ဒီေန႔ကစၿပီး ေနာက္လပိုင္းအနည္းငယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္အသက္ ၇၅ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ လူ႔သက္တမ္း မွာ အႏွစ္ ၇ဝ ေက်ာ္ရင္ သက္တမ္း ရင့္ၿပီး အသက္ရွည္တယ္လုိ႔ ေျပာၾက ၿမဲ။
ကြၽန္ေတာ္က ေမြးေန႔တစ္ခု ေရာက္တိုင္း အျခားသူေတြက ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြ လုပ္ၾကသလို ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မလုပ္ ျဖစ္၊ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ အမ်ားအား ျဖင့္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အခုဆို ေမြးေန႔မွာ ‘အကုသိုလ္’အလုပ္ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ အၿမဲထိန္းသိမ္းခဲ့ ပါတယ္။ ဒီတစ္ေန႔အဖို႔ အကုသိုလ္ အလုပ္ ႀကိဳးစားေရွာင္တာဟာ ကြၽန္ ေတာ္ေကာင္းမႈအလုပ္ပါပဲ။ အဲဒီအ ေတြးမ်ိဳး ေတြးမိတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ေမြးေန႔ေရာက္တိုင္း အကုသိုလ္ ေရွာင္တဲ့အလုပ္ကိုသာ ကြၽန္ေတာ္ ေရြးခ်ယ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္နားလည္ခံစားထား သလို ေျပာပါမည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အကုသိုလ္ေရွာင္တဲ့နည္းကေတာ့ အျခားမဟုတ္။ စိတ္ကိုျဖဴေအာင္ ေလွ်ာ္ဖြတ္တဲ့ နည္းပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ ေမြးေန႔တိုင္း ေမြးေန႔တိုင္းမွာ စိတ္ကို ေလွ်ာ္ဖြတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သက္ႀကီးပိုင္းေရာက္တဲ့အခါတိုင္း ဥပမာ အသက္ ၆ဝ၊ ၆၅၊ ၇ဝ ႏွစ္ စသျဖင့္ ႏွစ္စဥ္နီးပါး ေလွ်ာ္ဖြတ္ခဲ့ တာခ်ည္းျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ေတြးတာက ကေလး ဘဝက ျဖဴစင္တယ္။ အဲဒါထက္ပိုၿပီး အေဖာ္မဲ့ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ကစားေနတာက ပိုၿပီး အျဖဴစင္ဆံုးလို႔ ကြၽန္ေတာ္နားလည္ထားတယ္။ ဒီလို ေတြးမိတာကလည္း ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္ တိုင္ ကေလးသူငယ္ဘဝက အေဖာ္မဲ့ လြန္းတာေၾကာင့္ ဒီလိုေတြးမိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
မွန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ျဖတ္ သန္းခဲ့တဲ့ ေမြးေန႔ေတြမွာ ေမြးေန႔ ေရာက္တိုင္း ကြၽန္ေတာ္ ကေလးဘဝ က ကစားခဲ့ပံုေတြ ျပန္ျပန္စဥ္းစား လာခဲ့တာ အခု အသက္ ၇၅ ႏွစ္ ျပည့္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ကစားခဲ့တာေတြလည္း အေတာ္မ်ား ရွာၿပီေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ကြၽန္ေတာ့္အေဖ ဖန္ၾကယ္သီး လုပ္ ငန္းလုပ္တယ္။ ဖန္ၾကယ္သီးလုပ္ငန္း ဆိုတာ ခုေခတ္မွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ မိန္းမအက်ႌေတြမွာ အလွဆင္တဲ့ ၾကယ္သီးပါ။ အဲဒီတုန္းက ႏွိပ္သီးဆို တာ မေပၚေသးဘူးထင္ပါတယ္။ ဖန္ကိုအရည္က်ိဳၿပီး ပံုေလာင္းပါ တယ္။ ဖန္ၾကယ္သီးမွာ ေၾကးကြင္း ေလးေတြ တပ္ေပးရပါတယ္။ မိန္း မအက်ႌတစ္ထည္ဆိုရင္ ၾကယ္သီး ၄၊ ၅၊ ၆ လံုးတပ္ရတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဖန္ၾကယ္သီးေတြကို ဘုရားႀကီးေျမာက္ေစာင္းတန္းက အလွကုန္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြမွာ တင္ တယ္။ ဖန္ၾကယ္သီးေလးေတြက မွန္ ဘီဒိုထဲမွာ မီးေရာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ဆို အလြန္ေတာက္ပၾကတယ္။ အိမ္မွာက ဖားဖိုလည္းရွိတယ္။ ကုန္ ၾကမ္းေတြျဖစ္တဲ့ ဖန္တိုဖန္စေတြ လည္း အလြန္ေပါတယ္။ အဲ ဖန္ ၾကယ္သီးေတြ ေခတ္မရွိေတာ့တဲ့အ ခ်ိန္က်ေတာ့ အေဖ့လုပ္ငန္းသံုး ပစၥည္းေတြက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ကစားစရာေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာ ေပါ့။ ဖန္စေရာင္စံုကေလးေတြ ကြၽန္ ေတာ့္ရဲ႕ ငွက္ေရာင္စံုေတြ ျဖစ္ကုန္ ေရာ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ၿခံ ဝင္းအတြင္းမွာ အေဖစိုက္တဲ့ သစ္ ပင္ပန္းပင္ဟူသမွ်လည္း ကြၽန္ေတာ့္ ကစားစရာ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။ ေျပာခဲ့တဲ့ အတိုင္း ေမြးေန႔တိုင္း ေမြးေန႔တိုင္း ကစားခဲ့တာဆိုေတာ့ အသက္ ၇၅ ႏွစ္မွာ ဘာကစားရမွန္းမသိ ခက္ေန တယ္။ စဥ္းစားၿပီး ကစားခဲ့တာေတြ လည္း စံုလွၿပီ။
ဒီလိုနဲ႔ ကေလးဘဝက ကစားခဲ့ တာေတြ ေတြးလို႔မရဘူး ျဖစ္ေနခ်ိန္ မွာပဲ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဦးေမာင္ ႀကီးျမင္းလွည္းကို ကြၽန္ေတာ္သတိရမိ တယ္။
ဦးေမာင္ႀကီးျမင္းလွည္းဆိုတာ ကြၽန္ေတာ့္အေဖ အငွားေမာင္းတဲ့ ျမင္းလွည္းပါ။ ဦးေမာင္ႀကီးဆိုတာ ျမင္းလွည္းပန္းပဲဆရာႀကီးပါ။ သူက ျမင္းလွည္းေတြကိုယ္တိုင္လုပ္ၿပီး လွည္းျမင္းငွားစားပါတယ္။ ျမင္းက ေတာ့ကိုယ္ျမင္းကိုယ္ေပါ့။ အေဖက ျမင္းႏွစ္ေကာင္ရွိတယ္။ ျမင္းလွည္း မရွိဘူး။ ညေနျမင္းလွည္းသိမ္းခ်ိန္၊ လွည္းကို ပန္းပဲဖိုမွာထားခဲ့ၿပီး ျမင္း ခ်ည္းဆြဲ ျပန္လာရတယ္။ ျမင္းလွည္း အိမ္မေပးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေရွးလူေတြက ကတိသစၥာ ရွိၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အေဖဆို ဦးေမာင္ႀကီးလွည္း သံုးလ ေလာက္ေမာင္းအၿပီး ဦးေမာင္ႀကီးက အေဖ့ကို ျမင္းလွည္းအပိုင္ေပးလိုက္ တယ္။ တစ္ခါတည္း ၄၊ ၅ လငွားၿပီး ရင္ ငွားသူကို ေပးလိုက္တာမ်ိဳးပါပဲ။ သေဘာကေတာ့ သူ႔ဘာသာ ‘ျမင္း လွည္းလုပ္ေရာင္း’ တဲ့သေဘာမ်ိဳး လုပ္ပါတယ္။ ကုသိုလ္ႀကီးမားတဲ့ သမၼာအာဇီဝေပါ့။
ခါတိုင္း ျမင္းဆြဲျပန္လာတဲ့အေဖ ျမင္းရထားနဲ႔အတူ အိမ္ျပန္လာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ မိသားစုတစ္စုလံုးကို ေပ်ာ္ရႊင္သြား ၾကတာ။ အေဖနဲ႔အေမက ဦးေမာင္ ႀကီး က်န္းမာသက္ရွည္ဖို႔ ဆုေတာင္း ရင္း ေပ်ာ္ၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ္က ‘ကစားစရာျမင္း လွည္းေလး’ရတယ္။
ကိုၿငိမ္း (မႏၲေလး)
