ေႏွာင္းေႏြသန္လု စက္ရာသီမွာ
ေလယူေဆာင္ႏွင္း ေျမသီသင္းနဲ႔သာ
စိန္ျခဴးအံုၾကြ ၾကာေညာင္သၪၥာ
ပန္းႀကဲ . . တဲ့ . .ဖဲေမြ႕ယာမွာ
မယ့္ကိုယ္စား ေမႊးျမေလသလား . . (ေႏြေႏွာင္းဝသန္ သီခ်င္းတစ္စ)
(လေရာင္ဝင္းလဲ့ ေတာေတာင္ၾကား) ေျမသင္းနံ႔သင္းသင္းေလး။ ပန္းႀကဲ အိညက္ခင္းလႊာ၊ စိန္ျခဴး႐ုပ္ဆင္ ကု တင္စက္ရာဆီက ေလေဆာင္လြင့္ပါ လာတဲ့ သက္လ်ာဓာတုရဲ႕ ကိုယ္သင္း နံ႔မ်ားေလလား . . .
(ကြၽန္ေတာ့္အသက္ ၂၅ ႏွစ္ အရြယ္တုန္းကမ်ား) ေႏြေႏွာင္းဝသန္ သီခ်င္း နားေထာင္မိတိုင္း အဲဒီေန ရာေလးမွာ စက္႐ုပ္အလြမ္းစိတ္နဲ႔ ဘာသာျပန္မိတယ္။ ေႏြအခြာ မိုးအ ကူး။ ေတာေတာင္တစ္ေၾကာ ေလ ၫႇင္းေလးကျမဴး။ ေႏြရာသီ သဘာဝ မီးေလာင္ေျမမွာ မိုးေျပးကေလး ဖ်န္းထားေတာ့ ေျမသင္းနံ႔ေတြက တေတာလံုးႀကိဳင္။ (ေႏြက်န္ည လေရာင္က ေတာအထပ္ထပ္ ေတာင္အသြယ္သြယ္ ပ်ံ႕ႏွံ႕လို႔ ေန ေတာ့တယ္။)
ဒီေႏြေႏွာင္း ည႐ုပ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ၾကည္စားလႈပ္ခါမႈခံရၿပီး မာယာရာ သီျပကြက္မိသူ စာဆိုစစ္သည္ဟာ မတင္းႏိုင္၊ မေတာင့္ႏိုင္ ေခြယိုင္လုိ႔ လြမ္းပါေပါ့။ ေတာင္ယံေတာတန္း စစ္စခန္းကေန ၾကင္ယာအိပ္ခန္း ႀကိဳင္လွ်မ္းနံ႔သာ ခ်စ္သူရြာသို႔။ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပညာ ေရးတကၠသိုလ္စေရာက္ေတာ့ နဝေဒးေဆာင္မွာ ေနရတယ္။ အေဆာင္ေရွ႕ ငုဝါပင္ႀကီးက ေၾကြ တခ်ိဳ႕ပြင့္တျဖာ။ ေမလကုန္ ဇြန္လ ဆန္းမို႔ ေႏြခြာသြားတာ မၾကာေသး ဘူး။ သူ႔ေျခရာ လက္ရာေတြ ထင္ တုန္း။ မိုးမရြာရင္ အခြင့္ရတာနဲ႔ ပူ ျပေနေသးတယ္။ အိမ္ျပန္ၾကေတာ့ မယ့္ ငုဝါပြင့္ေတြက ႏႈတ္ဆက္ေနၾက။ ရႊန္းလက္နီရဲ စိန္ပန္းေတြ မိုးေရရလို႔ ပြင့္ႏွင့္ေနၾကၿပီ။ ဖြင့္ခါစ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတြကိုမ်ား တမင္ႀကိဳေနသ လားမသိပါ။ ဟိုးတစ္ခ်ိန္က ဒီလို ရာသီ ေတာေတာင္တစ္ေနရာ စစ္ စခန္းေရာက္စစ္သည္စာဆို နတ္ရွင္ ေနာင္ဟာ သူ႔အလြမ္းကို ‘ေႏြေႏွာင္း ဝသန္’ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာဂီတေလာကအတြက္ ကိုယ္ စားျပဳ ဖြဲ႕ဆိုထားရစ္ခဲ့ေပါ့။ ျမန္မာ သံစဥ္ ဂီတနံရံမွာ စူးစူးနစ္နစ္ ျမႇဳပ္ ရစ္ခဲ့ၿပီ။
လူငယ္ေရးရာ ညေက်ာင္းသား ဘဝနဲ႔ တိုင္ပတ္ေနခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ တကၠသိုလ္ႀကိဳကာလ ပညာေရးခရီး ေကြ႕ေကာက္လို႔လားမသိပါ။ တကၠ သိုလ္ေရာက္ခါစအထိ ပီျပင္တဲ့ ဝါသ နာမပါလာခဲ့ပါ။ ေက်ာင္းသားသစ္ လြင္ေတြဘဝနဲ႔ ႏွစ္လသံုးလရွိလို႔ ေနသားက်ေတာ့ အခ်ိန္ပိုရင္ ဝါသ နာတစ္ခုခုေနာက္ လိုက္ၾကၿပီ။ ေတာင္ေပၚေတာသား ကြၽန္ေတာ္ ေငြကုန္အနည္းဆံုး ‘စာသမားလမ္း’ ဆီ မသိမသာ ေရာက္တယ္။ ေရွ႕က ေရာက္ႏွင့္တဲ့ ေနာင္ေတာ္စာသမား ေတြနဲ႔ ယွက္ႏြယ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစား ေနခ်ိန္။ ေက်ာင္းမွာ စာဆိုေတာ္ေန႔ က်င္းပေတာ့ အတန္းႀကီး စာေပအႏု ပညာသမားေတြက ဦးေဆာင္တယ္။ ပါခ်ဳပ္ဗိုလ္ႀကီး စံျမင့္ကလည္း ပတၱ လားကို ပ်ံေနေအာင္တီးျပၿပီး အား ေပးတယ္။ ပြဲမွာ ဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ သည္ ေမာင္မိႈင္းဝတၱဳကို ျမင္းၿခံ ကိုေက်ာ္ ေက်ာ္ခိုင္ ဇာတ္ၫႊန္းေရးၿပီး ျပဇာတ္ ကၾကေတာ့ အညာက ကိုဝင္းေအာင္၊ အီးေမဂ်ာကိုျမင့္ေဆြ (BBC ဦး ေမာင္ေမာင္သန္း) ျမင္းၿခံကိုညီညီ ေဖ (ဘန္ေကာက္တကၠသိုလ္ ကထိ က)တို႔နဲ႔အတူ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဇာတ္႐ုပ္တစ္ေနရာပါဝင္။ ‘ဝတၱဳဂုဏ္ ရွိန္’ႀကီးသေလာက္ ကိုဝင္းေအာင္တုိ႔၊ ကိုညီညီေဖတို႔၊ ကိုျမင့္ေဆြတို႔ ဆိုင္ ရာက႑ကေန သ႐ုပ္ေဆာင္ေကာင္း လိုက္ၾကတာဗ်ာ။ အၿငိမ့္ခန္းတုိ႔ ႏွစ္ ပါးသြားတုိ႔၊ အကခန္းမွာလည္း မႏၲ ေလးကိုဖုန္းေဆြ၊ မရီရီျမင့္တို႔၊ မလဲ့ လဲ့ၾကည္တုိ႔ရဲ႕ ကကြက္ေတြက မင္းသား၊ မင္းသမီးအစစ္ေတြ မနာ လိုေလာက္ေအာင္ကို အႏုပညာ ေျမာက္ၾကေတာ့ သိပ္ေကာင္းတဲ့ပြဲ ပါ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတန္းတူ မျမင့္ျမင့္ ၾကည္၊ မေအးျမစန္းၾကည္တုိ႔လည္း ေရအိုးရြက္အညာသူပံုနဲ႔ပါၾက။
ပညာေရးတကၠသိုလ္ အားက စား႐ံုႀကီး ပြင့္အံလွ်ံက်ေနတာေတာင္ ပြဲရဲ႕ ‘အႏုပညာေမွာ္’ဆြဲအားဟာ တစ္႐ံုလံုးကို ၿငိမ္ေစတယ္။ ႐ံုအျပင္ က လွ်ံက် ပရိသတ္ေတြကလည္း အတူလာသူငယ္ခ်င္းေတြေမ့၊ သူတ ျခားကိုယ္တျခား ေျခဖ်ားတေထာက္ ေထာက္၊ လည္တေမာ့ေမာ့နဲ႔ ပြဲအ ၫႇိဳ႕မွာ အားလံုးရစ္ပါၾက။ အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိတာက ဂီတနဲ႔ အႏုပညာရဲ႕ ႀကီးမားက်ယ္ေဝးစြမ္း အင္။
တကၠသိုလ္ဆိုတာ အနည္းဆံုး ေတာ့ မိမိအနာဂတ္အတြက္ ေနရာ ေရြးခ်ယ္ခ်ထားခြင့္ရေနရာ။ အေကာင္းဆံုး ျပင္ဆင္ခြင့္၊ ျပင္ဆင္ ခ်ိန္ရတဲ့ေနရာဆိုတာ သထိထားဖို႔ လိုအပ္လွပါတယ္။ ပင္မအေနနဲ႔က ေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းရင္ အလုပ္က ေလးနဲ႔ဟုတ္ၿပီ။ ဝါသနာဆိုတာက ေတာ့ မိမိစိတ္နဲ႔ နီးစပ္ရာ အေမာေျဖ ရာ အလုပ္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ရွိသင့္တာမို႔ သူမ်ားေတြ သန္ရာေရြးခ်ယ္ၾက ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အနီးစပ္ဆံုးက လွည္းတန္းစာအုပ္အေဟာင္းတန္း။ အရင္ဆံုး မွတ္မိတာက ဆရာ ဒဂုန္ တာရာ ဘာသာျပန္ မူးယစ္ေဝေသာ ေႏြဦးညမ်ား စာအုပ္ပါ။ ေနာက္ပိုင္း ဆရာ့စာအုပ္ေတြ ႏိုင္သမွ် ဖတ္ျဖစ္ တယ္။ သိပ္မၾကာခင္ ဗန္းေမာ္တင္ ေအာင္ေရးတဲ့ သဘာဝသိပၸံ စာအုပ္ ဝယ္ျဖစ္တယ ္။ ေနာက္ ေဒါက္တာေရ ခ်မ္းတုိ႔ ဘာတုိ႔။
အေဆာင္မွာ ႏွစ္ကုန္ရက္ ညစာစားပြဲလုပ္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ထင္ရွားတဲ့ ေစာင္းသမား (အခုႏိုင္ ငံေက်ာ္ ပန္းခ်ီကိုေက်ာ္ေသာင္း)တို႔ လယ္ကြက္ပုဆိုးေတြဝတ္ၿပီး အၿငိမ့္ ကၾကတယ္။ မင္းသမီးလည္းပါေတာ့ အေဆာင္သားေတြ တ႐ုန္း႐ုန္း။ မလဲ့ လဲ့ၾကည္အလွည့္ေရာက္ရင္ေတာ့ ကိုဝင္းကို (အခုၫႊန္မွဴး (ၿငိမ္း))တစ္ ေယာက္ စကားမေျပာအားဘူး။ ကိုေက်ာ္ေသာင္းကလည္း စင္ေပၚက ေန မ်က္စိေတြက ဟိုရွာဒီရွာ။ မရီရီ ၿပံဳးက တစ္ခါတေလ ပုန္းေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီပြဲမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ‘ဆုတ္နယ္’သြားတာကေတာ့ အေဆာင္မွဴး ဦးလိႈင္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ႏိုင္ငံေက်ာ္ အဆိုေတာ္ ကိုအံ့ႀကီးရဲ႕ စစ္ကိုင္းတုိ႔၊ ေရႊမင္းဂံတို႔ ေဝ့ေဝ့ဝဲဝဲ ‘ေတးဂီတ’သံေတြပါ။
အေဆာင္မွာက ျမန္မာဂီတာ တီးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ပထဝီဆရာ ဦးမင္းေထြးေနာင္ရွိတယ္။ ဥကၠံက မယ္ဒလင္ကိုျမင့္ေဆြ၊ တိုက္ႀကီးက တေယာကိုဝင္းႏိုင္၊ ပ်ဥ္းမနား တေယာကိုတင္ေအာင္၊ အတန္းေဖာ္ မြန္မင္းေက်ာ္ေဝ ဒံုမင္း၊ သူတုိ႔လက္ သံေတြက စင္ေပၚအဆင့္ေတြ။ ကြၽန္ေတာ္အားတိုင္း သူတို႔ဂီတသံ ေတြမွာ နားေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းႏွစ္ကုန္တဲ့အထိ ကြၽန္ေတာ္ ေလခြၽတ္ေတာင္ မတတ္ခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းဆရာဘဝနဲ႔ နယ္ေတြ ေရာက္။ ခရီးေဖာ္က ေမာ္ထိန္း(၁)ဘဝနဲ႔ ေက်ာက္ဆည္တကၠသိုလ္ ေရာက္ေတာ့ လိုက္ေနရင္း အဲဒီမွာ ၁ဝ စုႏွစ္ၾကာ။
အသက္အရြယ္ အိုပယ္ဘဝ ‘ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ခုႏွစ္ဆယ္ႀကိဳ’ ေတာ့ အိမ္သူသက္ထား ခရီးရွည္ ထြက္သြားၿပီ။ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္မွာ တစ္ခါ က ကြၽန္ေတာ္က်င္လည္ရာ မိဘသ ဖြယ္၊ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာသဖြယ္ မဟာ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္။ ဝန္းက်င္တိုက္ တာေတြ ျမင့္မားမိုးေမွ်ာ္ေပမယ့္ ကိုယ္ပိုင္ေန႔ရက္ေတြက ေျခာက္ေသြ႕ ပင္ပုေတြ ဘယ္လို ဆက္လက္ရွင္ သန္မလဲ။
တစ္ညသားက်ေတာ့ BBC အသံကလားမသိ တေယာဦးတင္ရီ ‘ဗ်ဴးခန္း’ကေန အသက္ ၆ဝ ေက်ာ္ ရင္ တေယာထိုးပါလို႔ အႀကံျပဳသံ ၾကားရတယ္။ စိတ္ၿငိမ္သက္ဖို႔အ ေကာင္းဆံုးလမ္းဆိုပါတယ္။ တေယာ ဆိုတာ King of Music ဆို မဟုတ္ လား။ တီးလို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖာ္မဲ့ေငါင္ေနေတာ့ ႀကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းရွိ တေယာအို တစ္လက္ရလို႔ ေလွ်ာက္တီးၿပီး စိတ္ ကိုလႊတ္တယ္။ ကိုင္ပံုျပဳပံုကို ျမင္ဆ ရာ၊ ၾကားဆရာဆီ နည္းနာယူတယ္။ တစ္ႏွစ္ၾကာေတာ့ အိမ္တြင္းတေယာ သမားျဖစ္ၿပီ။ အနီးစပ္ဆံုးကေတာ့ သတင္းစာ၊ စာအုပ္ပါပဲ။ ဆရာဒဂုန္ တာရာရဲ႕ စာေတြျပန္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ဆရာ့အေပၚ ၾကည္ညိဳရင္းထားေတြ တိုးတယ္။ စာေပအားသစ္ရတယ္။ ၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္ ဆရာ့ေမြးေန႔ပြဲေရာက္ ၿပီး ဂါရဝျပဳ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္ ရြတ္ျဖစ္တယ္။ (႐ုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ မဂၢဇင္းမွာ တင္ျပခြင့္ရေတာ့ သိပ္ ေပ်ာ္သြားၿပီ။) အိုးမင္းရင့္ေရာ္ကဗ်ာ ဆရာႀကီး ဆရာတာ ႏြမ္းနယ္ခႏၶာနဲ႔ မွိန္းေနနား ေနတုန္းသူေရးခဲ့တဲ့ ေႏြေႏွာင္းဝသန္ သီခ်င္းကို ကြၽန္ ေတာ္တေယာနဲ႔ ဖြႏိႈးခြင့္ရသြား တယ္။ စည္းမညီေပမယ့္ ဆရာ့ဂီတ ရပ္ဝန္းဆီ ဖ်ဖ်ေလးေရာက္ ထင္ပါ ရဲ႕။ ဆရာ့ အႏုပညာမ်က္ဝန္း လန္း လာ၊ လက္ေတြ လႈပ္လာတယ္။ မဟာကဗ်ာဆရာႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာ က်က္သေရရွိလိုက္တာဗ်ာ။ ခဏေန ေတာ့ ဆရာထက္ျမက္၊ ဆရာအံ့ ေမာင္၊ ဆရာလွကြန္႔၊ ေတးကဗ်ာ ဦးခ်စ္ေမာင္၊ ေဒၚတင္တင္ဦးတုိ႔ ျမင္မိေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္လန္႔ျဖန္႔ အားနာသြားတယ္။ ေနာက္ အဆို ေတာ္ ေဒၚမာမာေအး ေရာက္လာ ေတာ့ ပရိသတ္ေတြ အားလံုးၿငိမ္၊ အဆိုေတာ္ႀကီးက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေတးနဲ႔ ဆရာ့ကို ဂါရဝျပဳၿပီေလ။
စာသမားေတြ ခ်စ္ၾကတဲ့ဆရာ တာ။ သူ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ ရွိမေန ေတာ့ဘူး။ စိမ္းလက္လဲ့ပ်ိဳ ရွမ္း႐ိုးမ တစ္ေနရာထင္႐ူးပင္ရိပ္ခိုၿပီ။ ဆရာ တာ ႐ုပ္လႊာမရွိေတာ့ဘူး။ မရွိေတာ့ ဘူး။ မရွိေတာ့ဘူး။ မဟာကဗ်ာႀကီး မရွိေတာ့ဘူး။ ျမန္မာသံဂီတနဲ႔ စာ ေပနယ္တစ္ေၾကာ ေႏြေႏွာင္းဝသန္ သီခ်င္းကိစၥ (စိတ္ဝင္စားသူမ်ား) ဘာညာဘာညာ ညံေနတယ္။ ဒီနယ္ ပယ္မွာ ကြၽန္ေတာ္က သုညနီးပါးေပ မယ့္ ေႏြေႏွာင္းဝသန္သီခ်င္းကို ခ်စ္ တယ္။ ဆရာတာကို ခ်စ္ၾကည္ေလး စားတယ္။ ဒီတိုင္း ၾကည့္မေနႏိုင္ဘူး ဗ်ာ။
အဲဒီသီခ်င္းကိစၥ ရသမွ်ေျခရာ ခံေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကုိယ္တိုင္ အရင္ က မေတြ႕ဖူးေသးတဲ့ ‘ေတးေရးသူ ကြဲျပားမႈ’ ရွိတာေတြ ေတြ႕ရတယ္။ အရင့္အရင္ တျခားသူေတြရဲ႕ ဒီသီခ်င္း ေရးစပ္သူအမည္ မတူတာ ေတြေတြ႕လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ၂ဝ၁၄ ခုႏွစ္ မတ္လမွာ စံေတာ္ခ်ိန္ကေန အမ်ား ကို တင္ျပျဖစ္ခဲ့တယ္။ (၉.၃. ၂ဝ၁၄)။ အခု ၄ ႏွစ္ၾကာၿပီးမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေဆာင္းပါးရဲ႕ အျခား တစ္ဖက္ရပ္တည္ခ်က္ အဆိုေဆာင္း ပါး ၅ ပုဒ္ ဟိုနားဒီနား ဖတ္ရတယ္။ ဒါနဲ႔အခု ‘ေႏြေႏွာင္းဝသန္ အိမ္ျပန္ ခရီးေဆာင္းပါးကို ေရးရျခင္းပါ’။ တက္သိနားလည္လို႔၊ သိရွိနားလည္လုိ႔ မဟုတ္။ ေတြ႕ရွိေျခရာစာမ်ားကို တစ္ ဆင့္ျဖစ္ပါတယ္။
အဓိကကိစၥက ေႏြေႏွာင္းဝသန္ သီခ်င္းကို စာသားေရာ၊ သံစဥ္ပါ ‘သီခ်င္း’တစ္ခုလံုး (တစ္ပုဒ္မဟုတ္) ကိုေစာညိန္း ျပဳစုခဲ့တယ္။ ‘ေနာက္ တစ္မ်ိဳးက ဒီသီခ်င္းကို ဆရာ ဒဂုန္ တာရာ စာေရးသားၿပီး ဆရာကို ေစာညိန္းက သံစဥ္ေဖာ္အၿပီး သတ္ ခဲ့တယ္’ပါ။ အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ခက္သြားတယ္။ ကြၽန္ ေတာ္ေတြ႕ရွိတာနဲ႔ အျခားတစ္ဖက္ရွိ တင္ျပခ်က္မတူရာမွာ အဓိက ပုဂၢိဳလ္ က ကြၽန္ေတာ္ အင္မတန္ ေလးစားတဲ့ ဂီတနက္သန္ ဆရာဦးအုန္းလြင္ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ ‘ကြန္းေထာက္ ေဆာင္’ သီခ်င္းေရး သူျဖစ္တဲ့အျပင္ တျခားဂႏၱဝင္ ေျမာက္ သီခ်င္း ၂ဝဝ ေလာက္ ေရး ထားသူနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး တစ္ဖက္စီ ေနေရး ရဲပါ့မလဲ။ ၂ ႏွစ္ ေက်ာ္ ကြၽန္ေတာ္ ေမ့ထားၿပီးသားပါ။ ခက္တာက အျခားေဆာင္းပါးေတြ ထြက္လာေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕ရွိခ်က္နဲ႔ မတူတာမ်ားေနျပန္ ေရာ။ ဒါဆို အရင္ကြၽန္ေတာ္ ေရးခဲ့ တာ မွားေနၿပီေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္ျပန္စဥ္းစားတယ္။ ထပ္ရွာေတြ႕တာေတြကလည္း ကြၽန္ေတာ္ အေရးမမွားခဲ့ ျဖစ္ျပန္ ေရာဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ အားလံုးကို အား နာလ်က္ တင္ျပအပ္ပါတယ္။ ‘ေႏြ ေႏွာင္းဝသန္ အိမ္ျပန္ခရီး’။
အုန္းေက်ာ္နီ B.Ed
