‘သက္ႀကီးစကား၊ သက္ငယ္ ၾကား’ ဆိုေသာ ဆို႐ုိးအတုိင္း ကြၽႏု္ပ္ မွတ္သားထားခဲ့သည္မွာ ေရွးလူႀကီး မ်ား စကားဝုိင္းဖဲြ႕မိ၍ ‘ပုဂံရာဇဝင္’ အေၾကာင္း ေျပာၾကၿပီဆုိလွ်င္ ‘တုတ္ ထမ္း ဓားထမ္း’၍ ေျပာၾကရသည္ဆို ပါ၏။ ‘ျငင္းရဲတဲ့သူရွိရင္ ျငင္းၾကည့္ တုတ္စာ ဓားစာေကြၽး’မည့္သေဘာ ျဖစ္သည္။ အင္း ..ဟုတ္ေကာင္း ဟုတ္မွာပဗ်ာ၊ ပုဂံရာဇဝင္ဆိုသဟာ ကလည္း လူစင္စစ္ေတြသာမက နတ္ေတြ နဂါးေတြ တေစၧေတြ သရဲ ေတြ ပါေနၾကေတာ့ အျငင္းပြားဖြယ္ ရာ ေတြ အမ်ားခ်ည္း။ သမိုင္းမ ဆန္ဘဲ ဒ႑ာရီဆန္ေနၾကေပသကိုး။ ျမန္မာရာဇဝင္ကို အထင္ေတာ့ မေသးႏွင့္။ ရာဇ ဝင္ေခတ္ဦးမ်ားကို ဒ႑ာရီမ်ားျဖင့္ စတင္ခဲ့သည္မဟုတ္ လား။ တေကာင္း ျပည္ႀကီး၏ ရာဇ ဝင္တြင္ မ်က္မျမင္ ညီေနာင္ စူဠ သဗၺဝ၊ မဟာသဗၺဝကို ေတြ႕ရမည္။ ပုဂံရာဇဝင္ကိုၾကည့္လွ်င္ ယခုေခတ္ Marvel ႐ုပ္ျပ ကာတြန္းမ်ားထဲမွ Super-hero မ်ားကဲ့သို႔ လူထက္လူ ေျမသွ်ိဳးမိုးပ်ံလူစြမ္းေကာင္း မ်ားကို ေတြ႕ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ အေနာက္ တုိင္းက ဂရိသမုိင္း၊ ေရာမ သမိုင္း ေတြမွာလည္း အစဦးပိုင္းမွာ ဒ႑ာရီ ေတြခ်ည္းလိုလို။ ေခတ္အျမင္ျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္၊ ေရွးရာဇဝင္ေတြမွာ ျငင္း စရာ ခုန္စရာ။ ေကာ္စရာကပ္စရာ ေတြခ်ည္း ႏွင္ႏွင္သာမဟုတ္လား။
ရာဇဝင္၊ သမိုင္းထက္ ပို၍အ ျငင္းပြားစရာေကာင္းသည္ကေတာ့ ‘အႏုပညာ’ဆိုေသာအရာ တခ်ဳိ႕က ပို႐ႈပ္ေအာင္ စကားလံုးေတြခ်ဲ႕ၿပီး ‘အႏုသုခုမပညာ’ဘာညာဘာညာ ေခၚၾကေသးဗ်ား။
အဲသည္ ‘အႏုပညာ’ဆုိသဟာ က အေကာင္ျဒပ္ထည္တိတိပပမရွိ။ စိတၱဇဆန္ေလေသာအခါ ပို၍ ပို၍ အျငင္းပြားစရာျဖစ္လာပါသည္။ ယခုေခတ္အခါကဲ့သို႔ ဓာတ္ပံုဆန္ ျခင္းကို ျငင္းဆန္ေသာ သဘာဝကို ပံုတူကူးျခင္းမွ ေသြဖည္ေသာ စိတၱဇ သ႐ုပ္ကို ဦးစားေပးေသာ ဖန္တီးမႈ ကိုမွသာ ‘အႏုပညာ’ဟု သတ္မွတ္ခ်င္ သူမ်ားလာေသာအခါ အႏုပညာသ မားစုေဝးမိလွ်င္ တုတ္ထမ္း ဓားထမ္း မေျပာၾကေတာ့ဘဲ။ အူဇီစက္ေသနတ္ ေတြ၊ နံခ်ပ္ကူေတြ တမ္းၿပီး ျငင္းၾကရ မလိုျဖစ္လာေတာ့၏။ ကဗ်ာဆရာ မ်ားဆိုလွ်င္ ဝီစကီပုလင္းခြံမ်ားကို ထမ္း၍ အႏုပညာအေၾကာင္း ျငင္း ခုန္ၾကမွာ ေသခ်ာေပသည္။
ဤအေရးကို ေတြးေျမာ္ကာ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၄ဝ နီးနီးကာ လတုန္းက ကြၽႏု္ပ္၏ မိတ္ရင္းေဆြ ရင္းအႏုပညာညီအစ္ကိုျဖစ္ေသာ ကဗ်ာဆရာ သစၥာနီက “ခ်စ္စကို ရွည္ေစရန္”အႏုပညာအေၾကာင္း မျငင္းပါဟူေသာ ကတိကဝတ္ကို ကြၽႏု္ပ္ထံမွ ေတာင္း၏။ ကြၽႏု္ပ္က လည္း Promise ဟု ေၾကြးေၾကာ္၍ ကတိျပဳခဲ့ပါသည္။ ကြၽႏု္ပ္တို႔သည္ ကတိတည္ေသာ အႏုပညာသမား မ်ား ျဖစ္ၾကေပရာ၊ ကတိကဝတ္ကို ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ယခု အခါ ကြၽႏု္ပ္တို႔သည္ အႏုပညာအ ေၾကာင္း ေျပာၾကရာတြင္ တစ္ဦးက ေျပာလွ်င္ က်န္တစ္ဦးက ေခါင္းမ ၿငိတ္ရန္ ဝန္မေလးၾကေတာ့ေပ။ တစ္ ေယာက္က ေျပာလွ်င္ က်န္တစ္ ေယာက္က ေခါင္းၿငိတ္ႏွင့္ အျပန္ အလွန္ေခါင္းၿငိတ္ေနေလ့ရွိၾကရာ အက်ဳိးေက်းဇူးအားျဖင့္ ဇက္ေၾကာ တက္ေသာေဝဒနာ နတိၱမရွိၾကေတာ့ ေပတကား။
ကြၽန္ုပ္တို႔ ငယ္ႏုစဥ္က ျမန္မာ ႏုိင္ငံရွိ အႏုပညာသမားအၾကားတြင္ ‘အႏုပညာသည္ အႏုပညာအတြက္’ ဟူေသာ အုပ္စုႏွင့္ ‘အႏုပညာသည္ လူထုအတြက္’ဟူေသာ အုပ္စုတို႔ ျပင္းထန္စြာသေဘာကဲြလဲြၿပီး ျငင္းၾက ခုန္ၾက။ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကသည္။ တုတ္ တျပက္ ဓားတျပက္ျဖစ္ခဲ့သည္ဟု ေတာ့ မၾကားၾကရေပ။ ၾကာေသာ အခါ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ျငင္းသံ၊ ခုန္သံ ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားကာ ေၾကြးေၾကာ္သံအသစ္ေပၚလာခဲ့၏။ ‘အႏု ပညာသည္ ဘာအတြက္မွ မဟုတ္’ ဟူသတည္း။
ထုိအသံသည္ ၾကာၾကာမခံပါ။ ဆက္ေအာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတုိင္း “ဘာအ တြက္မွ မဟုတ္ရင္ ေလကုန္ခံၿပီး ဘာ ေၾကာင့္ ဆက္ေအာ္ေနရတာတုန္း မင္း ေသာက္႐ူးလား”ဟု ဝိုင္းအံုၿခိမ္း ေျခာက္ၾကသျဖင့္ အသံတိတ္သြားရ ရွာသည္။ ယခု ၂၁ ရာစုအဝင္ကာလ၌ကား ‘အႏုပညာဟာ …ဘာ ဘာညာညာ’ဟု ပါးစပ္ဟ မည့္သူမရွိ သေလာက္ ျဖစ္သြားသည္။ တခ်ဳိ႕က ေတာ့ သူမ်ားၾကားမွာစိုး၍ အခန္း တံခါးအလံုပိတ္ကာ ‘အႏုပညာဆုိ သည္မွာ ေငြရွာကိရိယာ’Art for money’ ဟု တိုးတိုးကေလးေရရြတ္ ေနၾကပါသည္။ ကြၽႏု္ပ္၏ အသိပန္း ခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ကမူ ေစ်းကြက္ ဝင္ အေပါစားပန္းခ်ီပံုမ်ား ေရးဆြဲ ရင္း ‘တကယ္ေတာ့ အႏုပညာဆိုတာ မမေလး ထဘီဖိုးပါဗ်ာ”ဟု ခပ္တည္ တည္ႀကီးေျပာေနေလ့ရွိသည္။ သူ႔ စကားက အမွန္ရယ္ပါ။ သူ႔ဇနီးကို ၾကည့္လိုက္တုိင္း ေနာက္ဆံုးေပၚ ထဘီအဆင္ဆန္းေတြခ်ည္းႏွင့္သာ ေတြ႕ျမင္ေနရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပ သည္ တမံု႔။
ကြၽႏု္ပ္ကိုယ္၌ကား စာေပအဆံုး အမတို႔၌ အစြမ္းကုန္လိုက္နာေသာ အားျဖင့္ ဟိေတာပေဒသစေသာနီတိ ပံုျပင္မ်ား၊ ငါးရာ့ငါးဆယ္ဇာတက တည္းဟူေသာ ဘုရားအဆံုးအမေတာ္ မ်ားကို ေျမဝယ္မက် မွတ္သားစဲြၿမဲသူ ျဖစ္ရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေဖာ္ မသူ ေတာ္ျဖစ္မွာ စိုးေသာေၾကာင့္ ကြၽႏု္ပ္ အား ‘စာေရးဆရာ’ဟုေခၚလွ်င္ ‘ႏုိး …ႏုိး …ႏုိး ကြၽန္ေတာ္စာေရး ဆရာမဟုတ္ပါ။ စာေရးဆရာဟူသည္ အႏုပညာရွင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဂုဏ္ ႀကီးပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဂုဏ္ ႀကီးရွင္မဟုတ္။ ဂုဏ္ေသးရွင္အျဖစ္ စာေရး၍ အသက္ေမြးသူ ဂဂ်ဳိးဂ ေဂ်ာင္ကေလာင္တံုးတစ္ေခ်ာင္းသာ ျဖစ္ပါသည္”ဟု ေတာင္းပန္ျငင္းခ်က္ ထုတ္ရပါသည္။ ပန္းခ်ီဆရာ ေမာင္ ႏုိးေျပာသလို “ငါက အႏုပညာသမား မဟုတ္ဘူး။ အၾကမ္းပညာသမားကြ” ဟုလည္း မာရည္ေၾကာရည္ မဟိန္း ေဟာက္လိုပါ။
“ကိုယ့္လူ စာေတြေပေတြ ေရး လာတာ ၾကာလွၿပီပဲ၊ နာမည္တစ္လံုး အခိုင္အမာရေနတာပဲ၊ စာေပအႏု ပညာရွင္အျဖစ္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ေတာင္ ေျပာလို႔ရတယ္”ဟု တခ်ဳိ႕ မိတ္ေဆြေတြက ကြၽႏု္ပ္ကို အခြၽန္ႀကီး ႀကီးျဖင့္ မၾကေသးသည္။
မဟုတ္ပါ။ ကြၽႏု္ပ္အႏုပညာရွင္၊ အႏုပညာသမားမျဖစ္ခ်င္ပါ။ ႐ုိး႐ုိး ကုပ္ကုပ္ႏွင့္ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး ေတာင္ျခစ္ေျမာက္ျခစ္အညတရအ ျဖစ္မွာသာ ေနလိုပါသည္။ အထူး သျဖင့္ အႏုပညာ ‘စယ္လီ’ Cele ဆို တာႀကီး ပို၍မျဖစ္ခ်င္ပါ။ စယ္လီျဖစ္ လွ်င္ အေနအထုိင္ က်ဳံ႕လွပါသည္။ အမ်ားသံုးသန္႔စင္ခန္းကိုပင္ ဝင္၍ မရေတာ့ပါ။ လမ္းေဘးမွာ ႐ႈး႐ႈးသြား ၍ မရေတာ့ပါ။
တစ္ေခတ္တစ္ခါက ယစ္ထုပ္ တို႔ မွီခိုလဲေလ်ာင္းတတ္ၾကရာ ရန္ ကုန္အေရွ႕ပိုင္းရွိ နာမည္ေက်ာ္ ပုဇြန္ ေတာင္အရက္ျဖဴဆုိင္ႀကီးသို႔ ေရာက္ ရွိသြားခဲ့ပါသည္။ ကြယ္လြန္သူစာေရး ဆရာေမာင္ရန္ပုိင္က ေခၚေဆာင္ သြားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အျမည္း ေရာင္းေသာဆုိင္ကေလးတစ္ဆုိင္ တြင္ စြပ္က်ယ္အက်ႌအစုတ္ႀကီးဝတ္ ဆင္ထားသည့္ အသက္ ၅ဝ ခန္႔ ခပ္ ဖိုင့္ဖိုင့္လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရၿပီး မိတ္ေဆြေမာင္ရန္ပိုင္က မိတ္ဆက္ ေပးပါသည္။
“သူကေတာ့ ေရဒီယိုသီခ်င္း ေလာကရဲ႕ အထင္ကရ စႏၵရားဆရာ ေတးေရးေတးဆို အႏုပညာရွင္ႀကီး ပါ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ၊ က်ဳပ္မွာေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ စႏၵရားတစ္လံုး မရွိ ခဲ့ပါဘူး။ စႏၵရားမရွိတဲ့ ဂီတအႏုပညာ ရွင္ႀကီးပါ”
ထိုပုဂၢိဳလ္က မ်က္ႏွာေသႀကီးျဖင့္ ေျပာလာပါသည္။ ကြၽႏု္ပ္၏ ရင္ထဲ တြင္ ‘ျဖစ္ရေလ’ဟု ျမည္တမ္းခဲ့မိပါ ၏။
မၾကာမီ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္ထဲရွိ အိမ္တစ္အိမ္မွ အရက္ဝုိင္းတြင္ ႐ႈိး ေကာင္းေကာင္း ႐ုပ္ေခ်ာေခ်ာ အ သက္ ၄ဝ ေလာက္ စႏၵရားမရွိေသာ္ လည္း နာမည္ေရွ႕က ‘စႏၵရား’ဘဲြ႕တပ္ ထားသူတစ္ဦးကို ေတြ႕ရျပန္၏။ သူ ကလည္း ‘ျမန္မာ့အသံ’မွာေတာ့ စႏၵ ရားဆရာအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း ခံထားရသည္။ သူဟာ အာေလးေလွ်ာ ေလးႀကီးျဖင့္ …
“က်ဳပ္တို႔ အႏုပညာသမားဆုိ တာ စႏၵရားမရွိလည္း ပါးစပ္နဲ႔ စႏၵ ရားတီးလံုးေတြ ဖန္တီးလို႔ရပါတယ္ တူနယ္ ..တယ္နယ္ ..ေတာင္ ေတာင္ …တင္တင္ …”ဟု သီ က်ဴးပါေတာ့၏။
အဲသည္ကတည္းက အႏုပညာ ကို ကြၽႏု္ပ္ေၾကာက္ရြံသြားခဲ့ပါ၏။ ။
ၾကဴးႏွစ္
