ကြၽန္ေတာ့္ဘဝအတြက္ ‘ေခါင္းၾကား’ဟူေသာ စကားလံုး အသစ္ကို ငယ္စဥ္ကေလးဘဝမွာပင္ ကြၽန္ေတာ္စ၍ ၾကားဖူးခဲ့သည္။
ေခါင္းၾကားစကားလံုးႏွင့္စတင္ ရင္းႏွီးစဥ္က ကြၽန္ေတာ္သည္ ၾကက္ ေခ်းတန္းပင္ မတက္ရေသာ ကေလး သူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ကို ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိေနပါသည္။ ၾကက္ ေခ်းတန္းဆိုသည္မွာ သူငယ္တန္း ေလးေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းစ ေရာက္စဥ္ ၾကက္ေခ်းတန္းတက္ရ သည္။ ၾကက္ေခ်းေအာင္မွ သူငယ္ တန္းတက္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔တုန္း က သူငယ္တန္းေလး၊ သူငယ္တန္း ႀကီးအေခၚအေဝၚမရွိေသးပါ။
ေခါင္းၾကားဆုိေသာ ေဝါဟာရ ကို ကြၽန္ေတာ့္အေမထံမွ စတင္ၾကား ဖူးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုေခါင္းၾကား ေဝါဟာရအေၾကာင္း ျပန္ေတြးမိေသာ အခါ၊ ကြယ္လြန္သူစာေရးဆရာ စိုး ေအာင္ (မႏၲေလး)ကို အထူးသတိရ၊ ကြၽန္ေတာ္၏ စာေရးဆရာဘဝတြင္ ကြၽန္ေတာ္ငယ္စဥ္က အေၾကာင္းမ်ား ကို အမ်ားဆံုးေရးျဖစ္ခဲ့ျခင္းအေပၚ စိုးေအာင္က ”ေစာဘရန္ၿငိမ္းက သူက ဘဝအေၾကာင္းေရးမယ္ဆုိရင္ ကေလးဘဝကို အေတာ္ျပန္မွတ္မိသူ လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့ဖူးတာ သတိရပါ သည္။
ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကြၽန္ေတာ္။ ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိခ်င္တာဆုိ အလြန္ မွတ္မိတတ္ၿပီး၊ မမွတ္မိခ်င္တာဆုိ လည္း မမွတ္မိတတ္။ ထုိေခါင္းၾကား စတင္ၾကားဖူးစဥ္က ကြၽန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းပင္မေနရေသး။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔တုန္းက ၇ ႏွစ္ေလာက္မွ ေက်ာင္း စေနၾကတာဆုိေတာ့ ေခါင္းၾကားကို ကြၽန္ေတာ္စေတြ႕စဥ္က ၄ ႏွစ္၊ ၅ ႏွစ္ ေလာက္ပင္ ရွိဦးမည္ျဖစ္သည္။ ထို အရြယ္က ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ အေမတို႔သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရပ္ ကြက္၏ အေနာက္ဖက္ခ်ဳိင့္ဝွမ္းရပ္ ကြက္မ်ားဆီသို႔ ခဏခဏ ေရာက္ ၾကသည္။ အျခားအေပါင္းအသင္း မိန္းမေဖာ္မ်ားလည္း ပါပါသည္။ အဲဒီရပ္ကြက္ေတြဆီ အေမႏွင့္ သူ႔ အေဖာ္မ်ား ဘာေၾကာင့္သြားၾကသည္ ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မမွတ္မိပါ။ သြား တာကေတာ့ အၿမဲျဖစ္သည္။ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ သြားရာလမ္းတြင္ ဆင္မ ေထာက္ကုန္းဆိုေသာ ေရွး ….. ေရွးမင္းေတြလက္ထက္က ဆင္မ်ား ေရခ်ဳိးေသာကန္ဟု အေမက သူၾကား ဖူးသည္ကို ေျပာျပပါသည္။ ေရကန္ အနက္က ဆင္ေတာင္မေထာက္မိဟု ရွင္းျပေသာအခါ၊ ေရေၾကာက္ေသာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဆင္မေထာက္ကန္ကို စမ္းသပ္ပင္ မၾကည့္ရဲခဲ့သည္ကို မွတ္ မိေနသည္။
အဲ …ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းၾကား ကို ေဖာ္ျပရမည့္အခ်ိန္ကို ေရာက္လာ ပါၿပီ။ အဆိုပါ ဆင္မေထာက္ကန္ထဲ တြင္ ထိုေခတ္က မ်က္ႏွာေခ် အမႈန္း သား၊ ႏႈတ္ခမ္းနီးပါးနီရဲရဲ တင္ထား ေသာ အသက္ ၂ဝ ေက်ာ္ မိန္းမသား တစ္ဦးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ အၿမဲလိုလို ေတြ႕ရသည္။ ေခါင္းၾကားသည္ ထို မိန္းမကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေပၚလာ ေသာ ေဝါဟာရသစ္ပင္ျဖစ္သည္။ အေမက သစ္ပင္ခ်ဳံႏြယ္ကို ခပ္ကြယ္ ကြယ္ထုိင္ေနေသာ ထိုမိန္းမအား ၾကည့္ၿပီး
”ဒီမိန္းမ ေခါင္းၾကားကိုေၾကာက္ လို႔ေနမွာ”
ကေလးဘဝမွာပင္ ကြၽန္ေတာ့္ ကို စဥ္းစားတတ္ေစတာဟာ ဒီေခါင္း ၾကားပါပဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္ကြၽန္ ေတာ္ ေျပာမယ္ဗ်ာ။ အဲဒါ ကြၽန္ေတာ္ ျငင္းမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ ေခါင္းမွာ သည္ ေခါင္းၾကားက မခန္႔တရန္႔ကလုပ္ေန တာေတာ့ အေတာ္ခက္လွသည္။ ထို စဥ္က ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းသည္ ေခါင္း ၾကားႏွင့္ မဆံ့မၿပဲ။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ ေတာ္ကေတာ့ ေခါင္းၾကားကို အရမ္း စိတ္ဝင္စားေနၿပီျဖစ္သည္။ ေနာက္ ဆံုးမေအာင့္ႏုိင္ေသာအခါ အေမကို ေမးၾကည့္သည္ …
”အေမဒီမိန္းမက ဘာေၾကာင့္ေခါင္း ၾကားကို ေၾကာက္ရတာလဲ။ ေခါင္း ၾကားဆုိတာ ဘယ္သူလဲ …”
ထိုေမးခြန္းအတြက္ အေမ့အ ေျဖမွာ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းကို သူ႔လက္ ေခါက္ျဖင့္ ေဒါင္ကနဲေခါက္လိုက္ျခင္း သာျဖစ္သည္။ ထပ္၍ေမးေသာအခါ ထပ္၍ ေဒါင္ကနဲေခါက္ျပန္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းၾကားကို လက္ေလွ်ာ့ရမလို အေျခအေနျဖစ္ လာသည္။ ယင္းသို႔ သိခ်င္တာ မသိ ရေသာအခါ ေခါင္းၾကားကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ဘဝထဲကို တိုးခ်ဲ႕ေနရာယူ ပါေတာ့သည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေခါင္းၾကား ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဟီး႐ုိးျဖစ္လာျပန္ပါ သည္။ ဟို …မိန္းမ ကြၽန္ေတာ့္ ေခါင္းၾကားကို ေၾကာက္တယ္ဆုိတာ ၾကားက ကြၽန္ေတာ္မခံခ်င္ဘူးျဖစ္လာ သည္။ ဘာေကာင္မလဲ ငါ့ေခါင္းၾကား ကိုမ်ားေပါ့။ ေခါင္းၾကားကို ႀကိဳက္ တာလည္း မေျပာနဲ႔။ ေခါင္းၾကားကို ကြၽန္ေတာ္အဓိပၸာယ္ဖြင့္ပံုကလည္း အေတာ္ကို ပန္းခ်ီဆန္ခဲ့တာ မွတ္မိ ပါသည္။ ကေလးအေတြး ေတြးပံုက လည္း ဒီလို …
ငါတို႔ဆို ေခါင္းက အနက္ႀကီး ၿပီးေတာ့ တစ္ေရာင္ထဲေခါင္းၾကားဆုိေတာ့ အနည္းဆံုး ႏွစ္ေရာင္ေအာက္ထစ္”
ဤသို႔ စေတြးမိရာက၊ ေခါင္း အနက္ႏွင့္ တဲြဖက္ဆက္စပ္သင့္သည့္ အေရာင္ရွိ၊ မရွိ စိတ္ကူးထဲ ရွာေဖြ ၾကည့္မိသည္။ အေတြးေတြကလည္း အနက္ႏွင့္ အစိမ္း ‘ၾကား’႐ုိက္လွ်င္ အေရာင္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ လွမည္။ အနက္ ႏွင့္အဝါ ‘ၾကား’ေပးတုိက္လွ်င္ အ နက္လည္း ပိုထင္ကာ အဝါလည္း ပိုထင္ေပၚႏွင့္ ေပၚေပၚလြင္လြင္လွ မည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အဖုိ႔ ႐ုိး႐ုိးေခါင္းႏွင့္ ေခါင္းၾကားတြင္ ေခါင္းၾကားကိုသာ အမွတ္ေတြ ပိုေပး ေနမိသည္။
ထို႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္မူလတန္း ေက်ာင္းစေရာက္သည္။ ၾကက္ေခ်း တန္းတြင္ ေခါင္းၾကားပါလာသည္။ သူငယ္တန္းတြင္လည္း ေခါင္းၾကား က ရွိေနေသးသည္။ သူငယ္တန္းႏွင့္ ပထမတန္း၊ ဒုတိယတန္းအထိ ေခါင္း ၾကားကို ကြၽန္ေတာ္လက္မလႊတ္လိုက္ ေသး။ ေခါင္းၾကားသည္ ‘ခုိင္’လွ်က္။ သည္လိုႏွင့္ တတိယတန္းေရာက္လာ ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေခါင္း ၾကားႀကိဳက္စိတ္သည္ အထြဋ္အထိပ္ သို႔ ေရာက္လာေတာ့သည္။
”ဖြတ္ေတာင္မွ
႐ိုး႐ုိးဖြတ္နဲ႔ ဖြတ္ၾကား
ဖြတ္ၾကားက ပိုလွတယ္ …”
ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းထဲကို ဘယ္ အေကာင္႐ုိက္ထည့္လိုက္မွန္းမသိ ေသာ ဖြတ္ၾကားေၾကာင့္ ကြၽန္ ေတာ္ေခါင္းၾကားကို ဆက္ၿပီးသာ ေပြ႕ဖက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ အလယ္တန္းေရာက္ေသာအခါ ေက်ာင္းစာအျပင္ ‘အျပင္စာ’မ်ားကို ပါ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုအခါ ကြၽန္ ေတာ္ကို ပူးကပ္ခဲ့ေသာ ေခါင္းၾကား လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို စြန္႔ခြာေျပးပါ ေတာ့သည္။
ခုႏွယ္ခါ အေမမ်ားရွိေသးလို႔ ကြၽန္ေတာ္က ေခါင္းၾကားဘာလဲေမး ရင္ အရင္ကြၽန္ေတာ့္ကို လက္ေခါက္ နဲ႔ ေဒါင္ကနဲျမည္ေအာင္ ေခါက္မ လား။ ဒါမွမဟုတ္ ဖိနပ္နဲ႔ ခြၽတ္႐ုိက္ မလား။ ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္ မေျပာတတ္ ေတာ့ဘူး။
ေစာဘရန္ၿငိမ္း
