သြားေလသူ ဘာသာျပန္စာေရး ဆရာႀကီး “ဗမိုး”အေၾကာင္းကို အ ပိုင္းအစ မွန္ကူကြက္ကေလးအျဖစ္ ဤဂ်ာနယ္၌ မၾကာမီက ကြၽႏု္ပ္ေရး ဖူးခဲ့ေလၿပီ။
အကယ္စင္စစ္ ဆရာႀကီးဗမိုး အေၾကာင္း ကိုုယ္မွတ္မိသမွ် ေရးမည္ ဆုိလွ်င္ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုး ေတာင္ျဖစ္သြားႏုိင္ပါသည္။ ဆရာ ႀကီးဗမိုးသည္ ပုဂၢိဳလ္ေရးႏွင့္ပတ္သက္ လွ်င္ ကိုယ္တုိင္လည္း မေရး၊ သူမ်ားတကာ က ေရးျခင္းကိုလည္း လက္မခံ ဟုထင္ပါသည္။
ကြၽႏု္ပ္သိသေလာက္ ဆရာႀကီး ဗမိုးသည္ အေမရိကမွ ပညာေတာ္ သင္ျပန္လာခဲ့ေသာဘဏ္ အရာရွိႀကီး ျဖစ္၍ အဂၤလိပ္စာကြၽမ္း က်င္လိမၼာ ၿပီး၊ အဂၤလိပ္စာေပမွေခတ္ သစ္ဂႏၲ ဝင္လက္ရာ စာေရးဆရာ၊ စာေရး ဆရာ James Hiliton ၏ Goodbye Mr.Chips ၀တၱဳ ကို “ဆရာခ်စ္”ဟု အမည္ေပး၍ ျမန္မာျပန္ ထုတ္ေဝခဲ့ ရာ ရွာမွရွားေသာ ျမန္မာျပန္စာအုပ္ အျဖစ္ ကြၽႏု္ပ္က တစြဲလန္းလန္းဖတ္ ႐ႈႏွစ္ၿခိဳက္ဘဝင္ခိုက္ခဲ့ရေပ၏။ အေမရိကန္ဝတၱဳေရး ဆရာမ Beverley Plain ၏ Evergreen ဝတၱဳႀကီးကို ဆရာႀကီး ဗမိုးက “စိမ္းျမျမမႈိင္းရီ”ဟု ျမန္မာ ျပန္ထုတ္ေဝထားခဲ့ရာ၊ အလြန္စြဲမက္ဖြယ္ ႐ုိမန္႔တစ္ဝတၱဳဟု ကြၽႏု္ပ္ထင္သည္။ ဆရာႀကီးဗမိုး၏ ျမန္မာျပန္လက္ရာမ်ားတြင္ တံခြန္ စုိက္ခဲ့သည္ကေတာ့ ႏုိင္ငံအသီးသီးမွ “မိခင္ဖခင္ ေမတၱာဘဲြ႕”ဝတၱဳတိုမ်ားကို အပင္ပန္း ခံစစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ရွာေဖြ၍ “ႏိုင္ငံတကာ အေမ၊ ႏုိင္ငံ တကာအေဖ” ဝတၱဳတိုမ်ားအျဖစ္ စုေပါင္းထုတ္ေဝ ထားခဲ့ေသာ စာ အုပ္ပင္။ (ယခု ရွားပါးလွေလၿပီ။)
ဆရာႀကီးဗမိုးကား စာေပစြယ္ စံုသူဟု ကြၽႏု္ပ္ေျပာခ်င္သည္။ သူ သည္ ဘာသာျပန္လည္းေရး၊ အဂၤ လိပ္စာသင္ခန္းစာမ်ားလည္း ေရး သည္။ ၁၉၇ဝ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ျမန္ မာ့ဇာတ္သဘင္ဆုိင္ရာေဆာင္းပါး မ်ားစြာကိုလည္း သတင္းစာမ်ား၌ ေရးခဲ့ဖူးေၾကာင္း ကြၽႏု္ပ္မွတ္မိေန သည္။
ကြၽႏု္ပ္ႏွင့္ စတင္သိကြၽမ္းေသာ ၁၉၈ဝ ျပည့္ႏွစ္တစ္ဝုိက္မွာ ဆရာ ႀကီးသည္ အေမရိကန္ျပန္ အဂၤလိပ္ စာ၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာဆရာတစ္ ဆူလုပ္ေနသည့္တုိင္ ဝတ္ပံုစားပံု ဘို မဆန္ေပ။ သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္လွ်င္ ျမန္ မာျပည္တြင္းျဖစ္ ပင္နီေရာင္ဖ်င္ အက်ႌလက္တို၊ မာစ႐ုိက္လံုခ်ည္ကြက္ စိပ္ (ျပည္တြင္းျဖစ္)တို႔ကို အၿမဲဝတ္ ဆင္ထားေၾကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။ ထူးျခားသည္ကေတာ့ သူ၏ ပုဆိုး ဝတ္ဟန္ပင္။
“ေဟ့ …ၾကဴးႏွစ္၊ မင္းဗမာ မဟုတ္ဘူးလား”
“ဝုတ္’ဝုတ္ကဲ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ေရ မေရာတဲ့ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ ဗမာစစ္စစ္ ပါ ရွာ …” (ကြၽႏု္ပ္၏ မူးယစ္သံ အတုိင္း)
“မင္းက ဗမာလည္း ဆိုေသး၊ ဝတ္ပံုစားပံုက ဘိုသီဘတ္သီနဲ႔ ဗမာ မွ မဆန္ဘဲ၊ ကေလကေခ်လို ဝတ္ ထားတဲ့ အေကာင္။ ၾကည့္စမ္း လံု ခ်ည္ခါးပံုစက ေျမႀကီးတုိက္ေနၿပီ”
“ေဆာဒီး ခင္ဗ်ာ၊ ေဆာဒီး၊ အိတ္က်ဴးစ္မီ”
“ေဟ့ …ဗမာဆုိရင္ ဗမာလို ေျပာကြ”
“ဝုတ္ …ဝုတ္ကဲ့ပါ ရွာ” (အာေလးလွ်ာေလးသံ)
“နားေထာင္၊ မင္းကို ငါေျပာျပ မယ္”
ဆရာႀကီး ဗမိုး၏ မိခင္သည္ ျမန္မာလူမ်ဳိးပီပီ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ကို ျမတ္ႏုိးလိုက္နာၿပီး သားေတာ္ ေမာင္ဗမိုးကေလးကို ငယ္စဥ္ကစ၍ ျမန္မာဆန္ဆန္ ဝတ္တတ္စားတတ္ ေနတတ္ထုိင္တတ္၊ ေျပာတတ္ဆို တတ္ေအာင္ သြန္သင္ဆံုးမခဲ့သည္ဟု ဆုိေလသည္။
“မင္းပုဆိုးဝတ္ပံုဝတ္နည္းက ေပါက္လႊတ္ပဲစား၊ ၾကမ္းပိုးေတေလ ဝတ္နည္းေတြ၊ ၾကည့္စမ္း ခ်က္ ေအာက္ကိုက ဟၿပီး ဆီးခံုေပၚမွာ ခ်ိတ္ထားတယ္။ ပုဆိုးေအာက္နားစ က ဒူးေခါင္းနားေရာက္ေနၿပီ။ အဲဒါ ကူလီဝတ္နည္းကြ၊ ဘာလဲ၊ မင္းကူလီ ထမ္းစားမလို႔လား “
“ဝုတ္ကဲ့ပါရွာ၊ အိုေယာင္လို႔၊ အႏုပညာရွင္ဆိုတာက ဝတ္ပံုစားပံု ကို သိပ္ဂ႐ုစိုက္ေလ့မရွိပါဘူးရွာ”
“ဘာဆုိင္လဲကြ၊ မိုက္ကယ္ဂ်က္ ဆင္ ကမၻာေက်ာ္ေနတာ ၾကည့္စမ္း၊ အဆိုအက အျပင္ အဝတ္အစား ဂ႐ု စုိက္တာလည္း ပါတယ္ဆုိတာ မင္း သတိထား”
“ကုလားေတြက လက္ေကာက္ ဒြါဒရာေတြ၊ နားသံသီးေတြ ဝါသနာ ပါတယ္ ရွာရဲ႕”
“ေဟ့ေကာင္၊ မိုက္ကယ္ဂ်က္ ဆင္က ကုလားမွမဟုတ္တာ၊ သူက နီဂ႐ုိးေတြ ပါရမီရွင္ နီဂ႐ုိး ဘာမွတ္ လဲ”
“ရွာႀကီး မုိက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ကို အားက်ရင္ သူ႔လို ဝတ္စားဆင္ယင္ ပါလားဗ်ာ”ဟု ေအာ္ေျပာၿပီး ကြၽႏု္ပ္ သည္ မူးေၾကာင္႐ူးေၾကာင္ႏွင့္။ ထြက္ ေျပးပါေလသည္။
ဆရာႀကီးဗမိုးသည္ “လူႀကီးလူ ေကာင္းပီသစြာ” ကြၽႏု္ပ္ကဲ့သို႔ အမိုက္ အမဲကို ေဗြမယူဘဲ ခြင့္လႊတ္သည္းခံ ခဲ့ပါသည္။ ကြၽႏု္ပ္ေကာင္းေကာင္းမြန္ မြန္ေနသည့္အခါ ဆရာဗမိုးႏွင့္”ေလ ထန္ကုန္း”လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ စကားလက္ဆံုက်ပါသည္။ သူက ဆရာႀကီးဆုိၿပီး ငါ့စကား ႏြားရလည္း မေျပာ၊ သမားဂုဏ္လည္း မျပ၊ မာန မ်က္ႏွာထားႀကီးႏွင့္လည္း မေနတတ္ ပါ။ သူက ေအာက္တန္းစာေရး႐ုံးဝန္ ထမ္းေလာက္ေတာင္ ေျပာင္ေျပာင္ ေရာင္ေရာင္ ဝတ္ဆင္မထားေသာ္ လည္း ေျပာဟန္ဆုိဟန္၊ ေလယူေလ သိမ္းက။ ပညာတတ္လူႀကီးလူေကာင္း ဆန္လွပါ၏။ သို႔ေသာ္ သူလည္း ပုထု ဇဥ္သာျဖစ္၏။
တစ္ေန႔ေသာအခါ ကြၽႏု္ပ္က မိမိႏွင့္ အဆင္မေျပလွေသာ အယ္ဒီ တာတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ဆရာ ႀကီး ဗမိုးအား ရင္ဖြင့္ျပသည္။ ထုိ အယ္ဒီတာမွာ စာနယ္ဇင္းေလာက တြင္ နာမည္တစ္လံုးႏွင့္ ေနကာ ဘဝင္ျမင့္မည္ဆိုက ျမင့္ေလာက္ပါ တယ္။ ကြၽႏု္ပ္ကေတာ့ ဘဝျမင့္သူဆုိ လွ်င္ အလြန္ေအာ့ႏွလံုးနာတတ္ပါ သည္။ ကြၽႏု္ပ္၏ ေက်းဇူးရွင္ဆရာရင္း ေတြ မွန္သမွ် ပညာဂုဏ္ရွိန္ႀကီးမား သေလာက္ ဘဝင္မျမင့္၊ မာနမႀကီးၾက ပါ။ သားအရြယ္၊ တူအရြယ္ေတြကို “ကြၽန္ေတာ္၊ ခင္ဗ်ား”သံုးႏႈန္းၿပီး ႏွိမ့္ ခ်ဆက္ဆံတတ္ၾကပါသည္။
“ေဟ့ …ၾကဴးႏွစ္၊ ဘဝင္ျမင့္ တဲ့ အဲဒီေခြးေကာင္ရဲ႕ မဂၢဇင္းမွာ မေရးနဲ႔ကြ၊ တျခားမွာ ေရး၊ ေရးစရာ ေနရာေတြ တစ္ပံုႀကီးပါကြာ”ဟု ဆရာႀကီးဦးဗမိုးက ကြၽႏု္ပ္အား ခြန္ အားတိုးျမႇင့္ေပးပါသည္။
ကြၽႏု္ပ္ကလည္း စာေပေလာက ထဲဝင္လာကတည္းက မည္သည့္ အယ္ဒီတာကိုမွ် ေအာက္က်ဳိ႕ေပါင္းခဲ့ သူမဟုတ္။ ကိုယ့္စာမူႀကိဳက္ရင္သံုး၊ သံုးရင္ တန္ရာတန္ေၾကး ဥာဏ္ပူ ေဇာ္ခေပး။ မႀကိဳက္ရင္ မသံုးနဲ႔။ လႊင့္ ပစ္လုိက္။ (အင္း) သူေတာ္ေကာင္း ကို နတ္ေကာင္း မတာပါပဲ။ ကေန႔ အထိ ကြၽႏု္ပ္၏ စာမူဆိုလွ်င္ သံုးၾက တာမ်ားပါသည္။ တစ္သက္လံုးအ ပယ္ခံခဲ့ရတာ ၅ ပုဒ္ပင္ ျပည့္ခ်င္မွ ျပည့္မည္။ အေဟာဝတ ေကာင္းေလ စြ၊ ေကာင္းေလစြ။
အဲသည္ေခတ္က အေနာ္ရထာ လမ္းမေပၚ ေျမာက္ဘက္ျခမ္းမ်က္ ႏွာစာတန္းမွာ ေရွ႕ပိုင္းမွာ မုန္႔ပဲသြား ရည္စာ။ အခ်ဳိရည္ေတြ ဘန္းျပၿပီး အတြင္းထဲမွာ အရက္ပုန္းေရာင္း ေသာ တ႐ုတ္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ရွိသည္။ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံလူမသိ။ ကြၽႏု္ပ္လည္း ရန္ကင္းကဗ်ာဆရာေဟာင္း ဘုန္း ျမင့္ေသြး လမ္းၫႊန္၍ ထုိလွ်ဳိ႕ဝွက္ အရက္ပုန္းဆုိင္သို႔ ေရာက္ဖူးသြား ျခင္းျဖစ္၏။
ထုိစဥ္က ကြၽႏု္ပ္သည္ အရက္ႏြံ မွာ ကြၽန္ျဖစ္ေနခဲ့ရာ ေန႔ခင္းေၾကာင္ ေတာင္ႀကီး အရက္ဆာလာသျဖင့္ ထုိ အရက္ပုန္းဆုိင္ကေလးထဲသို႔ ကမူး ႐ႈးတိုးဝင္သြားခဲ့သည္။ ဆုိင္ထဲအ ေရာက္ ကြၽႏု္ပ္မွာ ေလျဖတ္ခံရသလို မလႈပ္မယွက္ျဖစ္သြားရပါသည္။
ကြၽႏု္ပ္က သူေတာ္ေကာင္းစာ ရင္းသြင္းထားခဲ့သူ ဆရာႀကီးဗမိုး သည္ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ဘီယာစုတ္ေန ပါေရာလား …။
“ေဟ့ ၾကဴးႏွစ္လာကြာ၊ ေရငတ္ ေျပ ဘီယာေသာက္ၾကရေအာင္”
အို …ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းလွပါ ေသာ ဆရာႀကီး ဗမိုးပါတကား ။ ။
ၾကဴးႏွစ္
