ဟူး . . .
မႈတ္ထုတ္သမွ် ေလပူေတြပဲ
ေခြၽးေတြ ရႊဲလို႔ . . .
ေတာင္ေပၚသားႀကီး ညည္းညဴရွာတယ္
”မႏၲေလးက လူေတြ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိ . . .”
အရိပ္မရွိ ေနပူထဲ
မ်က္ရည္ဝဲေအာင္ တမ္းတမိတယ္ . . .။
တု႔ိငယ္ငယ္က စိန္ပန္းျပာေတြ ခ်ယ္ရီေတြ . . .
ထင္းရွဴးရိပ္ေတြ ယူကလစ္နံ႔ေတြ . . .
ဒိုင္ႏုိေဆာေတြလိုမ်ား . . .
မ်ဳိးတံုးသြားမွာလား . . . ။
သဘာဝကို မခ်စ္တတ္သူေတြေၾကာင့္
ေတာင္စခန္းၿမိဳ႕ေလး
အဖ်ားေတြ တက္ . . .
ပန္းၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ ေအးျမမႈကို
”အယ္နီညိဳ” စိန္ေခၚေနၿပီ . . . .
ေမာလို႔မွ မဆံုးေသး
ကေမာက္ကမ မိုးေတြရြာ
”လာနီညာ”တဲ့
ဥတုကိုဖ်က္ ျပည္ပ်က္ရေတာ့မွာလား . . .။
မသမာသူေတြရဲ႕ ေလာဘ
သဘာဝအႏၲရာယ္ကို ဖိတ္ေခၚခဲ့ၿပီ . . .
ငါတို႔ လုပ္ႏုိင္တာက . . .
ငါတို႔ ေတာင္ေပၚသားေတြအတြက္ . . .
ငါတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးအတြက္ . . .
ငါတို႔ မ်ဳိးဆက္ေတြအတြက္ . . .
အလွပဆံုးနဲ႔ အလိုအပ္ဆံုး ”အေမြ” . . .
(ငါတို႔ . . .)
သစ္ပင္ေတြ စိုက္ၾကရေအာင္ကြာ . . . .။
စိမ္းဝါနီ