ယန္းေပါဆတ္၊ ဆီမြန္ဒီဗူးဗြား၊ အဲလ္ဗတ္ကမူး၊ လူရႊန္း၊ ဖရန္႔ကပ္ဖ္ ကာ၊ ရွယ္လီ၊ ေဂၚကီ၊ဘုိင္ရႊန္၊ ဆင္မ်ဴရယ္ကိုလားရစ္၊ လီယိုေတာ္ စတိြဳင္း၊ အယ္လ္ဘာတိုေမာ္ေရးဗီး ယား၊ ဂါစီယာမားကြစ္၊ ဂိုေဒါ့ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္း၊ နံရံ၊ ကြန္အိုင္ခ်ီ၊ မိုးၾကယ္မို႔လား၊ မူးယစ္ေဝေသာ ေႏြဦးညမ်ား၊ ညဥ့္ယံထဲက လမ္း ေတြေပၚ ငါလမ္းသလား၊ ေႏြေဒသ၊ ဥတၱရလြင္ျပင္၊ ခိုင္ စာတင္းကုပ္၊ မင္းမေဟာ္၊ စာအုပ္အေဟာင္းဆုိင္ ေတြမွာ လွည့္လည္ေသျခင္းတရား သာမရွိခဲ့ရင္ ကမၻာႀကီးေပၚမွာ လူေတြအမ်ားႀကီးျပည့္ က်ပ္ေနမွာ ပင္။
စာအုပ္ေတြသာမရွိ ရင္ ကမၻာ ေပၚမွာ လူေတြ ႐ုိင္းစိုင္းၿမဲ ရွိေနမွာ ပင္။ ေငြစကၠဴေတြသာမရွိရင္ ကမၻာ ေပၚမွာ ေက်ာက္တံုးေတြ အသံုးဝင္ ေနမွာပင္။ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းထဲ ႏြားေတြ ဘြတ္အဲလို႔ ေအာ္ျမည္ ၾက၊ ျမက္ႏုကေလးေတြ ကိုက္ျဖတ္စားၾက။ ဆိတ္ေတြက တပဲပဲနဲ႔ ၿခဳံပုတ္ေတြကိုပဲ ကိုက္ျဖတ္စားၾက။ ငါက ညေစ်းတန္းမွာ လမ္းသလား၊ ႏွင္းျမဴမ်ား အံု႔ဆိုင္းလို႔ ။ နီယြန္မီးေရာင္ေတြက ရီေဝလို႔။
နာရီစင္က ေဆာင္းေလ အေသြးဖ်ပ္ကနဲ ဖ်ပ္ကနဲ လန္႔သြား တဲ့စာအုပ္ေတြကို ဖတ္လို႔။ အေဟာင္း ဆုိင္က ၃၅ က်ပ္နဲ႔ ဝယ္ထားတဲ့ ဆြယ္တာ ပြပြႀကီးကို ငါကဝတ္လို႔။ အဲဒီ ဆြယ္ တာဟာ လူေသတစ္ေယာက္ဝတ္ခဲ့တာ။ ကေဖးဆုိင္မွာ ကရား အိုးႀကီးေတြ ဆူပြက္လို႔ အိုးဗစ္ကေျပာတယ္၊ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ လူအုပ္ႀကီးျဖစ္တယ္တဲ့။ ကတၱရာ လမ္းနက္ေမွာင္ေမွာင္ေပၚမွာ ငါ ေလွ်ာက္ရင္း အိမ္ကိုျပန္လာ။
လမ္းမီးတုိင္ေတြက ျမဴႏွင္းေတြထဲမွာ အဘိုးအိုရဲ႕ မ်က္လံုးမ်ားလို ရီေဝလို႔။ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာပါၿပီ။ ဓာတ္တုိင္ ေအာက္မွာ ျပာမႈန္႔ေတြနဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ မီးေသြးခဲေတြကို ယပ္ေတာင္နဲ႔ခပ္လို႔။ မီးကြၽမ္းနံ႔သင္းသင္းနဲ႔ ေဆာင္းရဲ႕ ေျမာက္ျပန္ေလညင္းထဲမွာ ကန္စြန္းဥဟာ အရသာရွိလာ ေတာ့တာ။ အဲဒီတုန္းက ငါဟာ စာ အုပ္ေတြကို ၿမိန္ယွက္စြာ ဖတ္သူတစ္ေယာက္မွ်သာ။ စာမ်က္ႏွာေတြဟာ ငါ့ရဲ႕စားက်က္ေျမေတြပါပဲ။ စာလံုး အကၡ ရာေတြဟာ ျမက္ပင္ ေတြပါပဲ။ ငါစားၿမံဳ႕ျပန္မိတာ ႏွစ္မ်ားစြာ …။
ေနမ်ဳိး
