အႏုပညာသမားဆုိတာ အႏု ပညာအာ႐ုံထဲမွာပဲ ေမြ႕ေလ်ာ္က်က္ စား လူးလြန္႔မိန္းေမာေနတတ္သူေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တစ္ကိုယ္ရည္သန္႔ ရွင္းမႈနဲ႔ အဝတ္အစားအသြင္အျပင္ သန္႔စင္သပ္ယပ္မႈကို အေလးမထား ၾကဘူးတဲ့။ ေပေပတူးတူး စုတ္စုတ္ ျပတ္ျပတ္၊ ေခါင္းစုတ္ဖြား၊ မ်က္ႏွာ အဆီေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ေနတတ္ၾက သတဲ့။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္တာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးတဲ့ အႏုပညာ သမားတခ်ဳိ႕ဟာ အထက္ပါသြင္ျပင္ ပံုစံနဲ႔ ေနတတ္ၾကပါတယ္။ အဲသည္ ‘မူ’ကို ဘယ္သူက ခ်ေပးခဲ့တာလဲ။ ဘယ္ေခတ္က စခဲ့တာလဲ ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး။ အႏုပညာပါရမီရွင္ႀကီး ‘လီ ယိုနာဒိုဒါဗင္ခ်ီ’တစ္ေယာက္ အဲလို ေပတီးေပစုတ္ေနခဲ့သလား။ ဂီတပါရ မီရွင္ႀကီး ‘မိုးဇတ္’ကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ထဲ ၾကည့္ရတာျဖင့္ သားသားနားနား ဝတ္စားဆင္ယင္ၿပီး ေက်ာ့ရွင္းလွပ ေနတာပဲခင္ဗ်။ ပန္းခ်ီဆရာ ဗင္းဆင့္ ဗန္ဂိုးက်ျပန္ေတာ့ သူ႔ကိုယ္တုိင္ေရး ပံုတူေတြထဲမွာ ေပစုတ္စုတ္နဲ႔ပါပဲ။ သူကုိယ္တုိင္ကလည္း ဆင္းရဲမြဲေတ ခဲ့ေပသကိုး။
ျမန္မာျပည္က ပန္းခ်ီဆရာ ‘ခင္ ဝမ္း’ကို ဆူးေလဘုရားလမ္း ‘ဂုဏ္’ Globe ႐ုပ္ရွင္႐ုံေရွ႕မွာ စေတြ႕ရ ေတာ့ စုတ္ျပတ္ေနတာပဲ။ မုဆိုး ေဟာင္း နဲ႔ ရွပ္လက္တို ခပ္ညစ္ ညစ္ နဲ႔ ဂ်ပန္ဖိနပ္ ၿမီးတုိကေလးကို စီးလို႔။ အဲသည္ဂုဏ္ ႐ုံေရွ႕မွာေတြ႕ ရျပန္တဲ့ ဆရာႀကီး ‘ဗဂ်ီ ေအာင္စိုး’က် ေတာ့ ေဘာင္းဘီရွည္နံ႔ သာႏုေရာင္နဲ႔ ရွပ္လက္ရွည္အစိမ္းႏု ေရာင္ လက္ရွည္နဲ႔ ဘြတ္နဲ႔ ရႊတ္နဲ႔ စတုိင္လ္ အက်သားခင္ဗ်။ ေနာက္ ဆယ္ႏွစ္ ေလာက္အၾကာ ေက်ာက္ ေျမာင္းထဲ က ‘႐ုပ္ရွင္မ်က္မွန္’ မဂၢ ဇင္းတုိက္ ထဲမွာ ဆရာႀကီးဗဂ်ီေအာင္ စိုးကို ေတြ႕ရျပန္ေတာ့ ပုဆိုးေဟာင္း အက်ႌေဟာင္းနဲ႔ စုတ္ဖြားဖြားေပတူး တူးႀကီးရယ္။ ပိုဆိုးတဲ့တစ္ေယာက္က ေတာ့ ‘စႏၵရားလွမိုး’ဆိုတဲ့ အႏုပညာ သမားႀကီးပဲ။ သူ႔ကို ပုဇြန္ေတာင္ အရက္ျဖဴဆုိင္မွာ ဆံုဆည္းခဲ့ရတာ။ သူ႔ခမ်ာ ရွပ္အက်ႌကေလးေတာင္ ဝတ္မထားႏုိင္ရွာပါဘူး။ စြပ္က်ယ္ လက္စကဆန္ကာေပါက္အစုတ္ႀကီး နဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ေတာ့ အလြန္ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕လွပါတယ္။
”ကြၽန္ေတာ္လွမိုးပါ။ စႏၵရား ကိုယ္ပိုင္မရွိတဲ့ စႏၵရားဆရာ စႏၵရား လွမိုးပါ”တဲ့။
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ပန္းခ်ီ ဆရာ ေမာင္ဒီ (ေခၚ) မ်ဳိးၫြန္႔ဟာ လည္း လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝ ေက်ာ္ ေလာက္ကဆို၊ အညာသားပီပီ အ ညာပုဆိုးၾကမ္းနဲ႔ အညာဖ်င္ရွပ္အက်ႌ လက္တုိနဲ႔ ကားတာယာဖိနပ္ႀကီးစီး လို႔ အခုအသက္ႀကီးမွပဲ ေမာင္ဒီဟာ သပ္ယပ္သန္႔ရွင္းစြာ လူ႐ုိေသရွင္႐ုိ ေသဝတ္စားလာတာကို ေတြ႕ရပါ တယ္။
ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ကဗ်ာဆရာ ႀကီး သစၥာနီကေတာ့ အႏုပညာသမား ေတြ ေပတီးေပစုတ္ေနတာ မႀကိဳက္ ဘူး။ ဆံပင္စုတ္ဖြားနဲ႔ ေပစုတ္စုတ္ ေနတာဟာ ကြန္ျမဴနစ္သူငယ္နာမ စင္တာလို႔ ေျပာတယ္။ သူကိုယ္တုိင္ အသက္ ၇ဝ ေက်ာ္လာတဲ့အခါ လူ ပ်ဳိႀကီးဘဝမွာ သန္႔ရွင္းသပ္ယပ္စြာ အၿမဲဝတ္ဆင္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ပုဆိုးစုတ္ အက်ႌစုတ္နဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္စာေပ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ၾကမ္းပိုးထိုးခဲ့ဖူးပါ တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အဝတ္အစား ေကာင္းေတြ မရွိ မဟုတ္ပါဘူး။ ရွိခဲ့ ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အရက္နဲ႔လဲ ေသာက္ပစ္လုိက္ရာက ေရလဲ ပုဆိုး နဲ႔ စြပ္က်ယ္အစုတ္ဝတ္ေနရတဲ့ ဘဝ ေရာက္သြားပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ‘စာေရးဆရာ ၾကဴးႏွစ္ဟာ တကယ့္ အႏုပညာရွင္ စတုိင္လ္မ်ဳိးနဲ႔ေနတာ” လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးေကာင္းေပးၾကမွာ ပါ။
ပန္းခ်ီဆရာ ‘ေမာင္ေအာင္ဗလ’ ဆိုတဲ့ လူဟာလည္း ဘယ္လိုပဲၾကည့္ ၾကည့္ ပန္းခ်ီအႏုပညာသမားနဲ႔ မတူ တဲ့လူ။ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္က ဂ်ပန္ ‘ဆူမို’နပမ္းသမားလို႔ ထြားထြားမား မား။ မ်က္ႏွာေပါက္က ဂ်ပန္ ‘ယာ ကူဇာ’ဂုိဏ္းသားလို ေအးေအးစက္ စက္။ ဆံပင္ပံုစံက ဂ်ပန္ဆံေတာက္ ညႇပ္ၿပီး ရွည္လာတဲ့ပံု ပန္းခ်ီဆရာလို႔ ကို ထင္စရာမရွိပါဘူး။
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ စသိတဲ့ ၁၉၇၈-၇၉ ေလာက္မွာ သူက ‘ေမာင္ေအာင္ ဗလ’မျဖစ္ေသးဘူး။ နာမည္ရင္း အတုိင္း ပန္းခ်ီေအာင္ဝင္းလို႔ပဲ ွငါည ဆုိင္းထိုးတယ္။ သူ႔ပန္းခ်ီအလုပ္ခန္း က ၃၂ လမ္းအထက္ဆံုးဘေလာက္ က ဆူးေလေစတီနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုး ပထမထပ္မွာ သူငွားေနတဲ့အခန္းက ‘သက္တင္စာေပ’ အခန္းရဲ႕အတြင္း ပိုင္း ငါးေပပတ္လည္ေလာက္ အစြန္ အဖ်ားအခန္း။ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ခံုနဲ႔ သူ ထုိင္တဲ့ ခံုခ်ထား႐ုံပဲ က်ယ္တယ္။ အဲ သည္အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ လူေကာင္ ႀကီး ပန္းခ်ီဆရာက ပံု႔ပံု႔ႀကီးထုိင္ၿပီး ပန္းခ်ီဆြဲတာ။
မၾကာခင္ နာမည္တူေပၚလို႔ဆုိ ၿပီး ပန္းခ်ီေအာင္ဝင္းကေန ပန္းခ်ီ ေမာင္ေအာင္ဗလလို႔ ေျပာင္းလိုက္ တယ္။ ေျပာရဦးမယ္။ အဲသည္တုန္း က နာမည္ရစ ျပဳေနတဲ့ ‘မင္းသိခၤ’ ကလည္း ေမာင္ေအာင္ဗလနဲ႔ တစ္ ခန္းထဲမွာ အခန္းကန္႔ၿပီး ေဗဒင္ခန္း ဖြင့္ထားတယ္။ အဲသည္တုန္းက မင္း သိခၤဟာ ခ်စ္တီးဆုိင္က ပဲဟင္းနဲ႔ပဲ အၿမဲတမ္းထမင္းစားတယ္။ ေဟာခ အျဖစ္ လူတစ္ေယာက္ ၄၅ က်ပ္သာ ယူေပမယ့္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဝင္ေငြ နည္းမွ မနည္းတာ။
အဲသည္တုန္းက လံုးခ်င္းဝတၱဳ ေတြ ပလူပ်ံေအာင္ ဖံြ႕ၿဖိဳးတဲ့ေခတ္။ လံုးခ်င္းဝတၱဳေတြ ပလူပ်ံေတာ့ ဝတၱဳ မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီေတြလည္း အရမ္း အလုပ္ျဖစ္တာေပါ့။ မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီ ဆရာေလာကမွာ လက္မွာ စက္တပ္ ထားသလို ေရးရသူကေတာ့ ပန္းခ်ီ ဆရာေမာင္ေမာင္သိုက္ပဲ။ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေမာင္ေအာင္ဗလက ေမာင္ေမာင္သိုက္ရဲ႕ ေဘာ္ဒါညာ လက္႐ုံးႀကီးကိုး။ သည္ေတာ့ ေမာင္ ေအာင္ဗလလည္း အလုပ္မျပတ္လွ ပါဘူး။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ေအာင္ဗလ က အလုပ္စားပြဲမွာ ၿမဲၿမဲထိုင္ဘူး။ ဟိုသြားဒီသြားနဲ႔ ေလွ်ာက္လစ္ေနတာ မ်ားတယ္။ တစ္ခါေတာ့ အလုပ္အပ္ ထားတဲ့ ထုတ္ေဝသူတစ္ေယာက္က စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ ေစာင့္ရတာၾကာ လြန္းလို႔ ေမာင္ေအာင္ဗလရဲ႕ အလုပ္ ခန္းနံရံမွာ ‘ကမၻာၾကာ ေမာင္ေအာင္ ဗလ’ဆိုၿပီး စုတ္တံနဲ႔ စာေရးပစ္ခဲ့ဖူး တယ္။
သူ႔အလုပ္ခန္းမွာ အလုပ္အပ္ ထားတဲ့လူေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ ေယာက္တန္းစီးေနၾကတယ္။ အလုပ္ ၿပီးေအာင္သူကို ဝိုင္း ‘ေလာ’ေနၾက တာ။ ေမာင္ေအာင္ဗလက ‘ငိုျပ’တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ခ်န္ပီယံပဲ။ ”စိတ္ခ် ပါ အစ္ကိုရယ္။ မနက္ျဖန္ေတာ့ ရမွာပါ။ စိတ္ခ်ပါ အစ္ကို”ဆုိၿပီး အလုပ္အပ္သူကို အႏူးအၫြတ္ ေတာင္းပန္အာမခံေပးေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ မနက္ျဖန္သြားၾကည့္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ေန႔ထပ္ခ်ိန္းဦးမွာ ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုကမၻာၾကာဘြဲ႕ေပး ၾကတာ။ သူက ေရးရင္ေတာ့ အရမ္း ျမန္တယ္။ ေကာင္းေအာင္လည္း ေရးႏုိင္တယ္။ ”ရႊမ္ ..ရႊမ္”နဲ႔ စုတ္ တံကို ခတ္သြားတာမ်ား။ မ်က္ႏွာဖံုး တစ္ဖံုးကို နာရီဝက္အတြင္း ၿပီး ေအာင္ ေရးႏုိင္တဲ့ ကမၻာၾကာေမာင္ ေအာင္ဗလဗ်။
သည္လိုနဲ႔ ေမာင္ေအာင္ဗလ ကံၾကမၼာနိမ့္ပါးၿပီး သူေနတဲ့ေျမာက္ ဥကၠလာပကေန ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ မဂၤလာဒံု၊ ဝိုင္ယာလက္ကို ေျပာင္း လာတယ္။ ေတာတိုက္ရြာတဲက ေတာ တုိက္ဓမၼရိပ္သာအနားမွာ ေနတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဓမၼရိပ္သာနဲ႔ ပရိဝုဏ္ စည္း႐ုိးအုတ္တံတုိင္းကို ေမာင္ ေအာင္ဗလ ထံုးသုတ္ေနရွာ တယ္။
”ပန္းခ်ီဆရာပဲဗ်ာ။ စုတ္တံကိုင္ ေနရရင္ ေက်နပ္တယ္”လို႔ သူက ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာပါတယ္။
ေနာက္ေလးငါးႏွစ္ၾကာေတာ့ ေရႊေပါကၠံၿမိဳ႕သစ္မွာ ပန္းခ်ီဆရာ ေမာင္ေအာင္ဗလတစ္ေယာက္ ျပင္း ထန္တဲ့ဆီးခ်ဳိေရာဂါနဲ႔ မထင္မရွား ဆင္းဆင္းရဲရဲပဲ ကြယ္လြန္သြားရွာပါ တယ္။ ‘ကမၻာၾကာ’တစ္ေယာက္ မၾကာေတာ့ဘဲ အဆံုးသတ္သြားခဲ့ပါ ၿပီ။ ။
ၾကဴးႏွစ္
