က်ြန္မတို႔ အိမ္ေဟာင္းတစ္လုံးကို ဝယ္လိုက္ၾကတယ္။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ သာသာယာယာေလး ေနၾကမယ္ေပါ့။ အိမ္ကေဟာင္းတယ္ ဆိုေပမယ့္ အလတ္ႀကီး။ ျပင္စရာ ရွိတာ နည္းနည္းပါးပါးျပင္ၿပီး နံရံ ကပ္စကၠဴေတြ လဲစရာရွိတာ စိတ္ ႀကိဳက္ျပန္လဲလိုက္ရင္ သိပ္ေကာင္း သြားသိပ္လွသြားမွာ။
ဒီေတာ့ကာ ေလာေလာဆယ္ မွာေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သား ထမင္းစားခန္းကို ယာယီအိပ္ခန္း လုပ္ထားၿပီး အိပ္ခန္းႀကီးကေန စ ျပင္ဆင္ၾကမယ္။ ကြၽန္မက နံရံကပ္ စကၠဴေဟာင္းေတြကို ခြာဖို႔တာဝန္က် တယ္။ သူကေတာ့ ျပင္တာဆင္တာ ေဆးျပန္သုတ္တာ စကၠဴအသစ္ျပန္ ကပ္တာ အကုန္လုပ္မတဲ့။ အိုေက ေလ။ ေကာင္းသားပဲသူ႔အစီအစဥ္က။
သို႔ေသာ္ အရင္အိမ္ပိုင္ရွင္က ကပ္ထားလိုက္တဲ့ နံရံကပ္စကၠဴေတြ နံရံေတြတင္မက မ်က္ႏွာက်က္မွာ ေရာပဲ။ အဲဒါေတြျပန္ခြာရမယ့္ကိစၥ ကလည္း သိပ္ေတာ့ မေခ်ာင္လွ ေပဘူး။ ဒါေပမဲ့ လုပ္ရတာ မဆိုး ပါဘူး။ ေနေလာင္လို႔ ကိုယ့္အေရျပား ကိုယ္ျပန္ခြာရသလိုပဲ။
ငယ္ငယ္တုန္းကဆို အေရျပား ခြာတမ္းေတာင္ ကစားၾကေသးတာ ေလ။ ေနေလာင္တဲ့ အေရျပားကို အရွည္ဆုံး မျပတ္မေတာက္ ခြာႏိုင္ တဲ့သူက အႏိုင္ပဲ။ ရွင္တို႔ ခြာဖူးၾက တယ္မဟုတ္လား။ အနည္းဆုံး ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းက အေရျပားေလးကို အသာဆြဲဆြဲၿပီး အေရျပားေလး ျပတ္မသြားရေအာင္ခြာတာမ်ဳိးေတာ့ လုပ္ဖူးၾကမွာပါ။ အဲဒါလည္း အရသာ တစ္မ်ဳိးရွိပါ့။ အခုလိုေဆာင္းတြင္းမ်ိဳး ဆိုအေရျပားခြာလို႔ေကာင္းမွေကာင္း။
အခု နံရံကပ္စကၠဴေဟာင္းေတြ ခြာရတာဟာလည္း အဲသလို အရသာ မ်ဳိးပဲ။ ၿဗိခနဲ ဆြဲခြာလိုက္ရင္ရေပမယ့္ မၿပဲမစုတ္ေအာင္ အသာေလး အ သက္ေအာင့္ၿပီး တျဗစ္ျဗစ္နဲ႔ ဆြဲခြာ ေနရတာဟာ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္း အရသာလဲရွိပါ့။
ဒါေပမဲ့ ခုနံရံကပ္ စကၠဴေဟာင္း ေတြကို ခြာလိုက္တဲ့အခါမေတာ့ ထူးဆန္းတာ တစ္ခုေတြ႔ရတယ္။ စကၠဴတစ္ခ်ပ္ ခြာလိုက္ၿပီးတိုင္း အဲဒီ စကၠဴကို ကပ္ထားတဲ့ ေနရာရဲ႕ ေထာင့္စြန္းေလးမွာ နာမည္တစ္ခုနဲ႔ ေန႔စြဲတစ္ခုစီ သံခြၽန္လိုမ်ဳိးနဲ႔ သစ္သား ကိုျခစ္ၿပီး ေရးထားတာေတြ ေတြ႕ရ ေလရဲ႕။ တစ္ခ်ပ္ခြာလိုက္ နာမည္ တစ္ခုနဲ႔ ေန႔စြဲတစ္ခု ေတြ႕လိုက္၊ ေနာက္တစ္ခ်ပ္ခြာလိုက္ ေနာက္ထပ္ နာမည္တစ္ခုနဲ႔ ေန႔စြဲတစ္ခုေတြ႔ လိုက္နဲ႔ အခ်ပ္တိုင္းေအာက္မွာ အဲသလိုေတြ ေတြ႕ရေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ သိခ်င္စိတ္က မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔ နာမည္ေတြနဲ႔ ေန႔စြဲေတြ ေရးထားရတာပါလိမ့္။ အရင္ အိမ္ ရွင္ေဟာင္းက သူ႔မိသားစုဝင္ေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို နံရံကပ္စကၠဴေတြ ကပ္ခိုင္းၿပီး နာမည္ေတြ အမွတ္တရ ေရးထားတာမ်ားလား။
ဒါနဲ႔ ညေနဖက္ေရာက္ေတာ့ စိတ္ထဲက မွတ္လာတဲ့ နာမည္ တစ္ခုကို ဂူးဂဲလ္မွာ႐ိုက္ၿပီး ရွာၾကည့္ လိုက္မိတယ္။ ခ်က္ခ်င္းတန္းေတြ႔ တာပါပဲ။ အဲဒီနာမည္နဲ႔လူဟာ ေပ်ာက္ဆုံးေနတာ။ ဘယ္ေန႔ဘယ္ ရက္က ေပ်ာက္သြားတယ္ေပါ့။ မထူး ဆန္းလွပါဘူး။ မႈခင္းသတင္းပါ။ လူ ေပ်ာက္သတင္းေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဆန္း တာကေတာ့ရွိတယ္။ အဲဒီလူေပ်ာက္ ဆုံးသြားတဲ့ေန႔ဟာ ကြၽန္မခြာခဲ့တဲ့ နံရံ ကပ္စကၠဴေအာက္ သစ္သားျပင္မွာ လူနာမည္နဲ႔တြဲၿပီးေရးထားတဲ့ ေန႔စြဲနဲ႔ ကြက္တိျဖစ္ေနတာပဲ။ ဘာေၾကာင့္ဆို တာ ဘယ္လိုမွကို စဥ္းစားလို႔မရဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ေန႔မေတာ့ ကြၽန္မခြာၿပီးခဲ့သမွ် နံရံကပ္စကၠဴ ေဟာင္းေတြေအာက္မွာ ေရးထားတဲ့ လူနာမည္ေတြနဲ႔ ေန႔စြဲေတြကို အကုန္ ကူးၿပီး ဂူးဂဲလ္မွာ ရွာၾကည့္လိုက္တယ္။ အကုန္လုံး လူေပ်ာက္ေတြခ်ည္းပဲ။ ေန႔စြဲေတြအကုန္လုံးကလည္း သူတို႔ ေပ်ာက္သြားတဲ့ေန႔ေတြခ်ည္းပဲ။ ဒီ ေတာ့ကာ ကြၽန္မလည္း သိပ္ၿပီးေခါင္း ႐ႈပ္မခံေတာ့ဘူး။ ရဲကိုပဲဖုန္းဆက္ၿပီး အ က်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပလိုက္ေတာ့ တယ္။
မၾကာပါဘူး ရဲေတြေရာက္လာ ၾကတယ္။ ကြၽမ္းက်င္သူ ပညာရွင္ တစ္ေယာက္လည္း ပါလာတယ္။ ကြၽန္မက ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ကို အေသးစိပ္ထပ္ေျပာျပၿပီး ကြၽန္မခြာ ထားတဲ့ နံရံကပ္စကၠဴေတြေရာ အဲဒါ ေတြေအာက္က နံရံမွာ သံခြၽန္နဲ႔ ျခစ္ေရး ထားတဲ့ နာမည္ေတြနဲ႔ ေန႔စြဲေတြကိုေရာ ေသေသခ်ာခ်ာလိုက္ျပလိုက္တယ္။
ကြၽမ္းက်င္သူဆိုတဲ့ နားရြက္ ကားကား မ်က္လုံးျပဴးျပဴးနဲ႔လူက ကြၽန္မခြာထားတဲ့ နံရံကပ္စကၠဴခ်ပ္ ေတြ ကို ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆး ၾကည့္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြၽန္မကို ေမာ့ၾကည့္ရင္းက ”ေသခ်ာပါ တယ္ဗ်ာ။ လူပါ” လို႔ေျပာတယ္။ ကြၽန္မလည္း သူေျပာတာ နားမလည္ ေတာ့ ”ဘာလဲရွင့္ လူပါဆိုတာ။ ဘာကိုေျပာတာလဲ” လို႔ ျပန္ေမး လိုက္တယ္ေလ။ ဒီအခါမွာ သူက ”ခင္ဗ်ား ခြာထားတာေတြေလ။ အဲ ဒါေတြဟာ လူရဲ႕အေရျပားေတြလို႔ ေျပာတာ။ ေသခ်ာပါတယ္။ လူ႔ အေရျပားေတြပါပဲ” တဲ့။
ဟက္ကာ
မွတ္ခ်က္ – BatoutoHell
ေရးသားေသာ “This new old house” ကို ျမန္မာလိုျပန္ေရးသည္။
