မွန္းသိစအရြယ္ကတည္းက ပန္း ခ်ီပံုေတြကိုစိတ္ဝင္စား၊ ေက်ာင္း ေနစအရြယ္ေရာက္ေတာ့ စကၠဴေပၚ မွာ ေတာင္ျခစ္ေျမာက္ျခစ္လုပ္၊ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာ ဝါ တာကာလာေရေဆးဗူးဝယ္ၿပီး ကိုယ္ ေရးတတ္သလို ေတာေရးေတာင္ေရး လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ အသည္းခဲြဘုရင္မ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပေယာဂ ေၾကာင့္ လူရြယ္ဘဝေရာက္တဲ့အခါ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့ရ သူကေတာ့ …အကြၽႏု္ပ္ပါ။
အကြၽႏု္ပ္ရဲ႕ အယူအဆအားျဖင့္ စာေပနဲ႔အျခားအႏုပညာရပ္မ်ားဟာ တစ္နည္းမဟုတ္၊ တစ္နည္းဆက္ႏြယ္ ေရာယွက္ေနၾကပါတယ္။ ခုေခတ္မွာ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ တခ်ဳိ႕ ပန္းခ်ီဆဲြၾကရင္း ပန္းခ်ီေလာကထဲ ဝင္ေရာက္ေနၾကပါတယ္။ (အကြၽႏု္ပ္ ကေတာ့ စာေပနဲ႔စီးပြားျဖစ္ဖို႔ မေျပာ နဲ႔။ ေငြေၾကးစို႔စို႔ပို႔ပို႔ရဖို႔ေတာင္ မ လြယ္တာမုိ႔ ေငြေၾကး ေသာင္းဂဏန္း၊ သိန္းဂဏန္း၊ သန္းဂဏန္းရႏုိင္တဲ့ ပန္းခ်ီေလာကထဲကို စာေပသမား ေတြ ဝင္လာၾကတာ။ ကေလာင္တံကို ေဘးခ်ၿပီးစုတ္တံကို ေျပာင္းကိုင္လာ ၾကတာလို႔ ေနာက္ တီးေနာက္ေတာက္ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။) အမွန္ေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာနဲ႔ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာ ဆရာေတြဟာ အႏုပညာညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြခ်ည္းရယ္ပါ။
ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ရရင္ … အကြၽႏု္ပ္ဟာ ေက်ာင္းမေနခင္အရြယ္ ကတည္းက စာနယ္ဇင္းသ႐ုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီပံုေတြကိုၾကည့္ၿပီး ပန္းခ်ီဝါသ နာ”ပိုး”အဝင္ခံခဲ့ရပါတယ္။ အကြၽႏု္ပ္ ကေလးဘဝတုန္းက တ႐ႈိက္မက္မက္ ၾကည့္ျမင္ခဲ့ရၿပီး ဒီေန႔အခ်ိန္ထိ ႏွစ္ သက္စဲြလမ္းခဲ့ရတဲ့ မဂၢဇင္းဝတၱဳသ႐ုပ္ ေဖာ္ပံုကေတာ့ (ဆင္မကေလးကြန္ ငိုက္) ထုိဝတၱဳကို ဆရာႀကီးဦးေငြကိုင္ ေရးဆဲြသ႐ုပ္ေဖာ္ထားတဲ့ ေဆးေရာင္ စံုပန္းခ်ီပံုပါပဲ။ ဆင္မကေလးကြန္ငုိက္ က သူ႔ေက်းဇူးရွင္။ ပက္လက္လဲေန ရွာတဲ့ အဘြားႀကီးရဲ႕ ဝမ္းဗုိက္ေပၚကို ႏွာေမာင္းနဲ႔တို႔ထိၿပီး အားေပးျပဳစုေန ပံုကို ဆရာႀကီးဦးေငြကိုင္က ဓာတ္ပံု ႐ႈံးေအာင္ လက္စြမ္းျပထားပါတယ္။ အဲသည္တုန္းက …အကြၽႏု္ပ္အ ႀကိဳက္ဆံုး သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီဆရာမ်ား ကေတာ့ ဦးစန္းလြင္၊ ေမာင္ေငြထြန္း နဲ႔ ဦးေငြကိုင္တုိ႔ပါ။ (ခုေခတ္ပန္းခ်ီ ဆရာေတြဟာ အထက္ေဖာ္ျပပါ ဆရာႀကီးမ်ားေလာက္ မနေူင်ာ ကို မပိုင္မႏုိင္ၾကေတာ့ဘူးလို႔ ထင္တယ္။ ဟဲဟဲ လြန္တာရွိ ဝႏၵာမိပါဗ်။ ဆရာ ႀကီးဦးဘရင္ကေလးရဲ႕ မဂၢဇင္းသ႐ုပ္ ေဖာ္ပံုေတြကိုလည္း အကြၽႏု္ပ္ကူးဆဲြ တတ္ပါတယ္။
သည္လိုနဲ႔ ရန္ကုန္ဟာမစ္တစ္ ရပ္ကြက္တုန္းကလည္း အိမ္နီးခ်င္း ေျမာက္ဥကၠလာပၿမိဳ႕သစ္ကို ေျပာင္း ေရႊ႕လာၾကေတာ့လည္း အိမ္နီးခ်င္း ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ အကြၽႏု္ပ္၏ ေနာင္ႀကီး အရြယ္ ကိုအုန္းၿမိဳင္ (ပန္းခ်ီဆရာဘဲြ႕ လူသားမိုးညိဳ)က ပန္းခ်ီးပန္းပုအႏု ပညာေက်ာင္းကို တတ္ပါတယ္။ အကြၽႏု္ပ္ကေတာ့ (၃) တန္းေက်ာင္း သားဘဝေပါ့။ ကိုအုန္းၿမိဳင္ပန္းခ်ီ ပန္းပုေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ သူ႔သူငယ္ ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကိုအုန္းၿမိဳင္ရဲ႕ အိမ္ကို မၾကာခဏလာလည္တတ္ တယ္။ အသားလတ္လတ္ပိန္ရွည္ ရွည္ႏွာေခါင္းရွည္ရွည္ ဆံပင္ရွည္ ရွည္နဲ႔ လူငယ္တစ္ေယာက္ ကိုအုန္း ၿမိဳင္က သူ႔ကို ”ေဟ့ေယာင္ ခင္လွ” လို႔ ေခၚသလုိ ပိန္ရွည္ႀကီးကလည္း ကိုအုန္းၿမိဳင္ကို ”ေဟ့ေယာင္ အုန္း ၿမိဳင္”လို႔ တရင္းတႏွီးေခၚတယ္။ အဲ သည္ ‘ခင္လွ’ဟာ ၁၉၆၄၊ ၆၅ ေလာက္က်ေတာ့ ‘ကာတြန္းေပါက္စ ေမာင္ခင္လွ’ နာမည္ခံၿပီး တစ္မူျခား နားတဲ့လက္ရာ ကိုယ္တုိင္ေရးဇာတ္ လမ္းနဲ႔ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြ ေရး ထုတ္လာပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ပဲ။ ‘ခင္လွ’ဟာ ‘ဝသုန္’နာမည္နဲ႔ မဂၢဇင္းဝတၱဳသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုကေလးေတြ ေရးစျပဳေနပါၿပီ။
ကံဇာတ္ဆရာႀကီးအလိုေတာ္ အရ …အကြၽႏု္ပ္နဲ႔ ကိုဝသုန္တို႔ ဟာ ႏွစ္မ်ားစြာ မေတြ႕မဆံုျဖစ္ၾကဘဲ အေနေဝးခဲ့ၾကပါတယ္။ ၁၉၇၆ ေလာက္ အကြၽႏု္ပ္စာေပေလာကထဲ ေျခစံုပစ္ဝင္ေတာ့မွပဲ ကိုဝသုန္နဲ႔ ျပန္ဆံုျဖစ္တာ။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ကိုဝသုန္က ႐ႈမဝ႐ုပ္စံုမဂၢဇင္းႀကီးမွာ ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ ‘လကၤာဒီပခ်စ္သူ’ဝတၱဳ ကို ႐ုပ္ျပဇာတ္လမ္းအျဖစ္ လစဥ္ေရး ဆဲြေဖာ္ျပေနလို႔ ခ်စ္ဦးညိဳေကာ ကို ဝသုန္ပါ နာမည္ထင္ရွားေနၾကပါၿပီ။ အဲသည္ကာလတုန္းက ခ်စ္ဦးညိဳ လည္း (အခုလို) သူေဌးႀကီးမျဖစ္ ေသးပါဘူး။ ကိုဝသုန္ဆုိရင္ ေျမာက္ ဥကၠလာ (က)ရပ္ကြက္၊ ေမယုလမ္း ထဲမွာ ဝါးအိမ္ေသးေသးကေလးနဲ႔ ေနရပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ အသိတစ္ေယာက္ နဲ႔အတူ အကြၽႏု္ပ္ဟာ ကိုဝသုန္ရဲ႕ အိမ္ေသးေသးက်ဥ္းက်ဥ္းကေလးကို အလည္ေရာက္ရွိသြားခဲ့ပါတယ္။ ကို ဝသုန္က နာမည္ေက်ာ္စ အခ်ိန္ ..၊ အကြၽႏု္ပ္က ထမင္းငတ္ေဆးေဖာ္ဖို႔ ဝတၱဳတိုေတြ စမ္းသပ္ေရးသားခ်ိန္ ေပါ့။ ကိုဝသုန္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္ ရွင္ျဖစ္ၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္ရေန ပါၿပီ။
အဲသည္ေန႔က ကိုဝသုန္ဧည့္ခံ ေကြၽးေမြးလုိက္တဲ့ နံနက္စာထမင္း တစ္နပ္ကိုေတာ့ အကြၽႏု္ပ္ ”ယေန႔ ထက္တုိင္ ေမ့မရႏုိင္ပါတယ္”လို႔ ဆုိ ရမွာပဲဗ်။ တကယ္တမ္းခ်ီးက်ဴးရမွာ ကေတာ့ ကိုဝသုန္ကေတာ္အိမ္ရွင္မ စားဖိုမွဴးႀကီးကိုပါ …။ ”ဖိုးနည္းဝန္ ပါ”ဆုိတဲ့ စကားလို နည္းနည္းနဲ႔ က်ဲ က်ဲဝိုင္းထားတဲ့ ထမင္းပြဲျဖစ္ေပမယ့္ အတြဲညီ အစပ္အဟပ္ေကာင္းလွပါ ရဲ႕။ ကုလားပဲဟင္းခ်ိဳနဲ႔ အမဲသားဆီ ျပန္ဟင္းခင္ဗ်။ အကြၽႏု္ပ္ေတာ့ ၿမိန္ ယွက္႐ုံသာမက လွ်ာလည္ၿပီး လွ်ာ ျပတ္ထြက္မသြားေအာင္ ကိုယ့္လွ်ာ ကိုယ္ထိန္းထားရတဲ့အထိပါပဲဗ်ဳိ႕။
မၾကာခင္မွာပဲ ကိုဝသုန္ဟာ ေျမာက္ဥကၠလာပကေန ေတာင္ဥကၠ လာပလမ္းမႀကီးတစ္ခုကို မ်က္ႏွာမူ ထားတဲ့ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းတစ္လံုး ကို ေျပာင္းေရႊ႕သြားပါတယ္။ အည တရပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ အႏု ပညာတန္ခုိးေတာ္ေၾကာင့္ တဲကေန တုိက္ေပၚေရာက္သြားတဲ့ ေအာင္ျမင္ ေရးဇာတ္လမ္းပါပဲ။
ကိုဝသုန္ဟာ ပန္းခ်ီကားေတြ ေရးၿပီး ဇိမ္နဲ႔ေနႏုိင္ေပမယ့္ မဂၢဇင္း သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ၊ ဝတၱဳမ်က္ႏွာဖံုးပန္း ခ်ီေတြကိုလည္း မစြန္႔လႊတ္ဘဲ လက္ စြမ္းျပၿမဲျပေနတာပဲ။ မဂၢဇင္းတုိက္ ေတြကို ေရာက္တဲ့အခါသူက ”ေရြး ထားတဲ့ ဝတၱဳစာမူေတြထဲမွာ ၾကဴး ႏွစ္ရဲ႕ ဝတၱဳရွိသလား၊ ရွိရင္ က်ဳပ္ကို ေပး ၾကဴးႏွစ္ဝတၱဳကို က်ဳပ္ပံုေရးမယ္” ဆုိၿပီး ေတာင္းယူေလ့ရွိသဗ်။ ဒါ့အ ျပင္ ၾကဴးႏွစ္ရဲ႕ ဝတၱဳအတြက္ သူေရး ထားတဲ့ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေဘးမွာသူက ”မင္းဝတၱဳအတြက္ ငါပံုေကာင္း ေကာင္းေရးေပးလိုက္တယ္”လို႔ ခဲတံ နဲ႔ မွတ္ခ်က္ေရးလႊတ္လိုက္ေသးတာ။ အကြၽႏု္ပ္ရဲ႕ ဝတၱဳတုိေတြကို သ႐ုပ္ ေဖာ္ရာမွာ ကိုဝသုန္က (ခြေဖာင္) မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ စာမ်က္ႏွာ ႏွစ္ခု သံုးၿပီး အားရပါးရေရးတာခ်ည္းပဲ။ သူကိုယ္တုိင္လည္း ဝတၱဳတုိေကာင္း ေတြ ေရးတတ္ေတာ့ ဝတၱဳတုိ ဆရာ အေပၚ ေလးစားသမွ်ရွိတတ္တာလို႔ အကြၽႏု္ပ္ထင္ပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ ေကာင္မွာ ကိုဝသုန္နဲ႔ဆံုပါေလေရာ။ သူက ‘နည္းနည္းေထြ’ေနၿပီး ဘယ္ ညာလက္ေကာက္ဝတ္ႏွစ္ဘက္စလံုး အသားနီလန္ၿပီး ေသြးျခင္းျခင္းရဲလို႔။
”ခင္ဗ်ားလက္ေတြ ဘာျဖစ္တာ တုန္းဗ်”လို႔ အကြၽႏု္ပ္ကေမးေတာ့ သူက ဆဲေရးတုိင္းထြာၿပီး …
”ဟိုအေကာင္ေတြ လက္ခ်က္ ေပါ့။ ဟိုအေကာင္ေတြ ငါ့ကိုဖမ္းၿပီး အုန္းဆံႀကိဳးနဲ႔ တုပ္တာေလ”လို႔ေျပာ တယ္။ (ဟုိအေကာင္ေတြ)ဆိုတာက အဲသည္ေခတ္က အရပ္လူႀကီးေတြကို ၫႊန္းတာပါ။
ဘယ္ဟုတ္ရမွာလဲဗ်ာ။ ေနာက္ မွသိရတာက သူ႔လက္ေတြကို သူ႔ဘာ သာႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ၿပီး၊ ႀကိဳးျပတ္ေအာင္ ႐ုန္းေတာ့ အေရျပားေတြပြန္းပဲ့ထြက္၊ အသားနီလန္ကုန္တာပါတဲ့။ ေတာ္ ေတာ္ေနာက္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာဗ်ာ …အသားအနာခံၿပီး ေနာက္ရ တယ္ …လို႔။
ေျမာက္ဥကၠလာပမွာေနတုန္း က ကိုဝသုန္႔အိမ္ကေလးရဲ႕ ဧည့္ခန္း နံရံမွာ သတိေပးဆုိင္းဘုတ္ကေလး ကပ္ထားတယ္။
အရက္ႏြံမွာ ကြၽန္ျဖစ္ေနသူမ်ား မလာရ။
အဲသဟာလည္း အရက္အလြန္ ႀကိဳက္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာရဲ႕ ေျပာင္ ေျမာက္တဲ့ ဟာသတစ္ပုဒ္မဟုတ္ လားဗ်ာ။ ။
ၾကဴးႏွစ္
