ကြယ္လြန္သူစာေရးဆရာ ‘ဗမိုး’ (အေမရိကျပန္၊ ဘဏ္အရာရွိ ေဟာင္း)ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္အထိုက္ အေလ်ာက္ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးပါသည္။ သူ႔ကို ”ဆရာႀကီး”ဟု ကြၽန္ေတာ္က အာ လုတ္ျပဳလွ်င္ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီး နီလာၿပီး သူေဒါပြတတ္ပါသည္။
”ေဟ့ေကာင္ ၾကဴးႏွစ္၊ ငါ့ကို ဆရာႀကီးလို႔ မေခၚရဘူးလို႔ အတန္ တန္သတိေပးထားရက္သားနဲ႔ကြာ ..ဟင္း ..ဟင္း”
”အို ..ဘြာေတး၊ ဘြာေတး ..အဲ ေယာင္လို႔ ေဆာရီးဆရာ။ ေဆာရီး …ေဆာရီး”ဟု ကြၽန္ေတာ္ က လက္အုပ္ကေလးခ်ီ၍ ေတာင္းပန္ ရပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ …(ဆရာ ႀကီး)အသံုးအႏႈန္းကို သူမႀကိဳက္မွန္း ကြၽန္ေတာ္မသိပါ။ အေၾကာင္းေတာ့ ရွိႏုိင္သည္။ ထုိေခတ္ (လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေလးဆယ္ နီးပါးက)တြင္ တရား မဝင္ မူးယစ္ ေဆးဝါးျဖစ္ေသာ ‘ေဆးေျခာက္’ marijuana မာရီဝါနာကို ဘန္းစ ကားအျဖစ္ ‘ဆရာႀကီး’ဟု သံုး ႏႈန္းခဲ့ ဖူးပါသည္။ ေဆးေျခာက္႐ႈျခင္းကို ‘ဆရာႀကီးပင့္သည္’ဟု သံုးႏႈန္းၾက ပါ သည္။ ထိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဆရာ ဗမိုးက သူ႔အား ‘ဆရာႀကီး’ဟု အ ေခၚမခံျခင္းလားမသိပါ။ ေနာက္ တစ္ေၾကာင္းကေတာ့ စာေရးဆရာ ႀကီး ‘တက္တိုး’သည္ ‘ဆရာႀကီး’ က ေလာင္အမည္ျဖင့္ အဂၤလိပ္စာ သင္ ခန္းစာမ်ား ေရးသားပံုႏွိပ္၍ ထုတ္ ေဝရာ၊ အဂၤလိပ္စာဆည္းပူးလို သူ မ်ားအၾကား နာမည္ရလ်က္ရွိပါ သည္။ ဆရာဗမိုးသည္ ဆရာတက္ တိုးက ‘ဆရာႀကီး’ကေလာင္အမည္ခံ ထားျခင္းကို အံု႔ပုန္းမေက်နပ္ေသာ ေၾကာင့္လား၊ ဘာလားညာလား ကြၽန္ ေတာ္မသိပါ။
စင္စစ္ေသာ္ …’ဆရာႀကီး’ အသံုးအႏႈန္းသည္ အဘိဓာန္စာရင္း ဝင္၊ ျမန္မာေဝါဟာရစစ္စစ္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးဆိုလွ်င္ ‘ဆရာ ႀကီး’ဟူေသာ အေခၚမ်ားသည္၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးေတြက သူတို႔ ကို ‘ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး’ဟု ေခၚပါက ႀကိဳက္ခ်င္မွ ႀကိဳက္ၾကလိမ့္မယ္။ ယဥ္ ေက်းမႈအရ …အသက္၊ သိကၡာ၊ ပညာႀကီးမားသူကိုလည္း ‘ဆရာႀကီး’ ဟုေခၚေလ့ရွိၾကသည္။ ဝတၱဳ၊ ႐ုပ္ရွင္၊ ဗြီဒီယိုမ်ားတြင္ ဒုစ႐ုိက္ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီး ကို တပည့္လက္သားေတြက ‘ဆရာ ႀကီး’ဟုေခၚၾကသည္ကို အမ်ားသိၾက ပါသည္။ ယခုအခါ အသက္ႀကီးရင့္ ေသာ ဆရာဝန္သမားေတာ္ႀကီးကို လည္း ‘ဆရာႀကီး’ဟုေခၚေနၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ့္မိဘမ်ား၏ ဇာတိ၊ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚေဒသ ရြာႀကီးတစ္ရြာ မွာေတာ့ အိမ္ရွင္မက အိမ္ေထာင္ ဦးစီးခင္ပြန္းသည္ကို ‘ဆရာႀကီး’ဟု ေခၚေဝၚၿပီး လင္ေတာ္ေမာင္က ဇနီး သည္ကို ‘ဆရာမႀကီး’ဟု ေခၚေဝၚေန ၾကသည္။ ထုိအခါသားသမီးမ်ားက မိဘေတြ ကြယ္ရာမွာ အေဖကို ‘ဆ ရာႀကီး’အေမကို ‘ဆရာမႀကီး’ဟု သံုး ႏႈန္းေနၾကျပန္ေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ မွာ ၾကားရၾကားရ၊ နားဝမသက္မသာ ျဖစ္လာပါသည္။
”ဟဲ့ …တိရစၧာန္ေတြ၊ ကိုယ့္ ဖေအ၊ ကိုယ့္မေအကို ေလွာင္သလို လို ေျပာင္သလိုလုိနဲ႔ ဆရာႀကီးဆရာမ ႀကီးလို႔ ဘာလို႔ေခၚေနၾကတာလဲ၊ မိုး ႀကိဳးေတြေတာ့ ပစ္ကုန္ေတာ့မွာပဲ”
”ခ်စ္လြန္လြန္းလို႔ ခ်စ္စႏုိးနဲ႔ ေခၚတာပါ ဦးႀကီးရဲ႕” ကြၽန္ေတာ္ဘာ ဆက္ေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့ပါ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ စာေပေလာက မွာလည္း ဂါရဝအသံုးအႏႈန္းအျဖစ္ ‘ဆရာႀကီး’ကို သံုးႏႈန္းၾကသည္။ ဥပ မာ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၊ ဆရာႀကီး ဗန္းေမာင္တင္ေအာင္၊ ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာစသည္ျဖင့္ … ကြၽန္ ေတာ့္မိတ္ေဆြကဗ်ာဆရာ ‘ၫြန္႔သစ္’ သည္ အသက္ ၇ဝ ေက်ာ္၍ တစ္ ေခါင္းလံုးဆံပင္ျဖဴေတြ ေဖြးေနေသာ္ လည္း သူ႔ကို ‘ဆရာႀကီးၫြန္႔သစ္’ဟု မေခၚၾကပါ။ သူကလည္း ဆရာႀကီး အသံုးအႏႈန္းကို မဆုိထားႏွင့္ ‘ဆရာ ၫြန္႔သစ္’ဟု ဆရာတပ္ေခၚလွ်င္ေသာ္ မွ ဂ႐ုစိုက္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ သို႔ ေသာ္ သူ႔ကို ‘ရဲေဘာ္ၫြန္႔သစ္’ဟုေခၚ လွ်င္ေတာ့ သူသေဘာအက်ႀကီးက် မွာ ေသခ်ာသည္။ သူကလည္း ရင္း ႏွီး၍ စိတ္သေဘာထားတူညီသူမ်ား ကို ‘ရဲေဘာ္မ်ား’ဟု သေဘာထား သည္။
သူ႔ကို ‘ဆရာႀကီး’ပဲေခၚေခၚ ‘ဆရာ’ပဲေခၚေခၚ သိပ္ဂ႐ုစိုက္ပံုမရ ေသာ အထင္ကရစာေရးဆရာႀကီး တစ္ဦးရွိခဲ့ဖူးသည္။ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ စတင္သိကြၽမ္းခ်ိန္မွာ သူ႔အသက္က ၇ဝ နီးနီးေတာ့ ရွိၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္က ‘ဆရာႀကီး’ဟု အာလုတ္ျပဳသည္။ သူ က ျပန္ေခၚသည္။ ‘ေဟ့ ..ၾကဴးႏွစ္ …”တဲ့။ ဆရာႀကီးေမာင္သာရ ကား ..မႏၲေလးသားမို႔ ယဥ္ေက်း လွေပသည္။ တကား …။ ေအာ္ …မႏၲေလးသားမ်ား ကိုယ့္ထက္ ႀကီးသူ၊ ကိုယ္ႏွင့္ရြယ္တူေတြကိုပင္ ‘ဘိုးေတာ္’ဟုေခၚတတ္ၾကေလသ ကိုး။
ယခု ‘ဆရာႀကီး’တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ ထုိ ဆရာႀကီးအ႐ုိးေဆြးေနၿပီျဖစ္၍သာ ေျပာရဲပါသည္။ သက္ရွိထင္ရွားဆို လွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ေျပာဝံ့မွာ မဟုတ္ပါ။
ထိုဆရာႀကီးကို နာမည္ရင္း အတုိင္းလည္း ကြၽန္ေတာ္ မေရးဝံ့ပါ။ ေရးမိလွ်င္ တမလြန္က ထလာၿပီး ကိုယ္ထင္ျပကာ ”ငါ့လို ဆရာႀကီးကို သေရာ္ရသလားကြ၊ အလကား ေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ခ်က္ ၾကဴးႏွစ္ဆို တဲ့အေကာင္”ဟု ဟိန္းေဟာက္ၿခိမ္း ေျခာက္မွာ ေသခ်ာသည္။
သူ႔ေခတ္ႏွင့္သူ႔အခါ ၁၉၇ဝ ခုႏွစ္မ်ားမွာေတာ့ ထုိဆရာႀကီးက နာမည္တစ္လံုးဟိတ္ဟန္အႀကီးႀကီး ႏွင့္ေနသူျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ရွင္၊ ဂီတႏွင့္ ဇာတ္သဘင္နယ္မွာ ေျပာေရးဆုိခြင့္ ရွိသူ (ေခတ္စကားအရ၊ အကန္ေတာ့ ခံသက္ႀကီးစာေရးဆရာ၊ ထုတ္ေဝသူ ႀကီး)အျဖစ္ လူထူထူရွိလွ်င္ မ်က္ႏွာ ေၾကာတင္းတင္းႏွင့္ ေနတတ္သည္။
ထုိစဥ္က ကြၽန္ေတာ္သည္ စာ ေပနယ္ထဲသို႔ ေျခခ်ကာစ ေတာင္ စမ္းစမ္း ေျမာက္စမ္းစမ္းႏွင့္ စာေပ ေလာကမွာ ေျခကုပ္တစ္ေနရာရလို႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနခ်ိန္။
တစ္ေန႔တြင္ မဂၢဇင္းငယ္က ေလး တစ္ေစာင္၏ ပင္တုိင္ေဆာင္း ပါးရွင္အျဖစ္နာမည္ခံ၍ ‘ပဲြ’ တစ္ပြဲ သို႔ စာနယ္ဇင္း အုပ္စုတစ္ခုႏွင့္ ကပ္ရပ္လိုက္ပါ သြားခဲ့၏။ ‘ပြဲ’မွာ သန္လ်င္ၿမိဳ႕ျပင္ရွိ ရြာတစ္ရြာတြင္ လယ္သူမကေလး တစ္ဦးက ပါရမီရွင္ ျမန္မာ့သိုင္းဝုိင္းႀကီး၏ ‘ဆုိင္းဆရာမ’ ပတ္တီးေခါင္း ေဆာင္ ျဖစ္လာရာ၊ သူ႔ကို ‘မီဒီယာ’ေတြက တြန္းပို႔ပင္ေျမႇာက္ေပးဖို႔ျဖစ္သည္။ လယ္သူမကေလးသည္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္သာရွိ ေသးၿပီး ဆုိင္းဝိုင္း ႀကီးမွာ လက္စြမ္းျပႏုိင္ သည္။
အိမ္ရွင္ေဒသခံေတြက ဧည့္ ဝတ္ျပဳေကြၽးေမြးဧည့္ခံလိုက္ၾကသည္ မွာ အလွ်ံပယ္။ နံနက္ပိုင္းမွာေကာက္ ညႇင္းေပါင္းႏွင့္ ကြၽဲႏုိ႔ပူပူ …။
ေန႔ ခင္းစာက်ေတာ့ ၾကက္၊ ဘဲ၊ ဝက္၊ အမဲစံုလို။ ကြၽန္ေတာ္ကား စာေရး ဆရာပြင့္လန္း (သတၱဳတြင္း) ဇာတ္ၫႊန္းေရးဆရာ ခ်စ္သန္းျမင့္ တို႔ႏွင့္အတူ ဘဲ႐ုိး၊ ၾကက္႐ုိးကိုက္ရင္း ဝီစ ကီေမာ့ကာ ဆက္ရက္ (ဇရက္) မင္း စည္းစိမ္ရစ္ေနသည္။
တက္သစ္စ ဆုိင္းသမကေလး က အိမ္ေရွ႕မ႑ပ္ထဲမွာ ေခြၽးတစ္လံုး လံုးႏွင့္ လက္စြမ္းျပအသံုးေတာ္ခံေန ပါသည္။ မီဒီယာသမားေတြက ဓာတ္ ပံု႐ုိက္သူ႐ုိက္ …မွတ္စုမွတ္တမ္း ေရးသူေရး …။
ကြၽန္ေတာ္တို႔အုပ္စု၏ အထင္ ကရ ေရွးမီေနာက္မီဆရာႀကီး ဘာ လုပ္ေနပါသနည္း။ ဟုတ္ကဲ့။ ဆရာ ႀကီးသည္ အိမ္ဦးခန္းရွိ သင္ဖ်ဴးဖ်ာ အသစ္၊ ေခါင္းအံုးအသစ္မ်ားျဖင့္ ခင္းက်င္းထား ေသာ အိပ္ရာထက္မွာ ပက္လက္ႀကီး ေျခကားရားလက္ ကားရား ထမင္း လံုးစီ၊ စက္ေတာ္ ေခၚေနပါသည္။
”ခေလာ၊ ခေလာ၊ ခူး … ခေလာေလာ ..ေလာ”
ေအာ္ ..ဆရာႀကီးတို႔ မည္ သည္အိပ္ေပ်ာ္ရင္းမွာလည္း ဂီတကို ခံစားအကဲျဖတ္ႏုိင္စြမ္းရွိၾကေလ သလားမသိ။ ။
ၾကဴးႏွစ္
