”ေဟး နန္းစံ”
” မိုင္ဆြန္ခ ေမာင္”
”ဘာလဲ မိုင္ဆြန္ခဆိုတာ”
”မဂၤလာပါလို႔ ရွမ္းလို ႏႈတ္ ဆက္တာေလ”
သူနာျပဳဆရာမေလး နန္းစံခမ္း က ပန္းႏုေရာင္ပါးခ်ိဳင့္ေလးခြက္ဝင္ သြားေအာင္ ၿပံဳးျပလိုက္တယ္။ သူ႔ ရဲ႕ ခ်စ္သူက ရန္ကုန္ကေျပာင္းလာ တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာ ကိုေမာင္ေမာင္။ နန္းေနတဲ့ ရွမ္းျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေလး မွာ တာဝန္က်တယ္။ ဒီေန႔ ႐ံုးပိတ္ ရက္၊ အလုပ္အားတာနဲ႔ သူ႔ကိုေတာင္ ေပၚခရီးပိ႔ုေပးမလို႔ပါ။
”လာေမာင္၊ ေကာက္ၫႇင္း ေပါင္းနဲ႔ ပဲပုတ္ေထာင္း၊ ေရၫႇိေပါင္း စားၾကရေအာင္။ ၿပီးတာနဲ႔ ေတာင္ ေပၚခရီးစၾကစိ႔ု”
စားေသာက္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ခရီး စတင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကတယ္။
”စက္ဘီးစီးသြား ရေအာင္ ေမာင္။ နန္းတို႔ ကမၻာႀကီးကို အေငြ႕ ေသေတြနဲ႔ တစ္ခါေလာက္ အက်ိဳး ျပဳရေအာင္။ ဆိုင္ကယ္စီးသြားရင္ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ေတြ ထြက္ မယ္။ စက္ဘီးနင္းေတာ့ က်န္းမာေရး ညီၫြတ္တယ္”
”ေျပာတတ္တဲ့ ရွမ္းမေလး။ အိုေခေလ။ စက္ဘီးစီးၾကတာေပါ့”
စက္ဘီးတစ္ေယာက္တစ္စီးနဲ႔ ေတာင္ေျခအထိရသေလာက္ နင္းခဲ့ ၾကတယ္။ ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ ေန႔လယ္ေရာက္ေတာ့မယ္။ ေန ေရာင္က ျမဴေတြၾကားထဲမွာ ယက္ ကန္ယက္ကန္ တိုးေဝွ႕လို႔ေကာင္း တုန္း။
”ကဲ ဆရာမေလး ဒီစက္ဘီးႏွစ္ စီးကိုေတာင္ထိပ္အထိ တြန္းသြားမွာ ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္”
”ဟင့္အင္း ဒီေတာင္ေျခမွာ ထားခဲ့မွာ”
‘ခင္ဗ်ားစက္ဘီးက ေသာ့မရွိ၊ ဘာမရွိနဲ႔။ သူမ်ားခိုးသြားရင္ ဘယ္ လိုလုပ္မလဲ”
”အို ဘယ္သူမွမခိုးဘူး စိတ္ခ်။ ဆိုင္ကယ္ရပ္ထားခဲ့။ ေသာ့ထားခဲ့ တာေတာင္ ခိုးဖို႔မေျပာနဲ႔ ယူေတာင္မ စီးဘူး။ ေတာင္ေပၚသားေတြ ႐ိုးသား တာ ေမာင္သိပါလိမ့္မယ္”
အံ့ၾသေနတဲ့ ေမာင့္မ်က္ႏွာေလး ကို ၾကည့္ၿပီး သူမက ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ နဖူး ေလးကို ေတာက္လိုက္တယ္။
တစ္ေတာင္တက္၊ တစ္ေတာင္ ဆင္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား သဘာဝ ေတာေတာင္၊ တိရစၧာန္ေလးေတြ၊ ပန္း႐ိုင္းေတြၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္ျမဴးေန ၾကတယ္။ လမ္းမွာ ခေနာ္ခနဲ႔ တံတား ေတြေတြ႕ရင္ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးက ရ သေလာက္ ျပဳျပင္ေပးတယ္။ နန္းက ေဘးက ကူညီေပးတယ္။ တံတား ေလးအတြက္ လိုအပ္တဲ့ သစ္၊ ဝါး ေတြကို ပါလာတဲ့ ဓါးမေလးနဲ႔ ခုတ္ ေနတဲ့နန္းကို သူအံ့ၾသေလးစားစြာ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ေဆးထိုးအပ္ ကိုင္တဲ့ လက္ႏုႏု၊ ျဖဴျဖဴေလးတစ္စံု ဟာ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာလည္း အသံုး ဝင္တာပါပဲလား။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခရီးအေတာ္ေပါက္လို႔ ရြာေလးတစ္ ရြာနား ေရာက္ခဲ့ၿပီ။
”သိပ္မၾကာခင္ ေနဝင္ေတာ့ မယ္ေမာင္။ နန္းတို႔ ဒီရြာေလးမွာ ည အိပ္မွရမယ္။ မနက္မွ ေတာင္ေျချပန္ ဆင္းၾကတာေပါ့”
လားဟူရြာေလးဟာ ၾကက္သံ၊ ငွက္သံကလြဲလုိ႔ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္း ေနတာပဲ။ နန္းကနီးစပ္ရာ တဲအိမ္ ေလးတစ္အိမ္ေပၚ တက္လိုက္တယ္။ ဝါးေလွကားနဲ႔ ေျခတံရွည္အိမ္ေလးက ကဗ်ာဆန္ဆန္လွပေနတယ္။ နန္း တံခါးကို အသာတြန္းဖြင့္လိုက္တယ္။
”နန္း ခင္ဗ်ား တံခါးေတာ့ ေခါက္သင့္တယ္ဗ်ာ”
႐ုတ္တရက္ ေမာင့္စကား ေၾကာင့္ သူမၿပံဳးမိသြားတယ္။
”အိမ္ရွင္ေတြ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး ခ်စ္သူ။ ကဲ လာဝင္ပါ။ ဗိုက္ ဆာတယ္။ နန္း ထမင္းခ်က္လိုက္ဦး မယ္”
”ဟ ခင္ဗ်ားဟာ ပိုက္နက္က်ဴး လြန္႐ံုမက ပစၥည္းပါ က်ဴးလြန္ေနၿပီ။ ဒါမေကာင္းဘူးထင္တယ္ေနာ္ နန္း။ နန္း အသိမိတ္ေဆြအိမ္လား”
”နန္း ဒီအိမ္တစ္ခါမွ မေရာက္ ဖူးပါဘူး။ မိတ္ေဆြလည္း မဟုတ္ ဘူး။ ေတြ႕လည္းမေတြ႕ဖူးဘူး။ ကဲ ဆရာႀကီး နန္းအနားမွာထိုင္။ နန္း အလုပ္လုပ္ရင္း ရွင္းျပမယ္ ဟုတ္ၿပီ လား”
အားနာစိတ္၊ မလံုမလဲစိတ္နဲ႔ ေမာင့္မ်က္ႏွာ သုန္သုန္မႈန္မႈန္ေလး ကို နန္းၾကည့္ၿပီး ရယ္မိတယ္။
”ဒီရြာေလးက လားဟူလူမ်ိဳး ေတြေနၾကတာ ေမာင္ရဲ႕။ သူတုိ႔မနက္ ေစာေစာထ၊ စပါးေထာင္း၊ ထမင္း ခ်က္စား၊ ၾကက္စာ၊ ဝက္စာေကြၽးၿပီး ရင္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ မိသားစု အားလံုး ေတာင္ယာသြားၾကတယ္။ ေတာင္ယာမွာ ထင္းခုတ္၊ ေျမေပါက္၊ စပါးစိုက္၊ သီးပင္စားပင္စိုက္ စတာ ေတြ လုပ္ၾကၿပီး ညေနမွ အိမ္ျပန္လာ ၾကတယ္။ တစ္ရြာလံုး ဒီလိုပဲ သြားၾက တာပဲေလ။
”မသြားခင္ ဘယ္ဧည့္သည္ ေရာက္လာလာ၊ ခ်က္စားဖို႔ မီးဖိုေဘး မွာ ဆန္၊ မုန္႔ၫႇင္းရြက္၊ ျငဳပ္သီး၊ ဆား ထားခဲ့ေပးတယ္။ က်ပ္ခိုးစင္ ေပၚမွာ ေျပာင္းဖူးခြံေျခာက္နဲ႔ ေဆး ရြက္ႀကီးပါ ထားေပးခဲ့တာ။ ေဆးလိပ္ ေသာက္ခ်င္ လိပ္ေသာက္လုိ႔ရေအာင္ ေပါ့။ အခုလို ေမာင္နဲ႔နန္းလို ဧည့္ သည္ေတြ အတြက္ေပါ့။ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၿပီး လိုရာခရီးဆက္ခ်င္ ဆက္၊ မဆက္ခ်င္လို ညအိပ္မယ္ဆို လည္း အိပ္ေပါ့”
”ဟာဗ်ာ မသိဘဲနဲ႔ အဲဒီလို ည အိပ္ခြင့္ျပဳလို႔လား။ ခင္ဗ်ားဟာက ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္တာနဲ႔တင္ အားနာစရာ ျဖစ္ေနၿပီဗ်ာ”
”သူတို႔မွာ အဲဒီလိုမၾကည္ျဖဴတဲ့ စိတ္ဓာတ္ လံုးဝမရွိဘူးေမာင္။ ကမၻာ ေပၚမွာ ရွားပါးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ လူသား ဆန္လြန္းတဲ့ လူသားစိတ္ အလွတရား ပါပဲ။ နန္းကေတာ့ ဂုဏ္ယူတယ္။ ကိုယ့္ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီလိုလူမ်ိဳး၊ ဒီလို ေစတနာ သဒၵါတရား၊ ဒီလို ဓေလ့ ေလး ရွိတာကို”
”ဟုတ္တယ္ေနာ္”
”ရြာေလးမွာ စာသင္ေက်ာင္း မရွိဘူး။ ေဆးေပးခန္းမရွိဘူး။ ဘု ရားေက်ာင္းမရွိဘူး။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းမရွိဘူး။ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိဘူး။ စစ္တပ္မရွိဘူး။ ရန္သူမရွိဘူး။ ပါတီ မရွိဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေတာင္းဆိုမႈ မလုပ္ဘူး။ သူတုိ႔ဟာသူတို႔ ႐ိုးသား စြာ စိုက္ပ်ိဳးလုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾက တယ္။ လိုအပ္တာရွိရင္ ၿမိဳ႕ကိုဆင္း တယ္။ ဘယ္သူလာလာ ႀကိဳဆိုတယ္။ စစ္တပ္လာလည္း ေကြၽးတယ္။ ရန္ သူလာလည္း ေကြၽးတယ္။ ဘာမွမ ေမးဘူး။ မစပ္စုဘူး။ သူတုိ႔မိသားစု ဝင္ေတြလိုပဲ ေနထိုင္ၾကတယ္”
”ေၾသာ္ ထူးဆန္းလိုက္တာ နန္းရယ္”
လားဟူ ထမင္းေမႊးေမႊး၊ ပူပူ ေလးရယ္၊ ဟင္းခ်ိဳရယ္၊ ျငဳပ္သီးဆား ေထာင္းေလးရယ္ကို ေခါင္းမေဖာ္ တမ္းစားေနတဲ့ ရန္ကုန္သား အင္ဂ်င္ နီယာေလးကိုၾကည့္ၿပီး နန္းေက်နပ္ မိတယ္။
ညေနေစာင္းေတာ့ အိမ္ရွင္ မိသားစု ျပန္လာၾကၿပီ။နန္းက အိမ္ ရွင္ေတြစားဖို႔ ထမင္းဟင္း ခ်က္ထား တာလည္း က်က္ၿပီ။ ဝက္စာလည္း ေကြၽးေပးၿပီးသြားၿပီ။ ပင္ပန္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာ၊ ႐ိုးသားျဖဴစင္တဲ့ မ်က္ဝန္း၊ လိႈက္လွဲႀကိဳဆိုတဲ့ အၿပံဳးေတြနဲ႔ အိမ္ ရွင္မိသားစုဟာ စကားမ်ားမ်ားမေျပာ ဘဲ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ ဘာမွမေမးဘဲ အိပ္ယာျပင္ေပးတယ္။ မီးဖိုေဘးမွာ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးခ်ေပးတယ္။ ေခါ ပုတ္ကင္ေကြၽးတယ္။
အိပ္ယာမဝင္ခင္ ကြပ္ပ်စ္ေလး မွာ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ ခဏထိုင္ၾက တယ္။ ေတာင္ေပၚေလဟာ ရွတတနဲ႔ လတ္ဆတ္တယ္။ လေရာင္တဖိတ္ ဖိတ္ေအာက္က ရြာငယ္ေလးဟာ အေမွာင္ထဲက ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြ လိုပဲ။ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းမႈဟာ စိမ့္ ဝင္သြားတယ္။
အလုပ္၊ တာဝန္ေတြနဲ႔ ဝန္ပိုပိ ေနတဲ့ ရင္ဘတ္တစ္စံုဟာ အျပာ ေရာင္ညေအာက္မွာ ေပါ့ပါးလုိ႔ေလ။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၾကတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္၊ လူသားေတြအ တြက္၊ တြဲလက္တစ္စံုဟာ ရွမ္းေတာင္ တန္းႀကီးေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ခိုင္မာၿမဲၿမံလို ေနတယ္။
မိုးမလင္းခင္ အိမ္ရွင္ကထၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ေကြၽးတယ္။ ၿခံထဲက ငွက္ ေပ်ာရြက္ခူးၿပီး လမ္းမွာစားဖို႔ ထမင္း ႏွစ္ထုတ္ ထုပ္ေပးတယ္။ ၾကက္သား ကင္နဲ႔ ျငဳပ္သီးေထာင္းေပါ့။ ဘူးသီး ေျခာက္နဲ႔ ေသာက္ေရထည့္ေပးလိုက္ တယ္။ ေမာင္က အားနာတဲ့ မ်က္ႏွာ နဲ႔ ေက်းဇူးတင္စကား တေလးတစား ေျပာတယ္။ သူတုိ႔နားမလည္ေပမယ့္ ေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပရွာတယ္။ ၿပံဳးၾကည့္ ေနတဲ့ ညစ္ေပေပကေလးငယ္ႏွစ္ ေယာက္ကို ေမာင္ မုန္႔ဖိုးေပးေတာ့ ေခါင္းခါၿပီး ထြက္ေျပးသြားတယ္။ လံုးဝမယူဘူး။
”နန္း လားဟူလို ေက်းဇူးတင္ပါ တယ္ကို ဘယ္လိုေျပာရမလဲဗ်ာ”
ေမာင္က နန္းကိုတိုးတိုးေလး ကပ္ေမးတယ္။
”ေအာ္ဘို႔အူဂ်ား”တဲ့ေမာင္
ၿပီးေတာ့ နန္းတုိ႔ရြာထဲက မက်န္းမာတဲ့လူ၊ သက္ႀကီးရြယ္အို ေတြ၊ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြကို ပါလာ တဲ့ ေဆးေတြ၊ အခမဲ့ေပးတယ္။ က်န္း မာေရး အသိပညာေတြေပးတယ္။ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းထားဖို႔ ေျပာ ခဲ့တယ္။
ရြာကလည္း သူတုိ႔မွာရွိတဲ့ မုန္ ညင္း၊ ျငဳပ္သီးေျခာက္၊ ေခါပုတ္၊ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ လက္ေဆာင္ျပန္ ေပးတယ္။ အကုန္မသယ္ႏိုင္လို႔ လာ တဲ့အခါ စားပါ့မယ္လုိ႔ ေျပာရတယ္။ ရပ္တည္မႈမတူ၊ ဘာသာမတူ၊ လူမ်ိဳး မတူ၊ စကားမတူ၊ ပညာမတတ္ေပ မယ့္ လူသားစိတ္အျပည့္အဝရွိတဲ့ လူ သားေတြကို ေမာင္တအံ့တၾသ ၾကည့္ ေနတယ္။ ေမာင္က ေခါင္းေလးညႊတ္ ၿပီး သူတုိ႔ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ”မိုင္ဆြန္ခ၊ ေအာ္ဘို႔အူဂ်ား”
ေက်နပ္ သေဘာက်သြားတဲ့ သူတုိ႔ရယ္သံေတြဟာ ေလာကကို ပိုလွပသြားေစတယ္ေလ။ တစ္မိုး ေအာက္မွာ ရွမ္းမေလး၊ ဗမာေလးနဲ႔ လားဟူေတြက တစ္ေသြးတည္း၊ တစ္သားတည္း ျဖစ္သြားၾကတယ္။ တိမ္တစ္အုပ္ၾကားက ပန္းႏုေရာင္ ဆည္းဆာဟာ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးနဲ႔ ကမၻာႀကီးကို လွစ္ကနဲ ၿပံဳးျပလိုက္ သလိုပဲ။
အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ခ်စ္သူႏွစ္ ဦးအတြက္ ၾကည္ႏူးေက်နပ္မႈေတြနဲ႔ လတ္ဆတ္လို႔။ လူသားေတြေၾကာင့္ ကမၻာေျမႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစလို႔ သူတုိ႔အတူ ဆုေတာင္းလိုက္ၾကတယ္။
နန္းခင္သႏၲာဦး (ေတာင္ႀကီး)
