဳေတြ ေရးေန တာကိုး။ စာေရးဆရာ လုပ္စားမလို႔ လားကြယ့္ ဟင္”
ဆရာမဟာ ေအးေဆးပါ။ မဆူ ပါဘူး။ စိတ္ဆိုးပံုလည္း မရပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ စာအုပ္အသိမ္း ခံရမွာစိုးၿပီး ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ဆရာမက စာအုပ္ကိုလည္း မသိမ္း ပါဘူး။ စာအုပ္ကို ျပန္ေပးၿပီး ကြၽန္ ေတာ့္ကို ညင္ညင္သာသာကေလး ဆံုးမစကားေျပာပါတယ္။
”ဝတၱဳေရးတာ ဝါသနာပါရင္ အားတဲ့အခ်ိန္ အိမ္မွာ ေရးေပါ့ကြယ္။ ေက်ာင္းမွာဆုိရင္ မင္းသင္ခန္းစာ ေတြ မလုိက္ႏုိင္ဘဲ စာေမးပြဲမွာ အ ဆင့္က်သြားႏုိင္တယ္ကြယ့္”
”ဟုတ္ကဲ့ တီခ်ယ္။ ေနာက္ကို အတန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ဝတၱဳမေရး ေတာ့ပါဘူး”
ဆရာမကို ဝန္ခံကတိေပးလိုက္ ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က အတန္းထဲမွာ ဝတၱဳေတာ့ ခိုးဖတ္တာပဲခင္ဗ်။ ဟာ သဝတၱဳေတြေရာ၊ ဘာသာျပန္စြန္႔ စားခန္းဝတၱဳေတြေရာ စံုေနတာပဲ။ ဝတၱဳေတြ ဖတ္ေလေလ၊ ဝတၱဳေတြ ေရးခ်င္ေလေလပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လည္း ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ဟာ ထမင္းမဝတဲ့ ဝတၱဳေရးဆရာ ျဖစ္လာတာပါ။
အတန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ဝတၱဳ ခိုးဖတ္၊ ဝတၱဳခုိးေရးေနတာကို ဆရာ မေဒၚႏြယ္ႏြယ္ေအးက ဘာေၾကာင့္ မဆူပူ၊ အျပစ္မတင္ခဲ့တာပါလဲ။ ကြၽန္ ေတာ္က စာေတာ္တာကိုး ခင္ဗ်။ လပတ္စာေမးပြဲေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္က ပထမသာမရတာ။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ၄ဝ ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ အတန္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္က အဆင့္ ၅ အတြင္းမွာပဲ အၿမဲရွိတယ္။ ျမန္မာ စာအမွတ္ဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္အမ်ား ဆံုးပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူမွ လိုက္ မမီဘူး။ ၾကြားေျပာရရင္ ေက်ာင္းမွာ ၆ တန္း၊ တန္းခဲြ ၅ ခုရွိတဲ့အထဲ ကြၽန္ ေတာ္က ျမန္မာစာအေတာ္ဆံုးလို႔ ေျပာႏုိင္တယ္။ သူသင္ၾကားတဲ့ ျမန္ မာစာဘာသာရပ္မွာ ကြၽန္ေတာ္က ထူးခြၽန္ေနေတာ့ ဆရာမေဒၚႏြယ္ႏြယ္ ေအးက ကြၽန္ေတာ့္ကို စည္းကမ္း ေဖာက္ေပတဲ့ ခြင့္လႊတ္ေပးတာေပါ့ ဗ်ာ။
စာေပပိုးဆုိတာက အေတာ္ခက္ တာပဲ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦး ေႏွာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႏွလံုးသားပဲျဖစ္ ျဖစ္ စာေပပိုးဝင္မိရင္ တစ္သက္လံုး ျပန္မထြက္ေတာ့ဘူး မွတ္တာပဲ။
စာေပပိုး ‘အတု’ဆုိတာက ရွိ ေသးတယ္ဗ်။ ၆ တန္းတုန္းက ကြၽန္ ေတာ္နဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္ထုိင္ၾကတဲ့ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ ရွိၾကတယ္။ ဝင္းၾကည္နဲ႔ ေအာင္တင့္ တဲ့။ သည္ေကာင္ေတြကလည္း ကြၽန္ ေတာ့္ကို အားက်ၿပီး ျဖစ္ကတတ္ ဆန္းဝတၱဳကေလးေတြ လုိက္ေရးတာ ပါပဲ။ ခက္တာက သည္ငတိေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္လို စာမဖတ္ၾကဘူး။ သည္ ေကာင္ေတြ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္မသိ ဘူး။ ခင္ႏွင္းယုမသိဘူး။ ေရႊဥေဒါင္း လည္း မသိဘူး။ ဒဂုန္ေရႊမွ်ားလည္း မသိၾကဘူး။ စစ္ကုိင္းဘိုးကိုသင္းလို႔ ေျပာရင္ …သည္ငတိေတြ အူ လည္လည္ျဖစ္ၿပီး ”စစ္ကိုင္းကဆုိ ေတာ့ ဦးဘိုးသင္းဟာ ေယာဂီႀကီး လား၊ ရေသ့ႀကီးလား”လို႔ေတာင္ ေမး ခ်င္ေမးၾကမွာ။ ကြၽန္ေတာ္က ၇ တန္း အေရာက္မွာ ရန္ကုန္အေဆြလည္း ဖတ္ေနၿပီ။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္လည္း ဖတ္ေနၿပီ။ အဲသည္ဆရာႀကီး ၂ ပါး ရဲ႕ စကားေျပေတြက ကေလာင္လက္ သင္ေတြ ဆည္းကပ္ရမယ့္ လက္စဲြ က်မ္းစာေတြပဲ။ လယ္တီဆရာေတာ္ နဲ႔ သကၩေတာင္ဆရာေတာ္တို႔ရဲ႕ စကားေျပေတြကိုေတာ့ တကၠသိုလ္ အဆင့္ေရာက္မွ ေလ့လာအတုယူၾက ေပါ့လို႔ သည္ေနရာကေန ကြၽန္ေတာ္ ဆရာႀကီးလုပ္ပါရေစ။
ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဆရာႀကီးလုပ္ခ်င္ တဲ့ေရာဂါကလည္း မေသးလွဘူးခင္ဗ်။ အခုေခတ္စားေနတဲ့ Facebook ဆုိ တာက ထမင္းစားေရေသာက္စာေရး တတ္ရင္ စာေရးလို႔ရၿပီဆုိေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရးခ်င္သလို ေရးေနၾကေတာ့ ‘စကားေျပအတတ္ ပညာ’ကို မေလ့လာၾကေတာ့ဘူး။ ျမန္မာစကားေျပရဲ႕ အလွအပဆုိတာ ကို ဘာမွန္းညာမွန္းမသိရွာၾကေတာ့ ဘူး။ ေဝါဟာရအသံုးအႏႈန္းေရြးခ်ယ္ ပံု၊ ဝါက်စည္း႐ုံးပံု၊ ပန္းတုိင္ဆီသို႔ ဆဲြ ငင္သယ္ေဆာင္ပံုတို႔ကို ၤေခနဘသသု ထဲ နစ္ေနၾကသူေတြ ဒံုးေဝးကုန္ၾကပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာရဲတယ္။Facebook သမားေတြထဲက ေနာင္အနာဂတ္မွာ အတုယူေလာက္တဲ့ စကားေျပဆရာထြက္ ေပၚမလာႏုိင္ဘူး။ မီးက်ဳိးေမာင္းပ်က္ စာတိုေပစFragmentary ေတြပဲ ထြက္လာၾကစရာရွိတယ္။ အခု ေတာင္ ..စာတုိေပစပဲ ေရးေနၾက တဲ့ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာတခ်ဳိ႕ ကို ေတြ႕ေနရလို႔ စိတ္ညစ္ရေသးဗ်ာ။ ဆရာမေဒၚႏြယ္ႏြယ္ေအးနဲ႔ ဆံုေတြ႕ ခဲ့ရၿပီးေနာက္၊ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ေက်ာ္ လာတဲ့ေန႔တစ္ေန႔။ တစ္ကိုယ္ေရ မိန္းမသား ဆရာမေတြခ်ည္း စုေန ၾကတဲ့ အိမ္တစ္လံုးေရွ႕ကို မိုးေရထဲ မွာ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္လူရြယ္တစ္ ေယာက္ေရာက္လာပါတယ္။ မိုးေရရႊဲ ေနတဲ့ လူရြယ္ဟာ အိမ္ေရွ႕တံခါးဝ မွာ တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနတယ္။ မိုးမိ ၿပီး ခ်မ္းေနတာမဟုတ္ဘူး။ အရက္ မေသာက္ရလို႔ အရက္နာက်ၿပီး က တုန္ကယင္ျဖစ္ေနတာပါ။
ေဒၚႏြယ္ႏြယ္ေအးက အိမ္ထဲက ထြက္လာၿပီး လူရြယ္လက္ထဲကို ေငြ စကၠဴတစ္ရြက္ထည့္လုိက္ပါတယ္။
”ေအးဝင္းထြန္း မင္းဟာ ေက်ာင္း တုန္းက စံျပေက်ာင္းသားေနာ္။ ဒါကို သတိရဦးကြယ့္ ငါ့တပည့္”
”ဟုတ္ကဲ့ပါ တီခ်ယ္။ ဟိုတုန္း ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ စံျပပါ။ အခု ေတာ့ ပ်ံက်ျဖစ္ေနပါၿပီခင္ဗ်ာ …”
ကြၽန္ေတာ္က မခ်ိၿပံဳးကေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္မိပါတယ္။ မွန္ကန္ေသာ သစၥာစကားပါ။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ စာမူ ခကေလး တစ္ပဲေျခာက္ျပားရဖို႔ စာ နယ္ဇင္းမ်ဳိးစံုမွာ ဟိုဟာေရးလိုက္ သည္ဟာေရးလုိက္နဲ႔ ပ်ံက်လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနရတဲ့ ပ်ံက်စာေရး ဆရာဘဝမွာ ေရာက္ေနခဲ့ရေပသ ကိုး။ ။
ၾကဴးႏွစ္
